booksstrada portal by vip-szo-ever

first

Użytkownik

Data rejestracji: 2024-08-31

Liczba postów: 5

Fielding Joy - Zła córka Tytuł oryginału THE BAD DAUGHTER

Fielding Joy - Zła córka

Moim dwóm wspaniałym córkom
Shannon i Annie

Rozdział pierwszy

Zaczęło się od mrowienia w żołądku, potem nieokreślony, dokuczliwy
ból szybko przemieścił się do piersi, rozszedł się w różne strony, aż
w końcu dotarł do szyi. Niewidzialne palce oplotły jej gardło i mocno
uciskały tchawicę, odcinając dopływ tlenu; była oszołomiona,
w głowie jej się kręciło. Mam atak serca, pomyślała Robin, nie mogę
oddychać. Umieram.
Siedząca naprzeciwko niej kobieta w średnim wieku chyba niczego
nie zauważyła. Zbyt pochłaniały ją własne problemy,
prawdopodobnie z apodyktyczną teściową, trudną córką lub
nieczułym mężem.
Dobra, weź się w garść. Skup się. Ta kobieta – jak ona, do diabła, się
nazywa? – nie płaci jej siedemdziesięciu pięciu dolarów za godzinę, by
dostać w zamian puste spojrzenie. Oczekuje, że Robin przynajmniej
poświęci jej uwagę. Nie idzie się do terapeutki po to, by patrzeć na jej
załamanie nerwowe.
Nie masz załamania nerwowego, zganiła się Robin, rozpoznając
znajome objawy. To nie atak serca, tylko najzwyklejszy atak paniki.
Już takie miewałaś. I powinnaś wiedzieć, w czym rzecz.
Ale to było przeszło pięć lat temu, pomyślała, biorąc oddech. Ataki
paniki, których doświadczała niemal codziennie, stanowiły część jej
przeszłości. Tylko że przeszłość jest zawsze z nami. Czy nie tak się
mówi?
Robin nie musiała się zastanawiać, co wywołało ten nagły atak.
Dobrze wiedziała, co – kto – był temu winny. Melanie, pomyślała,
przywołując obraz starszej o trzy lata siostry i nie po raz pierwszy
myśląc, że jeśli usunie się z jej imienia „l”, zostanie „Meanie[1]”.
Gdy Robin wróciła z lunchu, czekała na nią w gabinecie wiadomość
na poczcie głosowej. Odsłuchała ją, zastanawiając się, czy zadzwonić,
czy udawać, że nigdy jej nie dostała. W trakcie tych rozważań przyszła
klientka. Musisz po prostu poczekać, bezgłośnie oznajmiła siostrze
Robin, chwyciła notatnik i weszła do pokoju przeznaczonego do
rozmów z klientami.
– Dobrze się pani czuje? – zapytała teraz kobieta, wychylając się do
przodu w niebieskim tapicerowanym fotelu i podejrzliwie
przyglądając się Robin. – Jakoś dziwnie pani wygląda.
– Czy mogę przeprosić panią na minutę? – Robin wstała, zanim
jeszcze kobieta zdążyła odpowiedzieć. Wróciła do gabinetu i zamknęła
drzwi.
– Już dobrze – szepnęła, opierając się obiema dłońmi o biurko
i starannie omijając wzrokiem telefon. – Oddychaj. Po prostu
oddychaj.
W porządku, wiesz, co się dzieje. Znasz przyczynę. Teraz musisz się
tylko rozluźnić i skupić na oddechu. Za ścianą czeka na ciebie
klientka. Nie masz czasu na bzdury. Ogarnij się. Co zwykła powtarzać
matka? To też minie.
Ale nie wszystko minęło. A jeśli nie minęło, często powraca i może
ugryźć w tyłek. Oddychaj głęboko, napominała się Robin. Jeszcze raz.
I znów. Jeszcze trzy wdechy i wszystko niemal wróciło do
normalności.
– W porządku – powiedziała głośno. – Jest dobrze.
Tyle że nie było dobrze i ona o tym wiedziała. Melanie dzwoniła
z jakiegoś powodu i jakikolwiek był ten powód, nie wróżyło to niczego
dobrego. Od śmierci matki siostry zamieniły ze sobą zaledwie parę
słów, a żadnego, od kiedy Robin wyprowadziła się z Red Bluff po
pośpiesznym ponownym ślubie ojca. Nic przez niemal sześć lat.
Żadnego listu po ukończeniu przez Robin Berkeley ze stopniem
magistra, żadnych gratulacji, gdy rok później otworzyła własną
praktykę, nawet zwyczajnych życzeń szczęścia, gdy ona i Blake
ogłosili swoje zaręczyny.
W końcu, dwa lata temu, zachęcona i wspierana przez Blake’a
Robin zaprzestała wszelkich prób nawiązania kontaktu z siostrą. Czyż
ona sama nie doradzała swym klientom, by przestali walić głową
w mur, bo go nie przebiją? Czy nie pora, by zastosowała się do własnej
mądrej rady?
Oczywiście zawsze łatwiej dawać rady, niż się do nich stosować.
A teraz, ni z tego, ni z owego, jej siostra dzwoni i zostawia na
poczcie głosowej enigmatyczną wiadomość. To tak jakby rak,
o którym się myślało, że został wycięty, wrócił, rycząc, jeszcze
bardziej zajadły niż wcześniej.
Wiadomość zostawiona przez Melanie brzmiała: „Zadzwoń do
mnie”, a ona sama nie zadała sobie trudu, by się przedstawić,
uważając za rzecz oczywistą, że Robin rozpozna jej głos nawet po tak
długim czasie.
Tak się oczywiście stało. Głos Melanie trudno było zapomnieć,
nieważne, ile lat upłynęło.
O co, u licha, chodzi, zastanawiała się Robin, oddychając głęboko,
po czym zaprzestała spekulacji. Doświadczenie ją nauczyło, że jej
wyobraźnia nie jest w stanie konkurować z rzeczywistością.
W żadnym razie.
Rozważała, czy zadzwonić do Blake’a, uznała jednak, że tego nie
zrobi. Blake był zajęty i nie spodobałoby mu się, że ktoś mu
przeszkadza. „To ty jesteś terapeutką”, mawiał, a jego oczy wędrowały
gdzieś w bok, jakby tam dostrzegł właśnie kogoś bardziej
interesującego.
Porzuciwszy rozmyślania o Blake’u i Melanie, Robin założyła za
uszy kręcone blond włosy sięgające do linii brody i wróciła do
drugiego pokoju z wymuszonym uspokajającym uśmiechem na
ustach.
– Przepraszam za to opóźnienie – powiedziała do kobiety, która
przyszła na wizytę po raz pierwszy i której imienia nie mogła sobie
przypomnieć. Emma lub Emily. Coś w tym rodzaju.
– Wszystko w porządku? – zapytała kobieta.
– W najlepszym. Po prostu na chwilę zrobiło mi się niedobrze.
Oczy kobiety się zwęziły.
– Nie jest pani w ciąży, prawda? Nie chciałabym zaczynać terapii
tylko po to, by zobaczyć, jak pani ją przerywa, żeby urodzić dziecko.
– Nie, nie jestem w ciąży. – Aby być w ciąży, trzeba uprawiać seks,
pomyślała Robin. A ona i Blake nie kochali się od ponad miesiąca. –
Czuję się dobrze – zapewniła, rozpaczliwie próbując przypomnieć
sobie imię tej kobiety. – Kontynuujmy, proszę. Mówiła pani...
Co, u licha, mówiła ta kobieta?
– Dobrze. Mówiłam, że mój mąż jest zupełnie beznadziejny, jeśli
chodzi o stosunek do matki. Jakby miał znów dziesięć lat, dosłownie
boi się otworzyć przy niej usta. Ona mówi mi naprawdę okropne
rzeczy, a on zachowuje się tak, jakby nic nie słyszał. Potem, gdy
zwracam mu uwagę, twierdzi, że przesadzam, że nie powinnam się
przejmować. A moja córka oczywiście bierze z niej przykład. I jest
teraz po prostu niegrzeczna. Powinna pani usłyszeć, jak ona się do
mnie odzywa.
Myślisz, że masz problemy? Uważasz, że twoja rodzina jest trudna?
– Nie wiem, dlaczego moja teściowa tak bardzo mnie nienawidzi.
Ona nie potrzebuje powodu. Jeśli jest choć trochę podobna do mojej
siostry, gardzi tobą dla zasady. Ponieważ jesteś.
Tak było. Melanie znienawidziła swoją młodszą siostrę w chwili,
gdy ją zobaczyła. Była zazdrosna o nagle podzieloną uwagę matki.
Szczypała Robin śpiącą w kołysce i nie przestawała, aż niemowlę było
całe pokryte drobnymi siniakami. Gdy Robin miała dwa lata, Melanie
obcięła nożyczkami jej piękne loczki; gdy miała siedem lat, pchnęła ją
na ścianę podczas pozornie beztroskiej gry w berka i złamała jej nos.
Nieustannie krytykowała sposób ubierania się Robin, jej
zainteresowania, jej przyjaciół. „Ta dziewczyna to głupia zdzira”,
szydziła Melanie z najlepszej przyjaciółki siostry, Tary.
Zaraz, zaraz – akurat w tej sprawie miała rację.
– Robiłam wszystko, aby być z nią w dobrych stosunkach.
Zabierałam ją na zakupy. Zabierałam na lunch. Zapraszam do nas na
kolację co najmniej trzy razy w tygodniu.
– Dlaczego? – zapytała Robin.
– Dlaczego? – powtórzyła kobieta.
– Skoro ona jest taka niemiła, po co zawracać sobie głowę?
– Ponieważ mój mąż uważa, że tak należy postępować.
– A więc niech o n zabiera ją na zakupy i na lunch. Ona jest jego
matką.
– To nie takie proste – sprzeciwiła się kobieta.
– To właśnie jest takie proste – ripostowała Robin. – Ona jest
niegrzeczna i nie szanuje pani. Nie ma pani obowiązku tego
tolerować. Niech pani przestanie zabierać ją na zakupy i lunch.
Zapraszać ją na kolację. Jeśli zapyta, dlaczego, proszę jej powiedzieć.
– A co powiem mężowi?
– Że jest pani zmęczona jej niegrzecznym zachowaniem i nie
zamierza dłużej tego tolerować.
– Nie sądzę, żebym mogła to zrobić.
– Co panią powstrzymuje?
– Cóż, to jest skomplikowane.
– Ależ wcale nie.
Chcesz komplikacji? Pokażę ci, co to komplikacje. Moi rodzice byli
małżeństwem trzydzieści cztery lata; przez cały ten czas ojciec
zdradzał matkę z każdą puszczalską, która dała się złapać na jego
uwodzicielskie spojrzenie, włącznie z moją przyjaciółką Tarą. Ożenił
się z nią zaledwie pięć miesięcy po śmierci matki. A naprawdę
ciekawie się robi, gdy dodamy, że Tara była wówczas zaręczona
z moim bratem Alekiem. Wystarczająco skomplikowane?
Zaraz, zaraz, to nie wszystko.
Tara ma córkę, owoc jej nieudanego pierwszego małżeństwa, które
zawarła, gdy tylko przestała być nastolatką. Cassidy ma teraz jakieś
dwanaście lat. Cwany dzieciak. Mój ojciec ją uwielbia, okazuje jej
więcej miłości, niż kiedykolwiek dawał własnym dzieciom. Czy
wspomniałam przy okazji, że nie rozmawiałam ze swoją siostrą
prawie sześć lat?
– Niektórzy ludzie są toksyczni – powiedziała głośno Robin. – Lepiej
mieć z nimi jak najmniej do czynienia.
– Nawet gdy są rodziną?
– Zwłaszcza gdy są rodziną.
– Coś takiego – zdziwiła się kobieta. – Myślałam, że terapeuci zadają
pytania i pozwalają samemu znaleźć odpowiedź.
Doprawdy? Boże, to zabrałoby całe lata.
– Po prostu pomyślałam, że oszczędzę nam obu trochę czasu.
– Jest pani twarda – powiedziała kobieta.
Robin omal się nie roześmiała. „Twarda” to prawdopodobnie
ostatnie słowo, którego by użyła na określenie siebie. Twarda jest
Melanie. Choć może właściwym słowem byłoby „zła”. Od kiedy Robin
pamiętała, Melanie była zła. Na świat w ogóle. Na Robin
w szczególności. Choć, prawdę mówiąc, to nie zawsze było łatwe dla
Melanie. Do diabła, to nigdy nie było dla niej łatwe.
Do diabła, do diabła, pomyślała Robin. Komu zależy na prawdzie?
– Jest pani pewna, że dobrze się pani czuje? Pani twarz...
– Co jest nie tak z moją twarzą?
Mam udar? Albo porażenie nerwu twarzowego? Co jest nie tak
z moją twarzą?
– Nic. Tylko na chwilę jakoś się skurczyła.
– Skurczyła?! – Robin uświadomiła sobie, że krzyczy.
– Przepraszam. Nie chciałam pani zdenerwować...
– Czy mogę przeprosić panią na minutę? – Robin zerwała się
z krzesła tak gwałtownie, że omal go nie przewróciła. – Zaraz wracam.
– Otworzyła drzwi, wybiegła do wyłożonego szarą wykładziną
przedpokoju i pognała wąskim korytarzem do toalety. Wpadła do
środka i rzuciła się do umywalki, aby przejrzeć się w lustrze. Patrzyła
na nią atrakcyjna trzydziestotrzyletnia kobieta o ciemnoniebieskich
oczach, ładnych, pełnych wargach i twarzy w kształcie serca. Nie było
brzydkich brodawek, wyraźnych blizn ani innych anomalii. Wszystko
znajdowało się na swoim miejscu, tylko nos był odrobinę
przekrzywiony. Ale nie dało się zauważyć nic, co można by nazwać
„skurczeniem się”. Może włosy wymagają podcięcia, uznała Robin, ale
poza tym wyglądała porządnie, nawet profesjonalnie w różowej
bluzce i prostej szarej spódnicy. Mogłaby przybrać na wadze parę
kilogramów, ponieważ wciąż dźwięczał jej w uszach głos Melanie,
wypominającej, że mimo osiągnięć i „wymyślnego stopnia
naukowego” Robin jest „płaska jak naleśnik” i „chuda jak patyk”.
Poczuła, że zbliża się kolejny atak paniki, i na wszelki wypadek
wzięła serię głębokich oddechów. Gdy to nie podziałało, spryskała
twarz zimną wodą.
– W porządku, uspokój się – powiedziała do siebie. – Uspokój się.
Wszystko jest dobrze. Choć twoja twarz jest cała skurczona. – Jeszcze
raz przyjrzała się uważnie swojemu odbiciu i zauważyła, że ma
zaciśnięte wargi, zaczęła więc szczypać się w policzki i usilnie
próbowała się rozluźnić. – Nie pozwól, żeby Melanie cię
zdenerwowała. – Wzięła kolejną serię głębokich oddechów,
wdychając nosem, a wydychając ustami, wdychając dobrą energię,
a wydychając złą. – Tam jest klientka, która cierpliwie czeka na twoją
dobrą radę. Wracaj i rób, co do ciebie należy. Jakkolwiek się ta kobieta
nazywa.
Robin wróciła do pokoju, lecz klientka zniknęła.
– Gdzie pani jest? – zawołała, otwierając drzwi do gabinetu, ale
i tam nikogo nie było. – Adeline? – Zajrzała jeszcze raz do
przedpokoju, także pustego. Wspaniale. Rychło w czas
przypomniałam sobie jej imię.
Najwyraźniej Adeline uciekła. Przerażona „twardością” Robin i jej
„skurczoną” twarzą. Trudno mieć do niej pretensję. Sesja okazała się
katastrofą. Co dało jej prawo myśleć, że potrafi doradzać innym, skoro
sama jest w kompletnej rozsypce?
Robin opadła na niebieski fotel opuszczony przez Adeline
i rozejrzała się po starannie urządzonym pokoju. Ściany w kolorze
jasnożółtym, słonecznym, miały wzbudzać optymizm. Plakat
z bukietem kolorowych kwiatów na ścianie naprzeciwko drzwi
ukazywał perspektywę rozwoju osobistego. Obok drzwi do gabinetu
Robin wisiało zdjęcie jesiennych liści, subtelne przypomnienie, że
zmiany są zarówno dobre, jak i nieuchronne. Honorowe miejsce za
krzesłem, na którym zwykle siadała Robin, zajmował jej ulubiony
kolaż, przedstawiający kobietę w okularach, o kręconych włosach
i smutnym uśmiechu, wśród roześmianych twarzy; na wszystkich
spadały krople deszczu, a nad głową kobiety wypisano wielkimi
literami: DLACZEGO TAK SIĘ PRZEJMUJĘ? Plakat miał być zabawny
i działać na klientów uspokajająco. Robin znalazła go na wyprzedaży
garażowej w sąsiedztwie wkrótce po tym, jak przeprowadzili się
z Blakiem do wspólnego mieszkania. Teraz Blake coraz częściej
„pracował do późna”. Ile czasu upłynie, zanim wpadnie na pomysł
wyprowadzki?
– Dlaczego tak się przejmuję? – zapytała kobietę z kolażu.
A ona uśmiechnęła się smutno i nie odpowiedziała.
Zadzwonił telefon w gabinecie.
– Cholera – rzuciła i słuchała dzwonków, dopóki nie włączyła się
poczta głosowa. Czy to Melanie z pretensjami, że siostra nie
zareagowała natychmiast na wiadomość od niej? Robin wstała powoli.
Do diabła, pora wreszcie z tym skończyć.
Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, wchodząc do gabinetu, było
czerwone światełko błyskające na telefonie. Usadowiła się
w wygodnym, krytym bordową skórą fotelu za małym dębowym
biurkiem. Było to biurko Blake’a z czasów, gdy zaczynał praktykę
prawniczą; przekazał je Robin, ponieważ awansował, przeniósł się do
większej firmy i do większego gabinetu, w którym musiały stać
bardziej reprezentacyjne meble.
Czy to dlatego nigdy nie doszli do etapu planowania małżeństwa?
Bo ona nie była dostatecznie reprezentacyjna dla mężczyzny pnącego
się w górę?
Czyżby chodziło o tę ładną asystentkę, którą Blake zatrudnił, albo
o tę atrakcyjną młodą prawniczkę z sąsiedniego biura? A może
źródłem wątpliwości z jego strony była kobieta, do której się
uśmiechał, czekając w kolejce w Starbucksie?
Jak długo można ignorować te aż nazbyt dobrze znane sygnały?
Robin podniosła słuchawkę i wysłuchała głosu informującego, że
ma jedną nową wiadomość i jedną zachowaną. „Aby odsłuchać
wiadomość, naciśnij jeden-jeden”.
Tak też zrobiła.
– Tu Adeline Sullivan – powiedział głos. – Dzwonię, aby przeprosić,
że tak zniknęłam. Uznałam po prostu, że nie pasujemy do siebie i,
cytując pani słowa, pomyślałam, że „oszczędzę nam obu trochę
czasu”, więc wyszłam. Mam nadzieję, że się pani nie gniewa. Może mi
pani wystawić rachunek za sesję. Podsunęła mi pani tematy do
zastanowienia. – Podała adres, na który Robin mogła wysłać fakturę.
Robin od razu skasowała wiadomość. Żeby tak wszystko inne dało się
tak łatwo usunąć. Zamknęła oczy, jej palce zawisły nad przyciskami
telefonu.
– No, dalej – mobilizowała siebie samą. – Dasz radę. – Wcisnęła
przycisk, by jeszcze raz wysłuchać wiadomości od siostry.
– Pierwsza zachowana wiadomość – oznajmił głos, po czym dał się
słyszeć obcesowy rozkaz jej siostry:
– Zadzwoń do mnie.
Robin nie musiała sprawdzać numeru telefonu Melanie. Znała go
na pamięć, wyrył się w jej mózgu. Wybrała cyfry, zanim zdążyła
zmienić zamiar.
Telefon został odebrany niemal natychmiast.
– Nie śpieszyłaś się – rzuciła jej siostra bez wstępów.
– Co się stało? – zapytała Robin.
– Lepiej usiądź – powiedziała Melanie.
1 Meanie – ang. „wredna” (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).
Rozdział drugi
Następnego rana Robin obudziła się w dziwnym łóżku w nieznanym
pokoju. W głowie wciąż od nowa przewijała jej się taśma z wczorajszą
rozmową z siostrą.
– Chodzi o tatę – zaczęła Melanie bezbarwnym, pozbawionym
emocji głosem.
– Umarł?
– Jest w szpitalu.
– Miał atak serca?
– Nie.
– Wypadek samochodowy?
– Nie.
– Ktoś do niego strzelał?
– Bingo.
Robin nacisnęła w mózgu przycisk „pauza”, wyłączając na chwilę
konwersację, która dręczyła ją przez całą noc. Wyobraziła sobie
wyraz twarzy siostry, jej przesadnie zmarszczone brwi, co zawsze
sprawiało, że trudno ją było nazwać ładną, choć ich matka
utrzymywała, że Melanie wyrośnie na piękność.
Robin wstała ze zbyt twardego, za to bardzo szerokiego łóżka
i powlokła się do łazienki. Dlaczego wszystkie pokoje motelowe
wyglądają tak samo? Czy jest jakaś zasada nakazująca, by wszystkie
były nudnymi prostokątami w odcieniach beżu i brązu? Nie uważała
się za eksperta w dziedzinie dekoracji wnętrz, a w motelach
zatrzymała się zaledwie kilka razy. Wyprowadziła się z pełnego ludzi
domu rodziców w Red Bluff do akademika w Berkeley; wróciła do
domu, aby pracować i zarobić na dalsze studia, potem gnieździła się
w małym wspólnym mieszkaniu poza kampusem, później krążyła
między Berkeley a Red Bluff, by pomóc w opiece nad matką, dalej była
ciasna kawalerka w Los Angeles i wreszcie to przestronne mieszkanie
z dwiema sypialniami, gdzie zamieszkała z Blakiem.
Blake, pomyślała, w milczeniu smakując na języku to imię, gdy
wchodziła do wanny. Co on sobie musiał pomyśleć? Odkręciła kurek
prysznica i musiała oprzeć się o ścianę, bo runęły na nią strumienie
lodowato zimnej wody.
Blake będzie na nią wściekły.
Nie dzwoniła do niego od wczorajszego popołudnia. Nawet wtedy
nie rozmawiała z nim bezpośrednio, zostawiła tylko u jego nowej
ładnej asystentki wiadomość, że musi jechać do Red Bluff w pilnych
sprawach rodzinnych i że zadzwoni później. Odwołała wszystkie
spotkania z tego tygodnia, wróciła do domu spakować małą walizkę
i pojechała taksówką na lotnisko, gdzie wsiadła w pierwszy samolot
lecący do Sacramento; dotarła tam o szóstej wieczorem. Autobus do
Red Bluff odjeżdżał dopiero rano, na wynajęcie samochodu nie mogła
się zdobyć, a prawdę mówiąc, nie musiała aż tak bardzo się śpieszyć.
Znalazła więc motel w pobliżu dworca autobusowego i wynajęła
pokój. Zrezygnowała z kolacji, zadowalając się czekoladowym
batonikiem z automatu w holu.
Nie włączyła też telewizora, wolała bowiem nie trafić na
wiadomości o strzelaninie. Na razie wystarczyło jej to, co wiedziała.
Nie chciała jeszcze znać wszystkich okropnych szczegółów.
Pomyślała, że powinna zadzwonić do Blake’a, przypomniała sobie
jednak, że wspominał coś o kolacji z klientami, nie musiała się więc
przejmować. Blake był zajęty. Zawsze był zajęty. Najwyraźniej zbyt
zajęty, by zadzwonić. Zbyt zajęty, by poświęcić parę sekund
i dowiedzieć się, jakież to pilne sprawy rodzinne skłoniły ją do
wyjazdu, do powrotu do miejsca, do którego przysięgała nigdy nie
wracać. Czy tak trudno mu było przerwać jedno z tych na pozór
niekończących się spotkań, aby do niej zadzwonić, przynajmniej udać
odrobinę zainteresowania?
Może więc nie będzie wściekły, że ona nie próbowała się z nim
skontaktować. Może będzie nawet zadowolony, że dała mu w końcu
amunicję, na którą czekał, by ostatecznie zakończyć ich związek.
Robin zdawała sobie sprawę, że w gruncie rzeczy Blake nie mógł jej
w niczym pomóc; jego specjalnością było prawo korporacyjne, nie
karne. A przy tym nie poznał nigdy jej ojca. Ani siostry. Ani żadnego
członka tej porąbanej rodziny z wyjątkiem brata Robin, Aleca, który
mieszkał w San Francisco, ale właściwie widzieli się tylko dwa razy.
Robin zostawiła wiadomość dla Aleca, lecz on również nie oddzwonił.
No to pieprzyć ich obu, postanowiła, wyłączyła komórkę i o ósmej już
leżała w łóżku.
Teraz pomyślała, że nie powinna była wyłączać telefonu. A co, jeśli
Blake lub Alec dzwonili? Albo Melanie próbuje ją złapać?
– Chodzi o tatę. – Usłyszała głos swojej siostry. Szybko odtworzyła
rozmowę w pamięci, a tymczasem woda przestała kłuć lodowatymi
żądłami i zamieniła się w miły chłodny deszczyk. – Ktoś strzelał do
ojca.
– Kto?
– Nie wiemy.
– Kiedy?
– Zeszłej nocy.
– Wszystko z nim w porządku?
– Oczywiście, że nie. Został postrzelony. W głowę. Jest w śpiączce.
– O Boże.
– Był operowany, ale sytuacja nie wygląda dobrze.
Robin szarpała się z opakowaniem malutkiej kostki mydła leżącej
na mydelniczce, potem wrzuciła na dno wanny papier, który się
przykleił do odpływu i zadziałał jak zatyczka, więc woda wokół jej
kostek zaczęła się podnosić. Mydło prawie wcale się nie pieniło, choć
mocno się nim szorowała.
– Wspaniale – wymamrotała, gdy kostka wyśliznęła jej się z rąk
i zniknęła w wodzie. – Po prostu wspaniale.
Stanęła pod prysznicem. Czuła, jak woda przykleja jej włosy, które
spowijają głowę niczym samoprzylepna folia.
Został postrzelony. W głowę. Jest w śpiączce.
Zakręciła prysznic, wyszła na zbyt małą matę łazienkową w kolorze
kości słoniowej, owinęła się jednym z dwóch cienkich frotowych
ręczników i wróciła do sypialni. Zerknęła na zegarek na szafce nocnej.
Tuż po siódmej, co oznaczało, że ma całe trzy godziny do odjazdu
autobusu. Potem czekały ją jeszcze ponad dwie godziny jazdy,
dwieście kilometrów nudną autostradą na odludzie zwane Red Bluff.
Czyli ma przed sobą co najmniej pięć godzin na rozpamiętywanie
rozmowy z siostrą.
– Nie rozumiem. Jak to się stało? Gdzie jest Tara?
– Wciąż ją operują.
– Operują? Co ty mówisz? Ona też została postrzelona?
– I Cassidy.
– Co?
– Słyszałaś.
– Ktoś strzelał do Cassidy?
– Tak.
– Nie wierzę. Trzeba być potworem, żeby strzelać do
dwunastoletniej dziewczynki.
Robin otworzyła walizkę, wyjęła czystą bieliznę, sweter w białoniebieskie
paski i dżinsy. Szybko się ubrała, zastanawiając się, czy
włączyć telewizor na wypadek, gdyby lokalna stacja podawała
wiadomość o strzelaninie. „Znany deweloper z Red Bluff, Greg Davis,
jego żona i pasierbica walczą w szpitalu o życie po tym, jak zostali
postrzeleni”. Wyobrażała sobie pewnego siebie, a mimo to jakoś
dziwnie smutnego reportera przekazującego tę wiadomość.
Rozmyślania znów przerwał jej głos Melanie.
– To wygląda na napad rabunkowy – mówiła z każdym słowem
coraz szybciej i bardziej nerwowo. – Trochę po północy ktoś włamał
się do ich domu i... i...
– Już dobrze. Już dobrze. Uspokój się. Oddychaj głęboko.
– Nie mów mi, co mam robić. Nie ma cię tu. Nie było cię tu.
Cóż, szybko poszło, pomyślała Robin, czując, że każdy mięsień w jej
ciele jest napięty. Od śmierci matki wciąż słyszała ten sam refren.
– Po prostu powiedz mi, co się stało.
– Mówiłam ci. To wygląda na napad rabunkowy.
– Co to dokładnie znaczy? Czy policja wie, kto to zrobił? Mają jakieś
tropy, jakichś podejrzanych?
– Nic mi nie powiedzieli.
– Rozmawiałaś z Alekiem?
– Dzwoniłam do niego. Nie odpowiedział na żadną moją
wiadomość.
– Spróbuję go złapać.
– Przyjeżdżasz do domu czy nie?
– Nie wiem. Muszę to zorganizować, zorientować się, jakie mam
loty, autobusy... To może potrwać.
– Świetnie. Wszystko jedno. Twój wybór.
Robin opadła znów na łóżko i z głową opartą na rękach wpatrywała
się w wytarty brązowo-beżowy dywan. Nieważne, ile razy
rozpamiętywała rozmowę z siostrą, nie mogła uporządkować myśli.
To było jak denerwujący sen, który ucieka z pamięci w chwili, gdy
próbuje się nadać mu sens.
Siedziała bez ruchu, dopóki nie poczuła, że burczy jej w brzuchu.
Nie jadła porządnego posiłku od wczorajszego lunchu składającego się
z zupy i kanapki. Chyba powinna zjeść jakieś małe śniadanie, zanim
wsiądzie do autobusu. Kto wie, kiedy będzie miała szansę na jakiś
posiłek po przyjeździe do Red Bluff. Wsunęła bose stopy w tenisówki,
chwyciła torebkę, włączyła telefon komórkowy i ruszyła do drzwi,
przypominając sobie, że po drugiej stronie ulicy jest tania restauracja.
Gdy sięgała do gałki u drzwi, zadzwonił telefon.
– Blake? – zapytała, podnosząc telefon do ucha bez sprawdzenia
numeru.
– Alec – odparł jej brat. – Co się dzieje?
– Rozmawiałeś z Melanie?
– Pomyślałem, że najpierw zadzwonię do ciebie. Co się dzieje?
– Przygotuj się na złe wieści.
– Jestem gotowy.
Robin wzięła głęboki wdech.
– Tata został postrzelony.
Na chwilę zapadła cisza, potem rozległ się nerwowy śmiech.
– To żart?
– To nie jest żart. Tata żyje, ale jest w ciężkim stanie.
– To robota Tary?
– Nie. – Robin stłumiła uśmiech. Jej także taka myśl pierwsza
przyszła do głowy. –Tara również została ranna.
– Tarę postrzelono?
– I Cassidy.
– Tarę postrzelono? – powtórzył Alec. – Jak ona się czuje?
– Nie wiem. Gdy rozmawiałam z Melanie, operacja jeszcze trwała.
– Nie rozumiem. Co się stało?
– Melanie mówi, że to wygląda na napad rabunkowy.
– O rany. – Chwila ciszy.
Robin wyobraziła sobie, jak brat, młodszy od niej o trzy lata, masuje
sobie szczękę; robił to zawsze, gdy był zdenerwowany.
– Przypuszczam, że dostali za swoje, bo zbudowali ten cholerny
największy dom w mieście.
– Właśnie tam jadę. Ty chyba też powinieneś przyjechać.
– Nie, to nie jest dobry pomysł.
Robin próbowała wymyślić, co mogłoby przekonać brata do
przyjazdu do Red Bluff, lecz po chwili zorientowała się, że się
rozłączył. Wrzuciła telefon do torebki, postanawiając, że zadzwoni do
Aleca, gdy będzie miała więcej informacji, a on więcej czasu na
przemyślenie sprawy.
Otworzyła drzwi pokoju i wyszła na parking przy motelu. Od razu
zalała ją fala gorącego powietrza. Połowa kwietnia, przed ósmą rano,
a na termometrze prawie dwadzieścia siedem stopni Celsjusza. W Red
Bluff będzie jeszcze większy upał, ponieważ przez sto dni w roku
przeciętna temperatura przekracza tam trzydzieści dwa stopnie. Sama
myśl o tym sprawiła, że serce Robin zaczęło bić szybciej.
– Dobra, zachowaj spokój – szepnęła do siebie, przechodząc przez
ulicę do restauracji w stylu lat pięćdziesiątych. – Restauracja nie jest
odpowiednim miejscem na atak paniki.
Otwierając ciężkie szklane drzwi, czuła jednak coraz większy
niepokój. Przysiadła w boksie przy oknie, postukała palcami w małą
szafę grającą ustawioną obok stołu z laminowanym blatem
i przywołała kelnerkę.
– Dobrze się pani czuje? – zapytała kelnerka, podchodząc
z dzbankiem gorącej kawy.
– Będzie dobrze – zdołała powiedzieć Robin, próbując znaleźć na
nierównym, czerwonym winylowym siedzeniu miejsce, do którego by
się nie przyklejała – gdy tylko wypiję trochę kawy.
Kelnerka napełniła jej filiżankę.
– Podać pani kartę?
– Nie, tylko kawa. – Robin sięgnęła po filiżankę, ale szybko schowała
ręce pod blatem, ponieważ zauważyła, że drżą. Zerknęła w stronę
kontuaru biegnącego wzdłuż ściany; trzy spośród pięciu stołków przy
nim zajmowali mężczyźni noszący ciężkie pasy z narzędziami. Lista
specjalności lokalu była wypisana czarną farbą na długim lustrze za
kontuarem. Desery lodowe. Naleśniki z jagodami. Gofry. Omlety
z szynką, papryką i cebulą. – Czy macie bajgle?
– Z sezamem, z makiem, z cynamonem i rodzynkami – wyliczyła
szybko kelnerka.
O Boże.
– Z sezamem.
– Opiekane?
Cholera.
– Tak, proszę.
– Z masłem?
Pomocy!
– Tak.
– Na pewno dobrze się pani czuje?
Robin spojrzała na kelnerkę; kobieta miała około pięćdziesięciu lat
i co najmniej dwadzieścia kilogramów nadwagi, słodkie usteczka
i błysk w życzliwych brązowych oczach. Po prostu uśmiechnij się
i powiedz, że wszystko w porządku.
– Mój ojciec został postrzelony – powiedziała zamiast tego; słowa
wyleciały z jej ust, zanim zdołała je powstrzymać.
– To straszne. Bardzo mi przykro.
– I jego żona Tara. Do niej też strzelano – ciągnęła Robin, słysząc, że
z każdym słowem podnosi głos. – Była moją najlepszą przyjaciółką
i narzeczoną mojego brata. Dopóki nie wyszła za mojego ojca. –
Stłumiony chichot. Wpadasz w histerię. Przestań mówić. Natychmiast.
– I jej córka Cassidy. Też została postrzelona. Ma tylko dwanaście lat.
Kelnerka patrzyła zszokowana. Wśliznęła się na siedzenie po
drugiej stronie stołu, postawiła dzbanek z kawą na stole i wyciągnęła
rękę, aby ująć drżące dłonie Robin.
– To okropne, złotko. Czy to zdarzyło się tutaj? O niczym takim nie
słyszałam...
– Nie. To zdarzyło się w Red Bluff. Właśnie tam jadę. Czekam tylko
na autobus. – Robin spojrzała w stronę dworca. – Nie było lotów do
Red Bluff, bo nikt zdrowy na umyśle się tam nie wybiera. Jest miejskie
lotnisko, ale od lat nieużywane. Dlatego muszę jechać autobusem.
– Jesteś sama?
– Siostra wyjdzie po mnie na przystanek autobusowy.
– No tak, to dobrze – zauważyła kelnerka.
– Nie całkiem – odparła Robin z uśmiechem. – Ona mnie
nienawidzi.
Dlaczego się uśmiecham? Natychmiast przestań!
– Jestem pewna, że tak nie jest...
– Ależ jest, ona naprawdę mnie nienawidzi. Uważa, że przez całe
życie było mi za łatwo. Bo wszystko mi się udawało. Bo wyjechałam
do college’u, podczas gdy ona musiała zostać w Red Bluff i opiekować
się naszą umierającą matką. Ale to nie całkiem prawda. Dostałam
wprawdzie stypendium, ale częściowe, resztę musiałam opłacić sama.
Ojciec mówił, że magisterium z psychologii to strata czasu i pieniędzy,
a on nie zamierza do tego dokładać. Dlatego moje studia trwały tak
długo.
Dobra, już wystarczy. Jej to nie interesuje. Pora skończyć.
Tyle że nie mogła skończyć, słowa same wylatywały z ust.
– Poza tym przez cały czas jeździłam w tę i z powrotem, żeby
zobaczyć się z matką – ciągnęła Robin coraz szybciej i szybciej. – Moja
siostra woli o tym nie pamiętać, podobnie jak o fakcie, że tak czy
inaczej musiała zostać w Red Bluff z powodu syna. Jej syn Landon ma
teraz osiemnaście lat. Dostał imię po tym aktorze. Już nie żyje. Aktor,
nie Landon. Landon ma autyzm. Jestem pewna, że ona obwinia mnie
również o to. – Robin uśmiechnęła się od ucha do ucha. Zaczęła się
śmiać, potem płakać, potem śmiać się i płakać jednocześnie, dopóki
nie zabrakło jej tchu. – O Boże, nie mogę oddychać. Nie mogę
oddychać.
Kelnerka błyskawicznie zerwała się na nogi.
– Wezwę karetkę.
Robin chwyciła kobietę za fartuszek.
– Nie, wszystko w porządku. To tylko atak paniki. Będzie dobrze.
Daję słowo. Nie potrzebuję karetki.
– Mam w torebce valium. Chciałaby pani tabletkę?
– Dobry Boże, tak.
Minutę później kelnerka była z powrotem z dwiema małymi
tabletkami w dłoni.
– Jest pani cudowna – powiedziała Robin.
*
O dziesiątej Robin wsiadła do autobusu linii Greyhound do Red Bluff.
Uczucie zakłopotania z powodu zachowania w restauracji – jestem
terapeutką, na litość boską, a zwierzałam się z prywatnych spraw
kelnerce – zniknęło już dawno w przyjemnym oszołomieniu po
valium, tak że przespała większość dwuipółgodzinnej jazdy
autostradą.
– Wszystko będzie dobrze – wyszeptała do złożonych dłoni, gdy
autobus zbliżał się do Red Bluff, położonego u stóp pokrytych
śniegiem Gór Kaskadowych, w połowie drogi pomiędzy Sacramento
a granicą Oregonu, nad rzeką Sacramento, największą rzeką
w Kalifornii.
– Wszystko będzie dobrze – powtórzyła, gdy autobus jechał
wysadzaną drzewami Main Street w tak zwanym, z pewną przesadą,
historycznym centrum miasta. Jeśli pamięć nie myliła Robin,
w centrum miało siedziby około stu pięćdziesięciu firm, wszystkie
kilka przecznic od rzeki. Większość ludzi mieszkała na
przedmieściach – jedna piąta z nich żyła poniżej granicy ubóstwa –
a jej ojciec odgrywał główną rolę w zagospodarowywaniu tego miasta
o powierzchni dwudziestu kilometrów kwadratowych.
Twój ojciec jest niezwyciężony, powiedziała sobie Robin. Nie
pozwoli, żeby mała kula w mózgu go zniszczyła. A Tara nie jest
mimozą. Twarda z niej sztuka. Z małą Cassidy też będzie dobrze. Ona
ma dwanaście lat. Szybko wróci do siebie. Zobaczysz, cała trójka
wyzdrowieje. Odwiedzisz ich w szpitalu, będą śmiali ci się w twarz,
a ty się stąd wyniesiesz.
Gdy autobus mijał gmach Teatru Państwowego i wieżę zegarową –
obie te budowle niezmiennie opisywano w miejscowych
przewodnikach jako „historyczne” – aby zatrzymać się na dalekim
końcu ulicy, Robin czuła się już prawie zupełnie spokojna.
I wtedy zobaczyła Melanie czekającą na chodniku.
Wysiadła z autobusu, za jej plecami majaczyły kolorowe zabytki
wiktoriańskiej architektury. Wzięła podaną przez kierowcę małą
walizkę i ruszyła w stronę siostry.
Melanie nie traciła czasu na uprzejmości.
– Tara nie żyje – oznajmiła.
Rozdział trzeci
Red Bluff liczy około czternastu tysięcy mieszkańców, w większości
białych i pretendujących do klasy średniej. Dewizą miasta jest:
„Wspaniałe miejsce do życia”, choć Robin zawsze uważała, że bardziej
odpowiednie byłoby hasło: „Wspaniałe miejsce do wybycia”. Chyba że
kocha się rodeo, pomyślała. Doroczne rodeo w Red Bluff było jednym
z największych i stało się najbardziej wyczekiwanym wydarzeniem
tego typu na Zachodzie; w kwietniu zjeżdżali tu z całego kraju
ranczerzy, aby wystawić do zawodów swoje byki. Robin podziękowała
w myślach Bogu, że ta impreza ją ominęła.
Oprócz rodeo Red Bluff było prawdopodobnie najbardziej znane
jako miejsce, gdzie para obłąkańców porwała siedemnastoletnią
dziewczynę i przetrzymywała ją w skrzyni pod łóżkiem przez ponad
siedem lat. Porwanie miało miejsce w maju 1977 roku i o ile Robin
pamiętała, od tego czasu nie wydarzyło się nic szczególnie godnego
uwagi.
– Wyglądasz do dupy – rzuciła Melanie, gdy wsiadały do jej
zaśmieconej papierkami po cukierkach dziesięcioletniej impali.
Robin pomyślała to samo o wyglądzie siostry, była jednak zbyt
dobrze wychowana, by to powiedzieć. Melanie miała pod
orzechowymi oczami duże worki, a jej nienaturalnie ciemne włosy
zwisały bezładnie na zaokrąglone plecy; włosy były ofiarą wielu lat
złego farbowania, plecy – wielu lat garbienia się.
– Za krótko spałam. Jak się czuje tata?
– Jeszcze oddycha.
– Kiedy umarła Tara?
– Jakąś godzinę temu.
– To straszne.
Melanie opuściła głowę i popatrzyła na Robin z ukosa, jednocześnie
uruchamiając silnik i zjeżdżając z krawężnika.
– Raczej nie należałaś do jej największych fanek.
– Nigdy nie życzyłam jej śmierci.
– Nie? Alec chyba życzył. Udało ci się go złapać?
Robin skinęła głową, przyglądając się nielicznym drzewom
rozrzuconym na ogromnej pustej przestrzeni pomiędzy centrum Red
Bluff a szpitalem na peryferiach miasta.
– Nie sądzę, by do nas dołączył.
– Specjalnie mnie to nie dziwi. – Melanie zerknęła na Robin kątem
oka. – Nie myślisz...
– Nie myślę... Czego? Że Alec miał z tym coś wspólnego? – Robin
słyszała w swoim głosie ton obronny, pozostałość z dzieciństwa. Ona
i Alec zawsze byli przeciw światu, a „światem” była wówczas Melanie.
– Ty to powiedziałaś – zauważyła Melanie. – Nie ja.
– Ty tylko pomyślałaś.
– Nie mów, że nie przyszło ci to głowy.
– Alec kochał Tarę – powiedziała Robin. Nie chciała przyznać, że
istnieje możliwość, iż siostra może mieć rację.
– I nienawidził naszego ojca.
– To nie wystarczy, żeby zrobić coś takiego!
– Jesteś zupełnie pewna?
– Tak. – Doprawdy? Czy jakąś cząstką umysłu nie zastanawiała się
nad tym?
Szpital miejski św. Elżbiety stał przy ulicy Sister Mary Columba,
około pięciu minut jazdy od centrum. Robin ukradkiem zerkała na
siostrę w oczekiwaniu, że Melanie zapyta ją, jak jej się żyje, o Blake’a,
o zdrowie, o cokolwiek.
– Czy wydarzyło się coś nowego? – odezwała się w końcu, ponieważ
Melanie konsekwentnie milczała.
– Na przykład co?
– Nie wiem. Może Tara powiedziała coś policji przed śmiercią?
– Nie, ani na chwilę nie odzyskała przytomności.
– A co z Cassidy?
– Nie wiadomo, co z nią będzie. Kula trafiła ją tuż pod sercem
i wyszła plecami; szeryf mówi o tym: „na przestrzał”. Jakimś cudem
ominęła płuca, ale Cassidy straciła mnóstwo krwi i jej stan wciąż jest
krytyczny. Lekarz powiedział, że mało brakowało.
– Czy jest przytomna?
– Tylko przez krótkie chwile. Próbowano z nią rozmawiać, ale jak
dotąd nie powiedziała ani słowa.
– A więc dalej nie wiadomo, kto to zrobił.
– Nie ma żadnych tropów – powiedziała Melanie, akcentując każde
słowo.
– Czy ona wie o matce?
– Nic mi o tym nie wiadomo. – Melanie skręciła na zaskakująco
duży parking małego szpitala. – Niedługo się dowiemy. – Znalazła
miejsce naprzeciwko dwóch wozów policyjnych, zgasiła silnik
i otworzyła drzwi. Gorące powietrze buchnęło na Robin z taką siłą,
jakby ktoś trafił ją granatem w głowę. – Idziemy?
– Poczekaj – poprosiła Robin, czując w piersiach nieprzyjemne
mrowienie, oznakę niepokoju. Widocznie valium przestawało działać.
– Po co?
– Po prostu pomyślałam... Mogłybyśmy posiedzieć tu kilka minut?
– I co robić?
– Nie wiem. Może porozmawiać.
– O czymś konkretnym?
– Niekoniecznie. Chciałam się tylko zaaklimatyzować.
– Zaaklimatyzować? – powtórzyła Melanie, przeciągając każdą
sylabę. – Dobrze. Tata chyba może poczekać. Nigdzie się nie wybiera. –
Usadowiła się na fotelu, ale drzwi pozostawiła otwarte. A więc...
rozmawiaj.
Robin poczuła krople potu zbierające się na czole i nie wiedziała,
czy jest to reakcja na upał, czy na słowa siostry. Melanie ani trochę nie
złagodniała z latami.
– Co u ciebie?
– Dobrze.
– Nadal pracujesz?
– Tak.
– W Tillie’s? – Tillie’s, połączenie antykwariatu i sklepu
z upominkami, mieścił się w połowie Main Street. Melanie pracowała
tam z przerwami przez ostatnich dwadzieścia lat.
– Tak, w Tillie’s. Teraz będę musiała oczywiście wziąć trochę
wolnego.
– A co z firmą taty?
– W jakim sensie?
– Czy ktoś nią zarządza?
– Tymczasowo kieruje nią dyrektor finansowy.
Robin odczekała kilka sekund, licząc, że siostra dorzuci jeszcze
jakieś informacje, lecz tak się nie stało.
– Jak się miewa Landon?
– Świetnie – rzuciła szybko Melanie, wyraźnie zniecierpliwiona.
Robin zastanawiała się, czy zadać więcej pytań o siostrzeńca,
świadoma, że dla Melanie temat syna był zawsze drażliwy i wprawiał
ją w zdenerwowanie. Landon, efekt przygody na jedną noc
z kapitanem drużyny futbolowej w liceum, urodził się, gdy Melanie
miała siedemnaście lat, a kiedy miał trzy lata, zdiagnozowano u niego
autyzm. O ile Robin wiedziała, jego ojciec nigdy nie dał na niego ani
grosza. Wkrótce po ukończeniu szkoły przeprowadził się do Kolorado,
gdzie pracował jako trener osobisty, a potem kupił umiarkowanie
dochodową franczyzę na bar szybkiej obsługi. Tymczasem Melanie
musiała porzucić wszelką nadzieję na karierę modelki, o czym zawsze
marzyła, zostać w Red Bluff i zająć się chłopcem.
Landon radził sobie stosunkowo dobrze, miewał jednak gwałtowne
zmiany nastrojów i był zwykle milczącym, niekomunikatywnym
więźniem swojego umysłu. Mimo że Robin mieszkała z nim przez lata
pod jednym dachem, nie mogła sobie przypomnieć, kiedy po raz
ostatni powiedział do niej więcej niż dwa słowa lub spojrzał jej
w oczy.
Oczywiście fakt posiadania syna chorego na autyzm tylko wzmagał
złość Melanie. Na świat w ogóle. Na Robin w szczególności.
– Landon musi być teraz bardzo wysoki.
– Metr osiemdziesiąt siedem.
– Jak on sobie radzi?
– Radzi sobie świetnie. Po co te wszystkie pytania o mojego syna?
On nie ma nic wspólnego z tym, co się stało.
– Oczywiście, że nie. Nie chciałam sugerować...
– Powiem ci to samo, co powiedziałam policji: tamtej nocy Landon
był ze mną w domu. Całą noc. To, że ma autyzm, nie znaczy, że jest
skłonny do przemocy. Od wielu lat nie miał żadnych wybuchów.
Z pewnością nie jest zdolny do czegoś takiego. Nigdy nikogo by nie
skrzywdził, a tym bardziej swego dziadka. Albo Cassidy. Na miłość
boską, on kocha tę dziewczynkę.
– Melanie, proszę. Byłam po prostu ciekawa, jak on się ma. Jest
moim siostrzeńcem.
– No to chyba będziesz musiała mu o tym przypomnieć.
Robin odpięła pas bezpieczeństwa.
– W porządku. Wysiądźmy. – Można powiedzieć, że jestem
wystarczająco zaaklimatyzowana. Wysiadła z samochodu, ramiona jej
opadły od przytłaczającego upału podnoszącego się z ziemi niemal
widocznymi falami. A może czuła się przybita przykrymi jak zawsze
słowami siostry.
– Tata leży we wschodnim skrzydle – powiedziała Melanie,
maszerując obok Robin przez parking, do głównego wejścia
rozłożystego, parterowego białego budynku.
Gdy tylko Robin weszła do holu, uderzył ją intensywny zapach
choroby, środków dezynfekcyjnych i kwiatów. Zapach cierpienia,
pomyślała. Natychmiast znów miała siedem lat i trzymając matkę za
rękę, kurczowo ściskając swój rozbity nos, szła za doktorem krętym
korytarzem. W następnej sekundzie, dwadzieścia lat starsza, stała
obok Melanie przy łóżku umierającej matki. Twarz kobiety była
bardziej szara niż koce, pod którymi leżała. Przypomniała sobie, jak
chciała wziąć Melanie za rękę, a siostra ją odepchnęła. „Miło z twojej
strony, że wróciłaś na wielki finał”, powiedziała. Czy powie to samo,
jeśli ich ojciec również umrze?
– Wszystko wygląda tak samo – stwierdziła Robin. Przechodziły
obok recepcji i zerknęła przelotnie na labirynt znajomych korytarzy.
Mijały właśnie tabliczkę przypominającą gościom o zakazie używania
telefonów komórkowych, gdy zadzwoniła jej komórka. Robin szybko
wyjęła telefon z torebki i przyłożyła do ucha.
– Co się dzieje, do diabła? – rozległ się donośny i pełen pretensji głos
Blake’a. – Dzwoniłem do ciebie w nocy co najmniej dziesięć razy. Rano
też dzwoniłem – ciągnął, nie dając Robin dojść do słowa. – Zostawiłem
pół tuzina wiadomości. Dlaczego wyłączyłaś telefon? Dlaczego nie
oddzwoniłaś?
Robin gapiła się na swoją komórkę i próbowała zrozumieć, co on
mówi.
– Przepraszam. Nie sprawdziłam wiadomości. Wzięłam valium
i wciąż jestem trochę oszołomiona.
– Valium? Kto ci dał valium?
– To długa historia. Możemy porozmawiać później?
– Nie wiem. Możemy?
– Oczywiście.
– Co się dzieje, Robin?
W telefonie rozległy się jakieś trzaski.
– Mój ojciec... On został postrzelony.
Nadal trzaski, jeszcze głośniejsze.
– Co? Nie słyszę cię. Coś przerywa. Mówiłaś coś o swoim ojcu?
– Mówiłam, że...
– Halo? Halo, Robin, jesteś tam?
Robin szła za siostrą, która skręciła w korytarz prowadzący do
wschodniego skrzydła.
– Blake, słyszysz mnie teraz?
– Tak, teraz jest lepiej.
– Nie wolno tu używać telefonów komórkowych.
– Co? Dlaczego?
– Tędy. – Melanie skierowała Robin w stronę kolejnego stanowiska
pielęgniarek, gdzie dwóch policjantów konferowało z łysym, mocno
zbudowanym mężczyzną w beżowym mundurze. – To jest szeryf
Prescott – powiedziała, witając go skinieniem głowy.
– O co chodzi z tym szeryfem? – dopytywał się Blake.
Robin szybko zrelacjonowała mu to, co wiedziała.
– Jesteśmy teraz w szpitalu – wyjaśniła.
– To już tutaj – oznajmiła Melanie, zatrzymując się przed
zamkniętymi drzwiami do sali sto dwadzieścia cztery.
– Cholera jasna. Dobrze się czujesz? – zapytał Blake.
– Nie wiem – odparła szczerze Robin.
– Musisz to wyłączyć – rozkazała Melanie.
– Posłuchaj, to nie jest odpowiednia pora. Mogę zadzwonić później?
– Mam spotkania przez cały dzień. Sam zadzwonię.
– W porządku.
– Nie wyłączysz telefonu?
– Nie wyłączę.
– Nie weźmiesz już valium?
– Nie mam więcej tabletek – zapewniła Robin drżącym głosem.
Blake zachichotał.
– Dobrze. Jesteś silna. Nie potrzebujesz tego.
Nie jestem silna, pomyślała Robin. Potrzebuję ciebie.
– Robin – wtrąciła się Melanie. – Idziesz?
– Muszę kończyć. – Robin rozłączyła się, zanim Blake zdążył się
pożegnać, i włożyła telefon do kieszeni.
– Gotowa? – Melanie otworzyła drzwi do sali, w której leżał ich
ojciec, i weszła do środka.
Robin wzięła głęboki oddech, a wypuszczając powietrze, poczuła
drżenie.
– Robin? – powtórzyła jej siostra.
Robin niechętnie zmusiła się do przekroczenia progu i zamknęła za
sobą drzwi.
Ojciec leżał na wąskim łóżku ustawionym na środku małej
prywatnej sali, z grubo obandażowaną głową ułożoną na dwóch
poduszkach. Z życiem łączyło go niezliczone mnóstwo przewodów
i rurek, monitor rejestrował każdy jego oddech i uderzenie serca.
O dziwo, wciąż wyglądał doskonale. A może wcale nie było to dziwne.
W wieku sześćdziesięciu dwóch lat nadal był w świetnej kondycji.
Regularnie ćwiczył i przechwalał się, że nie przechorował ani jednego
dnia w życiu. Był opalony, krótkie rękawy szpitalnej koszuli
ukazywały muskularne ramiona.
– Nie do wiary, jak on dobrze wygląda – wyjąkała Robin.
– Przystojny z niego drań, owszem.
Hura! Nareszcie w czymś się zgadzamy.
Robin podeszła do łóżka i przypatrywała się człowiekowi leżącemu
w wykrochmalonej białej pościeli. Kto ci to zrobił?, pytała w myślach,
przebiegając palcami po poręczy łóżka i walcząc z chęcią położenia
dłoni na ręce ojca.
– Płaczesz? – zapytała Melanie.
Robin otarła łzy. Prawdę mówiąc, była tak samo zdumiona, jak jej
siostra, że tak nagle się rozpłakała. Ojciec był łajdakiem. Nie ma na to
innego słowa. Chwileczkę... jest sporo innych słów: kutas, kanalia,
dupek. I jeszcze: palant, łobuz, sukinsyn. W gruncie rzeczy nie
brakowało słów, którymi mogłaby opisać swego ojca, a prawie żadne
z nich nie było pochlebne.
Usłyszała skrzypnięcie otwieranych za jej plecami drzwi, odwróciła
się i zobaczyła wchodzącego do sali szeryfa Prescotta. Był wysokim
mężczyzną, miał prawie dwa metry wzrostu, beczkowatą pierś
szczelnie wypełniającą opiętą koszulę khaki, na której dumnie
prezentowała się odznaka – siedmioramienna gwiazda z wizerunkiem
byka, napisem „Hrabstwo Tehama” nad głową zwierzęcia i słowem
„Szeryf” u dołu. Ciężki brzuch sterczał mu nad paskiem, a zbyt krótkie
spodnie odsłaniały podniszczone skórzane kowbojskie buty. Miał
małe, blisko osadzone oczy, potężne dłonie, a jego łysa głowa lśniła jak
po woskowaniu. W grubych palcach trzymał kowbojski kapelusz
o szerokim rondzie. Wymarzony szeryf każdego speca od castingu,
chcąc nie chcąc pomyślała Robin.
– Witam, szeryfie Prescott – przywitała się Melanie.
– Melanie – odwzajemnił się szeryf.
W ich głosach nie dało się wychwycić ani odrobiny serdeczności.
– To jest moja siostra Robin.
– Dzień dobry – powiedziała Robin.
Szeryf Prescott skinął głową.
– Czy moglibyśmy zamienić kilka słów? Gdy będzie pani miała
wolną chwilę...
– Oczywiście. – Mam same wolne chwile.
– Będę w holu. Proszę się nie śpieszyć. Kiedy tylko będzie pani
gotowa.
Robin odwróciła się i zerknęła na ojca. Dobrze ci tak, pomyślała,
walcząc z kolejnym przypływem niechcianych łez.
– Jestem gotowa – oznajmiła.
Rozdział czwarty
– Jak się pani trzyma? – zapytał szeryf, prowadząc Robin do małej
poczekalni na końcu holu, gdzie poprosił ją gestem, by usiadła.
– Wszystko w porządku. – Robin opadła na jedno z zielonych
winylowych krzeseł naprzeciwko okna, z którego roztaczał się widok
na góry. Szeryf zasiadł na drugim krześle i przysunął się z nim do
Robin tak blisko, że ich kolana niemal się stykały. Sposób, w jaki się do
niej pochylił, miał w sobie coś intymnego, a zarazem
onieśmielającego.
– Jak rozumiem, właśnie przyjechała pani z Los Angeles.
– Rzeczywiście. – Robin skinęła głową. – Co może pan...
– Samochodem? – przerwał jej.
– Nie. Wczoraj przyleciałam do Sacramento, a dziś rano wsiadłam
do autobusu do Red Bluff. Co...
– Przypuszczam, że Red Bluff nie jest już miejscem, do którego
łatwo się dostać – powiedział, przerywając jej ponownie; wyraźnie
dawał do zrozumienia, że to on prowadzi przesłuchanie. – Mówiono
mi, że jest pani terapeutką.
– Owszem. Co może mi pan powiedzieć o tym, co tu się stało? –
zapytała szybko, na jednym oddechu, aby nie dać mu sposobności do
przerwania jej po raz trzeci.
– Niestety, niewiele więcej niż to, co jak sądzę, powiedziała pani
siostra – odparł szeryf. – Mam natomiast nadzieję, że pani mogłaby
powiedzieć mnie kilka rzeczy.
– Na przykład jakich?
– Na przykład, czy jest ktoś, kto mógł pani zdaniem mieć motyw, by
zabić pani ojca lub Tarę.
Trudniej byłoby znaleźć kogoś, kto nie miał motywu, pomyślała
Robin.
– Nie widziałam żadnego z nich ani z nimi nie rozmawiałam od
ponad pięciu lat. Nie mam pojęcia, kto mógłby zrobić coś takiego –
przerwała nagle. – Chwileczkę. Myślałam, że to był napad rabunkowy.
– To jeden ze scenariuszy, które bierzemy pod uwagę – wyjaśnił
szeryf. – Ale dopóki mała Cassidy nie jest w stanie niczego nam
powiedzieć, musimy rozważać wszystkie możliwości.
– Jak ona się czuje?
– Trudno powiedzieć. Lekarze są ostrożnie optymistyczni, ale
mówią, że może minąć jakiś czas, zanim dojdzie do siebie.
– A więc pan jej nie powiedział...
– O śmierci matki? Nie, w tym momencie to raczej nie miałoby
sensu. Nie wiemy, ile, jeśli cokolwiek, widziała. Tymczasem
próbujemy zajmować się tą sprawą najlepiej, jak potrafimy, więc
wszystko, co pani nam powie o swoim ojcu i jego żonie, będzie
pomocne. Rozumiem, że pani i Tara byłyście przyjaciółkami.
Rozumiesz o wiele więcej, niż mówisz.
– Tak, to prawda.
– Najlepszymi przyjaciółkami, jak słyszałem.
– Od kiedy miałyśmy po dziesięć lat.
– Ale ostatnio już nie.
Robin westchnęła z irytacją.
– Trochę trudno pozostać przyjaciółką kogoś, kto porzuca twojego
brata, aby wyjść za mąż za twojego ojca, zwłaszcza tak niedługo po
pogrzebie twojej matki.
Kąciki ust szeryfa podniosły się w lekkim uśmiechu.
– Wyobrażam sobie.
– Czy to jest ważne?
– Proszę mi wybaczyć, ale muszę pytać – nie ustępował szeryf. –
Jaka była Tara?
Robin przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.
– Prawdopodobnie nie jestem właściwą osobą, aby wypowiadać się
na ten temat, ponieważ ona najwyraźniej nie była kimś, za kogo ją
uważałam.
– A kim była?
– Po pierwsze, moją przyjaciółką.
Kolejny uśmieszek na ustach szeryfa.
– Co jeszcze?
Robin ponownie zamilkła, aby się zastanowić, kim była jej dawna
przyjaciółka, ale nic jej nie przychodziło do głowy. Jej umysł
przypominał czyste płótno malarskie, na którym farba, choćby wylała
jej całe litry, nie chciała się trzymać. W piersiach czuła znajome
mrowienie.
– Przykro mi, szeryfie, jestem zmęczona i bardziej niż trochę
przygnębiona. Mimo wszystko chyba nie jestem gotowa na tę
rozmowę.
– Rozumiem. – Szeryf skinął głową. – Możemy porozmawiać
później. – Było to stwierdzenie, nie prośba.
– Gdyby pan mógł po prostu powiedzieć mi, co się stało...
Szeryf Prescott wpatrywał się w swoje buty, czubek jego głowy lśnił,
odbijało się na nim jaskrawe światło fluorescencyjnych lamp
sufitowych.
– Przedwczoraj w nocy, o wpół do pierwszej, odebraliśmy telefon
na numer alarmowy – zaczął, podnosząc głowę, tak że jego oczy
znalazły się na jednym poziomie z oczami Robin. – Dzwoniła Cassidy,
krzyczała, że ktoś zastrzelił jej rodziców. A potem dyspozytor usłyszał
coś, co brzmiało jak strzał, i połączenie zostało przerwane. Policja
natychmiast pojechała do tego domu. Zastali otwarte drzwi frontowe,
pani ojciec i Tara leżeli na podłodze w salonie; ich ciała były
podziurawione kulami. Twarz Tary została właściwie odstrzelona.
O Boże. Piękna twarz Tary. Już jej nie ma. Robin zwalczyła
przemożną chęć zwymiotowania i skupiła wzrok na brwiach szeryfa,
próbując zdusić zbliżający się atak paniki. Brwi wydawały się teraz
ciemniejsze i bardziej krzaczaste niż wcześniej. Wyglądały jak dwie
gąsienice ułożone na czole.
– A Cassidy?
– Znaleziono ją na piętrze, w jej pokoju, leżała w poprzek łóżka.
Nieprzytomna. Ledwie oddychała. Przód jej bluzy od piżamy był
przesiąknięty krwią. W ręku wciąż trzymała telefon.
Jakim trzeba być potworem, żeby strzelać do dwunastoletniej
dziewczynki?, zapytała się w myślach Robin. A potem powiedziała na
głos:
– Coś jeszcze?
– Sejf w pokoju był otwarty i pusty, wyglądało więc, że ktokolwiek
to zrobił, czegoś szukał. Oczywiście nie wiemy, co było w sejfie.
Liczymy, że pani będzie mogła nam w tej sprawie pomóc. – Szeryf
przejechał dłonią po swojej gładkiej głowie. – A szuflady z komody
i ubrania leżały rozrzucone na podłodze garderoby przy sypialni
państwa domu.
To nic nie znaczy, Tara nie była maniakalną pedantką.
– Wydaje się też, że Tarze siłą zdjęto pierścionki; nie miała żadnego,
a na obu palcach serdecznych zostały siniaki.
Robin przypomniała sobie pierścionek ze wspaniałym
trzykaratowym brylantem i obrączkę wysadzaną brylantami, które jej
ojciec kupił Tarze, a ona bezwstydnie się z nimi obnosiła. Nie miała
też skrupułów co do noszenia kilku sztuk cennej biżuterii należących
kiedyś do matki Robin; ojciec podarował je nowej żonie, a mniej cenne
zostawił Robin i Melanie, aby się o nie kłóciły. Tylko że Robin nie
miała dość siły na kolejne konflikty, zgodziła się więc na wszystkie
żądania Melanie, a sama zadowoliła się skromnym pierścionkiem
z ametystem, który jej matka miała od młodości. Robin nosiła go na
szyi, na cienkim złotym łańcuszku. Teraz dotknęła pierścionka.
– Chcielibyśmy, aby pani i pani siostra sprawdziły z nami dom jutro
rano, jeśli to możliwe – powiedział szeryf i tym razem było to również
raczej polecenie niż prośba. – Zobaczymy, czy uda się wam ustalić, co
zginęło.
Robin skinęła głową, choć nie rozumiała, w jaki sposób mogłaby
pomóc. Nigdy nie widziała nowego domu ojca, nie mówiąc już
o wejściu do środka. Stał tuż obok starego domu, tego, w którym Robin
się wychowała i gdzie wciąż mieszkała Melanie z synem.
– Czy wiecie, ilu było napastników, jeśli był więcej niż jeden...
– Nie wiemy – rzucił szeryf, zanim zdążyła skończyć pytanie. – Nie
padał deszcz. Nigdy nie pada o tej porze roku, dlatego nie ma żadnych
odcisków stóp w błocie ani niczego w tym rodzaju. Nie tak jak
w telewizji. Nadal zdejmujemy odciski palców, jednak jest mało
prawdopodobne, że znajdziemy coś przydatnego. Dom jest całkiem
nowy. Przez cały czas jeszcze wchodzili i wychodzili robotnicy. Do
tego pani ojciec i Tara urządzili kilka dni wcześniej oblewanie domu. –
Szeryf pokręcił głową, jego małe oczka zwęziły się, przypominały
teraz szparki, a krzaczaste brwi zeszły się i utworzyły jedną prostą
linię. – Nie mówiąc już o tym, że właśnie mieliśmy rodeo, w mieście
było więc mnóstwo obcych.
– Czyli z tego, co pan mówi, wynika, że to mógł być każdy.
– Tyle tylko, że nie było śladów włamania.
– Co to znaczy?
– To znaczy, że albo drzwi nie były zamknięte, albo pani ojciec lub
Tara je otworzyli.
– Nie mogę sobie wyobrazić, że zostawiliby otwarte drzwi frontowe.
– A może pani sobie wyobrazić, że po północy otwierają je komuś
obcemu?
Robin poczuła, że brakuje jej tchu, jakby niewidzialne palce ściskały
ją za gardło, z którego zaczął wydobywać się suchy kaszel.
– Gdyby zechciała się pani zastanowić – ciągnął Prescott, nie
zważając na stan Robin – kto mógłby mieć motyw...
– Mój ojciec nie robił specjalnej tajemnicy ze swej zamożności,
szeryfie. Z pańskich słów jasno wynika, że motywem był rabunek,
niezależnie od tego, czy mój ojciec znał napastnika, czy nie. A skoro
przez cały czas po domu kręcili się robotnicy, wydaje się logiczne, że
jeden z nich...
– Gdyby życie zawsze było logiczne – przerwał szeryf, tym razem ze
smutkiem kręcąc głową. – Chyba będziemy musieli poczekać, aż
Cassidy będzie w stanie coś nam powiedzieć.
– Czy mogę ją zobaczyć?
– Oczywiście. – Szeryf Prescott wstał.
Robin także wstała, a potem zachwiała się; narastająca panika
prawie popchnęła ją w ramiona szeryfa.
– Oj, nie tak szybko. Dobrze się pani czuje?
– Jestem po prostu niezdarą. Przepraszam.
– Nie ma za co przepraszać. Tędy. – Szeryf wziął Robin za łokieć,
jakby się obawiał, że znów się zachwieje, i poprowadził ją korytarzem
do sali na samym końcu, gdzie trzymał straż uzbrojony policjant.
– Czy to konieczne? – zapytała Robin.
– To zwykła ostrożność – wyjaśnił szeryf. – Dopóki się nie dowiemy,
co się wydarzyło. – Otworzył drzwi i stanął, by przepuścić Robin.
A ona wzięła głęboki oddech i wypuszczając powietrze, poczuła, że
wszystko wokół niej drży. Weszła do sali.
– O Boże – szepnęła, wolno podchodząc do łóżka i próbując ogarnąć
umysłem to, co widziały oczy.
Widziały przeszłość – małą dziewczynkę, tak bardzo podobną do
swojej matki, gdy była w tym samym wieku, że Robin do reszty
zabrakło tchu i musiała oprzeć się o mocną pierś szeryfa; broń
w kaburze wbijała jej się w plecy.
– Dobrze się pani czuje? – upewniał się szeryf. – Chce pani, żebym
poprosił pani siostrę?
Robin pokręciła głową. Boże, tylko nie to.
– Ona wydaje się taka bezradna, taka mała.
Cassidy rzeczywiście nie wyglądała na swoje dwanaście lat.
Zamknięte oczy, skóra koloru mleka, jasnobrązowe włosy w strąkach
opadające bezładnie na kościste ramiona, ledwie widoczny zarys
piersi pod bandażami obwiązującymi tułów. Bardziej larwa niż motyl,
pomyślała Robin, patrząc na słodką, gładką buzię dziecka. Twarz Tary.
Twarz, która została właściwie odstrzelona, jak powiedział szeryf.
Robin udało się nie rozpłakać.
– Może pani z nią porozmawiać, jeśli pani chce – zachęcił ją szeryf.
Robin wyczuła polecenie pod pozorem uprzejmej prośby.
– Co mam powiedzieć?
– Cokolwiek.
Robin wzięła Cassidy za rękę, dziecięce palce były zimne
i bezwładne w jej dłoni.
– Cześć kochanie – zaczęła. – Mam na imię Robin. Nie wiem, czy
mnie pamiętasz. Nie widziałam cię bardzo długo. Ale jestem
przyjaciółką twojej matki. – Nie było odpowiedzi. Robin zerknęła na
szeryfa Prescotta.
Proszę kontynuować, powiedziały jego oczy.
– Poznałyśmy się w piątej klasie. Ja byłam w klasie panny DeWitt,
a ona w klasie panny Browning i z jakiegoś powodu w połowie roku
przeniesiono mnie do klasy panny Browning. Nie pamiętam dlaczego.
Miałyśmy po dziesięć lat, a ja byłam bardzo nieśmiała. Nie miałam
wielu przyjaciół. Twoja matka była moim przeciwieństwem. Wszyscy
chcieli się z nią przyjaźnić. Mój ojciec mówił o niej: „prawdziwa mała
petarda”.
O Boże. Robin miała tak ściśniętą krtań, że przez chwilę nie mogła
wymówić słowa.
– W każdym razie z jakiegoś powodu – ciągnęła, z trudem
wydobywając słowa z gardła – twoja matka uznała, że mnie lubi,
wzięła mnie pod swoje skrzydła i dbała, aby wszyscy byli dla mnie
mili.
Wszyscy prócz Melanie, zawsze odpornej na wdzięk Tary.
Dziwne, że właśnie Melanie, jako jedyna, zaakceptowała
małżeństwo Tary z ich ojcem, pomyślała Robin, biorąc oddech. Że to
Melanie zrobiła się dla niej miła i mieszkała z nią pod jednym
dachem, dopóki dom obok nie został ukończony.
– W liceum byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami – opowiadała
Robin, przerywając swój wewnętrzny monolog. – Byłyśmy prawie
nierozłączne, twoja matka i ja, nawet po tym, jak wyszła za mąż za
twojego ojca. Byłam główną druhną na ich ślubie.
Robin stanął przez oczami obraz Tary, olśniewającej w sukni
ślubnej z second-handu – sama za nią zapłaciła – stojącej przed sędzią
pokoju obok ciemnowłosego, charyzmatycznego Dylana Campbella,
wzorcowego przykładu złego chłopca, w którym Tara się zakochała
i za którego wyszła zaraz po ukończeniu przez nich oboje liceum,
mimo dezaprobaty rodziców. A może właśnie dlatego.
Szybko stało się jasne, że rodzice Tary mieli powody do niepokoju.
Dylan okazał się jeszcze gorszym człowiekiem, niż ktokolwiek sobie
wyobrażał.
Zaczął znęcać się nad Tarą, gdy była w ciąży z Cassidy, i nie
przestał, dopóki w trzecim roku ich małżeństwa nie znalazł się
w więzieniu za kradzież z włamaniem. Tara wykorzystała sposobność
i złożyła pozew o rozwód. Miała wówczas zaledwie dwadzieścia jeden
lat.
Gdzie jest teraz Dylan? Czy szeryf Prescott wie o nim? Czy Dylan jest
gdzieś w więzieniu? Jest podejrzany? Zastrzelił swoją byłą żonę?
I próbował zamordować własne dziecko?
Robin odwróciła się do szeryfa, gotowa powiedzieć na głos to,
o czym przed chwilą myślała, zauważyła jednak Melanie stojącą
w drzwiach z wyrazem niepewności na twarzy. Kiedy ona weszła? Jak
długo tu stała?
– Nie przerywaj mi, proszę, tego małego wypadu w przeszłość –
powiedziała, czując coraz silniejsze ściskanie w gardle. Odwróciła się
do Cassidy, mocno chwyciła ją za rękę.
– Twoja matka była bardzo piękna. Była najpiękniejszą dziewczyną
w Red Bluff.
– Była to odpowiednie słowo – mruknęła Melanie pod nosem, ale
tak, żeby siostra ją usłyszała.
Cassidy szeroko otworzyła oczy.
– Melanie, na litość boską.
Duże, brązowe oczy dziecka wędrowały od Robin do Melanie, widać
w nich było coraz większy strach.
– Hej, dzieciaku – włączyła się Melanie. – Wiesz, kim jestem,
prawda? Jestem Melanie. A to jest Robin. Pewnie jej nie pamiętasz.
Byłaś jeszcze mała, gdy się wyprowadziła.
– Jak się dzisiaj czujesz? – zapytał szeryf Prescott, podchodząc do
łóżka z drugiej strony.
Oczy Cassidy wciąż wędrowały od jednej twarzy do drugiej, choć
nic nie wskazywało, że kogoś rozpoznała ani nawet, że rozumie, co się
do niej mówi.
– Cassidy, słyszysz mnie? – nie poddawał się szeryf. – Wiesz, gdzie
jesteś?
Dziewczynka wpatrywała się w niego bez słowa.
– Jesteś w szpitalu – ciągnął. – Zostałaś postrzelona. Pamiętasz to?
Żadnej reakcji.
– Możesz nam powiedzieć coś o tym, co się stało?
Dziewczynka przeniosła wzrok z szeryfa na Robin i Melanie.
– Cassidy – powtórzył szeryf – możesz nam powiedzieć, kto ci to
zrobił?
Oczy Cassidy zwróciły się ku górze, na sufit, a potem się zamknęły.
– Może powinniśmy już wyjść – zasugerowała Robin po dłuższej
chwili. W małym pomieszczeniu zrobiło się duszno, z trudem łapała
oddech.
– Jutro spróbujemy jeszcze raz – oznajmił szeryf.
Robin skinęła głową, choć powrót do szpitala był ostatnią rzeczą, na
którą miała ochotę. Wolałaby znajdować się wówczas w autobusie do
Sacramento i zaraz potem w samolocie do Los Angeles.
Tak się jednak nie stanie, dopóki szeryf nie otrzyma odpowiedzi na
swoje pytania. Robin zgodziła się już towarzyszyć mu rano do domu
ojca, prawdopodobnie będzie więc musiała zostać tu co najmniej kilka
dni. Może do tego czasu Cassidy będzie w stanie coś im powiedzieć.
Zakładając, że przeżyje.
Kto mógł zrobić coś tak okropnego?
Robin oglądała dostatecznie często telewizję, by wiedzieć, że jeśli
sprawca przestępstwa nie zostanie wykryty w ciągu pierwszych
czterdziestu ośmiu godzin, sprawa prawdopodobnie nigdy nie będzie
rozwiązana. Jak mogłaby wyjechać, nie wiedząc, kto popełnił tę
zbrodnię? Jak mogłaby opuścić Red Bluff, nie wiedząc, czy jej ojciec
przeżyje?
Jak mogłaby tu zostać?
Chwilę później sala zaczęła wirować, a podłoga spadać. Robin
próbowała trzymać mocno dłoń Cassidy, lecz palce jej się wyśliznęły.
Gdzieś z oddali usłyszała głos szeryfa.
– Czy możemy zawołać tu pielęgniarkę?
Ostatni głos, jaki słyszała przed utratą świadomości, należał do jej
siostry.
– Ona zawsze lubiła dramatyzować – powiedziała Melanie.
Rozdział piąty
– Coś takiego! Budzi się – powiedziała Melanie zza kierownicy
swego samochodu, gdy Robin otworzyła oczy, wyprostowała się na
fotelu pasażera i zaczęła się rozglądać na wszystkie strony. – Wyluzuj.
Straciłaś przytomność tylko na kilka minut.
Robin patrzyła przez szybę na nieliczne domy ludzi z klasy średniej
rozrzucone wśród mnóstwa niezabudowanych działek. Znak drogowy
pokazywał, że znajdują się na rogu Jackson Street i Luther Road.
Skręciły w lewo, na zachód, kierując się w stronę Paskenta Road.
– A nawiasem mówiąc, ile wzięłaś tych tabletek? – zapytała Melanie.
Najwyraźniej nie dość, pomyślała Robin. Przypomniała sobie
pierwszą osobę, którą zobaczyła, leżąc na podłodze w sali szpitalnej:
młodą lekarkę o krótkich, kręconych rudych włosach i wielkich
zielonych oczach. Lekarka zbadała jej ciśnienie, osłuchała,
zdiagnozowała silny stres i przepisała lorazepam. Od razu po wyjściu
ze szpitala Robin pobiegła do apteki obok wieży zegarowej – Melanie
czekała tymczasem w samochodzie – kupiła lekarstwo i już w aptece
połknęła dwie białe pastylki, choć nie miała wody do ich popicia.
Ostatnie, co zapamiętała, to chwila, gdy wsiadała do samochodu i nie
chcąc słyszeć okropnej piosenki Enyi wyjącej z radia, zamknęła oczy
i wyobraziła sobie, że pływa na plecach w oceanie.
– Co jest z tobą? – zapytała Melanie. – Nie brałaś dostatecznie dużo
prochów w Berkeley, żeby się uodpornić? Myślałam, że po to tam
pojechałaś.
W rzeczywistości Robin przestała w Berkeley zażywać narkotyki;
ataki paniki ustąpiły, gdy znalazła się w bezpiecznej odległości od Red
Bluff. Do tego czasu narkotyki stanowiły dla niej element
codzienności. Kilka sztachów pozwalało jej przetrwać dzień, środki
uspokajające wieczorem pomagały zasnąć.
Tara była jej głównym dostawcą.
Czy powinna o tym powiedzieć szeryfowi Prescottowi?
– Nie rozpoznałaś doktor Simpson, prawda? – przerwała jej
rozmyślania Melanie.
– A powinnam?
– Pomyśl. Rude włosy, zielone oczy, pełno piegów na nosie. Ona
oczywiście je maskuje całym tym makijażem.
– O mój Boże. – Robin z pewnym trudem przypomniała sobie
koleżankę z liceum, z klasy o rok niżej. – To była siostra Jimmy’ego
Kesslera, Arlene?
– Kilka lat temu wyszła za mąż za Freddy’ego Simpsona. Był
przewodniczącym samorządu uczniowskiego w roku, w którym
kończyłam szkołę. I klubu dyskusyjnego. Prawdziwy przemądrzalec.
Jego na pewno pamiętasz.
Robin pokręciła głową. Zrobiła wszystko, co w jej mocy, by
zapomnieć o Red Bluff.
– Ona nazwała się teraz Arla.
– O rany. – Siostry roześmiały się zgodnie. – Powinna dać jakiś znak,
że nas poznaje.
– Prawdopodobnie uznała, że nie jest to najlepsza pora na
nadrabianie zaległości towarzyskich. A może była po prostu
zakłopotana.
– Dlaczego miałaby się czuć zakłopotana?
– Przypuszczam, że morderstwo wprawia niektórych ludzi
w zakłopotanie.
Samochód przejechał Paskenta Road i dalej mknął na zachód.
Morderstwo, powtórzyła Robin w myślach, obracając to słowo na
języku; przyjemne oszołomienie wywołane przez lorazepam zaczęło
się ulatniać. Tara nie umarła tak po prostu. Została zamordowana.
– Czy ktoś zawiadomił rodziców Tary?
– Wątpię.
– A może my powinnyśmy?
– Nie mam pojęcia, jak ich znaleźć. Ty wiesz?
Robin potrząsnęła głową, skupiając się na coraz bardziej jałowym
krajobrazie za szybą samochodu. Próbowała przypomnieć sobie
rodziców Tary, ale obraz, jaki zdołała przywołać, był niewyraźny,
zamazany. Tara nigdy nie była blisko ani z matką, ani z ojcem, a oni
prawie wyrzekli się córki po jej ślubie z Dylanem. Żyli w separacji od
roku, w którym urodziła się Cassidy, a wkrótce potem ojciec Tary
uciekł na Florydę ze swoją fryzjerką. Matka wstąpiła do jakiejś
wspólnoty religijnej i zniknęła w ostępach Oregonu co najmniej
dziesięć lat temu. Kto wie, czy oboje jeszcze żyją?
– Jesteśmy prawie w domu – oznajmiła Melanie niepotrzebnie,
skręcając w Walnut Street.
Robin czuła taką odrazę, że mimo lorazepamu musiała zwalczyć
instynktowną chęć otwarcia drzwi i wyskoczenia z samochodu. Nie
opuszczała jej myśl, że może powinna zatrzymać się w hotelu. Tylko
że wcześniej uznała, że ta wyprawa, choć nieplanowana
i niewykluczone, że nieprzyjemna, może stworzyć dobrą sposobność
do pogodzenia się z siostrą niezależnie od tego, co między nimi zaszło.
A Melanie była absolutnie przekonana, że jeśli Robin zatrzyma się
gdzie indziej niż w domu rodzinnym, w mieście pojawią się jeszcze
większe plotki i prawdopodobnie zacznie ją nękać prasa. Robin
w żadnym wypadku nie zamierzała zostawać tu na dłużej, a w ten
sposób będzie mogła przynajmniej utrzymać jakąś kontrolę nad
sytuacją.
Jechały na północ i Robin zauważała coraz większe odstępy między
domami. Po chwili skręciły w Larie Lane. Ukazał się olbrzymi dom
z drewna i szkła, otoczony żółtą taśmą, która znaczyła miejsce zbrodni
i zabraniała wstępu ciekawskim. Na długim podjeździe do garażu na
trzy samochody parkowały dwa radiowozy policyjne i biała
furgonetka.
– I oto jest – powiedziała Melanie, mocno zwalniając. – Jak to
mówią? Mój dom jest moją twierdzą?
– Ten z pewnością się wyróżnia.
– Moim zdaniem taka była intencja.
– Jest ogromny.
– Ponad siedemset czterdzieści metrów kwadratowych.
Czyli to prawdopodobnie największy dom w Red Bluff, pomyślała
Robin. Większość domów w tych okolicach miała rozmiary
stanowiące jedną czwartą tego olbrzyma i były warte, jak oszacowała,
ułamek kwoty, jaką kosztowała jego budowa. Dom stał na środku
działki liczącej blisko pół hektara i niemal zachęcał miejscowych do
wejścia i sprawdzenia, co jest w środku.
„Dostali za swoje, bo zbudowali ten cholerny największy dom
w mieście”. Robin zapamiętała słowa brata. Zastanawiała się, ale tylko
przez chwilę, kiedy Alec widział ten pałac.
– Zatrudnili jakąś modną dekoratorkę z San Francisco, tak że całe
wnętrze jest bardzo wytworne – powiedziała Melanie. – Wytworne
i nijakie, gdybyś mnie pytała. – Melanie przyśpieszyła. – Oczywiście
nikt mnie nie pytał. – Wkrótce potem skręciła na długi podjazd do
o wiele mniejszego domu obok. – Nie ma to jak w domu. – Zgasiła
silnik i już miała otworzyć drzwi, lecz zamiast tego odwróciła się do
Robin. – Jesteś gotowa czy potrzebujesz czasu, żeby się
zaaklimatyzować?
Robin patrzyła na piętrowy dom, w którym się wychowała,
próbując przywołać wspomnienie choćby jednej szczęśliwej chwili
przeżytej w tych ścianach. Z zaskoczeniem stwierdziła, że było ich
wiele, a większość związanych z matką. Nawet jednak te miłe
wspomnienia zaciemniał fakt, że w tamtych ostatnich tygodniach, gdy
Robin przyjechała z Berkeley, aby z nią być, mózg matki był tak
podziurawiony przez raka, że nie rozpoznawała własnej córki.
Wszystkie inne dobre wspomnienia wiązały się z Tarą. Robin
pamiętała, jak pewnego popołudnia przyprowadziła nową
przyjaciółkę do domu i przedstawiła ją rodzicom, którzy byli pod
wrażeniem żywiołowej osobowości gościa. Pamiętała, jak ona i Tara
dzieliły się młodzieńczymi marzeniami i nadziejami w pokoju Robin
na piętrze, a później, chcąc zamaskować zapach jointów, obficie
spryskiwały się perfumami matki. Pamiętała swoją dumę, gdy celne
riposty Tary odbierały Melanie mowę; swoje wzruszenie, gdy
trzymała w ramionach nowo narodzone dziecko przyjaciółki, która
przyszła z wizytą; ulgę, gdy Tara zwierzyła się, że odchodzi od Dylana;
radość, gdy pięć lat później przy stole w pokoju jadalnym Tara i Alec
ogłosili swoje zaręczyny, i własne naiwne przekonanie, że teraz
będzie miała prawdziwą siostrę. Ojciec powiedział wówczas jej bratu:
„Zastanów się, czy to nie za wiele dla ciebie. Ona jest prawdziwą małą
petardą”.
Ani Robin, ani Alec nie podejrzewali, że pewnego dnia ta mała
petarda wybuchnie im obojgu w twarz.
Tak wiele szczęśliwych wspomnień, pomyślała. Otworzyła drzwi
samochodu i wysiadła, patrząc, jak chmura pyłu unosi się do góry
w gęstym powietrzu niczym dym. Stanęła, by popatrzeć na stary dom,
którego białe oszalowanie pilnie potrzebowało nowej warstwy farby,
a ten mizerny stan był konsekwencją przedłużającej się budowy na
sąsiedniej parceli.
Ten dom wciąż jednak potrafił przyprawić ją o ciarki na plecach.
Cztery sypialnie – pięć, jeśli liczyć klitkę przy kuchni. Jej brat uznał ten
malutki pokoik za swój po tym, jak syn Melanie stał się zbyt duży, by
spać w jednym pokoju z matką, i wprowadził się do pokoju Aleca.
Robin miała jeszcze w uszach odgłos rytmicznych uderzeń bujanego
fotela o drewnianą podłogę; noc w noc Landon kompulsywnie kołysał
się na nim godzinami.
Teraz spojrzała na okno tego pokoju i wystraszyła się, bo patrzyła
na nią stamtąd jakaś zwalista postać.
– Boże, kto to jest?
Melanie, która wyjmowała walizkę Robin z bagażnika, nie
podniosła nawet wzroku.
– A jak myślisz? – odpowiedziała pytaniem.
– Czy to Landon?
– Nie, George Clooney. Oczywiście, że to Landon.
Robin pomachała ręką. Postać natychmiast zniknęła.
Poszła za Melanie do drzwi frontowych.
– Czy on rozumie, co się dzieje?
Chciała wziąć od siostry walizkę, lecz Melanie trzymała ją mocno
i nie pozwoliła wyrwać jej sobie z ręki.
– Rozumie. Fakt, że ktoś ma autyzm, nie robi z niego idioty.
– Powiedział ci coś o tej sprawie?
– A co miał powiedzieć?
Melanie postawiła walizkę siostry na skrawku betonu przy
drzwiach i zaczęła szukać w torebce klucza. Robin zerknęła na
radiowóz przy domu obok.
– Czy szeryf naprawdę uważa go za podejrzanego?
– A kto bardziej by się nadawał niż szalony chłopak z sąsiedztwa? –
Melanie znalazła klucz i ze złością wsunęła go w zamek. – Pomyśl
o zaszczytach, jeśli uda im się szybko to zakończyć. Pomyśl
o rozgłosie. Szeryf z małego miasta rozwiązuje zagadkę głośnej
zbrodni. Mogę sobie wyobrazić pierwszą stronę „People” i programy
telewizyjne bijące się ze sobą o wyłączność. Ten dupek Prescott
uwielbia być w centrum wszystkiego.
Szeryf Prescott nie wydał się Robin dupkiem, postanowiła jednak
zachować swoją opinię dla siebie. Weszła za Melanie do frontowego
holu starego domu.
Czuła się tak, jakby nigdy go nie opuściła.
Dzięki Bogu za lorazepam, pomyślała. Tylko dzięki niemu trzymała
się na nogach.
Melanie rzuciła klucze na stolik po lewej stronie drzwi i podeszła do
schodów usytuowanych pośrodku holu.
– Landonie! – zawołała. – Przyjdź przywitać się z dawno
niewidzianą ciocią. – Nikt się nie pojawił. – Landonie! – zawołała
jeszcze raz, również bez rezultatu. Odwróciła się do Robin. – A więc
jakie wrażenia?
– Wygląda tak samo – odparła Robin, nie patrząc na siostrę.
– Cóż, wprowadziłam tu pewne zmiany po wyprowadzce taty.
Oczywiście nie mogłam sobie pozwolić na zbyt wiele. Ale nie mam
powodu narzekać. Tata zostawił wszystkie stare meble.
Nie wspominając o tym, że pozwolił ci przez osiemnaście lat
mieszkać za darmo w domu, który przeznaczył dla ciebie i twojego
syna.
– Tata i Tara kupili po przeprowadzce nowe meble i tak dalej. Cóż,
naprawdę musieli to zrobić. Nic stąd się nie nadawało, a Tara chciała
urządzić wszystko według własnego gustu, jak mi mówiła.
Dostatecznie długo mieszkała wśród rzeczy w guście mamy. Nie mam
do niej pretensji. Ja sama mam już tego trochę dosyć. Chcesz czegoś do
picia?
– Może szklankę wody.
– Nie mam takiej wykwintnej butelkowanej wody, jaką zapewne
lubisz.
– Woda z kranu wystarczy.
– Wiesz, gdzie jest kuchnia. Nalej sobie. – Melanie odwróciła się
w stronę schodów. – Landonie, zejdź na dół, ale już!
Robin poszła powoli obok schodów z barwionego dębu i toalety dla
gości do kuchni na tyłach domu. Rzuciła tylko okiem na salon po lewej
stronie i jadalnię po prawej; nie chciała patrzeć i przypominać sobie
starych kątów. W kuchni ruszyła prosto do zlewu, ignorując widok na
tylne podwórze z okna nad zlewem, odkręciła kran z zimną wodą,
jednocześnie sięgnęła po szklankę do szafki po prawej stronie. Nalała
wody, wypiła, wypłukała i włożyła szklankę do zmywarki.
– Wiesz, że niedobrze jest najpierw płukać – powiedziała Melanie
gdzieś zza pleców Robin. – Szkło od tego mętnieje.
– Nie wiedziałam.
– Myślałam, że terapeuci powinni wiedzieć wszystko.
– A więc chyba nie jestem bardzo dobrą terapeutką.
Melanie wzruszyła ramionami, jakby zgadzała się z tą oceną.
– Gdzie jest Landon? – zapytała Robin. – Myślałam, że zszedł na dół.
– Najwidoczniej nie. Jesteś głodna?
– Nie bardzo.
– Zwykle jemy kolację koło szóstej. Czy to dla ciebie za wcześnie?
– Szósta jest w porządku.
– Nie będzie niczego wymyślnego. Najprawdopodobniej chili. Nie
jesteś wegetarianką, prawda?
– Nie. Chili brzmi świetnie.
– Cóż, nie będzie świetne. Ale Landon bardzo lubi chili, muszę więc
je zrobić. Chcesz pójść na górę, rozpakować się, rozgościć?
Rozgościć? Żartujesz sobie ze mnie? Nigdy w życiu nie czułam się
mniej pożądanym gościem.
– Jasne.
– To twój dawny pokój. A właściwie był to pokój Cassidy przed
przeprowadzką do nowego domu. Teraz jest znów twój. Wygląda na
to, że zatoczyłyśmy koło. – Melanie spojrzała na siostrę jakby
zaskoczona, że ona wciąż tu jest. – Chyba nie muszę ci pokazywać
drogi?
– Jakoś trafię.
– Nie krępuj się, utnij sobie drzemkę przed kolacją – rzuciła
Melanie, gdy Robin wychodziła z kuchni.
– Dzięki, prawdopodobnie tak zrobię.
– Dobrze. Potrzebujesz tego. Wyglądasz strasznie.
Rozdział szósty
Robin usnęła w chwili, gdy przyłożyła głowę do poduszki.
Niemal natychmiast zaczęły się sny.
W pierwszym szła Main Street, szukając Tillie’s. Miała spotkać się
tam z matką i była już spóźniona. Ale Tillie’s nie było tam, gdzie
zawsze. Robin pobiegła ulicą, przechodziła z jednej strony na drugą,
w końcu wpadła do drogerii i zapytała farmaceutę za ladą, gdzie
przeniesiono ten popularny sklep.
– Weź te – powiedział farmaceuta. – Znajdziesz to miejsce.
Nagle Robin stała przed wielką szybą wystawową, za którą było
mnóstwo srebrnych ramek do zdjęć i quasi-antyków. Nazwa „Tillie’s”
była wymalowana w poprzek szyby złotymi zawijasami. Robin weszła
do środka.
– Jeśli szukasz mamy – zawołała Melanie zza staroświeckiej kasy
sklepowej – to nie masz szczęścia. Właśnie wyszła.
– Dokąd poszła?
– Jest w śpiączce – odparła Melanie. – Teraz wyjdź. Nie widzisz, że
jestem zajęta? Mam klientkę.
Klientka się odwróciła.
To była Tara.
Nie miała twarzy.
Robin zajęczała przez sen i przewróciła się na bok, obraz się
rozpłynął, a jego miejsce zajęła inna scena.
Robin siedziała w swoim gabinecie, zadzwonił telefon. To była
Adeline Sullivan. Dzwoniła, by powiedzieć, że nie przyjdzie na
następną sesję. Zastrzeliła męża.
– Zdradzał mnie – wyjaśniła.
– Wszyscy mężczyźni zdradzają.
– Co mam powiedzieć policji? Oni liczą na to, że się przyznam.
– Powiedz im, że cierpisz na autyzm – doradziła Robin. – To, że
masz autyzm, nie znaczy, że jesteś zabójczynią.
Drugi sen gładko przeszedł w trzeci.
Robin przymierzała suknię ślubną w dużym domu towarowym.
– Podoba mi się ta – powiedziała Tara, zdejmując z wieszaka
jaskrawożółtą suknię i podając ją Robin. Kilka minut później Robin
wyszła z kabiny w przymierzalni.
– Co o tym myślisz? – zapytała.
Tara zgięła się wpół ze śmiechu. I zamieniła się w Melanie, która
oznajmiła:
– Wyglądasz jak ogromny banan.
– Pokażę pani inną suknię – zaproponowała sprzedawczyni
o rudych włosach i dużych zielonych oczach.
– Doktor Simpson? – zapytała Robin.
– Mów mi Arla.
– Nie wiedziałam, że tu pracujesz.
– Myślałam, że terapeuci wiedzą wszystko.
– A więc nie jestem bardzo dobrą terapeutką.
– Tak słyszałam. Tak czy inaczej, muszę iść. Twój ojciec czeka.
– Na co ?
– Czeka na śmierć – wyjaśniła Arla i rozpłynęła się w nicości.
Dom towarowy zniknął, a jego miejsce zajął szpital. Robin pognała
przez sterylny korytarz, zaglądając do kolejnych sal, lecz wszystkie
były puste. Wreszcie w ostatniej sali zobaczyła Cassidy.
Gdy Robin weszła do sali, dziewczynka usiadła, przód jej piżamy
ociekał świeżą krwią.
– Włamali się i strzelali do mnie – poskarżyła się, wskazując na
drugie łóżko stojące kilka metrów dalej.
Robin podeszła do łóżka, ściągnęła prześcieradło i odkryła Blake’a
i jego ładną sekretarkę, nagich, splecionych ramionami.
– Co ty tu robisz? – zażądała odpowiedzi od narzeczonego.
– To samo, co robiłem od lat – rzucił Blake. – Nie ma w tym nic
dziwnego.
Robin usłyszała zdławiony krzyk wydobywający się z jej gardła.
– Robin. – Głos Melanie dochodził gdzieś znad jej głowy.
Poczuła dłoń na swoim ramieniu.
– Robin – powtórzyła Melanie, potrząsając nią; jej głos wdzierał się
w sen. – Obudź się.
– Co?
– Masz koszmary.
Robin otworzyła oczy i zobaczyła pochylającą się nad nią siostrę
z pistoletem w dłoni. – Co ty robisz?
– Przepraszam – powiedziała Melanie, przykładając pistolet do
czoła Robin. – Muszę to zrobić.
Pociągnęła za spust.
Robin krzyknęła i gwałtownie usiadła na łóżku.
– Jasna cholera – szepnęła, wycierając pot z czoła, zupełnie już
rozbudzona. – Co to, u diabła, było?
I wtedy go zobaczyła. Mignął jej przed oczami tylko przelotnie –
wysoki młody mężczyzna o szerokich ramionach, wąskich biodrach
i długich włosach opadających na oczy.
– Landon?
Jak długo on tu stał?
Sekundę później już go nie było.
– Landon! – zawołała, zerwała się z łóżka i pobiegła do drzwi.
Wyjrzała na korytarz, ale nikogo tam nie zobaczyła. Drzwi do pokoju
Landona były zamknięte. Czy on tu w ogóle był? Czy też jej się
przyśnił?
Wróciła do pokoju i do łóżka. Spojrzała na zegarek. Dochodziła
piąta, co znaczyło, że spała ponad godzinę. Czy on obserwował ją
przez cały ten czas? Czy w ogóle tu był?
Sięgnęła po torebkę leżącą na podłodze koło podwójnego łóżka
i nawet nie patrząc, wyciągnęła notesik i ołówek. Chciała zapisać sen,
zanim go zapomni; często doradzała to swoim klientom. Nie uważała
się za specjalistkę w dziedzinie interpretacji snów, choć czytała dużo
książek na ten temat i ukończyła różne kursy. Potrafiła oczywiście
dostrzec różnicę między snami, które odzwierciedlają marzenia,
a tymi, które są wyrazem niepokoju, ale nie wiedziała, jakie jest
znaczenie poszczególnych symboli.
– Nie ma w tym nic dziwnego – mruczała, powtarzając słowa
Blake’a i zapisując je, lecz reszta snu już uleciała i rozprysnęła się
w powietrzu niczym bańki mydlane. Gdy skończyła zapisywać to
krótkie zdanie, jedynym obrazem, jaki pamiętała, był widok Blake’a
i jego asystentki leżących nago, w objęciach.
– Tara nie żyje – powiedziała na głos. – Twój ojciec jest w śpiączce.
Cassidy nadal w krytycznym stanie. A ty się martwisz, że twój
narzeczony cię zdradza. Spójrz na wszystko z właściwej perspektywy!
Opadła na poduszkę, rzuciła notes i ołówek na podłogę i zaczęła się
wpatrywać w wentylator łagodnie wirujący nad jej głową.
Budziła się w niej jednak coraz większa ciekawość, rozejrzała się
więc po pokoju w poszukiwaniu zmian. Na łóżku zamiast zwykłej
białej pościeli i niebieskiego koca pyszniła się teraz pościel w kwiaty
i falbaniasta różowa narzuta; na podłodze, gołej w jej czasach, leżał
różowy dywan; beżowe dawniej ściany miały kolor kości słoniowej.
Duże plakaty Eagles i Grateful Dead zastąpiono jeszcze większymi
plakatami Beyoncé i Taylor Swift. Jedyną rzeczą, która pozostała taka
sama, było stare biurko Robin. Stało przy oknie, jego środek zajmował
mały telewizor, a wokół leżało mnóstwo rozrzuconych plastikowych
kul ze śniegiem; Cassidy najwyraźniej wyrosła z gromadzenia tego
typu rzeczy i nie chciała zabierać kolekcji do nowego, wspanialszego
domu obok.
– Też mi dom – powiedziała Robin, podchodząc do okna. Oparta
o biurko patrzyła na rozległą połać ozdobnej trawy wokół okazałej
budowli. – Bardziej jak hotel. – Podniosła jedną z kul, odwróciła ją
i przypatrywała się białym drobinkom wirującym wokół
miniaturowych zwierzątek uwięzionych wewnątrz tego podwodnego
zoo. – Powinnam była zatrzymać się w hotelu – szepnęła do maleńkiej
żyrafy stojącej obok płetwala błękitnego. Zastanawiała się
niespiesznie, czy hotel Tremont nadal uchodzi za najlepszy w Red
Bluff.
Nagle znalazła się w eleganckim lobby hotelowym. Stała tam na
środku wraz z Tarą; obie miały po szesnaście lat i wracając ze
szkolnych tańców, wpadły do hotelu, by skorzystać z toalety.
Chichotały na wspomnienie Lenny’ego Fishera, który obściskiwał się
z Marie Reynolds na oczach dyrektora szkoły, zastanawiały się także,
gdzie Sheila Bernard kupiła sukienkę, skoro było oczywiste, że nie
pochodziła ona z żadnego sklepu w Red Bluff. I wtedy go zobaczyły.
Śmiech ustał w jednej chwili, uwiązł im w gardłach jak stęchły
popcorn.
Tym, kogo zobaczyły, był wysoki, przystojny mężczyzna, który
kroczył dumnie w stronę recepcji, obejmując ramieniem brunetkę
o apetycznie zaokrąglonych kształtach, mniej więcej o połowę od
niego młodszą.
– O mój Boże! – Tara chwyciła Robin za ramię i wciągnęła ją za
najbliższy filar.
Nie miało to specjalnego znaczenia.
Ojca Robin wyraźnie nie obchodziło, kto go może zobaczyć.
– Kto z nim jest? – zapytała Tara.
– Ma na imię Kleo. Pracuje w jego biurze – odparła Robin, czując, że
zbiera jej się na płacz.
– Może to tylko tak wygląda. Może przyszli tu na spotkanie
służbowe czy coś w tym rodzaju.
Patrzyły, jak ręka mężczyzny zsuwa się po plecach kobiety na jej
pośladek.
– Miał wyjechać z miasta w sprawach firmy. Powiedział mojej
matce, że wróci dopiero jutro.
Tara objęła przyjaciółkę w pasie, mocno ją przytuliła.
– Bardzo przepraszam.
– Dlaczego? Przecież to nie twoja wina.
– To ja cię tu przyciągnęłam. To ja nie mogłam poczekać
z siusianiem do powrotu do domu.
– Prawdopodobnie sama bym się o tym dowiedziała prędzej czy
później – zapewniła Robin. – Spójrz tylko na niego. Nawet nie próbuje
się ukrywać.
Obserwowały, jak jej ojciec podpisuje się w księdze gości i idzie do
windy na tyłach lobby; obejmował teraz młodą kobietę za ramiona
gestem właściciela, jego palce wędrowały w stronę rowka między
mocno odkrytymi piersiami.
– Nie pokazuj się – ostrzegła Tara. – Czekaj, co ty robisz?
A Robin zastąpiła ojcu drogę, stanęła z nim oko w oko.
Czy próbowała go zawstydzić, ze łzami w oczach dać mu do
zrozumienia, że wie, co on zamierza zrobić, i skłonić do przeprosin?
Czy oczekiwała, że ojciec padnie na kolana i będzie ją płaczliwie
błagał o przebaczenie? A może miała nadzieję, że ojciec pozbędzie się
tej młodej kobiety i obieca, że już nigdy nie zbłądzi?
– Nie mów matce. – Usłyszała zamiast tego. – To by złamało jej
serce. A teraz wracaj do domu. Nie widziałaś mnie.
Tak więc zdrada ojca obciążyła także jej sumienie.
Nie mówiąc matce, racjonalizując, że to złamałoby jej serce, Robin
stała się współwinna, była bierną uczestniczką zdrad, które
nieuchronnie miały nastąpić. Nigdy więcej nie przyłapała ojca,
słyszała jednak pogłoski i wiedziała, że uparcie krążące wokół niego
plotki są prawdziwe. Ojciec nadal „pracował do późna” w biurze; jego
podróże biznesowe stały się częstsze i trwały dłużej.
Jak jej matka mogła nie wiedzieć?
Jak mogła nie widzieć, co dzieje się pod jej nosem?
„Idź do domu. Nie widziałaś mnie”.
Nikt nie widział.
Ale wszyscy wiedzieli.
– Mój ojciec też zdradza matkę – zwierzyła jej się Tara jakiś czas
później.
– Skąd wiesz?
– Matka mi powiedziała.
– Powiedziała ci? Co ci powiedziała?
– Że oni wszyscy to robią.
– A jej to nie przeszkadza?
– Chyba nie. Ma swoją Biblię.
– Czy Biblia nie mówi, że cudzołożnicy powinni zostać
ukamienowani? – zapytała Robin.
– Myślę, że gdybyśmy tak robili, niewielu żywych by zostało.
Roześmiały się, choć nie był to radosny śmiech.
Wkrótce po ślubie Tary Robin zapytała przyjaciółkę:
– A co ty byś zrobiła, gdybyś odkryła, że Dylan cię zdradza?
– Prawdopodobnie obcięłabym mu jaja.
– Pytam poważnie.
– Jestem poważna.
– Naprawdę poważnie.
– Sądzę, że zrewanżowałabym mu się tym samym. Wiesz, jak Kuba
Bogu...
– Mogłabyś to zrobić?
Tara zaciągnęła się głęboko jointem, którego wspólnie paliły,
i podała go przyjaciółce.
– Mogę robić wszystko, co chcę.
I tak właśnie robiła, pomyślała Robin.
A teraz nie żyje.
Robin pamiętała, co powiedziała kiedyś Tarze:
– Nie mogłabym nigdy zostać z mężczyzną, który mnie zdradza.
– A więc prawdopodobnie nie powinnaś zawracać sobie głowy
małżeństwem – brzmiała natychmiastowa odpowiedź Tary.
Czy to dlatego ona i Blake nigdy nie doszli do etapu planowania
ślubu? Czyżby mimo wszelkich wysiłków, by nie związać się
z mężczyzną nawet w najmniejszym stopniu podobnym do jej ojca,
wybrała właśnie kogoś takiego? Podejrzewała w duchu, że tak się
stało.
Patrzyła na dom, który jej ojciec wybudował tuż obok. Jego
twierdza, pomyślała.
Jego grobowiec.
– Robin! – zawołała jej siostra z dołu. – Landonie! Kolacja gotowa!
Robin spojrzała na zegarek i zaskoczona stwierdziła, że jest szósta.
Jak długo tu stałam? Odwróciła się od okna.
– Już schodzę!
Poszła korytarzem do łazienki.
– Rzeczywiście wyglądam okropnie – powiedziała do swojego
odbicia w lustrze nad umywalką. Zaczęła szarpać się z włosami,
próbując zmusić swoje kędziory do posłuszeństwa i nadać im pozory
porządku, poddała się jednak, umyła ręce, spryskała twarz ciepłą
wodą i dopiero wówczas znów zajęła się fryzurą. – O wiele lepiej –
mruknęła bez przekonania, wychodząc z łazienki.
Drzwi do pokoju Landona były zamknięte, Robin podeszła do nich
cicho. Ze środka dochodził odgłos rytmicznego postukiwania fotela.
– Landonie – powiedziała i delikatnie zapukała. Stukot ustał. –
Kolacja gotowa.
Czekała na jakiś rodzaj podziękowania, ale panowała zupełna cisza.
– Robin! Landonie! – zawołała Melanie. – Kolacja na stole!
Robin postała jeszcze kilka sekund pod drzwiami Landona i dopiero
w chwili, gdy znów dało się słyszeć stukanie, zrezygnowała i zeszła na
dół.
Rozdział siódmy
Gdy Robin weszła do kuchni, Melanie już jadła.
– Przepraszam za spóźnienie. – Usiadła przy drewnianym
kwadratowym stole naprzeciwko siostry.
– To jest miejsce Landona – powiedziała Melanie.
Robin natychmiast przesiadła się na inne krzesło, tak że ona
i siostra siedziały teraz przy sąsiednich bokach stołu. W zasięgu ręki,
pomyślała, przypominając sobie, jak w dzieciństwie Melanie
wyciągała rękę, by dźgnąć ją widelcem. Instynktownie położyła ręce
na kolanach.
– Coś nie tak? – zapytała Melanie.
– Wszystko dobrze. – Robin spojrzała na stojącą na środku stołu
dużą miskę chili. – Pachnie wspaniale.
– Nałóż sobie. Nie bawimy się tu w ceremonie.
Robin nałożyła na talerz małą porcję potrawy.
– Tylko tyle? Nic dziwnego, że wyglądasz jak skóra i kości.
– Pewnie wezmę dokładkę.
Melanie wzruszyła ramionami.
– W pojemniku jest chleb, jeśli masz ochotę. Nie zawracałam sobie
głowy sałatką. Landon nigdy nie je sałatek, więc przestałam je robić.
– Nie przejmuj się.
– Kto mówi, że się przejmuję? Boże, nienawidzę tego wyrażenia.
Robin poczuła potężne ściskanie w żołądku. Podniosła do ust
widelec z chili, modląc się, by się nie zakrztusić.
– To jest naprawdę dobre – powiedziała, gdy udało jej się przełknąć
jedną porcję i przymierzała się do następnej.
– Wydajesz się zaskoczona.
– Nie. Nie byłam... – Odpuść sobie. – Melanie, czy myślisz, że
mogłybyśmy... – Przerwała. Czy to ma sens?
– Czy myślę, że mogłybyśmy... Co mogłybyśmy? Nie chcesz znów
rozmawiać, prawda?
Robin odłożyła widelec.
– Po prostu miałam nadzieję, że mogłybyśmy...
– Co? Na litość boską, Robin, wyrzuć to z siebie.
– ...być dla siebie trochę milsze – dokończyła Robin. – Chodzi mi
o to, że tak długo się nie widziałyśmy. Może byśmy mogły skończyć
z tymi wszystkimi docinkami i złośliwymi uwagami.
– Nie zauważyłam, żebyś jakieś robiła.
– Nie robiłam.
Melanie ze zrozumieniem pokiwała głową.
– A więc wcale nie chodzi o nas. Chodzi o mnie i o to, co źle
zrobiłam.
– Nie zrobiłaś niczego złego. Proszę tylko, żebyś trochę wyluzowała.
– Tara nie żyje; nasz ojciec prawdopodobnie nie przeżyje nocy;
Cassidy tylko cudem może wyjść z tego cało; szeryf myśli, że Landon
jest winny, a ja kłamię, by go chronić. I ty chcesz, żebym
„wyluzowała”.
– Nie to miałam na myśli.
– Ale to powiedziałaś. Czego ty właściwie chcesz, Robin? Chcesz,
żebym opowiedziała kilka kawałów?
Byłoby fajnie.
– Po prostu chcę, żebyśmy były dla siebie uprzejme.
– Ja nie jestem uprzejma? – zdziwiła się Melanie. – Odebrałam cię
z dworca autobusowego. Robiłam za szofera przez całe popołudnie,
zawiozłam cię do szpitala i czekałam przed apteką, gdzie zaopatrzyłaś
się w pigułki szczęścia. Przygotowałam ci kolację. W czym rzecz?
Czyżby chili nie było dostatecznie eleganckie dla wyrafinowanej
terapeutki z Los Angeles?
Robin odłożyła widelec z większym impetem, niż zamierzała. Nie
odgryzaj się, przykazała sobie, lecz było już za późno.
– O tym właśnie mówię. Nie powiedziałam nic o chili z wyjątkiem
tego, że jest wyborne. Lubię chili. Nie o to chodzi.
– A o co, jeśli wolno spytać?
– O to, że nie jestem jakąś wyrafinowaną terapeutką z Los Angeles.
– Nie jesteś terapeutką? Nie mieszkasz w Los Angeles?
– Owszem, mieszkam w Los Angeles. Owszem, jestem terapeutką.
Ale określenie „wyrafinowana”...
– Nie lubisz tego słowa?
– W takim kontekście nie.
– A więc chodzi o kontekst?
Robin kręciło się w głowie. Zaczynał dławić ją niepokój.
– Ja tylko mówię...
– Ależ proszę. Co chcesz powiedzieć?
– Że nie jestem wrogiem.
– A ja jestem?
– Nie. Prosiłam jedynie o to, żebyś...
– Wyluzowała?
– Była życzliwa.
– Aha – przytaknęła Melanie. – A więc jestem nie tylko nieuprzejma,
ale i nieżyczliwa.
Robin opuściła głowę.
– Zapomnij o tym. Przepraszam, że cokolwiek mówiłam.
– Przeprosiny przyjęte – powiedziała Melanie z uśmiechem. –
Właśnie wyluzowałam – dodała, a oczy też jej się śmiały.
Robin nic nie mogła poradzić na to, że również się uśmiechnęła.
– Miałaś jakieś wieści ze szpitala? – zapytała, nakładając na talerz
kolejną porcję chili.
– Ani słowa.
– To chyba dobrze. – Robin wstała od stołu, podeszła do zlewu
i nalała sobie szklankę wody; jej serce galopowało mimo „pigułek
szczęścia” wciąż obecnych we krwi. – Napijesz się? – zapytała siostrę.
– Nie, dziękuję. Ale możesz nalać szklankę Landonowi.
– Czy on zejdzie na dół?
– Jeśli będzie chciał zjeść. Nie noszę mu jedzenia do pokoju, to nie
hotel.
Robin wróciła do stołu, postawiła szklankę wody obok pustego
talerza siostrzeńca.
– Rozmawiałaś z nim po powrocie do domu?
– Nie. Dlaczego pytasz?
– Zastanawiam się, jak on przyjął moją obecność tutaj.
– Nie wiem. Musisz go sama zapytać.
– Pukałam do niego. Ale nie odpowiedział.
– Cóż, jestem pewna, że w końcu na siebie wpadniecie.
– Czy on się z kimś spotyka? – zapytała Robin.
– Chodzi ci o to, czy ma dziewczynę?
– Nie.
– Rozumiem. Masz na myśli kogoś takiego jak ty?
– Raczej kogoś, kto specjalizuje się w autyzmie.
– Nie mamy wielu specjalistów w Red Bluff, pamiętasz? Przez
chwilę chodziliśmy do pewnego lekarza – mówiła Melanie,
zadziwiając Robin swoją otwartością. – Ale Landon niezbyt go lubił,
więc przestaliśmy.
– Czy on bierze leki?
– Lekarz czy Landon? – spytała Melanie. – Przepraszam – wycofała
się. – Próbowałam zażartować. – Przesunęła po stole szklankę syna
i upiła łyk wody, a potem palcem wskazującym odsunęła naczynie na
miejsce. – Ten lekarz coś przepisał. Nie pamiętam nazwy. Landon
czasami to bierze, a czasami nie. Mówi, że to go otumania. Tak czy
inaczej, niewiele mogę zrobić. On jest trochę za duży, żebym mogła go
zmusić.
Robin wiedziała, że okres dorastania to bardzo trudny, pełen
silnych stresów czas dla dzieciaków cierpiących na autyzm. Stają się
boleśnie świadome tego, że różnią się od pozostałych nastolatków.
Zranione uczucia i problemy w relacjach z innymi prowadzą
w konsekwencji do depresji i narastającego niepokoju. A jeśli istniało
cokolwiek, na czym Robin się znała, był to niepokój.
– Czy on jeszcze chodzi do szkoły?
– Nie, rzucił szkołę kilka lat temu.
– Czy ma przyjaciół?
– Właściwie nie. Jest taki jeden dzieciak, ale...
Zadzwonił dzwonek u drzwi.
– Spodziewasz się kogoś?
– Nie. – Melanie wstała od stołu.
Robin ruszyła za siostrą do frontowych drzwi. Obserwowała, jak
Melanie bacznie przygląda się komuś przez wizjer, a potem cofa się
o krok.
– O wilku mowa... – rzuciła, otwierając drzwi szczupłemu młodemu
człowiekowi o czarnych włosach i bladej cerze, które podkreślały
intensywny błękit jego oczu. Chłopak miał na sobie czarne dżinsy
i zwykły czarny T-shirt, a Robin oceniła jego wiek na osiemnaście,
może dziewiętnaście lat.
– Pani Davis. – Gość przywitał się z Melanie.
– Panna – poprawiła go tonem wskazującym, że robi to nie pierwszy
raz. – Jak się masz, Kenny?
– Nie za dobrze – brzmiała odpowiedź. – Słyszałem o Cassidy. Mogę
wejść?
Melanie cofnęła się, by umożliwić mu przejście.
– Czy ona dobrze się czuje?
Na widok Robin młody człowiek gwałtownie się zatrzymał. Melanie
podążyła za jego spojrzeniem
– To jest moja siostra Robin.
– Dobry wieczór. – Chłopak zdobył się na słaby uśmiech.
– To jest Kenny Stapleton – przedstawiła go Melanie. – Prawdę
mówiąc, akurat rozmawiałyśmy o tobie.
– Tak?
– Moja siostra pytała, czy Landon ma przyjaciół. Ty chyba nim
jesteś, tak mi się wydaje. Choć ostatnio się tu nie pokazywałeś, co?
– Bardzo przepraszam. Byłem ciągle zajęty. Jak się czuje Cassidy?
Czy ona wyzdrowieje?
– Nie wiemy. Nadal jest w stanie krytycznym. Słyszałeś o jej matce?
Kenny spuścił wzrok, patrzył na swoje czarne buty.
– Nie mogę w to uwierzyć. Kto to zrobił?
– Nie wiem.
– Ludzie mówią, że to był napad rabunkowy czy coś w tym rodzaju.
– Owszem, tak mówią – zgodziła się Melanie.
– A pan Davis?
– Nie jest z nim dobrze.
– Ale jeszcze żyje. To już coś, prawda?
– Może.
– On jest bardzo twardy. Wyliże się. Cassidy też. Zobaczycie.
– Zobaczymy.
– Jak się czuje Landon?
– Cóż, sam wiesz – powiedziała Melanie. – Trudno mieć w tej kwestii
pewność.
– Mogę się z nim zobaczyć?
– Oczywiście. – Melanie ruszyła w stronę schodów. – Landonie!
Przyszedł Kenny!
Nie było odpowiedzi.
– Równie dobrze możesz pójść na górę.
– Świetnie. – Kenny był już w połowie schodów, ale zatrzymał się
i odwrócił w stronę Robin. – Miło było panią poznać.
– Ciebie też. – Robin patrzyła, jak chłopak znika na górze schodów;
słyszała otwierające się i zamykające drzwi do pokoju Landona. –
Kenny wydaje się miłym chłopcem.
Melanie wzruszyła ramionami.
– To ładnie z jego strony, że wpadł.
– Chyba tak. – Melanie skierowała się do kuchni. – Co powiesz na
lody? Myślę, że są jakieś w zamrażalniku.
– Lody brzmią wspaniale – zapewniła Robin.
– To nic wymyślnego. Zwykłe staromodne waniliowe.
– Waniliowe to moje ulubione.
– Naprawdę? Moje też. No tak, przecież jesteśmy siostrami. –
Melanie nałożyła lody do dwóch małych miseczek i wyrzuciła puste
pudełko do kubła na śmieci pod zlewem.
Siostry usiadły na swoich miejscach przy stole, przez kilka minut
słychać było tylko skrobanie łyżeczek po ściankach miseczek z lodami.
– Myślisz, że Kenny ma rację? Że tata i Cassidy jakoś się wyliżą? –
zapytała w końcu Robin.
– Cassidy jest młoda i pewnie ma szansę – odparła jej siostra. – Ale
do taty strzelano wiele razy z bliskiej odległości, dostał kulę w głowę.
Uczciwie mówiąc, nie wiem, jakim cudem on jeszcze żyje.
– Mogę cię o coś zapytać?
– A mogę cię powstrzymać?
Robin uśmiechnęła się mimo woli.
– Czy on się zmienił?
– Co masz na myśli?
– Po ślubie z Tarą. Zmienił się?
– Pytasz, czy ją zdradzał?
– Nie, chodzi mi o to, czy ogólnie się zmienił. Poczekaj. Zdradzał?
Robił to?
– Kto wie. Może? Krążyło wiele plotek...
– Jakich plotek?
– Wiesz jakich.
– Że ją zdradza?
– Nie ma żadnych dowodów, jeśli to masz na myśli.
– A Tara wiedziała o tych plotkach?
– Nie mam pojęcia. Nie zwierzała mi się.
– Ale mieszkałyście w tym samym domu, jakoś się dogadywałyście...
– Każda pilnowała własnego nosa – oznajmiła Melanie stanowczo.
Robin znów poczuła w piersi ukłucie niepokoju.
– Nie mogę sobie wyobrazić, żeby Tara tolerowała zdrady naszego
taty.
– Z tego, co wiem, ona nie była takim zupełnym niewiniątkiem
w tych sprawach. – Melanie wstała, zebrała ze stołu naczynia
i wstawiła je do zmywarki.
– Co ty mówisz? Tara też go zdradzała?
Jak Kuba Bogu...
Melanie wzruszyła ramionami.
– Czy szeryf Prescott wie o tym?
– Trudno sobie wyobrazić, że nie wie.
– Jasna cholera – powiedziała Robin.
Melanie z trzaskiem zamknęła zmywarkę.
– Nic dodać, nic ująć.
Rozdział ósmy
Robin włożyła właśnie koszulę nocną, gdy zadzwonił telefon.
– Blake?
– Alec – odparł jej brat.
– Gdzie jesteś?
– W swoim mieszkaniu. A ty?
– W czymś, co można by nazwać piekłem.
– Czyli jesteś w domu. Gratulacje. Jesteś lepszym człowiekiem niż ja,
Gunga Din[2].
– Przyjedziesz?
– Zwariowałaś?
– Tara nie żyje.
Milczenie.
– Alec? Jesteś tam?
– Tara nie żyje – powtórzył pozbawionym wyrazu głosem.
– Umarła dziś rano, nie odzyskawszy przytomności.
Znowu cisza, tym razem dłuższa.
– A więc nie rozmawiała z policją. Nie wiedzą, kto...
Robin usłyszała rozpacz w jego głosie. Usłyszała też głos Melanie,
szepczącej jej do ucha: „Rozpacz czy ulgę?”.
– Tak mi przykro, Alec – powiedziała, wyrzucając z głowy
wyimaginowany głos siostry. Wiedziała, że brat wciąż żywił uczucie
do byłej narzeczonej, nawet po tak długim czasie i pomimo
wszystkiego, co się stało. On nigdy by... Nigdy nie mógłby...
Robin opowiedziała mu, co się wydarzyło od jej przyjazdu do Red
Bluff, nie wspomniała jednak o plotkach na temat ich ojca i Tary,
ponieważ nie była pewna reakcji brata.
– Rozumiem, że tata wciąż się trzyma?
– To twarda sztuka.
– A więc Tara nie żyje, a on przeżył. Wcale mnie to nie dziwi.
– Przyjedź tu, Alec – nalegała Robin. – Miałabym jakieś wsparcie.
– Gdzie jest Blake? Czy to nie jego obowiązek?
Robin też się nad tym zastanawiała.
– Jest bardzo zajęty w tych dniach. Nie może po prostu rzucić
wszystkiego, gdy tylko...
– Gdy tylko rodzina jego narzeczonej została zamordowana?
– Bardzo jesteś miły.
– Muszę kończyć.
– Powinieneś przyjechać do domu.
– Porozmawiamy wkrótce – powiedział Alec i się rozłączył.
Robin rzuciła telefon na łóżko, mając przed oczami przystojną
twarz brata. Alec miał szare oczy po matce i mocno zarysowane
szczęki po ojcu, jasnobrązowe włosy po obojgu rodzicach, oraz już
całkowicie własne sardoniczne poczucie humoru. Ileż to razy jego
cierpkie uwagi przyprawiały Robin i Tarę o łzy ze śmiechu. Robin
pamiętała reakcję przyjaciółki na jeden z zabawnych, spontanicznych
wtrętów Aleca.
– O Boże – zapiszczała Tara. – Chyba zsikałam się w majtki.
– Jak ona mogła to zrobić? – zapytał Alec po ucieczce Tary z ich
ojcem. – Dostatecznie złe jest samo to, że zostawiła mnie dla człowieka
dwa razy od niej starszego. Mojego ojca, ni mniej, ni więcej – oznajmił,
ze smutkiem kręcąc głową. – Ale jak mogła kobieta, która uwielbia się
śmiać, wyjść za mąż za mężczyznę kompletnie pozbawionego
poczucia humoru? Cholera, ten facet nie poznałby się na ironii, nawet
gdyby ugryzła go w tyłek. Wiesz, jaki on jest, prawda? – przerwał na
chwilę, po czym dorzucił morderczą konkluzję. – On jest pod tym
względem niedorozwinięty.
Robin wciąż chichotała na wspomnienie tych słów.
Alec miał rację. Greg Davis zupełnie nie miał poczucia humoru.
Niezmordowana pogoń za sukcesem i wszechmocnym dolarem nie
pozostawiała mu wiele czasu ani przestrzeni na cokolwiek innego.
Owszem, potrafił być czarujący. Wiedział, co należy powiedzieć.
Potrafił nawet rzucić zupełnie dobry żart. Ale za jego łatwym
śmiechem i uwodzicielskimi manierami kryła się pustka. Nie miały
one większego znaczenia. Greg Davis nauczył się, że pieniądze
działają cuda, zapełniają próżnię i rekompensują wszelkie niedostatki.
Wydawało się też, że Tara kocha pieniądze jeszcze bardziej niż
śmiech.
– Ona tego pożałuje – oznajmił Alec, bezskutecznie próbując
powstrzymać potok słów. – Karma, moja droga. Co się odwlecze, to nie
uciecze. Prędzej czy później ona za to zapłaci. Oboje zapłacą.
Oczywiście jej młodszy brat zbytnio wówczas dramatyzował.
Słusznie czuł się zraniony i rozgniewany.
– Byłoby łatwiej, gdyby umarła.
Ale to było prawie sześć lat temu, tłumaczyła sobie teraz Robin. On
nie miał na myśli... Niemożliwe, żeby... A poza tym w czasie
strzelaniny był setki kilometrów stąd...
Wzięła głęboki oddech zdecydowana nie pozwolić
nieuzasadnionym podejrzeniom zmarnować jej resztę wieczoru
i nocy. Nie zamierzała dopuścić, by takie szalone domysły pozbawiły
ją snu. Musiała wypocząć przed jutrzejszym dniem, który zapowiadał
się na niezwykle trudny. Ale gdzie jest Blake, zastanawiała się,
przenosząc niepokój z Aleca na narzeczonego. Dlaczego nie
zadzwonił? Niech to szlag. Gdzie ty jesteś? Jesteś sam? Z kim jesteś?
Podniosła torebkę z podłogi i wyjęła buteleczkę lorazepamu. Policzyła
tabletki – zostało tylko osiem – i wytrząsnęła dwie na dłoń.
Gdy podnosiła rękę do ust, zadzwonił jej telefon. Wyświetlił się
numer Blake’a.
Nareszcie.
– Cześć – powiedziała, zaciskając dłoń, jakby chciała ukryć tabletki
przed wzrokiem narzeczonego, ponieważ wiedziała, że Blake nie
pochwalał ich zażywania.
– Jak się masz?
– W porządku. Zaraz idę do łóżka.
– Jest wpół do ósmej.
Robin wyobraziła sobie jego brwi ściągnięte nad patrycjuszowskim
nosem. Wyraz niepokoju na twarzy. Trochę dziwne, ale w takich
sytuacjach wydawał się jeszcze przystojniejszy niż zwykle.
– Nie brałaś więcej valium, prawda?
– Nie – odparła i w zasadzie nie było to kłamstwem. – Jestem po
prostu zmęczona tym wszystkim. Najwidoczniej morderstwo źle na
nas wpływa.
– Bardzo mi przykro. Jak się ma twój tata?
– Bez zmian.
– Czy oni mają jakieś pojęcie, kto to zrobił?
Robin pokręciła głową.
– Robin? Jesteś tam?
– Przepraszam. Nie, nie wiedzą, kto to zrobił. Biorą pod uwagę
napad rabunkowy, ale...
– Ale?
– Nie wiedzą.
Nie miała siły opowiadać mu o rozmowie z Melanie. Czy te plotki
były prawdziwe? Czy jej ojciec zdradzał Tarę? A ona zdradzała jej
ojca? I czy w końcu robi to jakąś różnicę? Czy oni wciąż by żyli, gdyby
plotki okazały się nieuzasadnione? Miała ochotę zapytać Blake’a, czy
on ją zdradza, ale zamiast tego zagadnęła:
– A co u ciebie?
– U mnie? Wszystko dobrze. Jak twoja siostra?
– Trudno powiedzieć. W jednej chwili się wydaje, że wszystko u niej
w porządku, a w następnej już nie za bardzo.
– A jej syn? Przepraszam, zapomniałem, jak ma na imię.
– Landon.
– Ach tak. Dostał imię po tym aktorze...
– Michaelu Landonie. – Robin pamiętała dawno zmarłego
gwiazdora z Bonanzy, popularnego serialu westernowego, który
Melanie zawsze oglądała w powtórkach w telewizji. Kto nazywa syna
na cześć aktora oglądanego tylko w powtórkach? – Landon jest bardzo
zamknięty w sobie. Jeszcze z nim nie rozmawiałam.
Ale za to go słyszę, pomyślała, zerkając na ścianę między jej
pokojem a pokojem Landona. Chłopak wrócił do nieustannego
stukania o podłogę, gdy tylko jego przyjaciel Kenny wyszedł.
– Musi być dziwnie znaleźć się tu znów po latach.
– I jest.
– Jaką macie pogodę?
– Upał. – Coś takiego. Będziemy teraz rozmawiać o pogodzie?
– Wiesz, kiedy mniej więcej wrócisz do domu?
– Prawdopodobnie zostanę przynajmniej kilka dni. Szeryf chce,
żebyśmy poszły z nim jutro do nowego domu ojca, aby sprawdzić, co
zginęło. – Dlaczego pytasz? Boisz się, że zostaniesz zaskoczony? Czy
ktoś jest z tobą?
– Jak się z tym czujesz?
– To miało być moje pytanie – zachichotała Robin. – Zapomniałeś, że
jestem terapeutką?
Niezbyt dobrą.
– To nie będzie łatwe – powiedział Blake.
– Oczywiście. Ale czy cokolwiek związanego z moją rodziną było
łatwe?
– Chcesz, żebym do ciebie przyjechał?
Proszę, powiedz nie, pomyślała Robin.
– Niekoniecznie. – Oddała mu w ten sposób przysługę. – Jesteś
przecież zajęty.
– Mogę wziąć kilka dni wolnego.
– U mnie wszystko dobrze. Naprawdę.
– Wydajesz się w dobrym nastroju.
– Tak? – Wygląda na to, że słyszymy to, co chcemy usłyszeć.
– Tak. Zmęczona, lecz nie przybita.
– Jestem zmęczona.
– Chyba powinienem już kończyć, musisz się wyspać.
– Owszem. To prawdopodobnie dobry pomysł. – Choć jeśli chodzi
o ciebie, lepszym pomysłem byłoby rzucić wszystko i przytargać swój
tyłek tutaj. A jeszcze lepszym byłoby przestać pytać, czego ja chcę,
a zastanowić się, czego potrzebuję.
– Dobrze – zgodził się Blake.
– Dobrze.
– Zadzwonisz do mnie, gdy tylko czegoś się dowiesz?
– Zadzwonię.
– Kocham cię – powiedział tak cicho, że Robin nie była pewna, czy
w ogóle coś mówił. Kolejny przypadek tego, że słyszy się to, co się chce
usłyszeć?
– Też cię kocham – szepnęła.
Znowu rzuciła telefon na łóżko, położyła na języku dwie pigułki,
które trzymała w dłoni, i połknęła obie naraz. Jedna z nich utknęła jej
w gardle; Robin próbowała ją wyciągnąć, ale tylko pogorszyła sprawę.
Otworzyła drzwi, wyszła do holu, przemknęła do łazienki, a tam
pochyliła się nad umywalką, aby napić się zimnej wody prosto
z kranu. Strużki wody spłynęły jej po policzku i szyi i zniknęły pod
koszulą nocną.
Umyła twarz i zęby, potem przez kilka minut próbowała poprawić
włosy, lecz w końcu zrozumiała, że nic z tego nie wyjdzie, i wyszła
z łazienki. Słyszała głosy z telewizora w pokoju siostry na końcu holu.
Po wyprowadzce ojca i Tary Melanie od razu zajęła sypialnię
małżeńską, wygodną, bo z łazienką. Robin nie wiedziała, kiedy
dokładnie to nastąpiło, szeryf Prescott wspominał jednak o niedawnej
parapetówce i o tym, że robotnicy wciąż wtedy wchodzili do domu
i z niego wychodzili. Zapewne więc było to w zeszłym miesiącu,
domyśliła się Robin, wracając do swojego pokoju.
Stał przy jej łóżku, plecami do drzwi. Wysoki, bosy, pod rękawami
kraciastej koszuli wyrzuconej na wierzch niebieskich workowatych
dżinsów widoczne były napięte bicepsy. Gęste brązowe włosy opadały
mu na ramiona. Kołysał się całym ciałem w przód i w tył, jakby się
modlił.
– Landon?
Chłopak odwrócił się, ciemne oczy przewędrowały z twarzy Robin
na jej piersi. Robin zakryła je rękami, świadoma, że przez cienką białą
bawełnianą koszulę prześwitują jej sutki.
– Miło cię w końcu widzieć – przywitała się, zastanawiając się
jednocześnie, co on robi w jej pokoju. – Brakowało nam ciebie przy
kolacji.
Landon milczał, wzrok miał teraz wbity w podłogę.
– Jadłeś coś? Dużo zostało, jeśli miałbyś ochotę. To jest naprawdę
smaczne. Twoja matka robi wyborne chili.
Znów bez odpowiedzi.
– Powiedziała, że to jedno z twoich ulubionych dań. I że nie lubisz
sałatek. Ja nie lubię brokułów. – Naprawdę? Od kiedy nie lubisz
brokułów? Dlaczego to powiedziałaś? – Trudno uwierzyć, jak
wyrosłeś. Ostatnim razem, gdy cię widziałam, byłeś jeszcze małym
chłopcem. Nawet nie nastolatkiem. A teraz, patrzcie, jesteś mężczyzną.
– Wysokim milczącym mężczyzną o naprężonych muskułach, który
przyszedł do mojego pokoju Bóg wie po co. – Wpadłeś, żeby się
przywitać?
Landon przestępował z nogi na nogę, unikając kontaktu
wzrokowego.
– Usiądziesz? – nie poddawała się Robin. – Moglibyśmy
porozmawiać, lepiej się poznać.
Zaczął się cofać i zatrzymał się dopiero, gdy jego nogi dotknęły
łóżka.
Robin usłyszała za sobą kroki.
– Co tu się dzieje? – zapytała Melanie. – Landonie, co ty robisz
w pokoju Robin?
Chłopak przemknął obok ciotki i matki bez słowa, nawet nie
patrząc na nie.
– Wszystko w porządku – zawołała Robin. – Możesz zostać.
Chwilę potem drzwi do sypialni Landona zamknęły się z hukiem.
– On nie robił niczego...
– Czy mogłabyś, z łaski swojej, powstrzymać się od przyjmowania
mojego nastoletniego syna w koszuli nocnej? – przerwała siostrze
Melanie. – Wiesz, że wszystko przez nią prześwituje.
– Nie zapraszałam go. Wyszłam do łazienki, a gdy wróciłam, on tu
był.
– Mniejsza z tym. Po prostu wolałabym, żebyś była nieco
dyskretniejsza i nie paradowała po korytarzu półnaga.
– Nie jestem półnaga.
– Widzę twoje włosy łonowe – zauważyła zjadliwie Melanie.
Robin zerknęła na swoje krocze, zaczerwieniona, jakby siostra
uderzyła ją w twarz. Słyszała odgłos kroków idącej korytarzem
Melanie i nie ruszyła się z miejsca, dopóki nie usłyszała trzaśnięcia
zamykanych drzwi do sypialni małżeńskiej. Dopiero wówczas
wśliznęła się do łóżka i naciągnęła na głowę kapę w różowe kwiaty,
aby nie dopuścić do siebie niepożądanych duchów.
2 Ostatni wers wiersza Rudyarda Kiplinga pod tytułem Gunga Din, w krajach anglosaskich
często przywoływany w odpowiedzi na czyjeś samochwalstwo.
Rozdział dziewiąty
– Jesteś gotowa? – zapytała Melanie, stając w drzwiach. Właśnie
minęła dziewiąta rano.
Robin przełknęła ostatni łyk kawy, wzięła głęboki wdech, potem
wstała od kuchennego stołu i wypuściła powietrze z płuc. Wytarła
spocone dłonie o przód dżinsów i podeszła do zlewu.
– Nie rób tego – odezwała się Melanie, gdy Robin zabierała się do
umycia swego kubka. – Zmywarka.
– Przepraszam, zapomniałam.
– Chodźmy już – zarządziła. – Nie możemy pozwolić, by szeryf
czekał.
Robin wstawiła kubek do zmywarki, niepokój wbijał niewidzialne
gwoździe w podeszwy jej sandałków, zupełnie ją unieruchamiając.
– Naprawdę jestem ci potrzebna? Przecież ja nigdy nie byłam w tym
domu. Nie będę wiedziała, co zniknęło.
– Chcesz, żebym poszła sama?
Tak.
– Nie.
Tak.
– Nie jestem po prostu pewna, czy się przydam.
– Posłuchaj, wiem, że to nie będzie łatwe – powiedziała Melanie –
ale im szybciej przez to przejdziemy, tym szybciej będziemy
z powrotem.
Może tego właśnie się boję.
– Chyba powinnaś wziąć pigułkę. Nie chcę, żebyś znowu nam
zemdlała.
– Już wzięłam jedną. – W rzeczywistości dwie. Niestety, jeszcze nie
zaczęły działać.
– A więc chodźmy – popędzała Melanie i Robin w końcu się
poddała.
Jedna stopa przed drugą. Jeden krok na raz.
– Próbuję zrozumieć, dlaczego jesteś taka zdenerwowana – mówiła
Melanie. – To byli ludzie, z którymi nie rozmawiałaś ponad pięć lat.
Ludzie, których się wyrzekłaś. Nie widać, żebym ja się załamała,
prawda? A to ja byłam tu każdego cholernego dnia...
– Na litość boską, przecież idę.
– Dobrze. Mogłabyś iść trochę szybciej. Landonie! – krzyknęła
w stronę schodów, gdy szły przez hol do drzwi frontowych. –
Wychodzimy teraz. Będziemy z powrotem za mniej więcej godzinę.
Nie odbieraj telefonów, nie wpuszczaj nikogo. Słyszysz mnie?
– Czy on cię słyszał? – zaciekawiła się Robin, gdy jej siostra
otworzyła drzwi, nie czekając na odpowiedź.
– On słyszy wszystko.
Wyszły na jaskrawe słońce. Melanie szła szybko mimo
doskwierającego już upału, Robin próbowała dotrzymać jej kroku.
Zerknęła przez ramię na dom i zobaczyła Landona patrzącego z okna
swego pokoju. Zatrzymała się raptownie.
– Co znowu? – zapytała Melanie.
– Powiedziałaś, że on słyszy wszystko. – Robin zauważyła, że
Landon zniknął za zasłonką. – Czy słyszał coś tamtej nocy?
– Na przykład co?
– Na przykład strzały. Do taty i Tary strzelano wiele razy. Czy
Landon słyszał strzały? – Robin wypuściła powietrze z głębi płuc,
czując jak uderza ono niczym cegła w rozgrzane powietrze na
zewnątrz. – A ty coś słyszałaś?
– To się stało po północy, a ja mam mocny sen.
Melanie włożyła ręce do kieszeni dżinsowej spódnicy i ruszyła
szybkim krokiem.
– Ale może Landon nie spał. – Robin znów musiała się starać, by nie
pozostać w tyle. – Ten dom stoi naprawdę blisko. Może twój syn coś
usłyszał i podszedł do okna. On ciągle tam wystaje. Może coś widział.
Może zauważył osobę, która...
– Nie widział.
– Skąd wiesz? Pytałaś go?
– Szeryf Prescott pytał. Landon niczego nie słyszał i niczego nie
widział. Skończyłaś z pytaniami? Nie mam ochoty tego roztrząsać
przy wszystkich.
– Nie chciałam...
– Po prostu daj już spokój, dobrze?
Robin czuła, jak strużka potu spływa jej między piersiami. Szła za
Melanie w milczeniu, gdy przemierzały rozległą połać suchej trawy
otaczającą tę miniaturę królewskiej rezydencji. Na długim podjeździe
parkowały już dwa radiowozy, tak blisko siebie, że niemal się stykały,
jakby chciały zostawić więcej miejsca dla kolejnych samochodów, dla
większej liczby ciekawskich. Szeryf stał przy drzwiach frontowych,
kowbojski kapelusz o szerokim rondzie chronił jego łysą głowę przed
słońcem.
– Witam panie – powiedział, uchylając kapelusza.
– Dzień dobry, szeryfie – przywitała się Melanie.
– Dzień dobry – wymamrotała Robin tak cicho, że ledwie
dosłyszalnie.
– Zaaklimatyzowała się już pani? – zapytał ją szeryf.
Robin zdobyła się na słaby uśmiech, ponieważ lorazepam zaczął
działać. Dzięki ci, Boże.
– Zaaklimatyzowałam – przytaknęła, prostując się powoli. – Czy to
kamera? – Wskazała ruchem głowy urządzenie nad drzwiami
frontowymi. Z pewnością jeśli były tu kamery, zostały nagrania...
– Niestety żadna z kamer nie została jeszcze podłączona – wyjaśnił
szeryf. – Elektrycy mieli w tym tygodniu skończyć instalowanie
systemu bezpieczeństwa, jak się domyślam, najnowocześniejszego.
Gdyby zdążyli... – Zdanie zawisło niedokończone w przestrzeni
między nimi dwojgiem.
– Czy możemy po prostu to zrobić? – wtrąciła się Melanie.
– Oczywiście. Ale czy pani dobrze się czuje? – zwrócił się szeryf do
Robin.
– Ona czuje się doskonale – odparła za Robin jej siostra.
– Po prostu chciałem, by panie się przygotowały. Tam jest mnóstwo
krwi.
O Boże.
– W porządku – zapewniła Robin.
– Doskonale. – Szeryf otworzył drzwi frontowe. – Panie pierwsze. –
Cofnął się, by przepuścić siostry. – To jest mój zastępca Wilson –
przedstawił im młodego funkcjonariusza w mundurze, czekającego
w okrągłym holu, którego posadzka wyłożona była mozaiką z białych
i czarnych płytek. Klimatyzacja działała.
Robin przywitała się z zastępcą skinieniem głowy, ale w tym
pomieszczeniu o wysokości siedmiu i pół metra jej uwagę
przyciągnęły ogromny kryształowy żyrandol zwisający z sufitu oraz
dwie pary krętych schodów po obu stronach holu, prowadzących do
różnych skrzydeł drugiej kondygnacji domu.
– O cholera – wyrwało jej się.
– Dobrze powiedziane – skwitował szeryf i wskazał ręką na lewo. –
Salon jest tam. Muszę uprzedzić, że niczego nie wolno dotykać.
Robin zobaczyła krew, gdy tylko przekroczyła próg bardzo dużego
prostokątnego pokoju. Była wszędzie – kałuże krwi wsiąkły w białosrebrny
dywan, rozbryzgi zaschły na pokrytej kwiecistym perkalem
kanapie i dużym oknie za nią, a także na białych klawiszach czarnego
fortepianu stojącego obok krytego perkalem w kwiaty fotela, który
jakoś zdołał uniknąć skutków masakry.
– Kto gra na tym fortepianie? – zdziwiła się Robin.
– Cassidy miała zacząć lekcje – wyjaśniła Melanie.
Robin obserwowała zastępcę Wilsona zapisującego tę informację.
– Czy zauważyłyście, że coś zniknęło? – zapytał szeryf Prescott po
dłuższej chwili.
– Na razie nic – odparła Melanie. – Ale oni kupowali wszystko nowe,
więc trudno stwierdzić coś na pewno. Powinieneś raczej zapytać ich
dekoratorkę.
– Kto to był?
– Nie pamiętam, jak się nazywała. Sheila albo Shelley. Może Susan.
Współpracowała z jakąś snobistyczną firmą designerską z San
Francisco. Cassidy mogłaby wiedzieć. Jeździła tam z Tarą, gdy tata był
zbyt zajęty.
Zbyt zajęty czym?
Do salonu przylegała jadalnia zastawiona ciężkimi dębowymi
meblami; wokół długiego stołu stało dwanaście krzeseł krytych
rdzawą skórą. Za jadalnią znajdowała się kuchnia z mnóstwem
sprzętów ze stali nierdzewnej. Olbrzymią wyspę pośrodku otaczały
lśniące białe szafki z czarnym granitowymi blatami; nad wyspą
wisiała starannie zaaranżowana kolekcja miedzianych garnków
i patelni. Podobnie jak w całym domu ściany zostały zastąpione
oknami. Ściany, które ocalały, były gołe.
Melanie miała rację. Mimo swych rozmiarów i robiącego wrażenie
wnętrza, mimo kryształowego żyrandola i krętych schodów,
fortepianu koncertowego i kosztownych mebli, mimo sprzętów ze
stali nierdzewnej i granitowych blatów – a może właśnie z powodu
tego wszystkiego – dom robił wrażenie dziwnie bezosobowego. Jak go
opisała Melanie? Wytworny i nijaki. Przypominał bardziej hotel niż
dom.
Ojciec miał zawsze słabość do hoteli, to pewne.
Ale Tara? Tara kręciła nosem na jarmarczne żyrandole.
Nienawidziła perkalu. Nie interesowały jej miedziane garnki.
Robin próbowała wyobrazić sobie Tarę włóczącą się z dekoratorką
– Sheilą albo Shelley, a może Susan – po różnych designerskich
salonach wystawowych i usiłującą wybrać z mnóstwa tkanin
i marmurów coś, co jej odpowiada. Czyżby była zbyt niepewna siebie,
żeby kierować się własnym zdaniem? Wzruszała tylko swymi
pięknymi ramionami i godziła się na wybory męża? A może
onieśmielały ją renoma i kompetencje dekoratorki?
Tyle tylko, że Tara nigdy nie była skłonna wzruszać ramionami
i ustępować. Nie brakowało jej pewności siebie. Rzadko coś ją
onieśmielało.
Może była czymś przygnębiona. Albo po prostu urządzanie domu
jej nie obchodziło, nudziło ją. Może nie miała do tego serca.
Może jej serce było gdzie indziej.
Czy te plotki mogą być prawdziwe?
– Tędy. – Szeryf Prescott wskazał drogę i przez boczne drzwi
wyprowadził Robin i Melanie z kuchni z powrotem do głównego holu.
Robin weszła za szeryfem do dużego pustego pokoju po lewej
stronie, także z wielkimi oknami i gołymi ścianami.
– Tata i Tara chcieli mieć robiony na zamówienie stół bilardowy do
gry w pool. Miał być gotowy za pół roku – powiedziała Melanie.
Wrócili do holu, po czym przeszli do gabinetu ojca.
– Brakuje komputera – zauważyła od razu Melanie.
– My go mamy – odparł szeryf. – Nasi technicy sprawdzają pliki.
– Mogą to robić? – zdziwiła się Melanie. – Bez nakazu?
Szeryf Prescott wydawał się zaskoczony tym pytaniem.
– Twój ojciec jest ofiarą, Melanie, a nie podejrzanym. Próbujemy się
dowiedzieć, kto jest winny tego, co się stało. Zawartość komputera
może pomóc.
– Nie, jeśli był to napad rabunkowy.
Szeryf skinął głową.
– Będziemy się starali zwrócić go jak najszybciej.
Robin rozejrzała się po wyłożonym boazerią pokoju i poczuła
mrowienie na karku. W przeciwieństwie do innych pomieszczeń,
które wydawały się nietknięte, gabinet został splądrowany. Szuflady
stojącego na środku dużego biurka z drewna orzechowego były
otwarte, a ich zawartość wysypana na podłogę. Książki zrzucone
z wbudowanych w ścianę półek zaścielały dywan w zielono-brązową
szachownicę. Duże czarno-białe zdjęcie ojca obejmującego ramionami
Tarę i Cassidy stało odwrócone do góry nogami przy ścianie, w której
ział pustką otwarty sejf.
– Sejf znajdował się za tym zdjęciem – wyjaśnił szeryf
niepotrzebnie.
Nie był to najbardziej pomysłowy na świecie sposób na ukrycie
sejfu, pomyślała Robin. Zwłaszcza że jedyną rzeczą na ścianach była
ta głupia fotografia. Zerknęła na uśmiechnięte twarze ojca i jego
nowej rodziny. Wyglądają na bardzo szczęśliwych. Czy rzeczywiście
tak było?
– Domyślacie się, co mogło być w sejfie? – zapytał szeryf.
– Prawdopodobnie gotówka – odparła Melanie. – On lubił mieć pod
ręką dużo gotówki.
– Ile tego mogło być?
– Pięć, może dziesięć tysięcy dolarów. Tyle zawsze trzymał w domu.
– Coś jeszcze?
– Biżuteria? – podsunęła Melanie. – Ale sam możesz się tego
domyślić.
– A jego testament?
– Skąd to pytanie?
– Kto po nim dziedziczy?
– Powinieneś zapytać raczej jego prawnika. – Melanie podała
szeryfowi nazwisko. – Ale mój ojciec jeszcze nie umarł, pamiętasz?
– A co z bronią?
– O co pytasz?
– Czy wasz ojciec miał jakąś broń?
– Parę sztuk. Zginęła?
Prescott pokiwał głową.
– Wiesz, jaka to była broń?
– Przypuszczam, że Smith & Wesson. I... Jak się nazywa coś takiego
dużego?
– Magnum?
– Chyba tak. Czy to była broń mordercy?
– Możliwe. Wejdziemy na górę?
– Czemu nie? Które schody wolisz? – zapytała Melanie, wychodząc
do holu.
– Może zaczniemy od tych po prawej stronie?
– Dobry wybór.
– No, no! – zawołała Robin, gdy weszli do pokojów na górze.
W pierwszym z trzech obszernych pomieszczeń jej stopy zapadły się
w pokrywający podłogę miękki, puszysty dywan koloru kości
słoniowej, który łaskotał jej odkryte palce. Przed wielką, krytą
niebieską skórą otomaną stały trzy małe sofy obite niebieskim
aksamitem. Na ścianie wisiał ogromny telewizor z płaskim ekranem.
Wychodzące na tylne podwórze panoramiczne okno okalały
rozsunięte ciężkie niebieskie zasłony.
– Sądzę, że uważali to za swój „pokój dzienny” – powiedziała
Melanie, wchodząc do sypialni.
– Jeszcze raz no, no – szepnęła Robin na widok przepastnego łoża
z baldachimem i szyfonowymi zasłonami, stojącego pośrodku
ogromnego pomieszczenia. Była tam także kryta niebieskim
aksamitem sofa i krzesła, tworzące razem jeszcze jedno miejsce przy
kolejnym panoramicznym oknie. – Jasna cholera – wyrwało jej się, gdy
jej zdziwione oczy natknęły się na duży akt Tary.
Tara siedziała na huśtawce, prawą ręką trzymała przybrany
kwiatami sznur, drugą strategicznie położyła na podołku, jej pełny
biust prezentował się w całej okazałości.
Podobnie jak cięcie biegnące ukośnie przez całe płótno, od góry do
dołu.
– Przynajmniej jedna osoba ma dobry gust i zna się na sztuce –
zauważyła Melanie.
– Dlaczego ktoś to zrobił? – zapytała Robin, podchodząc do obrazu.
– Też się nad tym zastanawiamy – odparł szeryf Prescott zza jej
pleców. – To wygląda na coś osobistego, prawda?
– Niekoniecznie – sprzeciwiła się Melanie. – Wciąż czytamy przecież
o wandalach, którzy robią tego rodzaju rzeczy. Niszczą rzeczy,
defekują na dywany, tną obrazy...
– Być może. – Szeryf skinął głową, potem otworzył drzwi do
garderoby wielkości dużego pokoju zastawionej szafami; wszystkie
były teraz otwarte, ubrania ściągnięte z wieszaków, na podłodze
walały się dziesiątki butów. Stojąca pośrodku komoda również została
przeszukana; szuflady były otwarte, na wierzchu leżała pusta
szkatułka na biżuterię. – Wiesz, co mogło zginąć?
– Wygląda na to, że wszystko – powiedziała Melanie, wzruszając
ramionami.
– Możesz wyrażać się jaśniej?
– Tara miała naszyjnik z brylantowym sercem i kolczyki
z brylantami, które ojciec podarował jej na urodziny. Miała też kilka
złotych łańcuszków, które należały do mojej matki, oraz broszkę
w kształcie motyla ze szmaragdami i rubinami, również po mojej
matce.
Robin bawiła się zamyślona pierścionkiem z ametystem na
łańcuszku, który nosiła na szyi; przed oczami miała broszkę
w kształcie motyla, którą ojciec kupił jej matce z okazji dwudziestej
rocznicy ślubu. Matka nosiła ją rzadko, nie lubiła ostentacji. Tara nie
wykazywała podobnych oporów.
– Może było też trochę sztucznej biżuterii – dodała Melanie. – Tara
nie miała najlepszego gustu.
– Powiedział pan w szpitalu, że prawdopodobnie zabrano jej
pierścionek zaręczynowy i obrączkę – włączyła się Robin. Nie chciała
się sprzeciwiać siostrze. Zawsze podziwiała u Tary wyczucie stylu,
choć był on, co prawda, jedyny w swoim rodzaju.
I tego właśnie brakowało w tym domu, uświadomiła sobie Robin.
Nie czuło się w nim Tary.
Został jej portret, ale jej samej nie było.
– Tak, świadczyły o tym zasinienia na jej palcach – odpowiedział
szeryf na pytanie, choć Robin już zdążyła zapomnieć, że je zadała. –
Proszę tutaj – zarządził, prowadząc kobiety z garderoby do łazienki,
całej w marmurze i szkle. – Nie za wiele tu do oglądania.
Przed dużym oknem stało wymyślne jacuzzi, była tu również
szklana kabina prysznicowa dla dwojga, marmurowa beżowa
posadzka i pasujące do niej blaty, podwójne umywalki po obu
stronach pomieszczenia, oddzielna kabina na sedes, bidet i pozłacane
krany. „Bidet? Pozłacane krany?”. Robin niemal słyszała prychającą
z pogardą Tarę.
Poszła za siostrą korytarzem do drugiego skrzydła domu.
– Jak się pani trzyma? – zapytał szeryf, gdy dochodzili do pokoju
Cassidy.
– Bywało lepiej – przyznała Robin, choć prawdę mówiąc, nie czuła
się aż tak źle, jak się obawiała. Lorazepam zrobił swoje.
To znaczy, robił swoje, dopóki Robin nie zobaczyła krwi na łóżku
Cassidy i nie wyobraziła sobie małej dziewczynki leżącej bezwładnie
w poprzek łóżka z telefonem w dłoni. Niepokój eksplodował jej
w piersi niczym kula dum-dum.
– O Boże.
Dopiero później, gdy już skończyli obchód piętra – pokojów
gościnnego i telewizyjnego, domowej siłowni – i żegnali się przed
drzwiami frontowymi, Robin uświadomiła sobie, jak bardzo nowy
pokój Cassidy różni się od starego. Słodkie różowości i kule ze
śniegiem zostały zastąpione śmiałymi barwami podstawowymi
i rzędami gier wideo na półkach. Miejsce plakatów Beyoncé i Taylor
Swift zajęły podobizny gwiazd hip-hopu. Cassidy dorastała, stawała
się nastolatką, niepowstrzymanie zmieniała się z dziewczynki
w kobietę.
Ktoś próbował sprawić, aby to się nigdy nie stało.
Jakim trzeba być potworem, żeby strzelać do dwunastoletniej
dziewczynki?
– Do widzenia, szeryfie – pożegnała się Melanie, gdy zadzwonił jego
telefon.
Prescott dał znak ręką, by siostry poczekały chwilę.
– Dzwonili ze szpitala – powiedział, skończywszy rozmowę.
O Boże, pomyślała Robin, ojciec nie żyje.
– Cassidy się wybudziła – oznajmił szeryf. – Mówi.
– Mówi? – powtórzyła Melanie. – Co powiedziała?
– Wyraźnie pytała o Robin.
Rozdział dziesiąty
Piętnaście minut później były w szpitalu.
– Nie rozumiem tego – mruknęła Melanie, gdy siostry wysiadły
z tylnego siedzenia radiowozu szeryfa. – Dlaczego ona chciała
porozmawiać z tobą? To ja mieszkałam z nią przez ostatnie sześć lat,
ja słuchałam, jak psioczyła na matkę, gdy się pokłóciły, ja zabrałam ją
do sklepu, by kupić tampony, gdy w zeszłym roku dostała okres. Nie
widziała ciebie od czasu, gdy była małą dziewczynką. Ledwie cię zna,
na litość boską.
Robin słuchała siostry równie jak ona zdezorientowana.
– Nigdy naprawdę nie lubiłaś Cassidy – próbowała wyjaśnić,
pamiętała bowiem początkową niechęć Melanie do dziecka Tary. –
Może ona to wyczuwała.
– Nie ufam dzieciom bardziej wygadanym niż ja.
Prawdą było, że Cassidy zawsze wydawała się dojrzalsza, niż
wynikało z jej metryki. Tara wierzyła, że należy traktować córkę jak
równą sobie, nie znosiła spieszczania słów i zachęcała małą do
mówienia całymi zdaniami. Robin uśmiechała się na wspomnienie
wyrazu zaskoczenia na twarzy ojca, który po kilku minutach
spędzonych z zaledwie dwuletnią Cassidy nie mógł się nadziwić.
„Jakbym rozmawiał z dorosłym”. Melanie oznajmiła wówczas: „Moim
zdaniem to jest straszne”, a ojciec ripostował: „Nikt się nie
przestraszył”.
– Nie miałyście ze sobą kontaktu przez te wszystkie lata? – Szeryf
przerwał rozmyślania Robin w chwili, gdy wchodzili do głównego
holu szpitala. – Żadnych mejli ani rozmów przez telefon?
– Absolutnie żadnych – zapewniła Robin zarówno szeryfa, jak
i swoją siostrę.
– To po prostu nie ma sensu – odezwała się Melanie. Skierowali się
do wschodniego skrzydła.
Nic w tej sprawie nie ma sensu, pomyślała Robin. Zbliżali się do sali,
w której leżała Cassidy.
– Cześć! – zawołał ktoś z głębi korytarza.
Odwrócili się jednocześnie i zobaczyli zbliżającego się nieśpiesznie
młodego człowieka z rękami w kieszeniach obcisłych czarnych
dżinsów.
– Kenny! – zawołała Melanie, wyraźnie zaskoczona, gdy chłopak
stanął przed nimi. – Co tu robisz?
– Miałem nadzieję zobaczyć Cassidy. – Chłopak patrzył to na Robin,
to na jej siostrę, starannie unikając wzroku szeryfa. – Ale mnie nie
wpuścili. – Wskazał skinieniem głowy umundurowanego strażnika
przy drzwiach.
– A ty jesteś...? – zapytał szeryf Prescott.
– Kenny Stapleton – odparł chłopak niepewnym głosem. Odgarnął
włosy z czoła, wciąż nie patrząc szeryfowi w oczy.
– Co cię łączy z Cassidy?
Kenny przestępował z nogi na nogę.
– To moja przyjaciółka.
Oczy szeryfa zwęziły się, zmarszczone brwi utworzyły znajomą
prostą linię nad nosem.
– Ona jest trochę za młoda na twoją przyjaciółkę, prawda?
– No tak, niezupełnie jest przyjaciółką.
– A kim jest?
– Poznałem ją przez Landona.
– Landona – powtórzył szeryf, patrząc na Melanie.
Kenny wcisnął ręce głębiej do kieszeni, dżinsy opinające szczupłe
biodra zsunęły się jeszcze niżej.
– Landon naprawdę boi się o nią. Prosił mnie, żebym się dowiedział,
jak ona się czuje.
– Kiedy to było?
– Wczoraj wieczorem. – Kenny poprosił spojrzeniem Robin
i Melanie, aby potwierdziły.
– Żadna z was nie pomyślała, żeby wspomnieć mi o jego wizycie?
– To był dość pracowity poranek – odpowiedziała Melanie za siebie
i siostrę. – Po prostu wyleciało nam to z głowy.
– Hm... – Szeryf Prescott przeniósł uwagę na chłopaka. – Może
usiądziesz w korytarzu, jest tu poczekalnia...
– Tak, wiem. Tam czekałem, ale...
– Ale?
– Może powinienem już iść. Przyjdę kiedy indziej.
– Może powinieneś zostać. – Ton głosu szeryfa nie pozostawiał
wątpliwości, że nie jest to prośba. – Mam do ciebie kilka pytań.
– Nie ma sprawy. – Kenny zdobył się na słaby uśmiech. – Powie pan
Cassidy, że tu wpadłem?
– Nie ma sprawy – powtórzył po nim szeryf.
Robin przyglądała się, jak młody człowiek maszeruje w głąb
korytarza.
– Czy powinienem wiedzieć coś jeszcze o rzeczach, które „wyleciały
wam z głowy”? – zapytał znaczącym tonem szeryf.
– Nic a nic – odparła Melanie i tym razem za siebie i siostrę.
– Pozwólcie, że od tej pory ja będę decydował, co jest ważne, a co
nie. – Szeryf zapisał w notesie nazwisko Kenny’ego i włożył notes do
kieszeni koszuli. Dochodzili do sali Cassidy.
– Oczywiście – obiecała Robin.
– Sukinsyn – wymamrotała Melanie pod nosem, rzucając mordercze
spojrzenia na plecy szeryfa.
– Gdy stanęli przed zamkniętymi drzwiami, Robin odetchnęła
głęboko.
– Proszę. – Szeryf otworzył drzwi.
Cassidy leżała na łóżku z zamkniętymi oczami, południowe słońce
prześlizgiwało się przez listewki żaluzji w bocznym oknie. Włosy,
odgarnięte z bladej, szczupłej twarzy, miała spięte wsuwkami
i wydawała się jeszcze bardziej bezbronna niż poprzedniego dnia.
Robin poczuła, że trudno jej oddychać, jakby dostała cios pięścią
w pierś.
– Cassidy? – powiedział szeryf łagodnie, podchodząc do łóżka.
– Ona śpi – szepnęła Robin. Odsunęła się, ogarnięta trudną do
zwalczenia chęcią ucieczki. – Może nie powinniśmy jej niepokoić.
– Cassidy – powtórzył szeryf i dotknął odsłoniętego ramienia nad
rurką kroplówki biegnącą do żyły w zgięciu łokcia.
Dziewczynka szeroko otworzyła brązowe oczy ze złotymi cętkami.
Krzyknęła wystraszona.
– Jestem szeryf Prescott – przedstawił się szybko mężczyzna. – Nie
musisz się bać, Cassidy, jesteś teraz bezpieczna.
– Robin? – Dziewczynka rozejrzała się po sali.
– Jest tutaj. – Szeryf spojrzał przez ramię na Robin i bez słowa skinął
na nią, by podeszła.
– Jestem tu. – Choć nogi stawiały jej opór, Robin stanęła obok
Prescotta.
– Ja też tu jestem – powiedziała Melanie, podchodząc do łóżka
z drugiej strony.
– Robin? – powtórzyła Cassidy. Zignorowała zarówno Melanie, jak
i szeryfa.
– Jestem przy tobie, kochanie. – Robin udało się wypowiedzieć te
słowa tonem doświadczonej terapeutki, a gdy szeryf odsunął się
trochę od łóżka, wzięła dziewczynkę za rękę.
– Robin. – Cassidy ścisnęła dłoń Robin. – Wiedziałam, że przyjdziesz.
– Naprawdę?
– Moja mama powiedziała, że zawsze mogła na ciebie liczyć.
– Tak powiedziała? – Robin poczuła, że ma mokre oczy.
– Zawsze mówiła o tobie. Powiedziała, że bardzo za tobą tęskni.
– Ja też za nią tęskniłam. – Robin uświadomiła sobie, że to prawda.
Wrodzona nieśmiałość przez całe życie utrudniała jej nawiązywanie
przyjaźni, a nieufność sprawiała, że prawie niemożliwe stawało się
utrzymywanie bliskich relacji. Prawdę mówiąc, od wyjazdu z Red
Bluff nie miała bliskiej przyjaciółki.
– Co jeszcze mama ci mówiła?
– Że powinnam do ciebie zadzwonić, gdyby kiedyś coś się jej stało.
– Dlaczego to powiedziała? – wtrącił się szeryf, przypominając
o swojej obecności. – Czy obawiała się czegoś szczególnego?
Cassidy wpatrywała się w sufit przez kilka długich chwil, a potem
zamknęła oczy. Robin zastanawiała się, czy dziewczynka nie
pogrążyła się znów w nieświadomości.
– Możesz nam powiedzieć, co stało się tej nocy, gdy do was
strzelano? – nie ustępował szeryf.
Cassidy nie otworzyła oczu, ale tak mocno ścisnęła palce Robin, że
ta musiała powstrzymać się od krzyku.
– W porządku, kochanie, jestem przy tobie. Czy możesz nam
powiedzieć, co się stało tamtej nocy? – Robin powtórzyła pytanie
szeryfa. – Wiesz, kto do was strzelał?
Cassidy otworzyła oczy, patrzyła tylko na Robin.
– Ktoś do mnie strzelał – powiedziała to w taki sposób, jakby
próbowała zmusić słowa, by nabrały sensu. – O Boże, to boli. Bardzo
boli.
– Za kilka minut wezwiemy lekarza – obiecał szeryf. – Ale musimy
wiedzieć, co wydarzyło się tamtej nocy, to naprawdę ważne, Cassidy,
bo trzeba złapać tego kogoś, kto strzelał. Pomożesz nam?
– Nie wiem. Nie wiem. Nie wiem – powtarzała dziewczynka coraz
głośniej.
– Dobrze, już dobrze. Uspokój się, kochanie – powiedziała Robin. –
Nie ma pośpiechu. Nie będziemy się śpieszyli. Prawda, szeryfie?
Prawda, Cassidy?
Cassidy skinęła głową, po policzkach płynęły jej łzy. Szeryf cofnął
się o krok.
– Czy wiesz, kto do ciebie strzelał, kochanie? – zapytała Robin po
dłuższej chwili.
– Nie. Oni mieli kominiarki. Nie widziałam ich twarzy.
– Oni? – wtrącił się szeryf. – Ilu ich było?
– Dwóch. Może trzech. Nie jestem pewna.
– Bardzo dobrze. – Uśmiechnęła się Robin. – Wiemy teraz, że było
ich dwóch. Doskonale, Cassidy, świetnie sobie radzisz.
– Domyślasz się, czy to byli mężczyźni, czy kobiety?
– Chyba mężczyźni. Byli wysocy. Duzi. Ubrani na czarno.
– Jakie kominiarki nosili? – chciał się dowiedzieć szeryf.
– Takie jak narciarskie.
– Dobrze, bardzo dobrze, Cassidy – pochwalił szeryf.
– Świetnie sobie radzisz – powtórzyła Robin, poklepując
dziewczynkę po szczupłym ramieniu.
– Czy wiesz, jak ci ludzie weszli do domu?
– Nie, było późno. – Cassidy pokręciła głową. – Spałam. Pamiętam...
– Co pamiętasz? – zapytała szybko Robin, ponieważ powieki
dziewczynki zaczęły opadać.
– Pamiętam, że słyszałam głosy. Naprawdę głośne. Obudziły mnie.
– Rozpoznałaś te głosy?
– Tylko głos tatusia.
Robin zauważyła, że na słowo „tatusia” ramiona Melanie
zesztywniały.
– Słyszałaś, co mówiono? – zapytał szeryf.
– Nie. Tylko te krzyki. Początkowo myślałam, że to tata krzyczy za
coś na mamę...
– Często się kłócili? – dopytywał się szeryf Prescott.
– Nie, nigdy. Dlatego to było takie dziwne. Oni byli tacy szczęśliwi...
O Boże, Boże. – Dziewczynka otworzyła szeroko oczy, jakby właśnie
zobaczyła coś przerażającego.
– Mów dalej, Cassidy – nalegał szeryf. – Spałaś. Obudziły cię głośne
krzyki...
– Spojrzałam na zegar przy łóżku. Było po północy. Zastanawiałam
się, kto przyszedł tak późno i dlaczego oni są tacy wściekli. Wstałam
z łóżka, wyszłam do holu i cicho zeszłam po schodach. Krzyki zrobiły
się głośniejsze – ciągnęła Cassidy jak w transie. Podeszłam bliżej
i zobaczyłam dwóch mężczyzn. Jeden z nich machał bronią i krzyczał:
„Przestań mnie wkurwiać, ty kupo gówna albo, przysięgam, zabiję tę
sukę”. – Cassidy powtórzyła obcym głosem te słowa, brzmiące nader
dziwacznie w dziecięcych ustach. – „Zastrzelę tę sukę w tej chwili”.
– Jesteś pewna, że nie rozpoznałaś głosu tego mężczyzny?
– Jestem pewna.
– A ten drugi mężczyzna?
– Nie powiedział ani słowa. Tylko tam stał.
– Pomyśl, Cassidy. Czy był tam trzeci mężczyzna? Może trzymał
straż w holu?
– Nie wiem. Może. Nie wiem.
– A potem co się stało? – zapytał szeryf.
– Tatuś nagle rzucił się do przodu...
Robin obserwowała Melanie, która znów wzdrygnęła się na słowo
„tatuś”.
– Widziałaś, jak się rzuca?
Cassidy skinęła głową i dalej relacjonowała wydarzenia szybko,
płynnie, jakby opowiadała scenę z filmu.
– A ten mężczyzna grzmotnął go w głowę, z boku, i tatuś upadł na
kolana. Mamusia zaczęła krzyczeć, a ten mężczyzna strzelił do niej...
O Boże! Po prostu strzelał i strzelał. Krzyknęłam, ten mężczyzna się
odwrócił. A ja uciekłam. Słyszałam więcej strzałów. Obejrzałam się za
siebie, mężczyzna biegł za mną. Ale potknął się na schodach, a ja
wbiegłam do swojego pokoju i złapałam telefon, żeby zadzwonić na
dziewięć-jeden-jeden. A potem ten mężczyzna wpadł do pokoju.
Wycelował we mnie broń – przerwała, rozglądając się wokół
bezradnie, jakby próbowała połączyć ze sobą niewidzialne punkty. –
Nie pamiętam, jak do mnie strzelał.
– Miałaś dużo szczęścia, że przeżyłaś – powiedział szeryf.
Wszyscy zamilkli, słowo „szczęście” odbijało się rykoszetem w tej
ciszy niczym zbłąkana kula.
– Czy ten człowiek, który do ciebie strzelał – ciągnął szeryf – był
jednym z mężczyzn z salonu? Czy to był ktoś inny?
– Nie wiem. O Boże. Oni nie żyją, prawda? – jęknęła Cassidy. –
Mamusia... Tatuś... Oboje nie żyją.
Znowu cisza, wreszcie:
– Obawiam się, że twoja matka umarła na skutek ran wczoraj rano.
Zduszony krzyk Cassidy wstrząsnął salą.
– A tatuś?
– Niezbyt z nim dobrze.
– To znaczy?
– Jeszcze oddycha – powiedziała Robin – ale...
– Ale żyje?
– Ledwie – włączyła się Melanie. – Nie możesz mieć zbyt wielkiej
nadziei.
– Żyje – powtórzyła Cassidy.
– Tak – potwierdziła Robin. – Żyje.
– Da radę. Zobaczycie – upierała się Cassidy, po czym wybuchnęła
płaczem. – O Boże, moja biedna mamusia. Dlaczego oni nie mogli po
prostu zabrać, co chcieli, i zostawić nas w spokoju? Dlaczego musieli
do nas strzelać?
– Czy twoi rodzice spodziewali się kogoś tego wieczoru? – zapytał
szeryf.
– Nie, raczej nie.
– Może przychodzi ci na myśl ktoś, kto miał jakieś pretensje do
któregoś z twoich rodziców?
– Nie. – Cassidy pokręciła głową. – Wszyscy ich bardzo lubili.
Robin zauważyła znaczący uśmieszek Melanie. Nie była to jednak
pora na prostowanie przekonań dziewczynki, niezależnie od tego, jak
bardzo mogły być błędne.
– Żadnych sporów ze wspólnikami biznesowymi lub
pracownikami?
– Rodzice nigdy nie rozmawiali przy mnie o tego rodzaju sprawach.
– A robotnicy? O ile wiem, ci ludzie prawie codziennie wchodzili do
domu i z niego wychodzili.
– Oni wydawali się naprawdę mili. Tatuś powiedział, że doskonale
się spisują. – Cassidy przeniosła wzrok z szeryfa na Robin. – Nie jestem
bardzo pomocna, prawda? Przepraszam...
– Niepotrzebnie – zapewniła Robin. – To nie twoja wina.
– Chcę pomóc. Czuję się taka głupia.
– Pomagasz i nie jesteś głupia – jeszcze raz zapewniła Robin. – Moim
zdaniem jesteś najdzielniejszą osobą, jaką znam.
Cassidy mocniej zacisnęła palce na dłoni Robin.
– Moja mamusia nie żyje.
– Wiem, kochanie. Bardzo mi przykro.
– Co ja zrobię?
– Nie martw się o to teraz. W tej chwili musisz przede wszystkim
wyzdrowieć.
– Co ze mną będzie?
– Zamieszkasz z nami – powiedziała Melanie.
Tym razem to Cassidy się wzdrygnęła.
– Boli cię? – zaniepokoiła się Robin. – Zawołam lekarza.
– Wszystko w porządku – powiedziała Cassidy, mocno trzymając
Robin za rękę.
– Pójdę już – zaczęła Melanie, ale przerwała, jakby czekając na to, że
dziewczynka zacznie ją prosić, by została. Nie doczekawszy się,
wyszła z sali.
– Obiecaj, że mnie nie zostawisz. – Cassidy popatrzyła błagalnie na
Robin.
– Zostanę z tobą tak długo, jak długo będziesz mnie potrzebowała. –
Słysząc swoje słowa, Robin poczuła w piersiach ukłucie niepokoju, tak
przejmujące, jak ukłucie nożem. Czy naprawdę obiecałam właśnie
zostać w Red Bluff nie wiadomo jak długo? Nachyliła się, by
pocałować dziewczynkę w czoło.
Cassidy szybko uniosła głowę i szepnęła Robin do ucha:
– Moja mama powiedziała, że jesteś jedyną osobą, której mogę
zaufać.
Rozdział jedenasty
– Mogę cię o coś zapytać? – zagadnęła Robin siostrę przy kolacji.
Melanie spojrzała na nią znad resztek chili.
– Dlaczego tu zostałaś? Dlaczego się nie wyprowadziłaś po ślubie
taty z Tarą?
– Dokąd miałabym pójść? – odpowiedziała pytaniem Melanie. – Bez
perspektyw, bez studiów, z autystycznym synem? – Zerknęła na
Landona, który siedział naprzeciw niej, metodycznie pochłaniając
chili z oczami wbitymi w talerz. – Do San Francisco, żeby znaleźć
Aleca? Do Los Angeles, żeby zamieszkać z tobą? Założę się, że byłabyś
zachwycona. – Odłożyła widelec na stół, poprawiła się na krześle. –
Z tego, co zarabiam w Tillie’s, nie stać mnie na opłacenie własnego
mieszkania, a tata aż nadto wyraźnie zapowiedział, że nie będzie
dawał mi na czynsz, skoro tu jest wystarczająco dużo miejsca dla mnie
i Landona. Tara nie przyjęła tego z entuzjazmem, to oczywiste. Nie tak
sobie wyobrażała swój dom, muszę jednak przyznać, że mnie wcale to
nie przeszkadzało, taka sytuacja wydawała mi się łatwiejsza do
przyjęcia. Uwielbiałam obserwować, jak ona się miota. Próbowała
wpłynąć na tatę, ale dość szybko dotarło do niej, kto tu rządzi. Tak czy
inaczej, co było, minęło, jak to mówią. W końcu udało jej się namówić
ojca na wybudowanie tego monstrum obok.
Zadzwonił telefon Robin. Sięgnęła do kieszeni, sprawdziła, kto
dzwoni.
– To Blake. Mój narzeczony – wyjaśniła Landonowi, który nie
odezwał się ani słowem od chwili, gdy dziesięć minut wcześniej usiadł
do stołu.
– Żadnych telefonów w czasie kolacji – oznajmił chłopak, zanim
Robin zdążyła odebrać rozmowę.
Robin spojrzała na siostrzeńca tak zaskoczona, że Landon coś
powiedział, iż nie wychwyciła od razu gniewu w jego głosie.
– To zabierze tylko sekundę. Powiem mu, że zadzwonię później.
– Żadnych telefonów w czasie kolacji – powtórzył Landon, tym
razem głośniej.
Robin szybko wsunęła telefon do kieszeni; dzwonek odezwał się
jeszcze parę razy, po czym włączyła się poczta głosowa.
– Przepraszam, nie chciałam cię zdenerwować.
– On się uspokoi – powiedziała Melanie.
Robin przełknęła trochę chili.
– A więc, Landonie – zaczęła, postanawiając wykorzystać nagłą chęć
nawiązania kontaktu ze strony siostrzeńca – czy mama powiedziała ci,
że spotkaliśmy dziś w szpitalu twojego przyjaciela Kenny’ego?
Chłopak milczał. O tym, że słyszał pytanie Robin, świadczyło tylko
to, że coraz bardziej gorączkowo postukiwał nogą pod stołem.
– Powiedział nam, że go prosiłeś, aby zajrzał do Cassidy.
Landon zaczął mlaskać, cmokać językiem o podniebienie.
– Szeryf nie pozwolił mu wejść – ciągnęła Robin – ale powiedział
Cassidy o wizycie Kenny’ego i jestem pewna, że ona doceniła twoją
troskę. – Nie była to prawda, Cassidy w ogóle nie zareagowała na
wiadomość o Kennym i o tym, kto go przysłał. – To było bardzo ładne
z twojej strony.
Telefon w kieszeni znów zaczął dzwonić. Cholera, pomyślała Robin.
– To naprawdę zajmie tylko dwie sekundy.
– Żadnych telefonów w czasie kolacji! – Landon rąbnął w stół
obiema rękami i zaczął kołysać się całym ciałem w przód i w tył.
– To może być ważne – powiedziała Robin, wyjmując telefon
z kieszeni i wstając z krzesła. – Odbiorę w pokoju.
– Żadnych telefonów w czasie kolacji! – Landon zerwał się i rzucił
na telefon w dłoni Robin.
– Spokojnie! – krzyknęła Robin, bo wyrwał jej komórkę z ręki. – Co
ty robisz?! Przestań!
– Żadnych telefonów w czasie kolacji! – Landon rąbnął komórką
o najdalszą ścianę.
Robin patrzyła przerażona na roztrzaskujący się telefon, na kawałki
plastiku spadające na podłogę.
– Żadnych telefonów w czasie kolacji! – Te słowa odbijały się od
ścian, gdy Landon wybiegał z kuchni.
Chwilę później Robin usłyszała, że frontowe drzwi się otwierają,
a potem z hukiem zatrzaskują.
– I to by było na tyle – powiedziała Melanie.
*
Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła Robin następnego rana, było pożyczenie
samochodu od Melanie. Musiała pojechać do centrum, by kupić nowy
telefon.
Melanie nie chciała jej towarzyszyć. Landon, który wrócił do domu
dobrze po północy, wciąż siedział w swoim pokoju i jak zwykle
kompulsywnie bujał się na fotelu. Po jego powrocie Robin leżała
w łóżku, nie śpiąc, słuchając rytmicznego postukiwania
i zastanawiając się, gdzie chłopak był.
– Wróci – tyle tylko powiedziała Melanie po ucieczce syna.
Wzruszyła ramionami, niezbyt przejęta obawami siostry, i zamknęła
się w sypialni, aby oglądać telewizję.
Robin zadzwoniła do Blake’a z telefonu stacjonarnego w kuchni,
lecz nie odebrał. Nie odpowiedział też na wiadomość zostawioną
wieczorem na poczcie głosowej. Robin przysnęła na krótko, lecz
obudził ją powrót Landona, a gdy w końcu, prawie o piątej rano,
zdołała zasnąć – dzięki dwóm tabletkom lorazepamu, które zażyła
w akcie desperacji godzinę wcześniej – mały wąż wyśliznął się
z nieprzyjemnego snu i ukąsił ją w szyję, co nie pozwoliło jej spać, tak
że o siódmej zwlokła się z łóżka wyczerpana i wciąż nieco
oszołomiona lekarstwem nadal krążącym w jej organizmie.
Main Street okazała się zadziwiająco ruchliwa jak na dziesiątą rano
w dzień powszedni. Robin zrezygnowała ze śniadania w domu, nie
chcąc ryzykować kolejnego nieprzyjemnego spotkania z siostrzeńcem,
zatrzymała się więc przed miejscowym Starbucksem. W kolejce stały
przed nią dwie kobiety w różowych uniformach kosmetyczek oraz
mężczyzna w garniturze biznesmena, muskający nosem szyję swojej
towarzyszki. Za nią szeptały do siebie dwie młode kobiety.
– Byłam u nich na oblewaniu domu w zeszłym tygodniu – mówiła
jedna z nich. – Powinnaś zobaczyć to miejsce...
Robin odwróciła się trochę, udając, że sprawdza godzinę na zegarze
ściennym, ponieważ chciała zobaczyć, kim są te kobiety. Obie były tuż
przed trzydziestką, obie miały końskie ogony i nosiły eleganckie stroje
sportowe. Żadna nie wyglądała znajomo. Gdy Robin znów się
odwróciła, uchwyciła spojrzenie mężczyzny stojącego na zewnątrz
z twarzą przyciśniętą do witryny, osłaniającego ręką oczy. Było w nim
coś znajomego, choć nie widziała wyraźnie jego twarzy.
Patrzysz na mnie? Czy ja cię znam?
Nie bądź głupia, napomniała sama siebie. To, że jakiś mężczyzna
zagląda przez szybę, nie znaczy wcale, że na ciebie patrzy. On
sprawdza prawdopodobnie, jak długa jest kolejka w środku. Jesteś
paranoiczką.
– Słyszałam, że były kłopoty w raju – mówiła kobieta przed nią do
mężczyzny, który muskał jej szyję.
– Mój przyjaciel powiedział, że widział, jak ona przymilała się do
Donny’ego Warrena na kilka dni przed morderstwem – odparł
mężczyzna. – Krąży plotka, że byli więcej niż tylko przyjaciółmi.
– Myślisz, że to ma coś wspólnego z tym, co się stało?
– Nie byłbym zdziwiony. – Mężczyzna wzruszył ramionami. –
Niezły z niego szajbus.
Kim są ci ludzie?, zastanawiała się Robin. I kim, u diabła, jest Donny
Warren?
– Przepraszam – powiedział ktoś.
Robin poczuła klepnięcie po ramieniu i odwróciła się.
– Pani kolej – powiedziała kobieta z końskim ogonem, wskazując
kontuar.
Młody człowiek w uniformie spoglądał na Robin wyczekująco.
– Co podać?
– Mochaccino i muffinkę z żurawiną – odparła Robin tak cicho, że
sprzedawca jej nie usłyszał, musiała więc powtórzyć zamówienie.
– Obawiam się, że muffinki z żurawiną już wyszły.
– A więc cokolwiek. Niech pan wybierze.
– Maślana muffinka z jagodami, moja ulubiona – zaproponował,
uśmiechnięty od ucha do ucha.
– Jasne. Czemu nie?
Zapłaciła i odeszła na bok. Czekając na kawę, przeżuwała
wyschniętą babeczkę.
Otworzyły się drzwi wejściowe, weszła jakaś kobieta i już miała
stanąć na końcu kolejki, gdy nagle się zatrzymała.
– Robin? – Było to po części pytanie, po części okrzyk zdziwienia. –
Mój Boże! Biedactwo. Wiedziałam, że przyjedziesz. Jak się masz?
Robin rozpoznała najpierw skrzekliwy głos Sandi Grant, a potem
dopiero ją samą, znacznie tęższą niż wówczas, gdy widziała ją po raz
ostatni. Chodziły obie do tutejszego liceum, nawet do tej samej klasy,
nigdy jednak nie były przyjaciółkami, więc Robin z pewnym
sceptycyzmem potraktowała troskę demonstracyjnie okazywaną
przez dawną koleżankę. Przełknęła kęs gumowatej muffinki, czując,
że jagoda przylepia jej się do podniebienia.
– U mnie wszystko dobrze. A u ciebie?
Sandi wydawała się wyraźnie zaskoczona.
– U mnie? Doskonale. Znów jestem w ciąży. Czwartej. Jason to dobry
strzelec, znów trafił w dziesiątkę! – Uśmiechnęła się, potem
zmarszczyła brwi, jakby zdała sobie sprawę, że uśmiech może być nie
na miejscu. – Jak się czuje twój tata? Czy wyjdzie z tego?
– Nie wiem. – Robin rozejrzała się nerwowo po sali, próbując
jednocześnie ściągnąć językiem z podniebienia upartą jagodę. Głos
Sandi przyciągnął uwagę klientów. Wszyscy patrzyli teraz na Robin.
– Cała ta sprawa jest zupełnie szalona – mówiła Sandi. – Nie mogę
uwierzyć, że Tara nie żyje. Czy policja ma jakąś teorię, kto to zrobił?
Wokół Robin zaczęły krążyć szepty, unosiły się w powietrzu, jakby
przywiał je niespodziewany poryw letniego wiatru.
– Kto to jest?
– To musi być ta druga córka.
– Ona jest taka chuda.
– Słyszałam, że Cassidy jest nadal w stanie krytycznym. Biedna
mała – ciągnęła Sandi, a tymczasem Robin pozbyła się jagody. – Wiesz,
kiedy będzie pogrzeb Tary?
– Nie. Ja... – Robin zauważyła kątem oka, że ludzie wokół niej
podnoszą telefony. Zasłoniła dłonią twarz, aby utrudnić ciekawskim
robienie zdjęć.
– Zatrzymałaś się u Melanie? Ona musi być zdruzgotana. No bo ile
może znieść jedna kobieta, w dodatku z takim synem jak jej... Czy to
prawda, że on jest podejrzany?
– Jedno mochaccino! – rozległ się głos zza kontuaru.
– Moje! – Robin szybko odebrała kubek z kawą.
– Czy to pani Robin Davis? – zapytał ktoś. – Prawdopodobnie pani
mnie nie pamięta, ale...
– Nie pamiętam. Przykro mi. – Robin chwyciła mochaccino i uciekła
z kawiarni, nie oglądając się za siebie. Gdy drzwi się za nią zamykały,
usłyszała głos Sandi.
– Cóż, to było raczej niegrzeczne.
*
W sklepie T-Mobile’a obsługiwano właśnie dwóch klientów. Na
szczęście Robin żadnego z nich nie znała. Nie znała też dwóch
młodych sprzedawców, którzy się nimi zajmowali, choć nie potrafiła
oprzeć się myśli, że być może oni znają Landona. Czekając na swoją
kolej, za wszelką cenę starała się nie rozpamiętywać incydentu
z poprzedniego wieczoru, co miało oczywiście taki skutek, że tylko
o tym myślała.
– No, no! – wykrzyknął sprzedawca z identyfikatorem mówiącym,
że ma na imię Tony, na widok roztrzaskanego telefonu, który
pokazała mu Robin. – Co tu się stało?
– Upuściłam go.
– Do studni?
Robin szybko wybrała nowy aparat i rozpłakała się z wdzięczności,
gdy Tony powiedział, że może zatrzymać swój stary numer.
– No, no, musi pani naprawdę lubić ten numer.
Gdy Robin ocierała łzy, w witrynie sklepu mignęła jej sylwetka
mężczyzny. Czy to ten sam człowiek, który przyglądał mi się przez
szybę w Starbucksie?
– Kto to jest? – zapytała Tony’ego.
Tony zerknął za nią na ulicę.
– O kogo pani chodzi?
– O tego mężczyznę... – zaczęła Robin, lecz zorientowała się, że za
szybą nikogo nie ma. Czyli masz nie tylko paranoję, ale jeszcze
przywidzenia.
Koniec z lorazepamem, moja droga, postanowiła, wychodząc ze
sklepu. Jesteś silna. Masz kontrolę. Nie potrzebujesz go. Niewiele
myśląc, wyciągnęła z torebki plastikową buteleczkę z resztką tabletek
i wyrzuciła ją do stojącego na rogu kosza na śmieci razem z pustym
kubkiem po kawie. Natychmiast pożałowała swojej decyzji.
Zastanawiała się, jak odzyskać buteleczkę, gdy w pewnej chwili jej
wzrok padł na jaskrawożółty kiosk z gazetami.
„Deweloper milioner Greg Davis walczy o życie”, krzyczał nagłówek
„Red Bluff Daily News”. Pod spodem znajdowało się to samo zdjęcie jej
ojca, Tary i Cassidy, które wisiało na ścianie w gabinecie ojca
i zakrywało sejf. Podpis pod zdjęciem brzmiał: „Tara Davis zmarła na
skutek odniesionych ran, jej córka Cassidy nadal jest w stanie
krytycznym.
Wymyślając samej sobie za wyrzucenie tabletek, Robin pośpieszyła
do miejsca, gdzie zaparkowała samochód Melanie; niepokój deptał jej
po piętach jak namolny szczeniak.
– Przepraszam, pani Davis – dobiegł ją głos, gdy otwierała drzwi
samochodu.
Robin automatycznie odwróciła głowę. Nie dalej niż trzy metry od
niej stał mężczyzna z aparatem, gorączkowo robiąc jej jedno zdjęcie
za drugim.
Czy to ten sam człowiek, który obserwował ją wcześniej? Robin się
zastanawiała, on zaś nie przestawał pstrykać.
– Proszę stąd odejść! – krzyknęła. Opuściła głowę, szybko wskoczyła
na fotel kierowcy, zjechała z krawężnika i ruszyła ulicą z dużą
prędkością. Zatrzymała się dopiero na parkingu przy szpitalu.
Zauważyła, że dwa radiowozy policyjne wciąż stoją na swoich
miejscach, i zastanawiała się, czy w ogóle stąd odjeżdżały. Nie gasząc
silnika, sięgnęła do torebki po telefon i szybko wybrała numer
kancelarii Blake’a.
– Dobra – powiedziała do siebie. – Weź się w garść.
Powinna robić wrażenie osoby pewnej siebie. A przynajmniej przy
zdrowych zmysłach.
Telefon został odebrany przy drugim dzwonku.
– Kancelaria Blake’a Uptona. Mówi Kelly.
Robin rozpoznała afektowany głos asystentki Blake’a, zanim jeszcze
młoda kobieta się przedstawiła. Wyobraziła sobie kalifornijską
piękność o rozjaśnionych słońcem włosach i błękitnych oczach,
z plikiem akt w ręce i małym krągłym tyłeczkiem na kolanach jej
narzeczonego.
– Czy jest tam Blake?
– Przykro mi, nie. Cały dzień jest zajęty, ma spotkania. Czy to Robin?
Robin była tak zaskoczona, słysząc swoje imię w ustach młodszej
kobiety, że na chwilę zaniemówiła.
– Robin? – powtórzyła pytanie Kelly.
– Tak, Robin.
– Blake powiedział mi, co się stało. Chciałam tylko powiedzieć, że
bardzo mi przykro.
– Dziękuję.
– Są jakieś nowe wiadomości? Schwytano tego, kto to zrobił?
– Nic nowego – skwitowała Robin oba pytania. – Czy mogłabym
prosić, aby przekazała pani Blake’owi, że dzwoniłam?
– Oczywiście. I, Robin...
– Tak?
– Modlimy się za ciebie.
Modlimy się?
– Dziękuję. – Robin rozłączyła się i wrzuciła telefon do torebki.
Modlimy się?
Ktoś zapukał w szybę po jej stronie. Robin błyskawicznie się
odwróciła.
Za szybą pojawiła się twarz mężczyzny z chytrym uśmieszkiem na
ustach.
Poznała go natychmiast, choć od ich ostatniego spotkania minęło
ponad dziesięć lat. Był jeszcze przystojniejszy, niż zapamiętała.
– Śledziłeś mnie – powiedziała, opuszczając szybę i patrząc
w zielone oczy o niezwykle długich, dziewczęcych rzęsach. Zgasiła
silnik i wysiadła z samochodu; powietrze na zewnątrz było gorące
i parne jak w saunie.
– I owszem – przyznał Dylan, były mąż Tary, i uśmiechnął się swym
szerokim uśmiechem niegrzecznego chłopca. – Zasłużyłem na uścisk?
– Wyciągnął ramiona w stronę Robin; pod rękawami granatowego Tshirta
wyraźnie rysowały się wyrobione muskuły.
Chyba miałeś w więzieniu dużo czasu na ćwiczenia, pomyślała
Robin i cofnęła się odruchowo; nie życzyła sobie, aby ją obejmował.
– Zechcesz mi powiedzieć, dlaczego mnie śledziłeś?
– Może mi się wydawało, że to dobry pomysł? – Opuścił ręce,
wyraźnie zadowolony, że wprawił ją w zakłopotanie.
– Do widzenia, Dylanie.
– Dobrze, już dobrze. Prawda jest taka, że nie planowałem cię
śledzić. Ale gdy zauważyłem cię w Starbucksie, pomyślałem, że
równie dobrze mógłbym zobaczyć, jakie masz zamiary.
– W porządku, zobaczyłeś.
– Zobaczyłem.
– Teraz możesz już iść.
– I nie zobaczyć mojej córki?
Robin zamarła.
– Żartujesz sobie?
– To nie jest najlepsza pora na żarty.
– Nie widziałeś Cassidy... Ile lat?
– No cóż, byłem trochę zajęty.
– Byłeś w więzieniu – uściśliła Robin.
– Ale z ciebie pedantka. – Dylan znów się uśmiechnął, na jego
policzkach pojawiły się dołeczki. – Tak czy inaczej, co za różnica, gdzie
byłem? Liczy się to, że Dylan Campbell jest teraz tutaj.
Robin wbiła wzrok w stopy, próbując nie przypominać sobie
pięknej twarzy Tary posiniaczonej pięściami Dylana.
– Za co siedziałeś tym razem?
– Tym razem – powtórzył. – Au, boli. No cóż, chyba na to
zasłużyłem. Napaść. Nic wielkiego. Odsiedziałem dwa lata.
– A jak długo jesteś na wolności?
– Trzy miesiące. Idealny czas, nie uważasz?
– Idealny czas na co?
– Moja mała dziewczynka mnie potrzebuje.
– Jesteś ostatnią osobą, której ona potrzebuje.
– Właśnie straciła matkę.
– Nie miałeś z tym nic wspólnego, czy tak? – Robin zaskoczyła tym
pytaniem zarówno Dylana, jak i siebie samą. Usłyszała drżenie
w swoim głosie i wpatrzyła się w wejście do szpitala. Teraz byłoby
naprawdę dobrze, gdyby pojawił się szeryf Prescott.
– Ja? Oczywiście, że nie. Jak mogłaś pomyśleć coś tak okropnego?
Robin pokręciła głową.
– Jestem pewna, że szeryf chętnie porozmawiałby z tobą o tym,
gdzie byłeś tamtej nocy.
– Z wielką przyjemnością porozmawiam z tym panem – zaśmiał się
Dylan. – Naprawdę myślisz, że byłbym taki głupi, by pokazywać tutaj
swoją przystojną twarz, gdybym miał cokolwiek wspólnego z tym, co
się wydarzyło?
– Nigdy nie szacowałam zbyt nisko twojej głupoty.
– Jasne, może na to też zasłużyłem. – Dylan się uśmiechnął. – Ale
dlaczego, u diabła, miałbym zastrzelić własne dziecko? Zabicie Tary
i twojego taty to inna rzecz. Ale krew z mojej krwi? Musiałbym być
jakimś potworem.
– Jesteś czymś w rodzaju potwora.
– Już nie. Zmieniłem się, Robin. Jestem gotowy być prawdziwym
ojcem dla tej małej dziewczynki.
– Jakże szlachetnie. Fakt, że Cassidy dostanie mnóstwo pieniędzy po
śmierci mojego ojca, nie ma absolutnie nic wspólnego z tą nagłą
chęcią zostania rodzicem?
– Absolutnie nic – potwierdził Dylan. – Ta myśl nigdy nie przyszła
mi do głowy.
– Myśli rzadko przychodzą ci do głowy.
Uśmiech czający się w kącikach jego ust zamarł.
– Wejdziemy?
– Ja wejdę – oznajmiła Robin. T y możesz iść do diabła. –
Odepchnęła Dylana na bok i pomaszerowała do drzwi szpitala.
– Do zobaczenia wkrótce! – zawołał za nią.
Rozdział dwunasty
Robin uprzedziła zastępcę szeryfa dyżurującego przed pokojem
Cassidy o pojawieniu się Dylana i poprosiła go, aby nie pozwolił temu
człowiekowi zbliżyć się do córki. Potem porozmawiała z lekarzem
Cassidy, który poinformował ją, że ostatniej nocy nastąpiła znacząca
poprawa i obecnie stan dziecka określa się nie jako krytyczny, lecz
poważny, co nie oznacza jednak, że ma ono już najgorsze za sobą.
– To są bardzo dobre wieści, kochanie – powiedziała Robin do
bladej dziewczynki siedzącej na łóżku. – Jak się czujesz?
– Trochę lepiej. – Cassidy upuściła numer magazynu „Star” na łóżko
i patrzyła bezradnie, jak czasopismo ześlizguje się z wykrochmalonej
białej pościeli na podłogę. Wydawała się bliska łez.
Robin szybko podniosła magazyn.
– O mój Boże! – zawołała, przejrzawszy nagłówki. – Wygląda na to,
że Jennifer Aniston będzie miała trojaczki. Znowu. To znaczy, że
w ciągu pięciu lat została matką co najmniej pięćdziesięciorga dzieci.
Cassidy uśmiechnęła się, co kosztowało ją tyle wysiłku, że zaraz
potem skrzywiła się z bólu.
– Ona jest naprawdę małą petardą. Tak mówił tatuś.
Rzeczywiście, tak mówił, pomyślała Robin, odgarniając włosy
z twarzy dziewczynki i delikatnie całując ją w czoło. Zauważyła przy
tym, że oprócz „Star” na szafce nocnej przy łóżku leżą też ostatnie
numery „People”, „Us” i „Vogue’a”.
– Czy to pielęgniarki przyniosły ci te pisma?
– Nie. Kenny przyniósł.
– Kenny Stapleton?
Cassidy skinęła głową.
– Trudno mi czytać. Oglądam tylko zdjęcia.
– Kiedy Kenny tu był?
– Dziś rano. Powiedziałam, że się cieszę. Nie powinnam się cieszyć?
Zrobiłam coś złego?
– Nie, kochanie. Nie, jeśli czujesz się przy nim bezpieczna.
– Przy Kennym? Dlaczego miałabym się nie czuć?
Robin się zawahała.
– To nie on do mnie strzelał – zapewniła Cassidy bardzo stanowczo,
co kosztowało ją kolejny grymas bólu.
– Jak możesz być tego pewna?
– Ponieważ on wygląda zupełnie inaczej niż mężczyźni, którzy byli
w domu tamtej nocy.
– Nie widziałaś ich twarzy – przypomniała Robin.
– Nie musiałam widzieć twarzy, żeby wiedzieć, że to nie był Kenny –
odparła Cassidy. – Kenny jest wysoki i chudy. Ci mężczyźni, którzy do
nas strzelali, byli o wiele potężniejsi, bardziej muskularni. Jakby dużo
ćwiczyli.
Jak Dylan Campbell, pomyślała Robin, przysuwając sobie krzesło.
Usiadła i wtedy przyszła jej do głowy inna, bardzo nieprzyjemna myśl.
Jak Landon. Szybko ją odrzuciła.
– Przepraszam, nie chciałam cię zdenerwować.
Cassidy znów próbowała się uśmiechnąć, wargi drżały jej z wysiłku.
– Podoba mi się, że martwisz się o mnie. Mamusia miała rację co do
ciebie.
Robin ścisnęło się serce, poczuła wyrzuty sumienia. Zerwała
całkowicie, bez jednego słowa, kontakty z przyjaciółką i podczas gdy
Tara próbowała od czasu do czasu odnowić znajomość – szukała jej na
Facebooku i regularnie wysyłała kartki urodzinowe – Robin
ignorowała i odrzucała jej wszelkie starania.
– Wiesz, że twoja matka i ja posprzeczałyśmy się.
– Wiem – przyznała Cassidy. – Mama powiedziała, że byłaś na nią
wściekła za to, że wyszła za tatusia.
– Byłam.
– Dlaczego?
– To skomplikowane.
– Z powodu Aleca?
– Częściowo tak.
– A dlaczego Melanie nie była zła? – zapytała Cassidy.
Co za bzdura, pomyślała Robin. Melanie zawsze się na coś złościła.
– Zawsze była dla nas miła.
– Cieszę się.
– Powiedziała, że najważniejsze jest, żeby tatuś był szczęśliwy, i jeśli
mamusia daje mu szczęście, to ona też jest szczęśliwa. – Cassidy
zdawała się recytować wyuczoną na pamięć formułkę.
Robin zamilkła na chwilę, musiała dobrze się zastanowić nad
następnym pytaniem.
– A więc dlaczego sądzisz, że twoja mama nie ufała Melanie?
Cassidy wzruszyła ramionami. Przez kilka chwil siedziały
w milczeniu.
– Opowiedz mi o mojej mamie – poprosiła Cassidy.
– Co chciałabyś wiedzieć?
– Na przykład jaka była w moim wieku. Czy miała chłopaków. Czy
była lubiana.
– Twoja mama miała więcej przyjaciół niż ktokolwiek, kogo znam.
Dziewcząt i chłopców. Chłopcy chcieli być wokół niej, dziewczęta
chciały być nią.
– A więc była naprawdę lubiana.
– Była naprawdę lubiana – przytaknęła Robin.
– Ja nigdy nie byłam lubiana – wyznała cicho Cassidy.
– Nie? Ja także nie byłam.
– Mówisz prawdę? Czy tylko tak sobie gadasz?
– To prawda. Zawsze byłam nieśmiała i wycofana.
– To trochę zabawne.
– Co?
– Że mama miała tylu przyjaciół w szkole.
– Jak to?
– Bo teraz nie miała żadnego.
– Nie miała?
– Może Melanie, ale one nie były bardzo... Aha, był Tom.
– Tom?
– Facet, z którym chodziła do szkoły.
Robin szukała w pamięci kolegi ze szkoły, który miał na imię Tom.
Nie znalazła kogoś takiego.
– Jaki Tom?
– Nie pamiętam. Mieszka teraz w San Francisco. Odwiedziłyśmy go
kilka razy, gdy pojechałyśmy zobaczyć się z dekoratorką.
Robin poczuła dreszcz niepokoju. Alec mieszka w San Francisco,
pomyślała, ale natychmiast pozbyła się tego niechcianego skojarzenia.
– Czy mogę cię o coś zapytać? – odezwała się Robin.
– Jasne.
– Czy twoja mama była szczęśliwa?
– Chodzi ci o to, czy była szczęśliwa z tatusiem?
– Tak.
– Oni byli bardzo szczęśliwi. Bardzo się kochali.
A więc co z plotkami o niewierności? Kim był ten tajemniczy
przyjaciel Tom? Robin miała ochotę o to zapytać, wiedziała jednak, że
nie może. Zamiast tego spytała:
– A mój... nasz ojciec? Był dla ciebie dobry?
– Najlepszy. Wiesz, Melanie zawsze narzekała, że tata mnie
rozpuszcza i psuje, ale wtedy tata jej odpowiadał, że nie można zepsuć
dziecka zbyt wielką miłością.
No, no!
– Z pewnością zostało to docenione – rzuciła Robin bez
zastanowienia.
– Co masz na myśli?
– Nic. – Szkoda, że się dowiedziałam, jaki był „tatuś” Greg Davis dla
Cassidy. Gdyby jeszcze był równie kochający i wielkoduszny
w stosunku do własnych dzieci. – Czy zastanawiałaś się kiedyś, jaki
jest twój biologiczny ojciec?
Przez dłuższą chwilę Cassidy uważnie przyglądała się Robin, jakby
chciała zajrzeć do jej mózgu. A potem zaskoczyła ją pytaniem:
– On tu jest, prawda? Rozmawiałaś z nim?
– Tak, jest tu. Skąd wiesz?
– Mamusia zawsze mówiła, że on się tu zjawi. Mówiła, że on jest jak
wysypka, której nie można się pozbyć. – Blada twarz Cassidy
przybrała kolor popiołu. Wydawało się, że dziewczynka zaraz
zemdleje. – Myślisz, że to on do nas strzelał?
– Nie wiem. On twierdzi, że nie.
– Wierzysz mu?
– Szeryf z pewnością starannie sprawdzi jego alibi.
– Nie chcę go widzieć.
– Nie musisz.
– Nie chcę go widzieć – powtórzyła Cassidy. – Nigdy. Mam już ojca.
Prawdziwego ojca. On wyzdrowieje. Wyzdrowieje, mam rację? Nie
umrze.
Robin usiłowała znaleźć odpowiednie słowa, lecz bez rezultatu.
– Chciałabym wiedzieć – szepnęła.
– Co będzie ze mną, jeśli on umrze?
– Nie martwmy się tym teraz.
– Czy będę musiała mieszkać z nim? – W głosie Cassidy pojawiła się
panika.
– Z Dylanem Campbellem? Nie! Oczywiście, że nie. – Czy na pewno?
– Ucieknę, jeśli mnie do tego zmuszą. Zabiję się.
– Kochanie, nie. Nie mów tak.
– I nie chcę mieszkać z Melanie. Wiem, że ona też mnie nie chce.
A Landon jest miły i w ogóle, ale czasami wydaje się trochę
przerażający. To jego bujanie się przez cały czas i cała reszta. Wiem,
że to nie jego wina, że on nic na to nie może poradzić... – Cassidy
chwyciła Robin za rękę. – Chcę mieszkać z tobą – powiedziała
błagalnym tonem. – Jeśli coś stanie się tatusiowi... Czy będę mogła
zamieszkać z tobą? Proszę. – Nagle oczy Cassidy uciekły w tył głowy,
dziewczynka opadła na poduszkę nieprzytomna.
Robin zerwała się z krzesła i pobiegła do drzwi.
– Niech pan zawoła pielęgniarkę! – krzyknęła do policjanta
dyżurującego w korytarzu.
*
– Proszę jeszcze raz dokładnie mi powtórzyć, co on pani powiedział
– zażądał szeryf Prescott. Siedzieli w poczekalni w korytarzu
prowadzącym do sali Cassidy, na tych samych krzesłach, które
zajmowali, gdy spotkali się pierwszy raz. Parametry życiowe
dziewczynki wróciły do normy, choć lekarze uprzedzali, że wszystko
może się zmienić w jednej chwili.
Robin po raz trzeci relacjonowała szeryfowi rozmowę z Dylanem,
obserwując, jak sprawdza zgodność jej słów ze zrobionymi wcześniej
notatkami.
– Ma pani jakieś pojęcie, gdzie on się zatrzymał?
– Żadnego.
– Cóż, sądzę, że znalezienie go nie powinno być zbyt trudne. –
Szeryf przejechał dłonią po czubku swej łysej głowy. – Z tego, co pani
powiedział, można wywnioskować, że w najbliższym czasie nigdzie
się nie wybiera.
– Sprawdzi pan jego alibi?
– Od razu, gdy tylko je poznam – odparł szeryf z uśmiechem.
– Myśli pan, że on to zrobił?
– Nie będę wiedział, co myśleć, dopóki nie porozmawiam z tym
człowiekiem. Czy jest jeszcze coś, co chciałaby mi pani powiedzieć?
Robin zastanawiała się, czy wspomnieć szeryfowi o tym, co stało się
wczoraj wieczorem przy kolacji. O gwałtownej reakcji Landona na
dzwonek jej telefonu, ucieczce chłopaka z domu i powrocie dopiero po
północy.
Czasami wydaje się trochę przerażający, usłyszała głos Cassidy.
– Co jeszcze pani wie? – dopytywał się szeryf.
Robin pokręciła głową. Szeryf już podejrzewał Landona. Cokolwiek
ona powie, tylko umocni go w podejrzeniach i sprawi, że będzie mniej
skłonny rozpatrywać inne możliwości. Nie mogła zdradzić
siostrzeńca. Nie bez niezbitego dowodu, że zrobił coś złego.
– Nic.
– Na pewno? Wydaje się, że coś chodzi pani po głowie.
– Kto to jest Donny Warren? – zapytała.
– Donny Warren? Dlaczego pani pyta?
Robin opowiedziała o rozmowie podsłuchanej w Starbucksie,
a szeryf wszystko zapisał w notatniku.
– Kto to jest? – powtórzyła pytanie.
– Wojskowy weterynarz, parę razy wyjeżdżał do Afganistanu.
Przeprowadził się tu z Tacomy mniej więcej trzy lata temu i kupił
małe ranczo na obrzeżach miasta. Typ samotnika. Trzyma kilka koni.
Jeździ harleyem. O ile wiem, nigdy nie był zatrzymany. Myśli pani, że
było coś między nim a Tarą?
– Nie wiem, co myśleć. Cassidy twierdzi, że Tara i mój ojciec byli
w sobie szaleńczo zakochani.
– Każde dziecko woli widzieć w swoich rodzicach tylko najlepsze
strony, nie wyklucza to jednak możliwości, że Tara spotykała się
z kimś na boku. W jej życiu dużo się działo, jestem pewny, że pani to
wie. Z pewnością nie byłby to pierwszy raz, gdy młoda żona zdradza
dużo starszego męża.
Robin miała na końcu języka imię Tom. Co mnie powstrzymuje od
wymówienia tego głośno?
Prescott wstał, chwytając swój kapelusz, zanim zdążył spaść na
podłogę.
– Spróbuję zlokalizować Dylana Campbella i może odbędę małą
pogawędkę z Donnym Warrenem. Mogę panią gdzieś podrzucić?
Robin nie śpieszyła się z powrotem do domu.
– Przyjechałam samochodem siostry, dziękuję. Chyba zostanę
jeszcze chwilę w szpitalu, żeby być tutaj, gdy Cassidy się obudzi.
– Jestem pewny, że ona to doceni. – Szeryf Prescott nałożył
kapelusz, po czym go uchylił przed Robin, mówiąc: – Aha, nie wie pani
przypadkiem, jakim samochodem jeździ pani brat?
– Mój brat? – Dlaczego on pyta o Aleca?
– Czy wie pani, jakim samochodem jeździ? – powtórzył pytanie
szeryf.
Robin zawahała się.
– Kiedyś miał chevy malibu. Ale to było kilka lat temu. W tej chwili
ma już prawdopodobnie nowy wóz. Dlaczego?
– Pamięta pani, jakiego koloru był ten samochód?
– Czerwonego. Dlaczego pan pyta o samochód Aleca?
– Jestem po prostu ciekawy. – Po raz drugi uchylił kapelusza.
Porozmawiamy później.
Robin patrzyła, jak szeryf idzie wolno korytarzem. Dopiero gdy
zniknął jej z oczu, wyjęła z torebki telefon i wybrała numer brata
w San Francisco.
Odebrał przy pierwszym dzwonku.
– Co nowego? – rzucił zamiast powitania.
– Dlaczego szeryf pyta mnie o twój samochód?
Chwila ciszy.
– Szeryf wypytuje o mój samochód?
– Wytłumacz mi dlaczego.
– Nie mam pojęcia.
– Kiedy po raz ostatni widziałeś Tarę?
– C o?!
– Kim jest Tom?
Milczenie było odrobinę za długie.
– Tom...? O czym ty mówisz, do diabła?
– Co się dzieje, Alec?
– Krążą słuchy, że moja siostra ma załamanie nerwowe.
– Porozmawiaj ze mną, Alec. Nie mogę cię chronić, jeśli mi nie
powiesz, co się dzieje.
– Nic się nie dzieje. Nie potrzebuję twojej ochrony.
– Alec...
– Muszę iść.
– Nie waż się rozłączyć – ostrzegła Robin.
Było jednak za późno. W telefonie zapadła głucha cisza.
Rozdział trzynasty
Robin dobrze pamiętała moment, gdy po raz pierwszy nabrała
podejrzeń, że coś jest między Tarą a jej ojcem.
Przyjechała z Berkeley do domu w Święto Dziękczynienia, by
spędzić je z chorą matką. Rodzina zebrała się przy stole w jadalni,
ojciec zajął miejsce na jednym końcu stołu, Alec na drugim. Tara,
zaręczona z Alekiem od blisko roku, siedziała na lewo od ojca, z małą
Cassidy obok siebie. Landon, usadowiony po drugiej stronie wąskiego
dębowego stołu, wciśnięty między Melanie a Robin, rzadko podnosił
oczy znad talerza. Sarah Davis, wyniszczona chorobą, była zbyt słaba,
by wstać z łóżka. Za dwa tygodnie miała zostać przeniesiona do
szpitala miejskiego św. Elżbiety. Zmarła cztery miesiące później.
To była smutna uroczystość, nikt nie czuł specjalnej wdzięczności.
Przygotowany przez Melanie indyk okazał się suchy, tłuczone
ziemniaki – pozbawione smaku, zielony groszek rozgotowany,
a czerwona galaretka owocowa mdła. Podczas kolacji rozmowa się nie
kleiła, dominującymi dźwiękami było szczękanie sztućców o zwykłe
białe talerze i od czasu do czasu pochrząkiwanie Landona.
– No to opowiedz nam o swoich studiach – odważyła się odezwać
Tara w pewnym momencie.
– Są fascynujące – odparła Robin, wdzięczna, że ktoś przy stole
okazał zainteresowanie. – Padam z nóg z przepracowania, ale bardzo
dużo się uczę.
– Myślę, że to wspaniałe – powiedziała Tara z dumą. – Będziemy
mieli w rodzinie psychologa.
– Co to jest psycholog? – zaciekawiła się Cassidy.
– Ktoś, kto zadaje mnóstwo bezsensownych pytań, a potem czeka,
żebyś sama sobie na nie odpowiedziała – wytłumaczyła dziewczynce
Melanie, po czym nadstawiła kieliszek. – Czy ktoś, kto n i e pada z nóg
z przepracowania, mógłby dolać mi wina?
– Pozwól, że ja to zrobię – zaofiarował się ojciec. Wyjął butelkę
białego wina z kubełka z lodem i napełnił kieliszek Melanie.
– Taro, a ty? Napijesz się?
– Nie wiem. Nie jestem pewna, czy powinnam.
– Stanowczo powinnaś – oznajmił Greg Davis, puszczając oko. –
Może chociaż odrobinę?
Uśmiech Tary był zaskakująco nieśmiały.
Obserwując, jak ojciec napełnia do połowy kieliszek Tary, Robin
poczuła ukłucie niepokoju. Ukłucie zamieniło się w przenikliwy ból na
widok ręki ojca ocierającej się o palce jej najlepszej przyjaciółki, gdy
wkładał butelkę z powrotem do kubełka z lodem.
Robin otrząsnęła się z nieprzyjemnego wrażenia, lekceważąc
intuicję i tłumacząc sobie, że ten nagły niepokój jest rezultatem próby
zdeprecjonowania jej przez Melanie. Typowy przypadek
przeniesienia, jak objaśniał jeden z wykładowców z Berkeley.
– Jak się mają sprawy między tobą a Tarą? – zapytała Aleca kilka
dni później. Wracała na uczelnię, Alec zaś zaproponował, że odwiezie
ją na dworzec autobusowy. – Wszystko u was dobrze? Dogadujecie
się? – Rzuciła te pytania mimochodem, przez ramię, gdy Alec wkładał
jej torbę podróżną do bagażnika samochodu. Kupił tego nienagannie
utrzymanego czerwonego chevroleta za pieniądze zarobione latem
w firmie ojca i bardzo był z tego dumny i uradowany.
– Oczywiście, że się dogadujemy. Dlaczego pytasz?
– Chcę się tylko upewnić.
Upewniała się także w Boże Narodzenie, gdy razem z Tarą
wychodziły ze szpitala po krótkiej wizycie u umierającej matki Robin.
– Czuję się taka bezradna – wyznała. – Chciałabym móc coś zrobić.
– Robisz wszystko, co możesz.
– Nie, zdaniem mojej siostry.
– Twoja siostra to cipa.
– Taro! – Robin rozejrzała się dookoła, aby się upewnić, że nikt nie
słyszał. – Nie powinnaś mówić takich rzeczy.
– Dlaczego nie? Taka jest prawda.
– Ta prawda nie obroni cię przed Melanie.
– Tak? Niech sobie robi, co chce. Nie boję się jej.
– Może powinnaś. – Robin położyła rękę na ramieniu przyjaciółki.
Czuła się bardzo szczęśliwa, że ma przyjaciółkę taką jak Tara, bardzo
wdzięczna, że ona i Alec wkrótce się pobiorą. Zyskała pewność, że
dręczący ją niepokój jest tylko skutkiem ubocznym poczucia winy
z powodu opuszczenia matki. – No więc, co z tobą i Alekiem? Data
ślubu ustalona? – Zauważyła, że ramię przyjaciółki niemal
niewyczuwalnie zesztywniało pod jej palcami.
– Jakbyśmy mogli? – zapytała Tara. – No wiesz, w tej sytuacji... –
przerwała, nie kończąc zdania.
– Ale wszystko między wami dobrze? – naciskała Robin. – Wciąż
jesteście szaleńczo zakochani i tak dalej?
– Wszystko jest dobrze – zapewniła Tara, odwracając głowę.
Cztery miesiące później Sarah Davis umarła, a dwa miesiące po jej
śmierci Tara zerwała zaręczyny z bratem Robin.
– Powiedziała, że nie może za mnie wyjść – wyznał Alec
bezbarwnym tonem; bez wątpienia czuł się odrętwiały.
– Powiedziała dlaczego?
– Tylko tyle, że jej uczucia się zmieniły i nie może tego zrobić.
– Czy tata wie?
– Powiedziałem mu dziś rano w drodze do pracy.
Po ukończeniu liceum Alec pracował w firmie ojca na pełnym
etacie i zwykle jeździli razem do biura. Twierdził, że ojciec
wykorzystywał ten czas na gromienie go za, jak to żartobliwie
określał, „niedociągnięcia dnia”.
Trzy miesiące później sytuacja uległa raptownej zmianie, gdy Greg
Davis wrócił z rzekomej podróży biznesowej do Las Vegas z nową
i dziwnie znajomą żoną. Alec natychmiast rzucił pracę i wyjechał
z Red Bluff. Następny rok spędził, jeżdżąc swym ukochanym
czerwonym chevy z jednego końca kraju na drugi; ostatecznie osiadł
w San Francisco, gdzie imał się rozmaitych nisko płatnych zajęć.
Robin wróciła do Red Bluff tylko po to, by spakować swoje nieliczne
rzeczy, jakie pozostały w domu, i przysięgła sobie, że już nigdy nie
odezwie się ani do ojca, ani do Tary.
– Gdybyś tylko pozwoliła mi wytłumaczyć... – prosiła Tara.
– Dla mnie wszystko jest oczywiste.
– Nigdy bym się nie spodziewała, że to się zdarzy. Nie planowaliśmy
tego.
– A jednak się zdarzyło – ripostowała Robin. – Po prostu nie
rozumiem, jak możesz sypiać z mężczyzną tak starym, że mógłby być
twoim ojcem. Zaraz, zaraz, on jest przecież moim ojcem. Nie chcesz
mnie chyba na serio przekonywać, że się w nim zakochałaś.
– On jest dla mnie taki dobry. I dla Cassidy. Ona go uwielbia.
– Cassidy jest dzieckiem. A ty jesteś dorosła. I nie odpowiedziałaś na
moje pytanie.
– Nie pytałaś.
– Kochasz go?
– On bardzo o nas dba.
– To nie jest odpowiedź.
– Szanuję go. Podziwiam.
– Jak możesz go szanować i podziwiać, skoro wiesz, jakim jest
sukinsynem.
– On się zmienił.
– Nic podobnego.
– Nie jest tym samym człowiekiem, jakim był dawniej.
– Doprawdy? Przypominam ci, że właśnie ożenił się po cichu
z narzeczoną własnego syna! – Robin pokręciła głową; nie przekonała
jej udawana naiwność przyjaciółki.
– To by nigdy nie wyszło z Alekiem. Jest uroczy i w ogóle, ale nigdy
niczego nie osiągnie. Pozostał chłopcem, Robin. Cassidy i ja... my
potrzebujemy mężczyzny.
– Zadziwiające. Jak ty to robisz?
– Co robię?
– Widzę, jak twoje usta się poruszają, ale słyszę głos mojego ojca.
Tara mocno się zarumieniła.
– Czy ty naprawdę wierzysz, że małżeństwo z moim ojcem nie
zakończy się całkowitą katastrofą? – zapytała wówczas Robin.
Teraz przypomniała sobie te słowa, ostatnie słowa, które
powiedziała do osoby, która kiedyś była jej najdroższą przyjaciółką.
O Boże.
Wjechała na podjazd domu Melanie, zauważając, jak cień Landona
znika z okna na piętrze. Zgasiła silnik, oparła się czołem o kierownicę
i zacisnęła w dłoni pierścionek z ametystem wiszący na łańcuszku na
szyi. Siedziała w tej pozycji wiele minut, czując, jak oblepia ją gorące
powietrze, i próbując spowolnić gwałtowne bicie serca.
– Co się dzieje? Jesteś chora? – Zza szyby samochodu doszedł głos
Melanie.
Robin przygryzła dolną wargę i wypuściła pierścionek z ręki. Nie
słyszała, że siostra się zbliża. Wyciągnęła kluczyki ze stacyjki
i wysiadła.
– Nie, nie jestem chora.
– Modliłaś się, co? – Melanie wydawała się przerażona na myśl
o czymś takim.
– Nie, nie modliłam się.
– Cóż, dzięki Bogu choć za to. – Melanie zachichotała z własnego
żartu. – No to skąd ta ponura twarz? Nie miałam żadnych wiadomości
ze szpitala, przypuszczam więc, że nasz ojciec jest wciąż z nami.
– Nic się nie zmieniło.
– A Cassidy?
– Wydaje się, że jest dobrze.
– A więc w czym problem? Wyglądasz, jakbyś musiała się napić.
– Może pójdziemy na krótki spacer?
– Chcesz spacerować? W tym upale? – W głosie Melanie brzmiało
jeszcze większe przerażenie niż przed chwilą. – Gdzie?
– Nie wiem. Gdzieś w okolicy.
– W okolicy – powtórzyła Melanie. – Naprawdę?
– To była tylko propozycja, nie musisz iść.
– Nie, pójdę na spacer. Lubię spacerować. – Skinęła na Robin, by
prowadziła. – Ty pierwsza.
Robin ruszyła podjazdem, zerkając w bok, na dom ojca. Na
podjeździe nie parkowały już samochody policyjne, lecz żółta taśma
została.
– Chyba już skończyli tu pracę.
– Czy musimy też rozmawiać? – zapytała Melanie z udawaną
powagą.
Nie było chodnika, siostry poszły więc poboczem drogi. Najbliższy
dom stał prawie osiemset metrów dalej.
– Pewnie tego pożałuję – odezwała się Melanie po kilku długich
minutach – ale wyraźnie coś cię martwi. Powiesz mi, o co chodzi?
– Czy Tara kiedyś wspomniała, że spotkała w San Francisco kogoś,
z kim chodziłyśmy do szkoły?
Melanie pokręciła głową.
– Nie pamiętam.
– A znasz kogoś z Red Bluff, kto się tam przeprowadził?
– Tylko naszego brata. Skąd to pytanie? Do czego zmierzasz?
Teraz z kolei Robin pokręciła głową. Nie miała ochoty rozbudzać
podejrzeń Melanie. Aby zmienić temat, opowiedziała jej o sprzeczce
z Dylanem Campbellem na szpitalnym parkingu.
– A to łajdak – mruknęła Melanie. – Choć chyba nie ma nic
dziwnego w tym, że się tu pojawił. – Kopnęła mały kamyk. – Zakład, że
wszelkiego rodzaju szumowiny wypełzają teraz na wierzch,
spodziewając się wielkiego dnia zapłaty.
– Skoro mowa o szumowinach, co wiesz o niejakim Donnym
Warrenie?
Melanie zatrzymała się nagle.
– Kim?
– Donnym Warrenie. Podsłuchałam w mieście, jak ludzie plotkują,
że on i Tara mieli romans.
– To zupełna bzdura – sprzeciwiła się Melanie. – I raczej nie
nazwałabym go szumowiną. – Ruszyła szybkim krokiem przed siebie,
tak że Robin musiała podbiec, aby ją dogonić.
– A więc go znasz?
– Spotkałam się z nim kilka razy. Wydawał mi się porządnym
facetem.
– Myślisz, że on i Tara...?
– Absolutnie nie. – Melanie potrząsnęła głową. – On nie był w typie
Tary.
– A kto był w jej typie?
Melanie znów kopnęła kamień, jego szuranie przypominało
chrapliwy dźwięk wydobywający się z jej gardła.
– Nikt biedny.
Z przeciwnej strony nadjechał samochód, kierowca i pasażerowie
wyciągali szyje, by przyjrzeć się Robin i Melanie. Obie odruchowo się
odwróciły i zeszły z drogi.
– Wracam – oznajmiła Melanie, gdy znalazły się w odległości kilku
metrów od domu sąsiada. – Jest za gorąco. – Ty możesz sobie
spacerować, jeśli chcesz.
– Nie. – Robin wytarła pot z szyi i czoła. Przeszły na drugą stronę
ulicy. – Wystarczy tej tortury na jeden dzień.
Rozdział czternasty
Tego wieczoru Robin położyła się do łóżka o dziewiątej, lecz nie
zasnęła; słuchała rytmicznego postukiwania fotela Landona niemal do
północy, gdy nagle ustało. Kilka chwil później stukanie zastąpił odgłos
ciężkich kroków chłopaka, który chodził tam i z powrotem z jednego
końca pokoju na drugi. Po dziesięciu minutach kroki ucichły, Robin
zaś z niepokojem czekała na powrót stukania, przeklinając się
w duchu, że wyrzuciła ostatnie tabletki lorazepamu. Potrzebowała
snu. Zapadnięcie w nieświadomość dawało jej jedyne wytchnienie od
rzeczywistości, coraz bardziej dziwacznej. Sny bywały niepokojące
i chaotyczne, ale godziny czuwania były jeszcze gorsze. Sny ulatniały
się na ogół po kilku minutach, o rzeczywistości nie dawało się tak
łatwo zapomnieć. A rzeczywistość przedstawiała się tak, że życie
Robin zdawało się tracić sens.
Czy kiedykolwiek go miało?
Tak, uznała, myśląc o Blake’u. Gdy była z Blakiem, jej życie miało
sens. Przynajmniej na początku.
Robin pracowała wówczas jako asystentka pracownicy opieki
społecznej w szkole zawodowej w dzielnicy Silver Lake w Los Angeles;
była to jej pierwsza praca po dyplomie Berkeley. Szefowa zabrała ją
na przyjęcie wydawane wieczorem przez jej sąsiada. Minutę po
przekroczeniu progu Robin zauważyła Blake’a. Wysoki i przystojny
jak gwiazdor filmowy stał otoczony wianuszkiem wpatrzonych
w niego kobiet. Trzymaj się od niego z daleka, powiedziała sobie,
ruszyła na drugi koniec pokoju i wdawała w pogawędki z wszystkimi,
którzy byli w pobliżu, próbując nie patrzeć w jego stronę.
Dopóki nagle on nie stanął tuż obok niej.
– Cześć – powiedział, wkładając jej do ręki kieliszek białego wina. –
Nazywam się Blake Upton.
Uciekaj, pomyślała.
– A ty...?
Odpowiedź przyszła sama z siebie.
– Właśnie wychodzę – powiedziała Robin, oddając mu kieliszek.
I pobiegła.
Wypadła przez drzwi prosto w noc.
Biegła, dopóki nie złapała taksówki, dopóki nie znalazła się we
własnym mieszkaniu, we własnym łóżku, daleko od ciepłych
brązowych oczu i zmysłowych ust Blake’a Uptona, od zabawnego
dołeczka w jego brodzie i gęstych brązowych włosów, miękkiego tonu
jego głosu, od wszystkiego, co zapowiadało kłopoty.
Więcej niż kłopoty.
Niebezpieczeństwo.
Robin spędziła noc, na przemian gratulując sobie decyzji i gromiąc
się za głupotę.
– Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujesz, jest ten mężczyzna –
powiedziała do siebie głośno. – Mężczyzna, który może mieć każdą
kobietę, jaką zechce. Mężczyzna, który nigdy nie będzie ci wierny.
Mężczyzna taki sam, jak jej ojciec.
– I co z tego? Przynajmniej byś kogoś miała – wyrzuciła
z następnym oddechem. Po bezsennej i denerwującej nocy wschodziło
właśnie słońce. – No cóż. Za późno. Co się stało, to się nie odstanie.
A jednak.
Blake dowiedział się, kim ona jest, i następnego wieczoru
zadzwonił.
A ta, która szybko uciekła, zamieniła się w kogoś, kto nigdzie się nie
wybiera.
I na tym właśnie polegał problem, uświadomiła sobie teraz Robin.
Kobieta, którą zdobywał Blake Upton, dziewczyna, która szybko
ripostowała i bez wahania go zostawiła, w niczym nie przypominała
tego nieszczęsnego kłębka nerwów, który w rezultacie wziął na swoje
barki.
Co prawdopodobnie tłumaczyło, dlaczego nie odpowiedział na
żadną z wiadomości zostawionych przez nią wieczorem na poczcie
głosowej. Zapewne uznał, że już dość.
Robin poczuła parcie na pęcherz i wstała z łóżka, by pójść do
łazienki. Otwierała drzwi swego pokoju, gdy usłyszała, że otwierają
się także drzwi pokoju Landona, więc szybko cofnęła się do środka. Po
chwili rozległo się trzaśnięcie zamykanych drzwi i odgłos kroków
w korytarzu. Dopiero wtedy uchyliła drzwi i zobaczyła siostrzeńca
znikającego na schodach. Wyszła na korytarz i ruszyła na palcach
w stronę schodów, drewniana podłoga skrzypiała pod jej nagimi
stopami. Usłyszała, że frontowe drzwi otwierają się i zamykają.
Zastanawiała się, czy nie obudzić siostry, nie chciała jednak
ryzykować gniewu Melanie. Zeszła natomiast na dół, by sprawdzić, co
robi jej siostrzeniec.
– To nie jest dobry pomysł – szepnęła do siebie, otwierając frontowe
drzwi.
Początkowo widziała tylko czerń nocy, potem powoli wyłonił się
sierp księżyca, a w ślad za nim gwiazdy. Gałęzie drzew na poboczu
drogi kołysały się na chłodnym wietrze.
I wtedy go zobaczyła.
Stał na końcu chodnika na poboczu, kołysząc się całym ciałem
niczym te drzewa.
– Co robisz? – zapytała łagodnie, obserwując, jak Landon robi kilka
kroków w stronę domu jej ojca, potem odwraca się i znów zaczyna się
kołysać.
Z oddali doszedł dźwięk, głuche dudnienie, coraz głośniejsze
w miarę zbliżania się. Motocykl, dotarło do Robin. Przypatrywała się,
jak materializuje się duży, charakterystyczny kształt, jak motocykl
rozdziera ciemność, zwalnia i zatrzymuje się, by Landon mógł wsiąść.
Chwilę potem motocykl pędził drogą, w końcu pochłonęła go ciepła
noc.
Robin stała w drzwiach, próbując zrozumieć scenę, której była
świadkiem. Co się przed chwilą stało?
Znów pomyślała o obudzeniu siostry. I znów się rozmyśliła. Jeśli
Melanie wie o nocnych wypadach syna, mało prawdopodobne, by
opowiedziała o nich Robin.
Zamknęła frontowe drzwi i szybko wbiegła na górę, mijając na
palcach pokój Landona, raz po raz oglądała się za siebie. A potem
zatrzymała się i zawróciła. Co ty robisz, u diabła?
Nie bacząc na nic, otworzyła drzwi do pokoju siostrzeńca, weszła
do środka i zamknęła drzwi za sobą.
Panowały tam ciemności gęściejsze niż na dworze; światło księżyca
nie było dostatecznie silne, by przeniknąć przez cienkie zasłony.
Robin zastanawiała się, czy włączyć lampę, uznała jednak, że byłoby
to zbyt ryzykowne.
– I co teraz? – szepnęła, czekając, aż jej oczy przyzwyczają się do
ciemności. – Co ty tu robisz? Co, twoim zdaniem, możesz tu znaleźć?
Po kilku chwilach przedmioty zaczęły nabierać kształtów; wyłoniło
się podwójne łóżko z szafkami nocnymi po obu stronach, komoda
obok małej szafy przy przeciwnej ścianie, fotel bujany pod oknem.
Robin podeszła do łóżka, opadła na kolana i szybko przebiegła
dłońmi pod spodem. Tylko kurz. Szybko okrążyła łóżko i sprawdziła
podłogę z drugiej strony. Znowu kurz. Wytarłszy ręce o przód koszuli
nocnej, otworzyła górną szufladę szafki przy łóżku, gdzie jej palce
przedarły się przez zbieraninę papierów, ołówków i spinaczy, a potem
natrafiły na duży kłębek czegoś miękkiego i wijącego się. Robaki,
pomyślała, rzucając kłębek na podłogę; poczuła, jak to coś odbija się
od jej palców u nogi.
– To nie robaki, idiotko – powiedziała i schyliła się, by to podnieść.
Gumki recepturki. – Brawo, pani detektyw. – Włożyła kłębek
recepturek na miejsce, po czym otworzyła drugą szufladę. Była
wypełniona komiksami Archie Zielony Szerszeń i Superman.
W drugiej szafce nocnej znajdowało się mniej więcej to samo:
komiksy, spinacze, gumki, pióra i ołówki, skrawki papieru zapisane
nieczytelnymi gryzmołami. A także coś jeszcze. Coś twardego,
kulistego. Plastikowa kula ze śniegiem, rozpoznała Robin. Wyjęła kulę
ze środka i odwróciwszy do góry nogami, obserwowała taniec setek
sztucznych płatków śniegu wirujących wokół malutkiej figurki
baletnicy.
Dziwne, że nastolatek przechowywał tego rodzaju rzecz, pomyślała
i zastanowiła się, czy kulę dała mu Cassidy. Lub może po prostu
Landon sam wziął sobie tę kulę z kolekcji dziewczynki po jej
wyprowadzce. Może to dziwne, ale i mocno podejrzane. Robin
ustawiła kulę w poprzedniej pozycji i próbowała wsunąć szufladę.
Ale się nie udało.
Spróbowała jeszcze raz, ale szuflada wsunęła się tylko do połowy
i stawiła opór.
– Zamknij się, do cholery! – Szarpała i potrząsała, lecz bez skutku. –
Niech cię diabli! Dobra, nie panikuj. – Kilka równych oddechów
później włożyła rękę i znalazła dwie pogniecione kartki papieru, które
utknęły między szufladami. Robin delikatnie je wyciągnęła
i rozprasowała dłońmi na udach.
Na obu kartkach widniała twarz dziewczynki. Wykonane ołówkiem
szkice, nieco pobieżne i pozbawione szczegółów, przedstawiały łatwo
rozpoznawalną nawet w słabym świetle Cassidy.
– Jesteś pełen niespodzianek, co? – wymruczała Robin,
zastanawiając się, czy Melanie zdaje sobie sprawę z talentu
plastycznego syna. Uświadomiła sobie, że mogłaby zapytać o to
siostrę, nie przyznając się do węszenia. Czy jest tu jeszcze więcej
niespodzianek?
Starannie złożyła kartki na pół i włożyła do szuflady, po czym
odetchnęła z ulgą, gdy tym razem szuflada łatwo się domknęła.
Podeszła do szafy, przejrzała wiszące na drucianych wieszakach
koszule i spodnie, a także ustawione na dole buty. Nie znalazła
niczego niezwykłego. Ani biżuterii ukrytej w tenisówkach, ani broni
w tylnej kieszeni dżinsów.
Robin zbliżała się do komody, gdy usłyszała trzaśnięcie drzwi
samochodu. Podbiegła do okna i spojrzała przez cienkie zasłony,
starając się, by jej nie zauważono.
Samochód został zaparkowany na podjeździe domu jej ojca.
W stronę domu biegło dwoje ludzi.
Robin sięgnęła pod firankę i odrobinę uchyliła okno.
– Jak ciemno – powiedziała dziewczyna. Jej wysoki głos przybrał na
wietrze przenikliwe tony. – Jesteś pewny, że to właściwe miejsce?
– Oczywiście, że to właściwe miejsce – odparł jej towarzysz. – Nie
widzisz taśmy policyjnej?
Dobry Boże. Nastolatki.
– Ledwie widzę cokolwiek, tak jest ciemno. – Dziewczyna się
zatrzymała. – Tu jest naprawdę strasznie. Chyba powinniśmy stąd
znikać.
Owszem, to właśnie powinniście zrobić.
– Daj spokój, to przygoda. Wszyscy będą nam zazdrościli, jak im
opowiemy, że tu byliśmy.
Robin obserwowała z przerażeniem chłopca biegnącego w stronę
domu.
– Zaczekaj! – zawołała za nim dziewczyna, choć nie ruszyła się
z miejsca.
– Idziesz czy nie?
A potem dał się słyszeć trzeci głos.
– Co tu się, u diabła, dzieje?
Melanie?
– Cholera! – zaklął chłopak, a Robin obserwowała Melanie
maszerującą w kierunku młodych w narzuconym na piżamę
szlafroku, z czymś długim i groźnym w ręce.
Dobry Boże, czy to strzelba?
– Ona ma broń! – krzyknęła dziewczyna. – Nie! Proszę do nas nie
strzelać!
– Co tu robicie, do diabła?
– My tylko chcieliśmy popatrzeć...
– To nie jest jakaś cholerna atrakcja turystyczna. Jazda stąd, bo
wezwę szeryfa!
Robin przyglądała się, jak dwójka nastolatków pędzi do samochodu
i odjeżdża z piskiem opon.
– Głupie dzieciaki – warknęła Melanie, opuszczając strzelbę
i spoglądając w górę, w okno Landona.
Robin natychmiast padła na podłogę. Czy Melanie ją zauważyła?
Cholera.
Usłyszała trzask zamykanych drzwi frontowych, a potem kroki
siostry na schodach. Chwilę później Melanie stała przed drzwiami
pokoju syna i delikatnie w nie pukała.
– Landonie – zawołała cicho. – Landonie, nie śpisz?
Proszę, odejdź. Proszę, odejdź. Proszę, odejdź.
Minęło kilka długich chwil, zanim do Robin dotarło, że Melanie nie
ma już pod drzwiami, a jeszcze więcej czasu upłynęło, nim zaczęła
oddychać bez bólu i zdołała się podnieść. Chwiejąc się na nogach,
zamknęła okno i zastanowiła się, czy kontynuować poszukiwania.
Doszła do wniosku, że lepiej nie kusić losu. Już raz omal nie wpadła,
a to wystarczy na jedną noc. Może nie była najlepszą terapeutką na
świecie, ale detektywem była jeszcze gorszym.
Co, u licha, sobie myślałam?
Lepiej w ogóle nie myśleć, uznała; wróciła do swojego pokoju
i padła na łóżko. Zamknęła oczy, pod powiekami natychmiast zaczęły
przesuwać się obrazy: Landon kołyszący się na poboczu drogi;
motocykl podjeżdżający w ciemnościach; kłębek gumek recepturek,
dwa szkice ołówkowe uśmiechniętej twarzy Cassidy; ciekawskie
nastolatki zakradające się do domu jej ojca; Melanie podchodząca do
nich ze strzelbą w rękach.
Ostatnim obrazem, jaki zobaczyła, zanim zapadła w sen, była
malutka baletnica uwięziona w plastikowej kuli; wokół jej głowy
wirowały płatki śniegu.
Rozdział piętnasty
Następnego ranka obudziła się w zupełnie cichym domu; nie było
słychać żadnych głosów, kroków ani wiecznego postukiwania.
Było już po dziesiątej, drzwi do pokojów Melanie i Landona stały
otworem. Przechodząc obok pokoju siostrzeńca, Robin zerknęła
ukradkiem do środka i zauważyła, że łóżko było tak starannie zasłane,
jakby nikt w nim nie spał. Czy ten chłopak wrócił w nocy do domu?
– Melanie?! – zawołała, zbiegając po schodach. Weszła do pustej
kuchni. – Melanie? – Bez odpowiedzi, choć Robin nie wykluczała, że
siostra wyskoczy na nią z kąta.
W ekspresie zostało trochę kawy. Robin napełniła kubek
i podgrzała kawę w kuchence mikrofalowej. Wyjrzała przez okno nad
zlewem, by sprawdzić, czy Melanie jest na tylnym podwórku, lecz
nikogo tam nie było.
Gdzie oni się podziali?
Z kubkiem w ręku Robin weszła do pokoiku przy kuchni, który Alec
ogłosił kiedyś swoją prywatną przestrzenią.
– Co ty ukrywasz, bracie? – zapytała, zauważając jednocześnie, że
łóżko polowe, na którym sypiał Alec, stoi złożone w rogu
pomieszczenia. Mały pokoik pełnił teraz funkcję prowizorycznego
składziku butów i niepotrzebnych sprzętów domowych, rzeczy,
których mieszkańcy już nie używali, ale zachowali „na wszelki
wypadek”. Przy ścianie obok tylnych drzwi stała serwantka,
naprzeciwko niej rozchwiana drewniana ławka, na której leżała
otwarta żółta, pordzewiała skrzynka na narzędzia. Z miejsca na
śrubokręt wystawał do połowy duży młotek z pazurem, śrubokręt zaś
rzucono niedbale na parę obcęgów. Robin kusiło, by powkładać
rzeczy w odpowiednie miejsca, postanowiła jednak tego nie robić.
W kącie stało na podłodze kilka dużych kartonowych pudeł. Robin
uklękła, by sprawdzić zawartość pierwszego, i wyjęła plik rysunków.
Wiele z nich wyglądało niewiele lepiej niż zwykłe gryzmoły, ale sporo
było zaskakująco dobrych. Przysiadła na piętach, zachwycona
prostym szkicem dwóch koni i drugim, przedstawiającym mężczyznę
w kasku na motocyklu. Ale najlepsze były portrety dziewczynki,
ukazujące ją od wieku dziecięcego do okresu dorastania. Cassidy.
Twój siostrzeniec to całkiem dobry artysta, pomyślała Robin,
wkładając z powrotem rysunki do pudła, wdzięczna Melanie, że je
zachowała. Może ty mogłabyś zasugerować wysłanie Landona do
szkoły artystycznej, może nawet zaproponować pomoc...
„Nie potrzebujemy żadnej pomocy”, rozbrzmiała w głowie Robin
najbardziej prawdopodobna odpowiedź Melanie, jeszcze zanim
skończyła myśl.
Drugie pudło było wypełnione książkami w miękkich oprawach.
Dziecko Rosemary, Całuj dziewczęta, Lśnienie. Ktoś najwyraźniej lubił
thrillery. Nic w tym złego. Kolejny tytuł nagle przyciągnął jej wzrok;
przykucnęła, aby wyciągnąć książkę na wierzch. Hunting Humans:
The Rise of the Modern Multiple Murderer.
Cholera, pomyślała, wrzucając książkę z powrotem do pudła. Co to,
u diabła, znaczy?
– To nic nie znaczy – powiedziała głośno i wtedy zauważyła
wystające spod stosu większe książki. Serce zabiło jej szybciej, gdy
zorientowała się, że są to stare roczniki szkolne. Szybko odsunąwszy
na bok powieści w miękkich okładkach, wyciągnęła sześć oprawnych
w skórę ksiąg.
Zaczęła od najnowszej – z roku, w którym ona i Tara ukończyły
liceum. Jeśli w którejś z klas był ktoś imieniem Tom, z pewnością go
znajdzie na tych stronach.
Gdyby był tam ktoś imieniem Tom, z pewnością bym go pamiętała,
uparcie szeptał w jej głowie jakiś głos.
Przerzucała strony, przypatrując się rzędom czarno-białych,
wykonanych w auli zdjęć. Była tu Sandi Grant z wiecznie otwartymi
ustami plotkarki, i mała Arlene Kessler o wielkich zielonych oczach,
piegach na nosie i burzy kręconych rudych włosów; istna Ania
z Zielonego Wzgórza. Kto by przypuszczał, że wyrośnie na bywałą
w świecie doktor Arlę Simpson?
Kto by przypuszczał, że tak wiele się wydarzy, pomyślała Robin,
znalazłszy swoje zdjęcie. Przyglądała się twarzom zwykle ponurych
nastolatków, uśmiechających się z zakłopotaniem do obiektywu. Oto
Vicky Peters, w jak zawsze za krótkiej spódniczce i zbyt obcisłym
sweterku, siedząca na ławce w pierwszym rzędzie; za nią stoi Taylor
Pritchard, długa grzywka niemal całkowicie zakrywa jej na wpół
przymknięte oczy; Ron McLean, równie wysoki, jak głupi; Chris
Lawrence z triumfalnym uśmiechem na pucołowatej twarzy, i Tara,
w środku na przedzie, piękna jak zawsze, z ręką obejmującą ramiona
Robin.
A potem, w ostatnim rzędzie, znalazł się on – wysoki, mocno
zbudowany chłopak o blond włosach zaczesanych do tyłu i niezbyt
przystojnej twarzy. Tom Richards, dziwnie nijaki, zważywszy na jego
rozmiary. Mój Boże, zupełnie o im zapomniałam.
Nawet teraz, patrząc w jego pozbawione wyrazu oczy, Robin
musiała się wysilić, by przywołać bodaj jedno związane z nim
wspomnienie. Tom Richards wtapiał się w tło. Niczym tapeta, jak
zjadliwie zauważyła Tara.
Czy to możliwe, że on i Tara nawiązali kontakt w ciągu ostatnich
pięciu lat? Że, co raczej mało prawdopodobne, zostali przyjaciółmi?
A może nawet kochankami?
Robin włożyła roczniki do pudełka, zagrzebała je pod książkami
i wstała. Wyszła z pokoiku niepewna, co powinna sądzić o tym
odkryciu i co z nim zrobić.
Przeniosła się teraz do salonu; od przybycia do Red Bluff była tu po
raz pierwszy. Usadowiwszy się na sofie pokrytej aksamitem w kolorze
mchu, przy ścianie naprzeciwko dużego okna od frontu, wyobrażała
sobie matkę opartą na tych poduszkach, uśmiechniętą, oglądającą
telewizję z czasopismem w rękach, z nogami ułożonymi na
prostokątnym stoliku do kawy. To matka zaproponowała
wbudowanie ozdobnego ceglanego kominka pośrodku ściany, matka
wybrała dwa obite rdzawą tkaniną fotele, które stanęły przed
kominkiem. To ona znalazła na wyprzedaży garażowej dwie akwarele
przedstawiające idylliczne krajobrazy – zawisły na ścianie po obu
stronach kominka.
„Możesz sobie wyobrazić? Ktoś naprawdę zamierzał pozbyć się tych
skarbów” – matka aż piszczała z zachwytu.
Robin oparła głowę na poduszce kanapy, studiowała obrazki
i wyobrażała sobie swój policzek mocno przyciśnięty do policzka
matki.
Zawsze byłaś moją ulubienicą, usłyszała jej szept i poczuła dumę.
Pod koniec życia matka ledwie ją poznawała.
Wstała z kanapy i przeszła przez hol do jadalni, gdzie na ścianach
była tapeta w kolorze kości słoniowej w złote plamki; Robin pamiętała
ją jeszcze z dzieciństwa. Zatrzymała się na kilka minut u szczytu
długiego dębowego stołu, wokół którego stały kryte pomarańczową
skórą krzesła z wysokim oparciem. Wszystko wyglądało dokładnie
tak, jak za życia matki.
Czy Tara próbowała coś zmienić?
Robin mogła sobie wyobrazić, że jej przyjaciółka chciała uszanować
pamięć ich matki, przynajmniej na początku. Z pewnością jednak po
roku czy dwóch zamierzała „urządzić wszystko zgodnie z własnym
gustem”, jak sugerowała Melanie.
Mimo to nigdzie nie było tu widać śladów gustu Tary.
Podobnie jak w przesadnie wielkim mauzoleum po sąsiedzku.
Wydawało się niemal, że ten wolny duch, którego Robin znała
i kochała przez wszystkie te lata, zupełnie zniknął w chwili, gdy Tara
poślubiła Grega Davisa.
Czy poszukiwanie własnego ja, które straciła, pchnęło ją do
romansu? I czy w końcu przez to zginęła?
Robin wyjęła telefon komórkowy z kieszeni szlafroka i wystukała
cztery-jeden-jeden.
– Informacja. O jakie miasto chodzi?
– San Francisco.
– Czy chodzi o numer stacjonarny?
– Tak.
– Na jakie nazwisko?
– Tom Richards.
Zadzwonił telefon.
Robin potrzebowała dłuższej chwili, by uświadomić sobie, że to
dzwonek telefonu w kuchni, a nie w jej ręce. Szpital, pomyślała.
Dzwonią, by powiedzieć, że ojciec zmarł w nocy. Od razu wyłączyła
komórkę, pognała do kuchni i chwyciła telefon z blatu.
– Halo?
– Halo? – powiedziała jakaś kobieta łagodnym, nieco zdziwionym
głosem. – Kto mówi?
– A kto pyta? – ripostowała Robin.
– Oczywiście. Przepraszam. Tu Sherry Loftus.
– Kto?
– Sherry Loftus... – kobieta zawiesiła głos. – Z McMillan and Loftus
Designs w San Francisco.
– McMillan and Loftus Designs – powtórzyła Robin. Dekoratorzy
nowego domu ojca.
Z San Francisco.
Oczywiście, to wszystko wyjaśnia. Cassidy powiedziała, że
widywały Toma Richardsa, gdy przyjeżdżały do San Francisco na
spotkanie z dekoratorką. On najwyraźniej pracował w tej firmie.
– A czy przypadkiem – zaczęła Robin z nadzieją – nie pracuje u was
Tom Richards?
– Tom Richards? Nie. Nie ma tu nikogo o takim nazwisku.
– Jest pani pewna?
– Zupełnie. To nieduża firma.
– Cholera.
– Słucham?
– Przepraszam. Muszę iść...
– Proszę się nie rozłączać – rzuciła kobieta w chwili, gdy Robin
właśnie miała to zrobić. – To ważne.
– Co jest ważne?
– Trochę mi niezręcznie – wyznała Sherry Loftus. – To... Jest pani
krewną pana Davisa?
– Jestem jego córką. Robin. Co mogę dla pani zrobić, pani Loftus?
– Tak, no cóż, jak mówiłam, sprawa jest nieco kłopotliwa w obecnej
sytuacji.
– Może więc wrócić do niej w bardziej odpowiednim czasie –
zasugerowała Robin.
– Niestety, to niemożliwe. Chodzi o stół bilardowy zamówiony przez
pana Davisa.
O Boże.
– Najpierw chciałabym jednak przekazać szczere kondolencje.
Słyszeliśmy, co się stało. Wszyscy jesteśmy wstrząśnięci. Czy pan Davis
wróci do zdrowia?
– Nie wiemy.
– Co za tragedia. Kto mógł zrobić coś podobnego?
– Tego też nie wiemy.
– A ta dziewczynka?
– Wydaje się, że wszystko będzie w porządku.
– Dzięki Bogu. Taka słodka mała istotka, uwielbiała swojego ojca.
– Mówiła pani coś o stole bilardowym.
– Tak. Tak, jest tutaj.
– Jest tutaj... To znaczy, gdzie?
– W San Francisco. Przysłano go trzy tygodnie przed terminem, co
się prawie nigdy nie zdarza. Ale pani ojciec nalegał na pośpiech, a jak
pani na pewno wie, był... jest... Przepraszam... bardzo przekonujący.
Zastanawiamy się więc, kiedy będziemy mogli dostarczyć ten stół.
– Słucham?
– Proszę mi wierzyć, rozumiem, że nie jest to najlepsza pora na tego
rodzaju rozmowę...
– A zatem dobrze pani rozumie.
– ... obawiam się jednak, że nie mamy wielkiego wyboru.
– Po prostu odeślijcie ten cholerny stół.
– Nie mogę tego zrobić. Został zamówiony przez klienta, nie można
się wycofać z umowy. Pani ojciec wiedział o tym, składając
zamówienie.
– Mój ojciec jest w szpitalu z kulą w mózgu.
– Tak, i jest mi bardzo przykro. Taki uroczy człowiek. Spędziliśmy
razem wiele godzin, omawiając wszelkie aspekty projektu tego
nowego domu, wybierając meble. Oni byli tacy podekscytowani. On
i ta mała dziewczynka...
– Cóż, będzie pani musiała znaleźć jakieś rozwiązanie... Chwileczkę.
A co z panią Davis?
– To znaczy?
– Powiedziała pani, że spędzała całe godziny z moim ojcem
i Cassidy, że byli bardzo podekscytowani. A pani Davis? Ona nie była
podekscytowana?
– Nie widywałam często pani Davis. Przyjechała tylko kilka razy, na
początku. Potem zostawiła sprawy swojemu mężowi. – Sherry Loftus
chrząknęła raz, potem drugi. – Sądzę, że moglibyśmy przechować go
na razie w magazynie. Oczywiście za opłatą.
– Doskonale. Zróbcie to.
– Pozostaje kwestia płatności. Stół kosztował dziesięć tysięcy
dolarów.
– Dziesięć tysięcy dolarów!
– I jeszcze pieniądze należne...
– Proszę posłuchać – przerwała Robin. – Naprawdę nie mogę
załatwić tej sprawy teraz. Moja siostra skontaktuje się z panią.
Rozłączyła się, zanim Sherry Loftus zdążyła coś powiedzieć. Potem
nalała sobie kubek kawy i popijała zimny płyn, podczas gdy niepokój
okładał pięściami jej trzewia.
– Już dobrze. Oddychaj. Po prostu oddychaj. Szlag by to trafił.
– Co się dzieje? – zapytała Melanie gdzieś zza pleców Robin.
Na dźwięk głosu siostry Robin upuściła kubek, który rozbił się na
podłodze na drobne kawałki.
– Cholera. – Uklękła i zaczęła zbierać skorupy, ręce jej się trzęsły. –
O Boże. Tak mi przykro.
– Spokojnie, to nie jest pamiątka rodzinna.
– Odkupię ci ten kubek.
Melanie kładła torby ze sklepu spożywczego na stole kuchennym,
gdy w całym domu dał się słyszeć głośny tupot stóp wbiegającego po
schodach Landona.
– Jesteś dziś bardzo spięta – powiedziała, wyjmując zakupy z toreb.
– Landona i mnie nie było tylko godzinę. Co się stało?
Robin zebrała z podłogi szczątki kubka, wrzuciła je do kosza na
śmieci pod zlewem i dopiero wtedy powtórzyła siostrze rozmowę
z Sherry Loftus.
– Sherry! – wykrzyknęła Melanie. – To jest to. Wiedziałam, że jej
imię zaczyna się na S.
– Chyba pominęłaś to, co najważniejsze.
– A co jest najważniejsze?
– Co teraz zrobimy.
– Ze stołem bilardowym? – Melanie wzruszyła ramionami. – Nie
mój problem. Coś jeszcze?
– Co znaczy to „coś jeszcze”?
– Nie trzeba mieć dyplomu z psychologii, by widzieć, że coś jeszcze
cię dręczy.
Robin wzięła długi, głęboki oddech. Czy miało jakiś sens mówienie
Melanie, że była bliska zdobycia numeru telefonu Toma Richardsa,
gdy zadzwoniła Sherry Loftus?
– Jest coś, co powiedziała Sherry Loftus – rzuciła zamiast tego,
a potem czekała, aż Melanie zapyta, co to było. Nie doczekała się. –
Powiedziała, że Tara jeździła z tatą do San Francisco tylko kilka razy,
a potem straciła zainteresowanie.
– A to cię dręczy, bo...?
– Mówiłaś, że Tara często wyjeżdżała...
Zadzwonił telefon.
– Pracowity ranek – stwierdziła Melanie i sięgnęła po słuchawkę.
– Halo? – Przewróciła oczami. – Dzień dobry, szeryfie. Jak
samopoczucie w ten piękny poranek? – Podtrzymywała telefon
ramieniem, wkładając jednocześnie karton mleka i masło do lodówki.
– Nie, nie rozmawiałam ostatnio z moim bratem. Nie, nie dzwonił. –
Spojrzała na Robin, szukając potwierdzenia. Nie, nie mam pojęcia,
gdzie on mógł wyjechać. Dlaczego myślisz, że on gdzieś wyjechał?
– Co on mówi? – chciała wiedzieć Robin.
Melanie ją zignorowała.
– Co? Dlaczego to zrobiłeś?
– Co on zrobił?
Melanie odpędziła pytanie siostry pogardliwym machnięciem ręki.
Robin wyjęła z kieszeni telefon komórkowy i wybrała numer brata.
Po czterech dzwonkach odezwała się poczta głosowa. „Zostaw
wiadomość”, brzmiał lakoniczny komunikat.
– Zadzwoń do mnie – rzuciła równie zwięźle do telefonu. Rozłączyła
się, a w tym samym momencie Melanie zakończyła rozmowę. – Co się
dzieje?
Melanie opadła na najbliższe krzesło.
– Wygląda na to, że nasz mały braciszek zniknął.
Rozdział szesnasty
– Informacja – powiedział głos z taśmy. – O jakie miasto chodzi?
– San Francisco.
– Czy chodzi o numer stacjonarny?
Tak.
– Na jakie nazwisko?
Robin ściszyła głos, zerknęła na zamknięte drzwi swojego pokoju.
Melanie nie byłaby zadowolona, gdyby wiedziała, co ona robi. Niemal
słyszała jej drwiący głos: „Co? Jesteś teraz detektywem? Nie bądź
śmieszna”.
– Tom Richards – powiedziała wyraźnie do telefonu.
Może i była śmieszna. Ale wydawało się oczywiste, że szeryf uważa
Aleca za podejrzanego o udział w strzelaninie, a jej brat nie pomógł
sobie, znikając bez słowa. Jeśli uda jej się potwierdzić, że Tara
odnowiła kontakt z mężczyzną ze swej przeszłości, mogłoby to
w pewnym stopniu odsunąć podejrzenia od Aleca. A skoro ona miała
być uwięziona w tej dziurze jeszcze przez co najmniej kilka dni,
równie dobrze mogłaby się do czegoś przydać.
– Jaki adres? – zapytał głos z taśmy.
Cholera.
– Nie mam pojęcia.
– Proszę poczekać na operatora.
Kilka sekund później ludzki głos, który zastąpił ten z taśmy,
poinformował Robin, że w San Francisco mieszka trzech Tomów
Richardsów. Robin zanotowała numery telefonów i zadzwoniła na
wszystkie trzy.
Pierwszy Tom Richards miał przynajmniej osiemdziesiąt lat i był
częściowo głuchy, rozmowa składała się więc głównie ze słów
„przepraszam” (ona) i „co?” (on). Drugi Tom Richards przez całe życie
mieszkał w San Francisco i nigdy nie był w Red Bluff. Robin miała
właśnie zadzwonić do trzeciego, gdy usłyszała głos siostry.
– Robin! – zawołała Melanie z korytarza. – Co ty tam robisz?
Myślałam, że chcesz jechać do szpitala.
– Będę gotowa za dwie minuty.
Robin poczekała, aż Melanie odejdzie, i wybrała ostatni numer.
Odebrano go po szóstym dzwonku, gdy Robin już miała zrezygnować.
– Halo! – krzyknęła kobieta, zdyszana, jakby biegła skądś do
telefonu.
– Dzień dobry – przywitała się Robin. Przepraszam za kłopot.
Nazywam się Robin Davis i zastanawiałam się, czy...
– Moment. Tom, poczekaj chwilę. Muszę z tobą porozmawiać, zanim
wyjdziesz.
– Miałam nadzieję porozmawiać właśnie z Tomem – wtrąciła Robin
szybko.
– Chce pani rozmawiać z Tomem? – zdziwiła się kobieta. – Mogę
zapytać, o czym?
– To długa historia. Czy mogłabym z nim pomówić? Proszę. To
bardzo ważne.
– Jakaś kobieta chce z tobą porozmawiać. Co nabroiłeś?
Robin słyszała szmery, gdy telefon przechodził z jednej ręki do
drugiej.
– Halo? – odezwał się po kilku sekundach dziecięcy głos.
– Och, przepraszam – powiedziała szybko Robin. – To z twoim
ojcem chciałam porozmawiać. Czy jest w domu?
– Ona chce rozmawiać z tatusiem – wyjaśnił chłopiec matce.
– Dobrze, skarbie. – Kobieta wzięła od malca telefon. – Możesz iść.
Powiedz matce Jasona, że zadzwonię do niej później. Uważaj na
skrzyżowaniu. Halo – rzuciła kobieta do słuchawki. – Proszę
powtórzyć, kim pani jest.
– Robin Davis. Z Red Bluff. Próbuję odszukać dawnego kolegę ze
szkoły, Toma Richardsa. Czy przypadkiem nie jest to pani mąż?
Długa cisza. Robin czuła bicie swego serca. Czy ta kobieta jest wciąż
na linii?
– Mój mąż nie żyje. Zmarł dwa lata temu. Białaczka.
– O mój Boże. Tak mi przykro.
– Od lat nie byliśmy w Red Bluff. Czy chciała pani porozmawiać
z nim o czymś szczególnym?
– Nie, nie – wyjąkała Robin. – Przeglądałam stare roczniki z liceum
i pomyślałam, że... – Właściwie nie miała pojęcia, co sobie pomyślała. –
Przepraszam, że panią niepokoiłam.
Kobieta rozłączyła się bez pożegnania.
– Cholera. – Udało jej się znaleźć kolegę ze szkoły tylko po to, by się
dowiedzieć, że nie żyje od dwóch lat. Co to oznaczało? Że ktoś
pożyczył sobie jego nazwisko? Że tym kimś był Alec? Że on i Tara...?
Nie potrafiła zmusić się do dokończenia tej myśli. – Cholera.
– Na co tak przeklinasz? – zapytała Melanie zza drzwi. – W czym
teraz problem?
Robin wsunęła telefon do kieszeni dżinsów i otworzyła drzwi.
– W niczym. Chodźmy.
*
Gdy dotarły do szpitala, szeryf już czekał.
– Proszę, proszę – rzuciła Melanie suchym tonem. – Cóż za
niespodzianka.
– Witam panie. – Szeryf uchylił kapelusza. – Miałem nadzieję, że się
na siebie natkniemy.
– Czy coś się wydarzyło? – zapytała Robin.
– Muszę omówić z wami kilka kwestii – odparł szeryf. – Czy jest tu
Landon?
– A widzisz go? – Głos Melanie był zimniejszy niż pozostała po
śniadaniu kawa.
– Jest w domu – powiedziała Robin. Czy naprawdę? A może jest
gdzieś indziej, balansuje na tylnym siodełku motocykla, a wiatr
rozwiewa mu długie włosy? Chciała zapytać Melanie o to, czego była
świadkiem zeszłej nocy, wolała jednak nie burzyć pozornego spokoju
siostry. Zapytała więc szeryfa:
– Czy znalazł pan już Aleca?
– Jeszcze nie. Może usiądziemy? – Szeryf wskazał ręką kilka krytych
beżową skórą krzeseł ustawionych naprzeciwko długiej brązowej
kanapy.
– Jeśli nie masz nic przeciwko temu – powiedziała Melanie –
najpierw pójdziemy do ojca, po to tu jesteśmy.
– Ależ oczywiście – brzmiała gładka odpowiedź Prescotta. – Kiedy
tylko panie będą gotowe. Poczekam tutaj.
Oczy Melanie zwęziły się, spiorunowała szeryfa wzrokiem. Obróciła
się na pięcie i pomaszerowała w stronę wschodniego skrzydła. Robin
poszła za nią. Kilka minut później siostry stanęły przy łóżku ojca.
– Wydaje się trochę poszarzały – zauważyła Melanie obojętnie,
jakby mówiła o kolorze ścian. – Nie sądzę, żeby to miało jeszcze długo
potrwać.
– Cześć, tato – szepnęła Robin, czując, że ma mokre oczy.
– Nie zamierzasz chyba znów się rozpłakać?
Robin pokręciła głową, równie zakłopotana tymi łzami, jak jej
siostra.
– Dobre wieści, tato – oznajmiła Melanie, postukując w poręcz
łóżka. – Twój stół bilardowy jest do odebrania. Masz jakiś pomysł, co
z nim zrobić? – odczekała kilka chwil. – Nie? Tak myślałam. Zawsze
byłeś lepszy w tworzeniu problemów niż w ich rozwiązywaniu.
Robin przyglądała się pogrążonemu w śpiączce mężczyźnie, który
był jej ojcem. Jego opalenizna zbladła, skóra przybrała odcień popiołu,
tym bardziej zauważalny, że głowę owijały mu białe bandaże i leżał
w białej pościeli. Wydawał się jakiś bardziej skurczony od czasu, gdy
Robin ostatni raz go widziała, choć prawdopodobnie była to tylko jej
imaginacja. Ktoś w końcu przytarł mu nosa, pomyślała. Dobry Boże,
nie pozwól, proszę, żeby tym kimś był Alec.
– Dokąd się wybierasz? – zapytała Melanie.
– Chyba nie ma sensu zostawanie tutaj. Równie dobrze możemy
porozmawiać z szeryfem, mieć to z głowy. Idziesz?
– Nie. Zostanę i dotrzymam tacie towarzystwa. – Melanie
przysunęła krzesło i usiadła, wyciągnęła przed siebie nogi
i skrzyżowała ręce na piersiach, jakby chciała podkreślić niezłomność
swego postanowienia.
– Co mam powiedzieć Prescottowi?
– Co chcesz.
Robin wiedziała, że nie ma sensu się spierać.
– Do widzenia, tato – szepnęła, idąc do drzwi.
*
Szeryf Prescott szybko wstał, gdy zobaczył, że Robin zmierza w jego
kierunku.
– Rozumiem, że pani siostra postanowiła nie dołączać do nas. –
Gestem poprosił Robin, by usiadła i sięgnął po dużą szarą kopertę,
która leżała na krześle. Wyjął dwa zdjęcia i podał je Robin.
– Co to jest? – Zaczęła uważnie studiować zdjęcia, domyślając się, że
widoczny na obu czerwony chevy malibu – uchwycony przy
dystrybutorze na stacji Shella i na autostradzie – należy do Aleca.
– Rozpoznaje pani ten samochód?
– Jestem pewna, że mój brat nie jest jedyną osobą na świecie, która
ma czerwonego chevy.
– To jego tablice rejestracyjne.
– Dobrze. A więc to jego samochód.
– Poznaje pani tę stację benzynową?
– A powinnam?
– Znajduje się około półtora kilometra stąd. A ten punkt pobierania
opłat – wskazał drugie zdjęcie – jest mniej więcej w połowie drogi stąd
do San Francisco. Chce pani wiedzieć, kiedy zostały zrobione te
zdjęcia?
Raczej nie. Robin wstrzymała oddech, gdy Prescott wkładał
fotografie z powrotem do koperty.
– Pierwsze zostało zrobione w wieczór strzelaniny, drugie nocą,
koło drugiej. Dokładnie osiemnaście po drugiej. Wskazywałoby to, że
pani brat był w czasie strzelaniny tu, w Red Bluff.
– Sugeruje pan, że to Alec strzelał? – Robin zerwała się na równe
nogi. – To wariactwo. – Czyżby? – Nie ma mowy, żeby Alec do kogoś
strzelał. Kochał Tarę. – Ile razy można to powtarzać?
– Paskudnie go zdradziła.
– To było ponad pięć lat temu.
– Niektórzy mężczyźni bardzo długo chowają urazę.
– On wciąż ją kochał – upierała się Robin. – Nawet po tym, co
zrobiła. Nawet po wszystkich tych latach.
– Być może. Ale nienawidził ojca.
– Wiele osób nienawidziło ojca. Włącznie ze mną.
– Tak, ale pani nie było w Red Bluff tamtej nocy, a jak się okazuje,
pani brat był.
– Mój brat nie potrafiłby nikogo skrzywdzić, a zwłaszcza
dwunastoletniej dziewczynki. Dlaczego miałby chcieć zastrzelić
Cassidy?
– Może nie chciał. Tam był przynajmniej jeszcze jeden strzelec,
pamięta pani?
– Którym, pańskim zdaniem, mógł być Landon – rzuciła Robin,
zaskoczona gniewem w swoim głosie. Przecież ona sama
podejrzewała siostrzeńca. – Myśli pan, że zrobili to razem? – Było to
raczej stwierdzenie niż pytanie.
– Nie mogę pominąć tej możliwości.
– Mój brat nie ma nic wspólnego z tym, co się stało – nie poddawała
się Robin, lecz lekkie drżenie w jej głosie zadawało kłam pewności
deklarowanej słowami.
– A więc co on tu robił i dlaczego uciekał?
– Kto mówi, że uciekał?
– Dlaczego pani nie usiądzie? – zapytał łagodnie Prescott, odczekał,
aż Robin zajmie miejsce, i kontynuował: – Po zdobyciu tych zdjęć
skontaktowałem się z policją w San Francisco. Poprosiłem, aby
porozmawiali z pani bratem. Policjanci poszli do jego mieszkania. Nie
zastali go. Nie pojawił się w pracy. Jego samochód zniknął. Nikt nie
widział Aleca Davisa. – Prescott opuścił głowę, jednocześnie
podnosząc wzrok. – Nie wspomniała mu pani, że pytałem o jego
samochód, prawda?
Cholera.
– Proszę posłuchać – ciągnął szeryf – nie mówię, że pani brat jest
winny...
– W takim razie c o pan mówi?
– Że chciałbym z nim porozmawiać. A więc jeśli się pani z nim
skontaktuje...
– Powiem mu, że chciałby pan z nim porozmawiać – obiecała Robin.
Zakręciło jej się w głowie, jakby nagle zabrakło jej tlenu. – Moja kolej,
aby zadać panu kilka pytań.
– Słucham.
– Czy rozmawiał pan z Dylanem Campbellem?
– Dziś z samego rana przyszedł na komisariat i przedstawił się.
– Arogancki drań. I?
– Utrzymuje, że w noc strzelaniny był w Las Vegas, pokazał nam
rachunek z hotelu, w którym się zatrzymał; twierdzi, że dobrze mu
poszło w grze. Czekamy na potwierdzenie z kamer. Powinniśmy je
mieć pod koniec dnia.
Cholera.
– A Donny Warren?
– Rozmawiałem z nim.
– I?
– Twierdzi, że to była luźna znajomość i absolutnie nie miał z Tarą
romansu.
– Wierzy mu pan?
– Nie mam pewności.
– Czy on ma alibi na tę noc?
– Mówi, że był w domu, w łóżku. Spał. Sam.
– Zatem n i e m a alibi – uściśliła Robin.
– Ani motywu – dodał Prescott.
– O którym wiemy.
– O którym wiemy – zgodził się szeryf.
Robin zastanawiała się, czy powiedzieć szeryfowi Prescottowi
o wydarzeniach ostatniej nocy – o tym, że widziała, jak Landon
wymyka się z domu po północy, jak wsiada na tylne siodełko
motocykla i znika w ciemnościach. Powiedzieć cokolwiek, co
odsunęłoby podejrzenia od Aleca.
– Dobrze się pani czuje? Pani twarz jest taka...
Skurczona? Robin nacisnęła policzki palcami, jakby próbowała
wygładzić zdradzieckie oznaki emocji. Niech to szlag.
– Nic mi nie jest.
– Czy jest jeszcze coś, o czym chciałaby mi pani powiedzieć? –
zapytał szeryf po dłuższej chwili milczenia.
I znów Robin zastanawiała się, czy mówić o ostatniej nocy.
Ponownie zwyciężyła lojalność wobec rodziny.
– Nie – rzekła w końcu. – Nic takiego nie ma.
*
– Cassidy wydaje się robić wielkie postępy – powiedziała Robin do
siostry, gdy wracały do domu. – Lekarz mówi, że jeśli poprawa będzie
następowała w takim tempie, niewykluczone, że wypiszą ją pod
koniec tygodnia.
– Co rodzi pytanie... Dokąd ona właściwie pójdzie? – zainteresowała
się Melanie. – Wiem, że zaproponowałam, aby zamieszkała ze mną,
ale nie znaczyło to, że na zawsze. Mam dość na głowie.
Robin rozmyślała przez chwilę nad odpowiedzią. Melanie nie była
nierozsądna. A Cassidy przyznała, że boi się Landona. Ogromny nowy
dom dziewczynki był teraz sceną zbrodni, jej matka nie żyje, ojczym
jest w śpiączce. Nie chciała mieć nic wspólnego z biologicznym ojcem,
który znienacka się pojawił. Dziadkowie przebywali Bóg wie gdzie.
Czyli pozostawała tylko rodzina zastępcza.
Albo ja, pomyślała Robin. Ale czy naprawdę była gotowa, aby
zabrać córkę Tary do Los Angeles, by z nią zamieszkała? I jak
przyjąłby to Blake?
– Posłuchaj, jest coś, o czym muszę ci powiedzieć. To dotyczy
Landona.
– Co takiego?
– Widziałam go. Zeszłej nocy.
Ramiona Melanie naprężyły się. Gwałtownie skręciła za róg,
zatrzymała samochód na poboczu, zgasiła silnik, a potem odwróciła
się twarzą do siostry.
– Co dokładnie widziałaś?
– Widziałam, jak wychodzi z domu frontowymi drzwiami. Poszłam
za nim. Myślisz, że mogłybyśmy zostawić klimatyzację włączoną? Jest
tak gorąco...
– Poszłaś za nim – powtórzyła Melanie, ignorując prośbę Robin.
– Było po północy. Niepokoiłam się...
– Byłaś ciekawa – poprawiła Melanie. – To różnica.
Robin opowiedziała siostrze o Landonie czekającym na poboczu
i motocyklu, który go zabrał, obserwując, jak dłonie Melanie zaciskają
się w pięści na kolanach.
– Pomóż mi, Melanie. Próbuję zrozumieć.
– Twoja próba zrozumienia zaprowadzi mojego syna za kratki.
Jestem pewna, że szeryfowi aż ślinka ciekła, gdy mu o tym mówiłaś.
– Nie powiedziałam mu.
– Nie? – Melanie od razu się rozluźniła. – To już coś. Dziękuję. –
Zapaliła silnik i zjechała z krawężnika tak gwałtownie, że Robin omal
nie uderzyła głową w przednią szybę, choć miała zapięty pas. Do
domu jechały w zupełnym milczeniu.
– Kto to jest, u diabła? – zapytała Melanie, gdy skręciły w Larie
Lane.
Robin spojrzała na parkującego na podjeździe domu siostry białego
lexusa, ostatni model, a potem na stojącego przy wozie mężczyznę,
który z niepokojem spoglądał w ich kierunku.
– O Boże.
– Znasz tego człowieka? – zapytała Melanie.
– Nie wierzę własnym oczom. – Robin ledwie poznawała dźwięk
swego głosu. – To Blake.
Rozdział siedemnasty
Nic nie mogła na to poradzić, musiała na niego patrzeć.
Szli tą samą drogą, którą wczoraj spacerowała z siostrą, i co kilka
chwil Robin ukradkiem na niego zerkała, po prostu aby się upewnić,
że on naprawdę tu jest, że to nie wytwór jej wybujałej wyobraźni.
Od kiedy wysiadła z samochodu, zamienili tylko kilka zdań. Chciała
rzucić mu się w objęcia, obsypać pocałunkami jego piękną twarz, lecz
coś w sztywnej postawie narzeczonego, w zaciśniętych szczękach,
spojrzeniu bez wyrazu powstrzymywało ją, kazało zachować dystans.
Chciała krzyknąć: „Dzięki Bogu, że tu jesteś!”, jednak gdy skrępowana
podeszła, by się przywitać, gdy usta Blake’a ominęły jej usta i musnęły
włosy, wyrwało jej się:
– Co ty tu robisz?
– Naprawdę musisz pytać?
– Domyślam się, że to jest ten narzeczony – rzuciła Melanie,
przechodząc koło nich; nie czekała, aż ona i gość zostaną sobie
przedstawieni.
– Miło cię poznać! – zawołał do jej pleców Blake.
– Kiedy przyjechałeś?
Spojrzał na zegarek.
– Jakieś pół godziny temu. Pukałem, ale nikt nie otwierał.
Zastanawiałem się, czy nie pojechać do szpitala, doszedłem jednak do
wniosku, że równie dobrze mogę poczekać tutaj.
Robin spojrzała w okno pokoju Landona i zauważyła, że chłopak
obserwuje ich z góry.
– Musisz być ugotowany w tym upale.
– Wszystko ze mną w porządku. Jak się czuje twój ojciec?
– Niedobrze.
– Przykro mi.
– Ale z Cassidy jest trochę lepiej, to już coś. – Robin spojrzała
w kierunku domu ojca, ogrodzonego żółtą taśmą policyjną. – To jest
ten dom.
– Domyśliłem się.
– Przepraszam, to dość oczywiste. – Tak oczywiste, jak dystans
między nami, pomyślała.
– Nie musisz przepraszać.
Kiedy stali się tak sztywni, tak oficjalni wobec siebie? Robin poczuła
strużkę potu spływającą po szyi, ale Blake wydawał się wcale nie
pocić; w wyprasowanej niebieskiej koszuli i spodniach khaki wyglądał
równie nienagannie jak zawsze.
– A jak ty się trzymasz?
– Dobrze.
– Wyglądasz na wyczerpaną.
Robin przejechała ręką po włosach, jakby to jej niesforne loki były
źródłem zmęczenia.
– Chce ci się pić? Może wejdziemy do domu, napiłbyś się czegoś
zimnego?
– Nie, wszystko dobrze. Wolałbym raczej przejść się, rozprostować
trochę nogi, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
– Spacer brzmi dobrze.
Robin ruszyła długim podjazdem, Blake szedł obok niej. Pragnęła
wziąć go za rękę, mocno go objąć, zadowoliła się jednak dość
pobieżnym muśnięciem jego dłoni. Równie dobrze moglibyśmy być
obcymi ludźmi, pomyślała.
Może tak właśnie było.
– Wydajesz się wstrząśnięta tym, że tu jestem – powiedział Blake po
dłuższej chwili pełniej napięcia ciszy.
– Chyba jestem.
– Dlaczego to cię zdziwiło?
Nie spodziewała się tego pytania. Może dlatego, że od wielu dni nie
rozmawialiśmy. Może dlatego, że nie odpowiedziałeś na żadną moją
wiadomość.
– Nie zawiadomiłeś mnie, że przyjeżdżasz – wyjaśniła, wybrawszy
najbezpieczniejszy wariant odpowiedzi.
– A ty nie uprzedziłaś mnie, że wyjeżdżasz – ripostował.
– Co? – Dlaczego on mówi o tym teraz? – Dzwoniłam do twojej
kancelarii – przypomniała mu.
– I zostawiłaś wiadomość mojej asystentce. Powiedziałaś jej, że
musisz jechać do Red Bluff w pilnych sprawach rodzinnych.
– Co było prawdą.
– Ale też pewnym niedomówieniem, nie sądzisz?
– Tak, masz rację. Ale wtedy nie wiedziałam, co się właściwie dzieje,
a nie chciałam cię denerwować...
– Czyli myślałaś o mnie?
– Nie, prawdopodobnie w ogóle nie myślałam. – Co tu się dzieje?
Dlaczego rozmawiamy w ten sposób? Dlaczego czuję się tak, jakbym
musiała się bronić? – Dobrze. Posłuchaj, może powinnam była uprzeć
się i porozmawiać z tobą przed wyjazdem. Przepraszam, jeśli
zraniłam twoje uczucia, ale przecież od tego czasu rozmawialiśmy
wiele razy i...
– Myślisz, że chodzi o zranione uczucia? – przerwał jej Blake.
– Szczerze mówiąc, nie wiem, w czym rzecz. – Przystanęła,
ponieważ uświadomiła sobie, że Blake’a nie ma koło niej. Odwróciła
się i zobaczyła, że stoi bez ruchu kilka kroków z tyłu. – Czy coś się
stało? – Podeszła do narzeczonego.
– Ty mi powiedz.
Naprawdę chcesz wiedzieć?
– Cóż, Tara nie żyje, a mój ojciec jest umierający. Samochód mojego
brata został sfotografowany w Red Bluff w noc strzelaniny i wydaje
się, że on sam zapadł się pod ziemię. Szeryf wyraźnie uważa go za
podejrzanego, podobnie jak mojego siostrzeńca. Jest też facet, niejaki
Donny Warren, który być może miał, a być może nie miał romansu
z Tarą, i...
– To wszystko jest bardzo interesujące, ale nie o to mi chodziło i ty
o tym wiesz.
– Nie rozumiem.
– Ani ja.
– Powiedz mi, czego nie rozumiesz – powiedziała Robin,
przybierając bardziej pojednawczy ton. Wyobraziła sobie, jak pochyla
się na krześle w swoim gabinecie, z piórem czekającym w pogotowiu
nad notatnikiem, i ośmiela zawstydzoną klientkę przyjaznym
uśmiechem.
Blake pokręcił głową, najwyraźniej wyobraził sobie to samo.
– Znowu to robisz.
– Co robię?
– Ilekroć próbuję porozmawiać z tobą poważnie, zamieniasz się
w terapeutkę.
– Jestem terapeutką.
– Ale także moją narzeczoną. Powinniśmy się rozumieć.
Powinniśmy być wobec siebie szczerzy, ufać sobie. Dlaczego odsuwasz
się ode mnie?
– Nie odsuwam się.
– Do diabła, robisz to.
– Jesteś bardzo zaabsorbowany pracą, masz spotkania... – Ze swoją
nową asystentką.
– Uważasz, że to moja wina?
– Nie uważam, że jest to czyjaś wina. Nie jestem nawet pewna,
o czym ty mówisz.
– Mówię o nas. O tym, że coś się między nami zmieniło, a ja nie
wiem, co to jest, i nie rozumiem dlaczego.
– Mój ojciec został postrzelony. Moja najlepsza przyjaciółka nie żyje.
– A ty pieprzysz się ze swoją asystentką.
– Nie masz przyjaciółek – stwierdził Blake. – Nie rozmawiałaś ze
swoją „najlepszą przyjaciółką” prawie sześć lat. W tej samej chwili,
gdy ktoś się za bardzo zbliży, uciekasz.
– Zaraz, zaraz, poczekaj. Przecież to t y nie odpowiadałeś na m o j e
telefony.
– Bo zawsze rozmawiamy o niczym. „Cześć. Jak się masz? Dobrze,
a ty?”. Co u diabła, Robin? Twoje życie wywraca się do góry nogami,
a ty mnie od siebie odpychasz. Co zrobiłem, żeby na to zasłużyć?
Kiedy zostałem wrogiem?
– Nie jesteś wrogiem. Nie odpycham cię.
– Chcesz wiedzieć, dlaczego nie uprzedziłem cię o przyjeździe? Bo
wiedziałem, że mi powiesz, żebym nie robił sobie kłopotu. Że u ciebie
wszystko dobrze. I może jest dobrze. Ale nie z nami.
O Boże, naprawdę prowadzimy tę rozmowę? Teraz?
– Mówisz mi, że chcesz zerwać nasze zaręczyny?
Blake spojrzał na nią zdumiony.
– Nie, oczywiście, że nie chcę zerwać zaręczyn. Czy t y tego chcesz?
– Nie, nie chcę.
– No to czego chcesz?
– Chcę ciebie.
– Cóż, jestem tu. I jechałem całą noc, żeby tu być. Niech to szlag,
Robin. Stoję przed tobą.
Z kieszeni Blake’a zaczęły się wydobywać pierwsze takty Piątej
symfonii Beethovena.
– Cholera. Przepraszam – powiedział, wyjmując telefon i patrząc na
numer dzwoniącego. – To kancelaria.
– A więc lepiej odbierz.
Blake odwrócił się i zniżył głos.
– Kelly, co się dzieje?
Robin ruszyła przed siebie, słońce oblewało czubek jej głowy
niczym gorące płynne złoto. A resztę ciała oblewał pot. Założę się, że
Kelly się nie poci. Założę się, że wilgoć nigdy nie sprawia, że jej blond
włosy skręcają się, jak chcą. Założę się, że gdy Blake je gładzi, czuje
miękkość jedwabiu, a nie szorstkość stalowego zmywaka do naczyń.
– Przepraszam – powiedział Blake, wkładając telefon do kieszeni
i doganiając Robin.
– Od jak dawna sypiasz ze swoją asystentką? – Słowa wymknęły się
Robin z ust, zanim zdążyła je powstrzymać.
– Co?!
– Proszę odpowiedzieć na moje pytanie, panie mecenasie.
– Myślisz, że sypiam z Kelly?
– A nie?
– Nie. Nie – powtórzył. – Skąd ci to przyszło do głowy?
– Kelly to piękna dziewczyna.
– I co z tego? W Los Angeles jest pełno pięknych dziewczyn.
– A ty mogłeś mieć jedną z nich.
– Jest tylko jedna dziewczyna, której chcę. T y.
– Nie kochaliśmy się od tygodni. Zawsze pracujesz do późna.
– To bardzo trudny dla mnie czas, pracuję jak szalony, a ty zawsze
śpisz, gdy wracam do domu.
– Bo nigdy nie wracasz do domu przed północą.
– Wiem, że pracuję po nocach. Próbuję zmienić wspólnika. – Blake
ni z tego ni z owego zamachał rękami. – Może nie poświęcałem ci tyle
uwagi, ile powinienem. Byłem pochłonięty pracą i przepraszam za to.
Ale nie mam romansu z moją asystentką. Ani z nikim innym –
zawahał się. – Nie jestem twoim ojcem, Robin.
Cholera.
– Musisz przestać przenosić jego obraz na mnie.
– Kto teraz bawi się w terapeutę?
– Ja tylko mówię...
– Rozumiem, co mówisz, i wiem, że się mylisz.
– Tak?
– Nie jestem małą dziewczynką z problemem tatusia.
– Nikt nie powiedział, że jesteś małą dziewczynką.
– Naprawdę? A co mówisz teraz?
– Mówię, że nigdy bym cię nie zdradził.
Robin usłyszała głos Tary: „Wszyscy mężczyźni zdradzają”.
– Musisz mi zaufać.
– Dobrze.
– Dobrze? – powtórzył Blake. – Co to znaczy?
Robin spojrzała pod nogi, słowa kłębiły jej się w głowie niczym rój
rozzłoszczonych pszczół.
– Nie wiem.
Z oddali dało się słyszeć jakieś dudnienie, przez chwilę Robin
myślała, że to może grzmot. Byłoby dobrze. Grzmot oznacza deszcz.
A trochę deszczu ochłodzi atmosferę między nimi, da im szansę
złapania oddechu. Dopiero gdy dudnienie stawało się coraz bliższe,
Robin rozpoznała odgłos nadjeżdżającego motocykla.
Duża maszyna, mijając ich, zwolniła. Czy to ta sama, która zabrała
Landona zeszłej nocy? Motocyklista nie miał kasku, Robin zdążyła
więc zauważyć jego mocno opaloną twarz i włosy koloru piasku
z grzywką sięgającą prawie do ciemnych, głęboko osadzonych oczu.
Ręce trzymające kierownice były muskularne i gołe, bo motocyklista
miał na sobie czarną skórzaną kamizelkę. Po chwili motocykl nabrał
prędkości i zniknął na drodze.
– Znasz tego faceta? – zapytał Blake.
Robin pokręciła głową.
– Powinniśmy wracać. – Odwróciła się i ruszyła szybkim krokiem,
a Blake za nią.
Gdy dotarli do podjazdu domu Melanie, mężczyzny na harleyu nie
było nigdzie w zasięgu wzroku.
Przez kilka sekund stali w milczeniu, Robin zdawała sobie sprawę,
że Landon patrzy na nich z okna swego pokoju.
– Chcesz, żebym wyjechał? – zapytał Blake.
– Chcę, byś zrobił to, co uważasz za słuszne.
– Niech to szlag, Robin. Pytam, czego t y chcesz.
Robin spojrzała na narzeczonego, cień w jego oczach przywołał
w jej głowie wizerunek ojca. Musiała użyć wszystkich sił, aby
wymazać ten obraz, czuła jednak, że on wciąż się błąka gdzieś tuż
poza jej polem widzenia.
– Chcę, żebyś został.
Rozdział osiemnasty
Następnego rana wyjechali do szpitala przed dziesiątą.
– Ktoś tu wygląda na szczęśliwego – zauważyła Melanie, wsuwając
się na tylne siedzenie samochodu Blake’a. – Przypuszczam, że oboje
spaliście dobrze.
– Tak jest – odparła Robin z uśmiechem, zapinając pas.
– Łóżko było wystarczająco duże dla was obojga?
– Daliśmy radę – zapewnił Blake.
– Mam nadzieję, że daliście sobie radę po cichu. Nastoletni chłopcy
są bardzo wrażliwi, jak zapewne pamiętasz.
– Moim zdaniem byliśmy bardzo cicho – powiedział lekkim tonem
Blake. – Prawda, Robin?
Robin się uśmiechnęła. Rzeczywiście usnęli niemal od razu. Byli
zupełnie wyczerpani – Blake po długiej jeździe, ona po wydarzeniach
całego dnia, a oboje po trudnych manewrach, by nie dać się
sprowokować nieustannym zaczepkom Melanie. Zdołali wymienić
kilka czułych pocałunków i wstępnych pieszczot, po czym pokonała
ich mieszanka zmęczenia i nieustępliwego postukiwania
dochodzącego z sąsiedniego pokoju. Robin leżała w objęciach Blake’a
jak w bezpiecznym kokonie, czując na swoich plecach miarowe bicie
jego serca.
Nie jestem twoim ojcem, Robin, powiedział jej. Musisz przestać
przenosić jego obraz na mnie. Musisz mi zaufać.
Oczywiście miał rację.
Ale to będzie trudne. Aby to zrobić, będzie musiała zostawić za sobą
jedyną rzecz, jaka łączyła ją z ojcem, rozluźnić żelazny uścisk
przeszłości. Czy zdoła to zrobić?
Czy tego chce?
W znanych wzorcach, choć destruktywnych, było coś w gruncie
rzeczy pocieszającego. Jako terapeutka wiedziała, że wysiłkom
zmierzającym do ich zmiany, do zerwania z zakorzenionymi
nawykami towarzyszył zwykle instynktowny opór, chęć ucieczki
i powrotu do znanych zachowań.
Przeszłość jest zawsze z nami.
Ale czy tak musi być?
Obudził ją dotyk ust Blake’a, muskających jej ramię, podczas gdy
jego ręce wędrowały po jej piersiach. Czy to sen? Chwilę później Blake
podciągnął jej koszulę nocną i delikatnie w nią wszedł, z twarzą
ukrytą w zagłębieniu jej szyi. Kołysali się zgodnie, ich ciała
nieświadomie poruszały się w takt postukiwania dochodzącego zza
ściany. Jeśli to sen, pomyślała Robin, jest to najlepszy sen, jaki miałam
od dawna.
Teraz nie było jednak wątpliwości, że się obudzili. Zamiast ciepłego
oddechu Blake’a w zagłębieniu jej szyi Robin czuła żar niecierpliwych
westchnień Melanie z tylnego siedzenia.
– Wszystko w porządku tam z tyłu? – zapytał Blake, spoglądając
w lusterko wsteczne.
– Jak najbardziej – odparła Melanie.
– Rozumiem, że Landon do nas nie dołączy.
– Landon niezbyt lubi szpitale.
– Nie znam wielu osób, które je lubią – powiedział Blake,
wyjeżdżając z podjazdu. – Powiesz mi, jak jechać? – zapytał, gdy
dotarli do drogi.
– Z przyjemnością – obiecała Melanie.
Teraz westchnęła Robin.
– Może byśmy dali sobie spokój z sarkazmem na kilka godzin?
Proszę.
– Och, wyluzuj! – Roześmiała się Melanie. Wychyliła się w stronę
Blake’a. – Powiedz mi, czy moja siostra zawsze jest taka bez humoru?
– A ty zawsze jesteś taka rozzłoszczona? – odparował Blake.
– Uważasz, że jestem rozzłoszczona?
– A nie jesteś?
– Może i tak. – Odpowiedź Melanie zaskoczyła Robin. – Ty nie
byłbyś zły, gdyby twoja siostra podejrzewała, że twój syn jest
mordercą?
– Co? – zdziwiła się Robin. – Nigdy tego nie powiedziałam.
– Nie wprost. Ale myślisz, że zabójcą jest raczej Landon niż twój
najdroższy Alec.
– Gdybym naprawdę myślała, że zabójcą jest Landon –
zaprotestowała Robin, która wolałaby nie zagłębiać się w tę kwestię –
to czy nie bałabym się spać z nim pod jednym dachem?
– Niekoniecznie – powiedziała Melanie tak spokojnie, jakby
rozmawiała o pogodzie. – To znaczy, nawet gdyby Landon zastrzelił
ich wszystkich, nie miałby powodu, żeby zabić ciebie. Chyba tylko
taki, że jesteś sztywniaczką. Rozumiesz, co mam na myśli, Blake? Ona
nawet nie zachichocze.
Blake ścisnął dłoń Robin, aby ją ostrzec, żeby nie dała się
sprowokować.
– Masz jakieś pojęcie, jak długo zostaniesz w Red Bluff, Blake? –
zaciekawiła się Melanie.
– To chyba będzie zależało od tego, co się wydarzy.
– Czyli od tego, jak długo będzie umierał mój ojciec. W twojej
kancelarii nie mają nic przeciwko temu?
– Mam komputer i telefon – odparł Blake. – Mogę bez problemu
pracować wszędzie.
– A my możemy przenieść się do hotelu, jeśli tak byś wolała –
zaproponowała Robin.
– No, to może nie jest zły pomysł. – Melanie usadowiła się wygodnie
na siedzeniu. – Wydaje się, że prasa traci zainteresowanie. Tutaj skręć
w lewo. Dwie przecznice dalej w prawo.
Resztę jazdy spędzili w milczeniu. Na myśl o opuszczeniu domu
siostry Robin od razu poczuła się lepiej niż w ostatnich dniach.
Piętnaście minut później wjechali na parking przy szpitalu. Po
kolejnych pięciu otwierali drzwi do sali, w której leżał ojciec.
Na krześle przy łóżku Grega Davisa siedziała kobieta, ciemnowłosa,
dobrze ubrana, po pięćdziesiątce. Prawa ręka kobiety spoczywała na
prześcieradle zakrywającym tors rannego. Na odgłos otwieranych
drzwi nieznajoma zerwała się z krzesła.
– Kim pani jest? – zapytała Melanie, zanim Robin zdołała znaleźć
stosowne słowa.
Kobieta miała około metra siedemdziesięciu wzrostu i była
szczupła. Włosy miała upięte w kok, a żakiet ciasno opinał jej obfity
biust. Wyraźnie było widać, że płakała.
– Nazywam się Jackie Ingram. Musicie być córkami Grega. –
Przenosiła wzrok z Melanie na Robin, jej usta drżały, gdy próbowała
się uśmiechnąć.
– A co panią łączy z moim ojcem? – naciskała Melanie.
– Jestem kierowniczką jego biura.
– Ach tak. A więc sypiała pani z nim.
– Co? Nie...
– Och, proszę. On sypia ze wszystkimi kierowniczkami swojego
biura. To kwestia zasad.
Jackie Ingram wyglądała tak, jakby nie wiedziała, czy śmiać się, czy
płakać.
Moja siostra tak właśnie działa na ludzi, pomyślała Robin, której
zrobiło się szczerze żal tej kobiety.
– Powinnam już iść.
– Owszem, chyba pani powinna.
Jackie Ingram wybiegła z sali.
– Czy to było naprawdę konieczne? – zapytała Robin, gdy za kobietą
zamknęły się drzwi.
– Prawdopodobnie nie – odparła Melanie. – Ale było śmieszne. Daj
spokój, musisz przyznać, że zabawnie było zobaczyć jej minę.
– Naprawdę myślisz, że ona była...
– Że pieprzyła się z kochanym starym tatą? Raczej nie ma co do tego
wątpliwości. Krąży plotka, że kilka tygodni temu jej mąż dowiedział
się o romansie i zagroził, że zrobi coś strasznego. Możesz zapytać
szeryfa Prescotta, jeśli mi nie wierzysz.
– Czyli jej mąż jest podejrzany?
– Jestem przekonana, że na liście podejrzanych jest wielu mężów.
Mam rację, tato? – Melanie podeszła do łóżka ojca. – Wiele osób
musiało ci źle życzyć, prawda? Nie tylko najbliższa rodzina. –
Spojrzała przez ramię na Blake’a. – A jeśli się zastanawiasz, kim jest
ten człowiek, wyjaśniam, że to narzeczony Robin.
Blake podszedł bliżej do łóżka.
– Przystojny facet, co? – rzuciła Melanie, patrząc na ojca. – W swoim
czasie prawdziwy ogier.
Z piersi Grega Davisa wydobył się głośny jęk, a zaraz potem drugi.
– Tato? – Robin nachyliła się nad ojcem. – Tato, słyszysz nas?
– Może powinniśmy wezwać pielęgniarkę – zaniepokoił się Blake.
Pielęgniarka potwierdziła, że w nocy pojawiło się kilka oznak, że
ich ojciec może być bliski odzyskania świadomości, uprzedziła jednak,
że nie należy żywić przesadnej nadziei. Stan Grega Davisa nadal był
bardzo poważny. Nawet gdyby się wybudził, co jest mało
prawdopodobne, byłoby cudem, gdyby przeżył, nie mówiąc już
o powrocie do stanu sprzed wypadku, jego mózg doznał bowiem
ogromnego urazu.
– A w zależności od tego, jak się na sprawę spojrzy, mogłoby to być
szczęśliwą okolicznością – powiedziała Melanie z udawanym
optymizmem.
– On mógłby nam powiedzieć, kto to zrobił – zauważył Blake.
– Powinniśmy powiedzieć Cassidy – włączyła się Robin.
– Ja zostaję tutaj – oznajmiła Melanie.
– Zawiadomisz nas, jeśli coś...
– Moje głośne okrzyki radości będzie słychać na korytarzach.
Drzwi do sali Cassidy były zamknięte, ze środka dochodziły jakieś
głosy. Robin zapukała.
– Proszę! – zawołała Cassidy, jej głos brzmiał mocniej niż
w ostatnich dniach. Dziewczynka siedziała na łóżku, włosy miała
zaczesane do tyłu i związane różową wstążką. Przy jej łóżku stały
dwie nastolatki, obie w krótko obciętych dżinsach i jaskrawych topach
z odkrytymi plecami. Obserwował je oparty o ścianę Kenny Stapleton.
– Robin! Wchodź. Poznaj moje przyjaciółki. Kenny’ego już chyba
znasz.
Robin z uśmiechem podeszła do łóżka.
– Znam. Cześć, Kenny.
Chłopak skinął głową, po czym wbił wzrok w podłogę.
– To jest Kara, a to Skylar. Chodzimy do jednej szkoły.
– Do jednej klasy? – Robin pomyślała, że te dziewczynki wyglądają
na kilka lat starsze od Cassidy
– Jesteśmy w przedostatniej klasie – wyjaśniła Kara. – Ale
chciałyśmy wpaść i zobaczyć się z Cassidy, upewnić się, że z naszą
dziewczynką wszystko jest w porządku.
To znaczy chciałyście się dowiedzieć, co się stało, dostać informacje
z pierwszej ręki, pomyślała Robin. Zrobić wrażenie na chłopcach ze
starszej klasy.
– To jest Robin – przedstawiła ją Cassidy. – Ona i moja matka były
najlepszymi przyjaciółkami.
– To okropne, co spotkało matkę Cassidy – powiedziała cicho Kara.
– Owszem, okropne.
– Cassidy opowiedziała nam o wszystkim. – Dziewczyna zadrżała. –
Nie sądzę, że byłabym taka dzielna.
– Kim pan jest? – Cassidy spojrzała na Blake’a.
– To mój narzeczony, Blake.
– Miło cię poznać, Cassidy. Wyglądasz zdumiewająco dobrze.
– Prawda? – zachwycała się Kara.
– Rano odłączyli mi kroplówkę – powiedziała Cassidy.
– Jestem Kara – dziewczyna przedstawiła się Blake’owi.
Wydaje mi się, czy ona po prostu wypięła piersi?
– A ja jestem Skylar.
Skylar z krągłym tyłeczkiem wystającym z bardzo krótkich szortów.
– Miło was poznać, dziewczęta.
– On jest naprawdę przystojny – szepnęła Cassidy do Robin.
Robin zauważyła, że Kenny Stapleton, przyglądający się Blake’owi,
sztywnieje.
– Lekarz mówi, że może za kilka dni wyjdę ze szpitala.
– To wspaniale, kochanie.
– Cóż, chyba powinnyśmy już iść. – Kara patrzyła na Blake’a,
okręcając na palcu pasmo długich brązowych włosów.
Droga wolna, lolitko.
– Miło było was poznać, dziewczęta – powiedziała Robin.
– Panią też. – Kara rzuciła przelotne spojrzenie Robin i znów
zapatrzyła się na Blake’a.
– Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy – dołączyła się Skylar. –
A ty zdrowiej, Cassidy – dorzuciła, wyraźnie po namyśle, zmierzając
do drzwi.
– Ładnie z ich strony, że wpadły – powiedziała Robin, gdy
dziewczyny już wyszły.
– Tak – zgodziła się Cassidy. – Byłam bardzo zdziwiona. Nawet nie
sądziłam, że wiedzą, kim jestem. Od kiedy tu jesteś, Blake?
– Przyjechałem wczoraj.
– Zatrzymałeś się w starym domu?
– Tak.
– To będziemy wszyscy razem – ucieszyła się Cassidy.
To tyle, jeśli chodzi o przeprowadzkę do motelu, pomyślała Robin.
Kto będzie szczęściarzem, który powie o tym Melanie?
– Mamy nowe wieści – powiedziała.
Dziewczynka z niepokojem przenosiła wzrok z Robin na Blake’a
i z powrotem.
– Coś nie tak z tatusiem?
– Lekarze przypuszczają, że być może odzyska świadomość.
– Wybudził się? – zapytał Kenny.
Robin odwróciła się w stronę chłopca. Zupełnie zapomniała, że on
tu jest.
– Nie, nie wybudził się – powiedziała do Cassidy, której błyszczące
oczy zrobiły się wielkie jak spodki. – Ale wydaje dźwięki,
a pielęgniarka mówiła, że w nocy były pewne oznaki...
– Że on odzyskuje przytomność – dokończyła Cassidy.
– Że może odzyskać.
– A więc wyzdrowieje?
– Nie możesz robić sobie wielkiej nadziei.
– Ale właśnie powiedziałaś...
– Powiedziałam, że może odzyskać przytomność. Słowo: „może” ma
tu duże znaczenie.
– Ale to naprawdę dobre słowo – zaprotestowała Cassidy. – Czy
mogę go zobaczyć?
– Powinniśmy zapytać lekarza.
– Lekarz powiedział, że będę mogła go zobaczyć, gdy odłączą mnie
od kroplówki.
– Cóż, w takim razie chyba nie ma przeszkód. Myślisz, że starczy ci
siły...
Cassidy zrzuciła koc i spuściła nogi z łóżka. Kenny natychmiast
znalazł się przy niej.
– Nie, wszystko w porządku – powiedziała do chłopca. – Dam radę.
Byłeś tu całe rano. Powinieneś iść do domu. Blake mi pomoże. Prawda,
Blake?
– Oczywiście. – Blake podszedł i podał dziewczynce ramię.
Kenny się cofnął, a Cassidy chwyciła rękę Blake’a i nachyliła się,
aby mógł otoczyć ramieniem jej talię i podtrzymać ją.
– Może powinnam znaleźć wózek – podsunęła Robin.
– Nie – sprzeciwiła się Cassidy. – Lekarz powiedział, że powinnam
próbować jak najwięcej ćwiczyć. Naprawdę myślisz, że jest szansa? Że
tatuś wyzdrowieje?
– Proszę, nie ekscytuj się tak. – Robin objęła dziewczynkę
ramieniem, jej dłoń splatała się z dłonią Blake’a, gdy wyprowadzali
Cassidy z sali.
– Na razie, Cassidy! – zawołał za nimi Kenny.
Tylko Robin pomachała mu na pożegnanie.
Rozdział dziewiętnasty
– Patrzcie państwo! – wykrzyknęła Melanie na widok Robin
i Blake’a eskortujących Cassidy do sali Grega Davisa. – Czy ty nie
powinnaś być w łóżku?
– Czy on się wybudził? – Cassidy zignorowała pytanie ciotki
i podeszła bliżej do ojczyma.
– Nie, nic się nie zmieniło.
– On jest taki... spokojny – powiedziała Cassidy drżącym głosem,
w oczach miała łzy.
Robin poczuła, że jest bliska płaczu. „Spokojny” to ostatnie słowo,
jakie spodziewała się usłyszeć na określenie człowieka, który jak
sięgała pamięcią, zawsze był w ruchu. Miejscowy dziennikarz opisał
go kiedyś jako kogoś, „kto nigdy nie idzie spacerkiem, gdy może
maszerować, kto nie szepcze, gdy może krzyczeć, którego wrodzony
autorytet przejawia się w najzwyklejszych gestach”. Robin
uświadomiła sobie, że do czasu strzelaniny nigdy nie widziała ojca
śpiącego ani nawet ucinającego sobie drzemkę.
– Czy on nas słyszy? – zapytała Cassidy.
– Nie wiemy – odparła Robin.
– Czy go boli? Boli cię, tatusiu?
– Nie boli go – zapewniła Melanie. – A jak t y się czujesz?
– Dobrze. Wszystko mnie jeszcze boli, czasami tak bardzo, że muszę
głęboko oddychać. Ale doktor mówi, że za parę dni będę mogła wrócić
do domu.
– Tak szybko – zdziwiła się Melanie. – Czy to rozsądne?
– Doktor mówi, że im szybciej wrócę do normalnego życia, tym
lepiej.
– Oczywiście przez pewien czas nie będzie mogła się przemęczać –
uściśliła Robin.
– Oczywiście. – Melanie zdobyła się na wymuszony uśmiech. –
Dostaniesz swój dawny pokój. Robin i Blake przenoszą się do hotelu.
– Och, nie. Proszę. – W oczach Cassidy pojawiła się panika. – Nie
możecie tego zrobić.
– Zrobi się trochę ciasno – uprzedziła Melanie. – A oni musieliby
zająć mój dawny pokój, który jest o wiele mniejszy...
– Ja wezmę ten mniejszy pokój – zaofiarowała się szybko Cassidy. –
Musicie zostać. – Spojrzała błagalnie na Robin.
Robin zerknęła na Blake’a i oboje jednocześnie skinęli głowami na
zgodę.
– No to ustalone. – Cassidy odwróciła się do ojczyma. – A jak
wyzdrowiejesz, tatusiu, też możesz wrócić do domu. Możesz mieć s
w ó j dawny pokój.
Robin obserwowała siostrę, jej napiętą twarz. Nie była pewna, czy
Melanie zdenerwowało ciągłe powtarzanie przez Cassidy słowa
„tatuś”, czy perspektywa przymusowej wyprowadzki z głównej
sypialni.
– Chyba wybiegamy trochę za daleko w przyszłość – powiedziała
Melanie. – Nawet jeśli tata odzyska świadomość, lekarze nie są
optymistami...
– Nie rozumiem – przerwała Cassidy. – Czy to, że on odzyska
świadomość, nie znaczy, że będzie zdrowy? – Dziewczynka rozglądała
się gorączkowo po sali. – Nie będzie zdrowy?
– Mamy nadzieję, że wyzdrowieje – odparł Blake.
– Został poważnie ranny – powiedziała Melanie.
– „Poważnie”... – Co to znaczy? – zapytała Cassidy.
– To znaczy, że czy odzyska świadomość, czy nie, nie powinniśmy
mieć zbyt dużych nadziei.
– On musi wyzdrowieć. – Cassidy odwróciła się do ojczyma. –
Musisz wyzdrowieć, tatusiu. Proszę. Tylko ty mi zostałeś.
– Och, kochanie. – Robin objęła dziewczynkę.
Pod Cassidy ugięły się nogi, Robin musiała ją podtrzymywać, by nie
upadła.
– Zabili moją mamusię. – Rozpłakała się Cassidy, jej głos ginął
w lokach Robin. – Tatuś nie może umrzeć. Nie może mnie zostawić.
– Jestem pewna, że ze wszystkich sił stara się wyzdrowieć –
powiedziała Robin.
– Nadal się trzyma – dodał Blake. – A z tego, co o nim wiem, choć
wiem niewiele, wynika, że jeśli ktoś mógłby przeżyć coś takiego, to
właśnie on.
– To prawda – potwierdziła Melanie. – Tylko uważam, że nie
powinniśmy kurczowo trzymać się próżnej nadziei.
– Czasami nadzieja jest wszystkim, co mamy – powiedziała Robin,
całując Cassidy w czoło. – Może powinnaś już wracać do łóżka.
– Nie, chcę tu zostać. – Dziewczynka, podjąwszy już decyzję, powoli
wysunęła się z objęć Robin i wyprostowała. – Tatusiu? – Wzięła
ojczyma za rękę. – To ja, Cassidy. Jestem tu. Doktorzy mówią, że
wyzdrowieję. Ale potrzebuje cię, tatusiu. Musisz się obudzić. –
Spojrzała na Robin. – Jest mu zimno. Potrzebuje więcej koców.
Robin rozejrzała się po sali i znalazła w szafie lekki bawełniany koc.
Otuliła nim nogi ojca, przypatrując się, jak Cassidy podciąga mu koc
pod brodę.
– Tak jest lepiej – powiedziała dziewczynka. – Prawda, tatusiu?
Teraz jest ci cieplej. – Odwróciła się do Melanie. – Gdzie jest Landon?
– W domu.
– Powinien być tutaj. Tatuś powinien być otoczony ludźmi, których
kocha.
– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł – sprzeciwiła się Melanie.
– Wiesz, że Landon potrafi czasami zachowywać się trochę...
nieprzewidywalnie.
– Wiem, że Landon kocha tatusia, a tatuś kocha jego.
Na twarzy Melanie wyraźnie było widać sceptycyzm.
– Może tak, ale...
– Powiedział, że Landon przebył naprawdę długą drogę i że ty
wykonałaś z nim fantastyczną pracę.
– Powiedział ci to? – W oczach Melanie zalśniły łzy. Szybko
odwróciła głowę i wytarła je wierzchem dłoni. – Co jeszcze mówił?
– Tylko że cię kocha.
No, no, pomyślała Robin.
– No, no – powtórzyła to na głos Melanie. A potem szepnęła: –
Gdyby tylko powiedział to mnie.
– Powie ci – zapewniła Cassidy. – Gdy się obudzi. – Uścisnęła dłoń
ojczyma. – Kocham cię, tatusiu. Wszyscy cię kochamy.
Robin wstrzymała oddech, prawie oczekując, że jej ojciec zbierze
wszystkie siły i krzyknie swoim tubalnym głosem: „Ja też was
kocham”. Ale nie krzyknął.
Nigdy tego nie robił.
Przywołała obraz brata, widziała nieustanny ból w jego oczach
z powodu zdrady ojca i wyczuwała pod tym bólem wściekłość. Czy
Alec był dostatecznie wściekły, by zabić?
Gdzie jesteś, bracie? Co robiłeś w Red Bluff w noc strzelaniny?
– Może powinnaś usiąść – zaproponowała dziewczynce, próbując
w ten sposób odegnać myśli o Alecu.
– Nie, czuję się dobrze. – Cassidy uśmiechnęła się nieśmiało do
Blake’a i powiedziała do Robin: – Nie mówiłaś mi, że jesteście
zaręczeni.
– Jestem pewny, że ona ma na głowie ważniejsze rzeczy – oznajmił
Blake.
Robin zastanawiała się, czy Blake w ten sposób tylko ukrywał
wielkodusznie swoje zranione uczucia, czy naprawdę tak myślał.
Dotarło do niej, że wcale nie zna dobrze mężczyzny, za którego ma
wyjść za mąż.
– No to kiedy bierzecie ślub? Czy mogę być druhną? – dopytywała
się Cassidy.
– Ależ oczywiście – zgodził się uprzejmie Blake.
– Super. I przypuszczam, że ty będziesz główną druhną – zwróciła
się do Melanie.
Melanie spojrzała na Robin. Robin patrzyła na podłogę.
– Wszystko w swoim czasie – wtrącił się Blake. – A najpierw
musimy ustalić datę.
– A może zaraz po wyjściu tatusia ze szpitala?
– Z pewnością warto to rozważyć – odparła Robin. Postanowiła nie
gasić optymizmu dziecka, choćby nieuzasadnionego.
Na konfrontację z rzeczywistością będzie mnóstwo czasu później.
Cassidy, podekscytowana, klasnęła w ręce.
– Słyszysz to, tatusiu? Będzie wesele. Musisz wyzdrowieć, żeby
poprowadzić pannę młodą do ołtarza. – Zerknęła na Robin, szukając
potwierdzenia.
Robin skinęła głową. Co, u licha? Komu to szkodzi?
– Czy poznałeś narzeczonego Robin, Blake’a? Och... Nie wiem, jak
masz na nazwisko.
– Upton – powiedział Blake.
– Blake Upton – powtórzyła Cassidy. – Naprawdę super nazwisko.
– Dziękuję. – Uśmiechnął się Blake. – To absolutnie nie moja
zasługa.
– Jesteś spokrewniony z Kate? – zapytała Cassidy.
– Z kim?
– Kate Upton. Ona jest sławną modelką.
– Na pewno nie jesteśmy spokrewnieni.
– Szkoda. Bardzo chciałabym ją poznać. Chcę być modelką, jak będę
starsza.
– Nie wydaje mi się, żeby tatuś był szczególnie z tego zadowolony –
zauważyła Melanie.
Robin przypomniała sobie, że Melanie też marzyła kiedyś
o karierze modelki, lecz ich ojciec zniszczył te marzenia jednym
krótkim zdaniem: „Nie masz szans”.
– Moim zdaniem byłabyś świetną modelką – powiedział Blake.
– Naprawdę? To samo mówi Kenny.
– Kenny Stapleton? – Oczy Melanie zwęziły się, przechyliła głowę na
bok.
– Był tu wcześniej – odezwała się Robin.
– No nie! – Melanie nie musiała nic więcej dodawać.
– I Kara Richardson, i Skylar Marshall z mojej szkoły – pochwaliła
się Cassidy. – One są w przedostatniej klasie. Nie myślałam nawet, że
one wiedzą, kim jestem. To było super, że przyszły się ze mną
zobaczyć. Nie uważasz?
– Naprawdę super – potwierdziła Robin z uśmiechem. Chwilami
Cassidy wydawała się niezwykle dojrzała jak na swój wiek, a zaraz
potem zamieniała się w dziecko, którym przecież była. Trudno za tym
nadążyć bez zawrotu głowy.
– Moja matka mogłaby być sławną modelką – powiedziała Cassidy
do Blake’a. – Była bardzo piękna.
– Rzeczywiście była – przytaknęła Robin, próbując nie wyobrażać
sobie tej pięknej twarzy rozszarpanej kulami.
– Ale wcale jej na tym nie zależało. Chciała być po prostu dobrą
żoną i matką. Zawsze tak mówiła. Że tatuś i ja jej wystarczamy.
Prawda, tatusiu? Dziewczynka pochyliła się do ojczyma. – Ona cię
bardzo kochała. Wiesz o tym, prawda, tatusiu?
– Jestem pewien, że on wie – rzekł Blake, a Cassidy przytuliła się do
jego piersi, cicho popłakując.
– Może powinniśmy już iść – zaproponowała Melanie po kilku
minutach milczenia. – Nie ma sensu stać tutaj i czekać, żeby coś się
wydarzyło. Jak to się mówi? W pilnowanym garnku nigdy się nie
gotuje?
– Co to znaczy? – zapytała Cassidy.
– To znaczy, że to może potrwać dni albo tygodnie...
Greg Davis jęknął.
– O mój Boże! – krzyknęła Cassidy. – Czy on...?
– On tylko wydaje dźwięki...
Jęki stały się głośniejsze, bardziej uporczywe.
– Zawołam pielęgniarkę. – Blake szybko wyszedł z sali.
– Tatusiu? – dopytywała się Cassidy.
– Tato? Słyszysz mnie? – Melanie podeszła bliżej łóżka.
Robin trzymała się z boku, wstrzymując oddech.
– Tato? – powtórzyła jej siostra. – To ja, Melanie.
Z gardła ich ojca wydobyło się ciche zawodzenie, potem coś
w rodzaju gaworzenia, a po kilku chwilach gaworzenie stało się
imieniem.
– Cassidy.
Melanie cofnęła się, jakby ktoś ją uderzył.
– Tatusiu! – krzyknęła Cassidy, chwytając ojczyma za rękę. – Jestem
tutaj, tatusiu. Jestem przy tobie.
– Cassidy – powiedział ojciec jeszcze raz.
Dziewczynka próbowała przedostać się przez poręcz łóżka,
krzyknęła, gdy poręcz wbiła jej się w bok.
– Tatusiu! Tatusiu!
– Cassidy – powtórzył Greg Davis słabszym głosem i otworzył oczy.
– Tatusiu! On się obudził! On się obudził!
Robin powoli podeszła do łóżka.
– Tato?
Powoli, niemal niepostrzeżenie oczy jej ojca zwróciły się na nią.
– Robin?
Melanie przepchnęła się przed Robin.
– Tato, to ja... Melanie. – Nachyliła się nisko, musnęła ustami
policzek leżącego. – Tato?
– Melanie? Nie... – Oczy ojca wywróciły się białkami do góry, zaczął
dygotać.
– Co się dzieje?! – krzyknęła Cassidy, gdy rozległy się głośne
bipnięcia, a w sali zaroiło się od personelu medycznego.
– Dobrze, wszyscy, którzy nie muszą tu być, teraz wychodzą –
rozkazał męski głos. – Panie Davis... Panie Davis... Tu doktor Barber.
Słyszy mnie pan? – Odwrócił się do pozostałych. – On ma atak.
– Co ty mu powiedziałaś? – zapytała Cassidy Melanie z paniką
w głosie.
– Wszyscy teraz wychodzą – powtórzył lekarz.
– Ja nie wyjdę – zaprotestowała Cassidy.
– To tylko na krótką chwilę – zapewnił Blake, delikatnie obejmując
dziewczynkę. Robin natychmiast znalazła się przy jej drugim boku.
Razem wyprowadzili łkające dziecko z sali.
Rozdział dwudziesty
– Cóż, to była niezła zabawa! – wykrzyknęła Melanie, gdy dwie
godziny później wychodzili ze szpitala.
– Masz dziwną definicję zabawy – skomentował Blake, idący przed
Robin i jej siostrą, po czym otworzył pilotem drzwi samochodu
i opuścił szyby.
Melanie wzruszyła ramionami.
– Daj spokój. Musisz przyznać, że było kilka bardzo ekscytujących
minut. Mimo że rezultat okazał się raczej rozczarowujący.
– Nasz ojciec nie umarł – przypomniała Robin.
– O to mi właśnie chodzi. Cały ten dramat, a potem nic. Wróciliśmy
do punktu wyjścia.
– Nie mogę uwierzyć, że on wciąż żyje – powiedziała Robin.
– Żartujesz? On się nigdzie nie wybiera. Nie wcześniej, niż ty i ja
umrzemy. Wtedy będzie mógł umrzeć szczęśliwy.
– To okropne, co mówisz – oburzyła się Robin.
– Och, proszę. Nienawidzisz tego człowieka. A teraz, tylko dlatego że
nagle przypomniał sobie o twoim istnieniu i wyszeptał twoje imię,
chcesz być dobrą chrześcijanką i wybaczyć mu wszystkie jego
grzechy?
– To występki, nie grzechy, a ja niczego nie wybaczam. – Robin
poczuła znajomy niepokój. Teraz? Będę miała teraz atak paniki? Gdy
jest już po wszystkim?
Doszła do samochodu, fale paniki dopłynęły do jej gardła
i przeniknęły w głąb ciała, gdzie zmieniły się w drut kolczasty,
odcinając dopływ powietrza. Robin chwyciła za klamkę i kurczowo się
jej trzymała, choć rozgrzany metal parzył ją w rękę, pewna, że jeśli
puści klamkę, upadnie na ziemię.
– Co ty mu powiedziałaś? – zdołała z siebie wydusić.
– O co ci chodzi? Co miałam mu powiedzieć? Kiedy? – zdziwiła się
Melanie.
– Coś mu szepnęłaś.
– Nic podobnego.
Robin przypomniała sobie siostrę pochyloną nad ojcem, jej usta
poruszające się przy jego uchu.
– Nie miałam szansy czegokolwiek mu powiedzieć – upierała się
Melanie.
Robin otworzyła drzwi samochodu i usiadła na przednim siedzeniu,
Blake zajął miejsce za kierownicą i zapalił silnik. Podmuch powietrza
z hałasem uderzył ją w głowę, rozpędzając resztki paniki wciąż mocno
oplatającej jej szyję, choć nie przebił się skutecznie przez otaczające
Robin dokuczliwe gorąco.
Melanie wsunęła się na tylne siedzenie i z hukiem zamknęła drzwi.
– Co, ty myślisz, że mu groziłam? Albo jeszcze lepiej, przyznałam
się, że cała ta sprawa to był mój pomysł? Niech to szlag, czy można
wpuścić trochę zimnego powietrza tu, na tył? Duszę się.
– Za minutę będzie chłodniej – obiecał Blake.
– Masz niezły tupet, wiesz? – zwróciła się Melanie do siostry.
– Ja tylko pytałam, co mu powiedziałaś.
– Sugerowałaś, że spowodowałam jego atak.
– Oczywiście, że nie.
– Moje panie... moje panie – przerwał im Blake, wyjeżdżając
z parkingu. – Możemy dać sobie teraz spokój?
Na chwilę zapadła upragniona cisza.
– Żeby było jasne... – zaczęła znów Melanie.
– Myślę, że wszystko jest jasne – wtrącił się Blake.
– A ja myślę, że nie powinieneś się wtrącać – oznajmiła Melanie.
– Proszę, nie mów tak do niego.
– To znaczy jak?
– Tak jak mówisz do wszystkich.
– Sądziłam, że będziesz zadowolona. Traktuję go jak członka
rodziny.
– Na tym właśnie polega problem.
– W takim razie on może jeszcze raz się zastanowić, czy chce się
wżenić w taką rodzinę.
– Och, zamknij się – rzuciła Robin.
– To t y się zamknij – odparowała Melanie.
– Już dobrze, już dobrze – włączył się Blake wyraźnie zakłopotany.
– Nie mam nic wspólnego z tą strzelaniną – powiedziała Melanie. –
Landon też nie.
– Świetnie – powiedziała Robin.
– Pieprzysz głupoty.
– Ja pieprzę głupoty?
– Słuchajcie – interweniował Blake. – Ta kłótnia do niczego dobrego
nie doprowadzi. Cassidy będzie potrzebowała całej miłości i wsparcia,
jakie możemy jej dać, co oznacza, że musimy się jakoś dogadać.
Robin skinęła głową. Po ataku ojca lekarze podali dziewczynce
środek uspokajający; gdy wychodzili ze szpitala, wciąż spała.
– Skoro mowa o Cassidy – ciągnęła Melanie – co, u diabła, robił dziś
rano w jej sali Kenny Stapleton?
– Przypuszczam, że chciał zobaczyć, jak ona się czuje.
– Nie wydaje ci się, że jego zainteresowanie jest trochę...
niepokojące?
– A powinno mi się wydawać?
– Ty jesteś terapeutką. Ty mi powiedz.
– Nie rozumiem, do czego zmierzasz.
– A więc pozwól, że zapytam ciebie, Blake. Co myślisz, jako
mężczyzna, o chłopcu w wieku Kenny’ego, tak troszczącym się
o dwunastoletnią dziewczynkę? Wiem, że szeryf uznał to za dziwne.
– W tych okolicznościach jego zachowanie nie wydaje się
niedorzeczne.
– Cóż, Tara nie była zbyt zadowolona, że ten chłopak ciągle kręci się
w pobliżu – powiedziała Melanie. – Wiem to.
– Myślałam, że on przychodzi zobaczyć się z Landonem – zdziwiła
się Robin.
– Ja też tak myślałam. Teraz się zastanawiam.
– Czy on jest podejrzany? – zapytał Blake.
– Szeryf tak nie uważa. Chłopak nie miał motywu. I nie pasuje do
podanego przez Cassidy opisu żadnego z mężczyzn, których widziała
w domu tamtej nocy. – Melanie wzruszyła ramionami, jakby ten temat
już ją znudził. – Jestem głodna. Czy ktoś ma ochotę na chińskie
jedzenie?
– Serio? – zapytał Blake.
– Ja mam – powiedziała Robin, zaskakując samą siebie. – Mam
ochotę właśnie na chińskie jedzenie.
– Skręć w prawo na następnym rogu – poleciła Melanie Blake’owi. –
Pojedziemy do Złotego Smoka na rogu Main i Union. – Spojrzała na
zegarek. – Jest po drugiej. Pora lunchu mija, nie powinno być tłoku.
Nie będzie kłopotu.
– Może powinniśmy zadzwonić do Landona? – podsunął Blake. –
Zapytać, czy chce do nas dołączyć?
– Landon nie znosi chińskiego jedzenia. Skręć tutaj.
– Co on właściwie robi całymi dniami? – zaciekawił się Blake.
– Jest ciągle zajęty.
– Ale czym?
– A co to za różnica?
– Landon lubi rysować – podpowiedziała Robin.
– Skąd to wiesz? – zdziwiła się Melanie.
– Znalazłam kilka jego rysunków w pudle w schowku.
– Dlaczego grzebałaś w pudłach w schowku?
Robin rzuciła narzeczonemu błagalne spojrzenie, prosząc o pomoc.
– Gdzie teraz? – Blake spełnił jej prośbę, gdy przecięli autostradę
647A.
– Jedź prosto, aż dojedziemy do Union – odparła Melanie. – Nie
powinieneś mieć trudności ze znalezieniem miejsca do parkowania.
Tak też było. Blake zaparkował w pobliżu restauracji, wysiedli
i żwawo ruszyli wysadzaną drzewami ulicą.
Melanie miała rację, tłum gości bardzo się przerzedził, została tylko
grupka maruderów. Gdy otwierali drzwi, Robin zauważyła, że kobieta
przy jednym ze stolików natychmiast sięgnęła po telefon komórkowy.
Nie bądź paranoiczką. Fakt, że wzięła telefon, nie znaczy od razu, że
ma to coś wspólnego z tobą.
Podeszła do nich uśmiechnięta kelnerka o lśniących czarnych
włosach, z plikiem menu w ręku, i skierowała ich do boksu w głębi
lokalu. Minęli stolik, przy którym siedziała kobieta szepcząca do
telefonu. Gdy przechodzili, odwróciła się i zakryła usta. Jej towarzysz
podejrzanie starannie układał swoje sztućce, nie podnosząc wzroku.
Robin wsunęła się na miejsce obok Blake’a. Restauracja wyglądała
zupełnie tak, jak Robin ją zapamiętała – ciemnoczerwone ściany, kryte
czerwoną skórą siedzenia, na środku mnóstwo małych kwadratowych
stolików dla dwojga, bar z lustrem na wprost wejścia, kolorowe
chińskie latarnie i plastikowe pnącza obsypane białymi kwiatami
pośród obrazków przedstawiających baraszkujące pandy.
– Ten wystrój jest sztampowy, ale jedzenie naprawdę doskonałe –
powiedziała Melanie, siadając naprzeciwko siostry i jej narzeczonego.
– Wezmę zupę wonton i wołowinę chow mein. – Skinęła głową na
Robin. – A ona zamówi kurczaka cytrynowego z dodatkowym sosem.
Mam rację?
– Jestem zaskoczona, że pamiętasz.
– Trudno zapomnieć. Zawsze to zamawiałaś.
– Kurczak cytrynowy brzmi dobrze – powiedział Blake. – Ktoś ma
ochotę na sajgonki?
Obie siostry podniosły ręce.
Zadzwoniła komórka Blake’a. Wyjął telefon z kieszeni.
– Przepraszam. Zaraz wracam. – Wstał i ruszył do drzwi.
– Przystojny mężczyzna – powiedziała Melanie, obserwując
oddalającego się Blake’a. – Trochę przypomina mi ojca.
– On w ogóle nie jest podobny do ojca – odparła Robin, czując nowy
przypływ niepokoju.
– Jesteś tego pewna?
Robin oparła się wygodnie, zamknęła oczy i nie otworzyła ich,
dopóki nie stwierdziła, że Blake wrócił na swoje miejsce.
– Dobrze się czujesz? – zapytał.
– Wszystko w porządku. A u ciebie? Jakieś problemy?
– Dobre wieści, dla odmiany. Wygląda na to, że umowa, nad którą
pracowałem, zostanie wreszcie sfinalizowana.
– Jaka dziedzinę prawa praktykujesz? – dociekała Melanie.
– Korporacyjne i handlowe.
– Brzmi skomplikowanie. A „skomplikowany” znaczy dla mnie
nudny.
Blake się roześmiał.
– Przypuszczam, że może być i takie, i takie.
Dlaczego nie mogę tego zrobić?, zastanawiała się Robin. Po prostu
wzruszać tylko ramionami i zbywać śmiechem najbardziej zjadliwe
uwagi Melanie? Dlaczego zawsze daję się sprowokować?
– Rozumiesz coś z tego? – zapytała ją Melanie.
– Nie całkiem – przyznała Robin, zdecydowana bardziej się starać
i nie pozwolić siostrze, by ją zdenerwowała.
– Próbuję nie przynosić pracy do domu – powiedział Blake.
– To zapewne rozsądne. Podobną zasadę miał nasz ojciec. Czy nie
tak, siostro?
– Odpieprz się! – rzuciła Robin. To tyle, jeśli chodzi o wzruszanie
ramionami i zbywanie śmiechem.
– I co ja mam teraz zrobić? Powiedz prawdę, Blake. Czy ona tak
samo odnosi się do ciebie?
– Odpieprz się – odparł Blake z uśmiechem.
Gdy pojawiła się kelnerka z sajgonkami, Robin rozpłakała się
z wdzięczności.
– Wszystko dobrze. Ona jest naprawdę głodna – wyjaśniła Melanie
wystraszonej kobiecie. Kelnerka postawiła jedzenie na stole i szybko
umknęła. – Cóż. – Melanie zanurzyła sajgonkę w sosie śliwkowym
i podniosła do góry. – Na zdrowie.
Zadzwonił telefon.
– Znów? – zdziwiła się Melanie.
– Nie mój – zapewnił Blake po drugim dzwonku.
– Och, skąd wiedziałeś, że to mój? – Zaśmiała się Melanie, wyjmując
telefon z torebki i przykładając do ucha. – Halo? – Chwila ciszy,
Melanie przewróciła oczami. – Tak. Co mogę dla ciebie zrobić?
Długie milczenie. Melanie nacisnęła przycisk i rozłączyła się.
– Co się stało? – zapytała Robin.
Melanie ugryzła duży kęs sajgonki.
– To był nasz wspaniały szeryf. Najwyraźniej policja z San Francisco
znalazła Aleca i właśnie w tej chwili przewożą go do Red Bluff.
Powinni tu być mniej więcej za godzinę. Wygląda na to, że będziemy
musieli pośpieszyć się z jedzeniem.
Rozdział dwudziesty pierwszy
Biuro szeryfa hrabstwa Tehama znajduje się przy Antelope Boulevard,
w pobliżu skrzyżowania autostrad 99 i 36, daleko od centrum miasta.
Jak podaje strona internetowa, zadaniem biura jest ochrona życia
i mienia ponad sześćdziesięciu trzech tysięcy stałych mieszkańców
hrabstwa Tehama, na którego terenie leży Red Bluff, a także tysięcy
gości przybywających tu, by polować, wędkować i odpoczywać na
łonie natury. Zespół składa się z szeryfa, jego asystenta, kapitana,
trzech poruczników, dziewięciu sierżantów, siedmiu detektywów oraz
dwudziestu dziewięciu zastępców, z dumą noszących
siedmioramienną gwiazdę na mundurze. Dewiza biura widniejąca na
nieciekawym niskim budynku z brązowej cegły brzmi: „Z dumą
służymy naszej społeczności”.
– Myślałby kto – rzuciła Melanie, otwierając ciężkie szklane drzwi
frontowe.
Szeryf Prescott czekał na nich w holu, przed wysokim kontuarem
recepcji, za którą znajdował się szeroki korytarz z przeszklonymi
pomieszczeniami po obu stronach.
– Gdzie on jest? – zawołała Robin, nie zawracając sobie głowy
powitalnymi formułkami.
– Może usiądziemy na chwilę? – Szeryf wskazał ręką kilka
wyściełanych brązową skórą krzeseł. – Proszę się rozluźnić, złapać
oddech...
– A może darujesz sobie te bzdury i pozwolisz nam zobaczyć się
z bratem? – przerwała mu Melanie.
Na dźwięk słowa „bzdury” funkcjonariusz za kontuarem podniósł
wzrok i instynktownie sięgnął do kabury. Szeryf uśmiechnął się
i zwrócił do Blake’a:
– Szeryf Alan Prescott. A pan?
– Blake Upton. – Blake uścisnął rękę szeryfa, jego własna zniknęła
w dłoni potężniejszego mężczyzny.
– Mój narzeczony – wyjaśniła Robin. – Przyjechał wczoraj z Los
Angeles.
– Miło pana poznać, choć wolałbym, żebyśmy...
– Tak, tak – wtrąciła bezceremonialnie Melanie. – Spotkali się
w milszych okolicznościach i tak dalej. Czy nie to właśnie mówią sobie
ludzie na pogrzebach?
– Zawsze z przyjemnością cię widzę, Melanie. – Szeryf jeszcze raz
wskazał krzesła. – Usiądźcie wszyscy, proszę. Wkrótce będziecie
mogły zobaczyć się z bratem.
Robin nerwowo rozglądała się po holu, na którego ścianach
w kolorze złamanej bieli widniała wszechobecna dewiza biura oraz
wisiały rzędy dyplomów i zdjęć mężczyzn i kobiet w mundurach
i w cywilu. Widziała drzwi, wszystkie zamknięte, z tabliczkami
w rodzaju: „Wydział Cywilny”, „Wydział Operacyjny” i „Wydział
Więzienny”, choć więzienie mieściło się w odrębnym budynku na
rogu ulic Oak i Madison, w centrum. Przynajmniej nie zabrali tam
Aleca, pomyślała, gdy oboje z Blakiem siadali na krzesłach.
– Czy mój brat jest aresztowany? – zapytała.
– Jeszcze nie. W tej chwili jest tylko w kręgu naszego
zainteresowania. – Szeryf opadł na krzesło naprzeciwko nich.
– Zawsze kochałam to określenie – powiedziała Melanie, która
uparcie stała nad krzesłem szeryfa. – Jakby reszta nas w ogóle was nie
interesowała.
– Skoro nie został aresztowany, dlaczego jest tutaj? – zapytał Blake.
– Po co policyjna eskorta?
– Nie pozostawił nam wielkiego wyboru – odparł Prescott. –
Prawdopodobnie był w drodze do Kanady, sądząc z faktu, że miał
przy sobie paszport i znaczną ilość gotówki.
– Od kiedy noszenie przy sobie gotówki i paszportu jest
przestępstwem? – zapytała Robin.
– Co wam mówił? – chciała wiedzieć Melanie.
– Nic nam nie powiedział. Wasz brat nie ma najmniejszej ochoty
współpracować.
– To jego prawo – przypomniał szeryfowi Blake.
– Owszem, ale jeśli jest niewinny, dlaczego robi trudności?
– Może tak zwana osoba w kręgu waszego zainteresowania nie jest
zainteresowana wykonywaniem za was pracy – podsunęła Melanie.
– Proszę posłuchać... – zaczął szeryf.
Robin wyczuła, że Prescott stara się mówić normalnym głosem,
jakby walczył ze sobą o zachowanie spokoju, i że wkłada niemal
nadludzki wysiłek w to, by głosu nie podnosić. Nie jest pan sam,
chciała mu powiedzieć. Melanie działa tak na wiele osób.
– Rozumiem, że on jest waszym bratem, i jest naturalne, że chcecie
go chronić – ciągnął szeryf. – Ale on nie działa na swoją korzyść,
odmawiając rozmowy z nami. Miałem nadzieję, że potraficie go
przekonać, że w jego najlepszym interesie jest...
– Najlepszy interes osoby w kręgu zainteresowania – przerwała
Melanie. – Interesujące.
Szeryf spojrzał na Blake’a, jakby mówił: „My dwaj jesteśmy tu
mężczyznami. Pomóż mi”.
– Czy przedstawiliście mu jego prawa? – zapytał Blake.
Szeryf Prescott przejechał ręką po głowie.
– Przedstawiliśmy.
– A on poprosił o adwokata?
– Nie.
– Cóż, wygląda na to, że jednak ma adwokata – oznajmił Blake
i wstał. – Chciałbym zobaczyć się z moim klientem, jeśli nie ma pan
nic przeciwko temu.
Szeryf Prescott także wstał, wzdychając jak człowiek pokonany.
– Nie wspomniał pan, że jest prawnikiem.
– Miałem nadzieję, że to nie będzie konieczne.
Szeryf odwrócił się w stronę recepcji.
– Mike, czy mógłbyś przyprowadzić tu pana Davisa?
Funkcjonariusz przekazał polecenie przez telefon.
– Co teraz? – zapytała Robin.
– To zależy od was – odparł Prescott. – I od waszego brata.
– Ale on jest wolny, może wyjść?
– Tak, pod warunkiem, że nie opuści miasta.
– A więc go nie aresztujecie?
– Nie. Nie tym razem.
– Nie mają dość dowodów, żeby go aresztować – oznajmiła Melanie
tonem ocierającym się o szyderstwo. – Wszystko, co mają, to nagranie
jego samochodu.
– Mamy motyw – przypomniał szeryf. – A także sposobność.
– Bardzo słaby ten motyw – stwierdziła Robin. – Alec nie widział
Tary i mojego ojca od niemal sześciu lat. Reszta to tylko poszlaki.
– Przysięgłych przekonywały mniejsze rzeczy.
– W tym mieście jest co najmniej tuzin osób, włącznie ze mną, które
miały zarówno motyw, jak i sposobność, aby ich zastrzelić –
powiedziała Melanie. – Moim zdaniem to zupełnie wystarczy do
zasiania w głowach przysięgłych uzasadnionych wątpliwości.
– Nie wyeliminowałem żadnych podejrzanych. Ciebie również. –
Ton szeryfa był znaczący.
A potem nagle, jak za sprawą czarów, przy kontuarze recepcji
pojawił się Alec w towarzystwie umundurowanego funkcjonariusza.
Próbował robić wrażenie pewnego siebie i niewzruszonego, ale
wydawał się zszokowany i wyczerpany. Jego pociągła twarz
wymagała golenia, a łagodne szare oczy były opuchnięte i okalały je
czerwone obwódki jak od płaczu. Alec miał na sobie wyblakłe, luźne
dżinsy i wymięty biały T-shirt usiany na przodzie plamami po kawie.
– Alec! – krzyknęła Robin, rzucając się bratu w objęcia.
– Cześć! – zawołał Alec, obejmując ją i kładąc głowę na jej ramieniu.
– Dobrze się czujesz?
– Bywało lepiej.
– Cześć, braciszku. – Melanie dołączyła do rodzeństwa, nie zrobiła
jednak żadnego ruchu, by uścisnąć Aleca, choć Robin cofnęła się
o kilka kroków. – Dawno się nie widzieliśmy.
– O, Melanie. – Brat tylko na nią zerknął, po czym przeniósł uwagę
na Blake’a.
– Blake. No, no, we własnej osobie. Nie spodziewałem się, że cię
zobaczę w Red Bluff.
– To samo mogę powiedzieć o tobie. – Blake poklepał Aleca po
ramieniu.
– Chodźmy stąd – powiedziała Melanie.
Zanim zdążyli zrobić krok, stanął przed nimi szeryf Prescott.
– Jeszcze słówko, jeśli można.
– Jasna sprawa, szeryfie – zgodził się Alec, choć jego zaciśnięte usta
wyraźnie mówiły, że nie zamierza nic powiedzieć.
– Rozumie pan, że nie wolno panu opuszczać miasta...
– Zrozumiałem.
– ...i że jeśli pan spróbuje, zostanie pan natychmiast aresztowany.
Alec zaczął masować szczękę.
– Również zrozumiałem.
– Mam nadzieję, że po rozmowie z prawnikiem uzna pan, że lepiej
współpracować.
– Moim prawnikiem. – Alec uśmiechnął się lekko.
– Skończyliśmy już? – zapytał Blake.
– Na razie.
Ruszyli w stronę parkingu, Robin kurczowo trzymała rękę brata,
Melanie i Blake szli po bokach, za nimi kroczył szeryf Prescott.
– Przyjemny wóz – powiedział szeryf na widok lexusa Blake’a,
wyróżniającego się wśród radiowozów policyjnych.
– Możesz usiąść z przodu, z Blakiem – zaproponowała Melanie
bratu, zajmując fotel z tyłu. – Robin usiądzie tu ze mną. – Poklepała
siedzenie obok siebie.
– Będę w kontakcie! – zawołał szeryf, gdy Blake wyjeżdżał
z parkingu.
– Nie mogę się doczekać! – Alec pomachał szeryfowi na pożegnanie.
– Co jest z wami dwojgiem? – sarknął Blake, patrząc na Aleca,
potem na Melanie i znów na Aleca. – Czy muszę ci przypominać, że
jesteś podejrzany w sprawie o morderstwo? Że ten człowiek, którego
tak nonszalancko potraktowałeś, jest szeryfem? Nie zrażaj rozmyślnie
ludzi, którzy mają władzę i mogą wsadzić cię do więzienia.
– Oni nie mają dość dowodów, aby go aresztować – Melanie
powtórzyła to, co powiedziała już wcześniej.
– Od kiedy to zdołało kogoś powstrzymać?
– A od kiedy ty zacząłeś praktykować prawo karne? – zapytał Alec,
chyba naprawdę zainteresowany.
– Nie zacząłem. Ale teraz zacznę. Jeśli i gdy przyjdzie czas. – Blake
się rozejrzał, dookoła rozciągało się pustkowie, w oddali majaczyły
góry. – Gdzie ja, u diabła, jestem?
– Na następnym skrzyżowaniu skręć w lewo – powiedziała Melanie.
Na chwilę zapadło milczenie, potem odezwali się wszyscy na raz.
– Dzięki, że chcesz mi pomóc. – Alec.
– Musisz być wyczerpany. – Robin.
– Co się stało z twoim samochodem? – Blake.
– No więc zrobiłeś to? – Melanie.
– Zaraz, zaraz. – Alec zaczął odpowiadać po kolei. – Tak, jestem
wyczerpany. Samochód przejęła policja z San Francisco. I nie, nie
zrobiłem tego. Dzięki za pytania.
– Ale byłeś tu, w Red Bluff, w noc strzelaniny – przypomniała bratu
Melanie.
– Nie sądzę, bym musiał odpowiadać, prawda, panie mecenasie?
– Co tu robiłeś? – naciskała Melanie.
– Jak się ma Landon? – Alec zignorował i to pytanie.
Robin wyczuła, że siedząca obok niej siostra robi się spięta.
– Nie zachowuj się tak, Alec – powiedziała, równie zdenerwowana
jak Melanie. – Nasz ojciec jest w śpiączce, Tara nie żyje,
a dwunastoletnia dziewczynka straciła matkę. Policja ma dowód, że
byłeś tamtej nocy w Red Bluff. To nie jest pora na uniki i zatajanie.
– No, no. „Uniki i zatajanie”. Robi wrażenie.
– A co byś powiedział na „zbyt pewny siebie”? Bardziej ci się
podoba? – zapytała Melanie.
Alec okręcił się na fotelu i spojrzał przez ramię na siostry.
– Posłuchajcie, rozumiem waszą troskę i jestem za nią wdzięczny.
– Nie potrzebujemy twojego zrozumienia ani wdzięczności –
odparowała Melanie.
– A ja nie potrzebuję przesłuchania. – Alec odwrócił się i zapatrzył
w przednią szybę.
– Na litość boską, Alec – zaczęła Robin. Dlaczego on jest taki
cholernie uparty. Czy to możliwe, że jest winny? – Jesteśmy rodziną.
Chcemy po prostu pomóc.
– Nie możecie. Zaufajcie mi, im mniej wiecie, tym lepiej dla nas
wszystkich.
– Co to znaczy? – zapytały jednocześnie Robin i Melanie.
– Chyba widzieliśmy wystarczająco dużo odcinków Prawa
i porządku, by wiedzieć, że wszystko, co wam powiem, może zostać
i zostanie użyte w sądzie przeciwko mnie. Jeśli mnie aresztują
i rzeczywiście dojdzie do procesu, możecie być wezwane na świadków
i zmuszone do zeznawania przeciwko mnie. Mam rację? – Alec
zwrócił się do Blake’a.
– Tak, masz. Z drugiej strony, jestem twoim adwokatem,
przynajmniej w tej chwili. I wszystko, co powiesz mnie, jest ściśle
poufne.
Alec głośno westchnął, nerwowo pocierając szczękę, oparł głowę
o zagłówek i zamknął oczy.
– A więc porozmawiamy później – powiedział.
Rozdział dwudziesty drugi
– Dobra, kto potrzebuje się czegoś napić? – zapytała Melanie, gdy
tylko weszli do domu.
– Dla mnie piwo. – Alec ruszył do kuchni, jakby od jego ostatniej
bytności tu nie minęło prawie sześć lat, jakby to wciąż był jego dom.
– Dla mnie również – zawtórował Blake, rzucając kluczyki do
samochodu na stolik przy drzwiach frontowych.
– Ja dziękuję – powiedziała Robin.
Czuła się okropnie, dopadł ją pełnoobjawowy atak paniki, ostre
kłucie w piersiach pozbawiało ją tchu, z każdym krokiem było gorzej.
Gdyby nie siła woli, zemdlałaby na oczach wszystkich.
– Przepraszam, muszę pójść do łazienki.
– Dobrze się czujesz? – zapytał Blake.
– Tak, tylko to chińskie jedzenie... – Robin szybko ruszyła schodami.
Biegnąc do łazienki, słyszała znajome postukiwanie zza zamkniętych
drzwi pokoju Landona.
– Niech to szlag – wymamrotała, zamykając za sobą drzwi. Niech to
szlag, niech to szlag. – W porządku, uspokój się. Oddychaj głęboko.
Będzie dobrze.
Ilekroć próbowała wziąć oddech, przenikał ją jednak kłujący ból.
– Uspokój się, uspokój się.
Tylko jak się uspokoić, skoro Alec odmówił odpowiedzi na
wszystkie pytania dotyczące tego, co robił w Red Bluff tamtej nocy,
gdy Tara została zastrzelona, a ojciec i Cassidy postrzeleni? To
znaczyło, że brat ma coś do ukrycia. Jak się uspokoić, skoro jedyny
Tom Richards z Red Bluff, który przeprowadził się do San Francisco,
zmarł dwa lata temu, co z kolei mogłoby znaczyć, że jej brat i Tom
Richards to ta sama osoba? Jak zachować spokój, skoro istniała
możliwość, że Alec był jednym z napastników?
Czy to możliwe?
Nie, tak nie mogło być.
Cholera. Cholera. Cholera.
Robin spryskiwała twarz zimną wodą, przyglądając się swojemu
odbiciu w lustrze nad umywalką.
– Taka spięta wyglądam strasznie – szepnęła i próbowała
masowaniem wygładzić skórę, aby usunąć widoczne oznaki paniki. –
Alec tego nie zrobił – powiedziała do swojego odbicia. Nie zrobił.
Musi być jakaś racjonalna przyczyna, że odmówił wyjaśnień.
– Jaka? Jaka tu może być racjonalna przyczyna?
Cholera, cholera, cholera.
– Cholera! A niech to szlag! Kurwa mać!
Pukanie do drzwi łazienki.
Robin zamarła.
Znowu pukanie, tym razem mocniejsze.
– Ciociu Robin?
– Landon? – Otworzyła drzwi. Landon? Szok wywołany widokiem
stojącego po ich drugiej stronie siostrzeńca spowodował, że atak
paniki na chwilę ustąpił.
Landon miał na sobie jaskrawy pomarańczowy T-shirt z logo
Harleya-Davidsona, długie do ramion, potargane włosy opadały mu
na oczy, które gdy tylko drzwi się otworzyły, wbił w podłogę.
– Słyszałem krzyk – wymamrotał, wpatrując się w swoje bose stopy
wystające spod wystrzępionych nogawek za długich dżinsów.
– Och, przepraszam – usprawiedliwiała się Robin, również
spuszczając wzrok. – Nie chciałam ci przeszkadzać. Po prostu...
uderzyłam się w palec u nogi.
– Au – mruknął Landon, nie patrząc na nią. – To boli.
– Tak.
Odwrócił się, by odejść.
– Podoba mi się twój T-shirt – powiedziała Robin szybko.
Landon uśmiechnął się i poklepał logo na koszulce.
– Lubisz motocykle, co?
Milczenie.
– Mogę cię o coś zapytać?
Wzruszył ramionami, patrząc na schody.
– Parę dni temu widziałam, jak odjeżdżałeś na motocyklu.
Landon szarpnął głową, przez ułamek sekundy patrzył Robin
prosto w oczy, a potem znów spuścił wzrok. Zaczął przestępować
z nogi na nogę.
– Kto z twoich znajomych jeździ motocyklem?
Bez odpowiedzi.
– Czy to ktoś, kogo znam?
– Ma na imię Donny.
– Donny Warren?
– To mój przyjaciel – powiedział Landon, patrząc na swoją koszulkę.
– Twój przyjaciel – powtórzyła Robin.
– Zabiera mnie na przejażdżki swoim motorem.
Po północy?
– Mama mówi, że to jest w porządku.
– Wygląda na to, że się dobrze bawicie. Dokąd jeździcie?
– Na jego ranczo. On ma konie. Lubię konie.
Robin skinęła głową. Właśnie odbyła dłuższą niż kiedykolwiek
rozmowę ze swoim siostrzeńcem.
– Czy mogę cię jeszcze o coś zapytać?
Landon znów zerknął na schody.
– Zauważyłam, że spędzasz dużo czasu, wyglądając przez okno
swojego pokoju.
Zaczął kiwać się w przód i w tył na piętach.
– I zastanawiałam się... czy może przypadkiem patrzyłeś z okna... tej
nocy... gdy to się stało...
– Landonie?! – zawołała Melanie z dołu. – Jesteś tam? Zejdź do nas.
Jest tu twój wujek Alec.
– Landonie, czy widziałeś coś tamtej nocy? – naciskała Robin.
Ale zobaczyła już tylko plecy siostrzeńca; w następnej sekundzie
chłopiec był już w połowie schodów.
*
Robin stała w drzwiach łazienki jeszcze przez chwilę, a potem poszła
do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Położyła się na łóżku
i wpatrywała w wentylator pod sufitem; pytania krążyły w jej głowie
niczym rój much. Czy Alec zabił Tarę? Czy próbował zabić ich ojca
i Cassidy? A Landon? Może on i Alec zrobili to razem. Albo Landon
i Donny Warren. A może wszystko to zaplanowała Melanie.
– Cholera.
Co za rodzina.
Co za bałagan.
Dlaczego nie była lepiej przygotowana na to, by radzić sobie z tego
rodzaju sytuacjami? Czy niemal codziennie nie miała do czynienia
z dysfunkcyjnymi rodzinami? Czy to, co się działo w jej własnej
rodzinie, nie przyczyniło się przynajmniej częściowo do tego, że
została terapeutką?
Próbowała przemyśleć, jak doradziłaby klientce czy klientowi.
„Zrób jeden krok na raz – powiedziałaby. – Jeden problem na raz”.
Z pewnością nie brakowało jej problemów: gniew, rozczarowanie,
przyjmowanie pozycji obronnej wobec niemal nieustannych ataków
Melanie. Ale wszystkie te problemy były rezultatem jednego
większego problemu – poczucia winy.
Za to, że nie powiedziała matce o niewierności ojca.
Za opuszczenie matki w czasie choroby.
Za porzucenie najbliższej przyjaciółki.
Za przypuszczenie, że Melanie byłaby zdolna do morderstwa.
Za przypuszczenie, że Landon byłby zdolny do morderstwa.
Za przypuszczenie, że Alec byłby zdolny do morderstwa.
– Cała kupa tych powodów poczucia winy – powiedziała głośno.
Pokręciła głową. Zawsze powtarzała klientkom, że poczucie winy
niczemu nie służy, że nie pozwala człowiekowi uwolnić się od
przeszłości i pójść do przodu. Że jest łatwiejsze – mniej przerażające –
czuć się winnym, niż odważyć się na zmiany w dotychczasowym
życiu. Że poczucie winy to ucieczka tchórza.
– Czy ja naprawdę jestem pieprzonym tchórzem? – zapytała głośno
samą siebie.
Delikatne pukanie do drzwi.
– Robin? – zawołał cicho Blake.
A co z Blakiem, pomyślała, siadając na łóżku. Czy jest takim
mężczyzną, za jakiego chce uchodzić, czy tylko młodszą, bardziej
elegancką wersją jej ojca? Czy naprawdę może mu ufać?
– Robin – jeszcze raz zawołał Blake, uchylając drzwi, i wszedł do
pokoju. – Przepraszam. Spałaś?
– Nie.
Podszedł do łóżka i usiadł obok niej; materac ugiął się lekko pod
jego ciężarem.
– Jak twój żołądek?
– Lepiej. Co się dzieje na dole?
– Nic wielkiego. Twój brat postanowił, że będzie spał w pokoiku.
– W pokoiku? Tam jest bałagan.
– On mówi, że to mu się podoba.
Robin spojrzała na okno naprzeciwko łóżka i widząc odbicie ich
obojga w szybie, pomyślała, że dobrze się nawzajem uzupełniają.
– Czy twoim zdaniem poczucie winy to ucieczka tchórza?
Blake wydawał się zaskoczony tym pytaniem
– Nie jestem nawet pewny, czy rozumiem, co to znaczy.
Uśmiechnęła się. Jej ojciec nigdy by się nie przyznał, że czegoś nie
rozumie.
– To nie miało nic wspólnego z żołądkiem – powiedziała. – To był
atak paniki.
– Tak mi się wydawało. – Ścisnął jej rękę.
– Przepraszam.
– Za co?
– Przede wszystkim za to, że nie powiedziałam ci prawdy.
– To ja jestem ci winien przeprosiny.
– Moja kolej zapytać, za co?
– Uważałem, że przesadzasz, gdy opowiadałaś mi o swojej siostrze.
Robin się roześmiała.
– Dziękuję, że kazałeś jej się odpieprzyć.
– Cała przyjemność po mojej stronie.
– Na jej obronę powiem, że było trudno...
– Ona nie potrzebuje, żebyś jej broniła. – Blake wzruszył
ramionami. – Chyba każdy ma za sobą jakieś trudne przejścia.
– Chyba tak – zgodziła się i dodała po chwili – A ty masz jakieś?
Robin oczekiwała, że Blake się uśmiechnie i powie, że ona już
wszystko o nim wie, że ogólnie mówiąc, miał łatwe życie człowieka
uprzywilejowanego. Był inteligentny i przystojny, pochodził z rodziny
zarówno bogatej, jak i ustosunkowanej. Co prawda jego rodzice się
rozwiedli, ale rozwód przebiegł w przyjacielskiej atmosferze i oboje
zawarli powtórne małżeństwa, a teraz prowadzą spokojne, wygodne
życie na Wschodnim Wybrzeżu, matka w Nowym Jorku, ojciec
w Connecticut. Robin wiedziała, że Blake miał starszego brata, który
wyjechał do Chin, by uczyć tam angielskiego, i młodszego, który
w wieku dwudziestu kilku lat umarł wskutek ataku astmy.
Rozmawiali o tym wszystkim, gdy zaczęli się spotykać. Robin
przypuszczała, że ponieważ on rzadko mówił o swojej rodzinie,
niewiele więcej było do opowiadania.
Powinna była bardziej się tym zainteresować.
– Mój brat nie umarł dlatego, że był astmatykiem – powiedział teraz
Blake.
– Co?
– Umarł, ponieważ przedawkował mieszankę kokainy i heroiny.
Koroner powiedział, że miał w sobie tyle narkotyków, iż tylko cudem
udało mu się żyć tak długo.
– O mój Boże. Tak mi przykro. Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym
wcześniej?
Przebiegł ręką po jej włosach.
– Nie wiem. Może mi się wydawało, że masz dość własnych
kłopotów. Może pomyślałem, że jeszcze jedna popieprzona rodzina cię
odstraszy. A może po prostu wolałem o tym nie myśleć.
– Nie ufałeś mi – stwierdziła cicho Robin.
– Nie o to chodzi. Ja...
– W porządku. Ja też ci nie ufałam.
Uśmiechnął się smutno.
– A więc co teraz?
Robin zrobiła długi, głęboki wydech.
– Postanowimy zaufać sobie nawzajem. Co innego możemy zrobić?
– Uważasz, że to takie proste?
– Uważam, że musi być proste.
Blake skinął głową.
– Opowiedz mi o swoim bracie – poprosiła Robin.
– To było głupio zmarnowane życie – zaczął i słowa popłynęły z jego
ust, jakby latami czekały na końcu języka na właściwą chwilę. – On
był czarującym facetem, wszyscy go lubili. Przypuszczam, że między
innymi to przyczyniło się do jego problemów. Zawsze wszystko
przychodziło mu bardzo łatwo. Nigdy nie musiał się starać, nigdy
o nic nie zabiegał. Ani o odpowiednią uczelnię, ani o propozycje pracy
czy kobiety. Wystarczyło, że się uśmiechnął. Któregoś popołudnia
zauważył go na ulicy pewien producent filmowy i zaproponował mu
małą rólkę. Główna bohaterka miała pójść na przyjęcie, złapać
jakiegoś przypadkowego gościa i zacząć z nim kręcić. Naturalnie przy
okazji złapała mojego brata. Powiedział mi, że spędzili cały dzień,
flirtując ze sobą na planie, i całą noc, pieprząc się w jej rezydencji
z widokiem na ocean. – Blake pokręcił głową na to wspomnienie. – Od
czasu do czasu jeszcze pokazują ten durny film w telewizji. Nie pytaj
mnie o tytuł. Home Party?, Pool Party? Frat Party? Jakoś tak.
– Widziałeś ten film?
– Widziałem. Jeden raz. Ale to zbyt bolesne. Można było zauważyć,
że on był przez cały czas naćpany. Przeklęte narkotyki.
To dlatego nigdy nie brałeś nawet aspiryny, dlatego tak się
denerwowałeś, gdy zażywałam valium.
– Miał zaledwie dwadzieścia cztery lata, gdy umarł. W dzieciństwie
chorował na astmę, rodzice postanowili więc rozpowiedzieć, że zabił
go atak astmy, a ja szybko podchwyciłem tę wersję. Tak było łatwiej. –
Blake złączył dłonie, jakby dawał znak, że opowieść dobiega końca. –
Tak czy inaczej, moi rodzice wkrótce potem się rozwiedli, starszy brat
wyjechał do Chin, a ja rzuciłem się do robienia kariery. – Spojrzał
Robin prosto w oczy. – A potem pewnego wieczoru niechętnie
zgodziłem się towarzyszyć koleżance na przyjęciu i spotkałem tam
kogoś... miłość mojego życia.
Robin położyła rękę na jego dłoni.
Ktoś zapukał do drzwi i Robin się odwróciła. W drzwiach stała
Melanie.
– Przepraszam, że wam przerywam, ale... – Melanie wzięła głęboki
oddech.
Robin nieśpiesznie wstała.
– O co chodzi?
– Alec zniknął.
– Co masz na myśli, mówiąc: „zniknął”?
– Mam na myśli, że ukradł samochód twojego narzeczonego i się
ulotnił.
– Proszę, powiedz, że to jest jeden z twoich wariackich żartów.
– Przepraszam, siostrzyczko – powiedziała poważnym tonem
Melanie. – Wydaje się, że tym razem to z nas ktoś zażartował.
Rozdział dwudziesty trzeci
Czekali na Aleca prawie do północy, wreszcie poddali się i poszli do
łóżek.
– Dlaczego on zrobił coś tak głupiego? – Robin zadawała to pytanie
tyle razy, że straciła już rachubę. – Co, u diabła, sobie myślał?
– Najwyraźniej nie myślał. – Melanie wstała od stołu. Siedzieli we
trójkę w kuchni od kolacji, choć nikt nie miał wielkiego apetytu
z wyjątkiem Landona, który pochłonął dwa hot dogi i trzy porcje
fasoli, po czym oddalił się do swojego pokoju i wrócił do bujania się
w fotelu. – Ale przynajmniej szeryf nie zadzwonił, by nas zawiadomić,
że go złapali, co chyba znaczy, że nie wiedzą, że zniknął. Może więc
nasz brat okaże się rozsądny i wróci, zanim będzie za późno.
Szeryf Prescott bez wątpienia pojawi się tu rano i nie zajmie mu
dużo czasu zorientowanie się, że Alec samowolnie się oddalił.
A jeszcze mniej czasu będzie potrzeba, by wydano nakaz
aresztowania ich brata.
– O ile oczywiście jest winny – powiedziała Melanie.
– Nie jest – upierała się Robin.
– Jest też drobna kwestia samochodu twojego narzeczonego.
– Wygląda na to, że wasz brat będzie potrzebował dobrego
specjalisty od prawa karnego szybciej, niż się spodziewaliśmy – dodał
Blake.
– Znasz kogoś takiego? – zapytała go Robin.
– Nie znam nikogo stąd.
– Słyszałam, że Jeff McAllister jest bardzo dobry – powiedziała
Melanie. – Zadzwonię do niego rano. Ja w każdym razie zamierzam się
już położyć i wam radzę to samo. Wszystko wskazuje na to, że jutro
dużo się będzie działo.
Robin słuchała odgłosu kroków wchodzącej po schodach siostry.
– Myślisz, że ona może mieć rację? – zapytała Robin, z niechęcią
przyjmująca ewentualność, że Melanie może mieć rację
w czymkolwiek.
– Nie mam pojęcia – odparł szczerze Blake. – Ale jeśli on nie wróci
do rana, będę musiał złożyć zawiadomienie o kradzieży mojego
samochodu albo narażę się na ryzyko, że zostanę uznany za
wspólnika po fakcie.
– Wiem.
– Bardzo mi przykro.
– Nie ma powodu, żeby było ci przykro. To wina Aleca. Nie twoja.
Weszli na górę i położyli się na łóżku, nie zadając sobie trudu, żeby
się rozebrać ani przykryć. Robin czuła ciężar ramienia Blake’a na
swojej talii i jego miarowy, uspokajający oddech na karku. Dzięki
Bogu, że tu jesteś, pomyślała. Ale gdzie, u diabła, jest mój brat?
Dlaczego nie odbiera telefonu? Czy właśnie w tej chwili pruje gdzieś
daleko stąd ciemną autostradą w stronę granicy kanadyjskiej?
Zrobiłeś to, Alec? Strzelałeś do naszego ojca i Cassidy?
Zamordowałeś Tarę?
Próbowała wyobrazić sobie brata z bronią w ręku i w kominiarce
narciarskiej na szczupłej twarzy, zakrywającej wszystko prócz jego
pięknych szarych oczu.
Zrobiłeś to, Alec? Byłeś tak bardzo rozgoryczony, nawet po
wszystkich tych latach, że zamordowałeś jedną osobę i próbowałeś
zabić dwie kolejne, w tym własnego ojca? Aż tak bardzo ich
nienawidziłeś?
Stosunki między ojcem a Alekiem nie układały się dobrze nawet
przed małżeństwem Grega Davisa z Tarą. Alec nigdy nie spełniał
stereotypowych oczekiwań ojca, jego wyobrażeń o tym, jaki powinien
być mężczyzna, jaki powinien być jego syn.
– Czy musisz być dla niego taki twardy? – pytała matka raz po raz,
gdy Alec był dzieckiem. Robin dobrze to pamiętała.
– A ty musisz być taka miękka? – brzmiała automatyczna
odpowiedź ojca. – Musisz przestać go rozpieszczać. A on musi
zmężnieć. Chcesz, żeby dzieciaki w szkole nim pomiatały?
Ale po co obce dzieci, gdy już nosi się na plecach ślady razów ojca?
Jeszcze gorzej było, gdy kilka razy Alec próbował mu się postawić.
Robin przypomniała sobie oburzenie ojca, gdy Alec odmówił
skorzystania z jego rad w sprawie szkolnego zadania. Pierwszoklasiści
mieli zaprojektować park, Alec wrócił do domu pełen entuzjazmu.
Miał wtedy... Ile? Sześć, może siedem lat? Oznajmił, że w jego parku
będą huśtawka i piaskownica z brystolu, a także chłopiec z klocków
Lego na drabinkach ze słomy. Miały też być dwa kartonowe drzewa.
– Dwa drzewa?! – wrzasnął ojciec. – W jakim parku są tylko dwa
drzewa? Potrzebujesz więcej cholernych drzew!
Alec popatrzył na ojca.
– Czyje to jest zadanie? – zapytał. – Twoje czy moje?
Matka promieniała skrywaną dumą, lecz Greg Davis wypadł
rozgniewany z pokoju; potraktował słuszne pytanie syna jako
zagrożenie dla swego autorytetu i przysiągł, że już nigdy mu nie
pomoże. Ponownie wybuchł gniewem, gdy dwa tygodnie później Alec
wrócił do domu uśmiechnięty i zadowolony z czwórki z plusem, którą
otrzymał za projekt parku.
– Założę się, że wszystkie inne dzieciaki dostały piątki – rzucił ojciec
pogardliwie. – To przez te cholerne drzewa, mówiłem ci. W jakim
głupim parku są tylko dwa przeklęte drzewa?
Gdy Robin następny raz zobaczyła pracę brata, leżała upchnięta
w koszu na śmieci pod kuchennym zlewem; drabinki ze słomy były
zniszczone, kartonowe drzewa tak podarte na strzępy, że z trudem
dawało się je rozpoznać.
Nie lepiej się działo, gdy Alec był nastolatkiem. Jeśli na teście
odpowiedział na dziewięć z dziesięciu pytań, ojciec nie przestawał
zrzędzić, wciąż wracał do tego jednego pytania pozostawionego bez
odpowiedzi. Jeśli zajął drugie miejsce w zawodach lekkoatletycznych,
był gromiony za to, że nie zajął pierwszego. Jego osiągnięcia były
pomniejszane, niepowodzenia wyolbrzymiane i niezależnie od tego,
jak bardzo się starał, niewiele z tego wynikało.
W końcu zaprzestał starań. Jaki to miało sens, skoro nigdy nie było
się wystarczająco dobrym? Zaczął dostawał gorsze oceny, musiał
powtarzać ostatnią klasę. Nie pomyślał nawet o wstąpieniu do
college’u.
– Co zamierzasz teraz robić? – Chciał wiedzieć ojciec. – Założyć
własną firmę? – I nie czekając na odpowiedź, ciągnął: – Powiem ci,
czego potrzebujesz, żeby założyć firmę. Potrzebujesz kapitału
i potrzebujesz jaj. Nie miałem centa, gdy zaczynałem, ale miałem
wielkie jaja. Ty nie masz ani jednego, ani drugiego. Wygląda na to, że
będziesz pracował u mnie na pełnym etacie. I nie spodziewaj się
żadnych przywilejów dlatego, że jesteś moim synem.
W gruncie rzeczy Alec nie mógł się spodziewać po swoim ojcu
niczego innego niż podłego traktowania. A jeśli żywił skrywaną
nadzieję, że Greg Davis jakimś cudem zamieni się w kogoś w rodzaju
mentora, szybko został pozbawiony złudzeń. Szef nie wykazywał
żadnych skłonności do dzielenia się zdobytą przez lata wiedzą ani
doświadczeniem. Alec szybko został sprowadzony do roli chłopca na
posyłki, wykonywał polecenia ojca i musiał znosić jego codzienne
tyrady i obelgi. Robin przypomniała sobie, jak pewnego dnia wpadła
na chwilę do biura po podpis ojca na podaniu o stypendium
i usłyszała Grega, który wymyślał synowi długo i tak głośno, że
słychać go było za drzwiami jego gabinetu. Nie zdawał sobie sprawy
lub go nie obchodziło, że dwoje klientów czeka na niego
w sekretariacie.
– Niektórzy mężczyźni nigdy nie powinni mieć synów – szepnęła
klientka do swego kolegi. Mężczyzna przytaknął.
– Chodzą słuchy, że on zjada swoje młode.
Mój ojciec kanibal, pomyślała teraz Robin, czując, że ramię Blake’a
ześlizguje się z jej talii, a on odwraca się na bok i zasypia.
Jedynym jasnym punktem w życiu Aleca była Tara.
Znali się od lat, Tara była przecież przyjaciółką Robin. Choć starsza
od Aleca o kilka lat, nigdy nie patrzyła na niego z góry. Wydawała się
cenić jego zdanie, bardzo często prosiła o radę w różnych sprawach,
od problemów z chłopcami, z którymi się umawiała, po wybór
odpowiednich strojów.
– Po co ty go pytasz? – zadrwił kiedyś ojciec, przechodząc obok nich.
– On niczego nie wie.
– Oczywiście, że wie – rzuciła swobodnym tonem Tara. – On dużo
wie. A pan jest tyranem, panie D.
Robin wstrzymała oddech w oczekiwaniu na wybuch ojca
i wyrzucenie Tary z domu. Ale on tylko zaśmiał się głośno.
– Ta dziewczyna to mała petarda – oznajmił tego wieczoru przy
kolacji.
Robin wiedziała, że jej brat kocha się w Tarze, zanim on sam zdał
sobie z tego sprawę. Nieliczne dziewczyny, z którymi się spotykał,
wszystkie wyglądały trochę jak ona – niebieskie oczy, długie, proste
brązowe włosy, smukłe, wysportowane sylwetki. Te romanse nigdy
nie trwały jednak długo.
– O co chodziło z tą ostatnią? – zapytała Tara po kolejnym zerwaniu.
Alec wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Ona po prostu nie była... Nie wiem.
Nie była tobą, dopowiedziała sobie Robin w myślach, patrząc na
przyjaciółkę.
Jeśli nawet Tara wiedziała, że Alec się w niej durzy, nigdy nie
wspomniała o tym Robin. Ale jak mogłaby nie wiedzieć?
– No więc, Alec, co myślisz o Dylanie Campbellu? – zapytała Tara,
gdy zaczęła spotykać się z Dylanem.
– Niezbyt mi się podoba – szybko odparł Alec. – Wygląda na brutala.
– Wiem – rzuciła Tara ze śmiechem. – Ale to właśnie w nim lubię.
Tara wyszła za Dylana, Alec zaś nie powiedział o nim złego słowa,
dopóki któregoś dnia Tara nie pojawiła się w ich domu cała
w siniakach, z niemowlęciem w ramionach.
– Musisz go zostawić – powiedział po prostu. – On cię zabije.
A teraz Tara nie żyła.
Lecz to nie Dylan Campbell ją zabił.
Czy zrobił to Alec?
– Możemy chwilę porozmawiać? – zapytał Alec siostrę pewnego
wieczoru. Robin przyjechała z Berkeley na ferie wiosenne. Siedzieli na
podwórzu na tyłach domu, patrząc na niebo usiane tysiącami gwiazd
niczym piegami i na księżyc w pełni. – Chodzi o Tarę.
– Co z nią?
– Czy myślisz, że ona...
– Czy ja myślę, że ona co? – naciskała Robin, choć nie musiała
usłyszeć reszty pytania, by wiedzieć, w czym rzecz.
– Myślisz, że... To znaczy, teraz, gdy Dylan zniknął już na dobre...
Gdybym...
– Gdybyś chciał się z nią umówić?
– Myślisz, że by się zgodziła?
Robin się uśmiechnęła.
– Myślę, że byłaby głupia, gdyby się nie zgodziła.
Tara nie była głupia.
– Nie rozumiem tego – powiedział Greg Davis z szyderstwem
w głosie. – Dziewczyna taka jak ona. Co ona, u diabła, widzi w takim
przeciętniaku jak Alec?
– Alec nie jest przeciętniakiem – zaprotestowała matka Robin. – Jest
uroczy i wrażliwy...
– Jest cholernym mięczakiem. Ta dziewczyna potrzebuje
mężczyzny.
Robin zastanawiała się teraz, czy ojciec już wówczas miał oko na
Tarę, czy rozmyślnie chciał zaszkodzić własnemu synowi.
Niektórzy mężczyźni nigdy nie powinni mieć synów.
Chodzą słuchy, że on zjada swoje młode.
Usiadła na łóżku, starając się nie obudzić Blake’a. Patrzyła na jego
przystojną twarz, lekko otwarte usta, widoczny już zarost na
policzkach i szczękach. On był taki dobry pod każdym względem, taki
cierpliwy i rozumiejący. Jeśli zdenerwowała go ucieczka Aleca jego
samochodem – a jak mógłby się nie zdenerwować? – nie
wyładowywał się na niej. W przeciwieństwie do jej ojca, który zawsze
znajdował powód, by obwiniać wszystkich dookoła, ilekroć coś nie
poszło dokładnie po jego myśli, Blake od razu poczuł się w pewnym
stopniu odpowiedzialny za to, co zrobił Alec.
– Nie powinienem był zostawiać kluczyków w miejscu, skąd on
mógł bez trudu je zabrać – oświadczył wielkodusznie.
– Nie mogłeś przewidzieć, że zrobi coś takiego.
– Powinienem przynajmniej wziąć pod uwagę taką możliwość. To
było nieostrożne.
Robin delikatnie odgarnęła zabłąkane pasemka włosów z czoła
Blake’a. On miał rację – nie był jej ojcem. W niczym go nie
przypominał.
Z drugiej strony, nie mogła winić swego ojca za wszystko, choć
kusiło ją, by właśnie tak myśleć. Nie była dzieckiem. W pewnym
momencie trzeba dorosnąć i wziąć na siebie odpowiedzialność za
własne poczynania. Nie można bez końca obarczać winą rodziców.
Czy nie to właśnie często doradzała swoim klientom?
Może wcale nie była taką złą terapeutką.
Spróbuj sobie przypomnieć tę zasadę rano, przykazała sobie i już
miała się położyć, gdy usłyszała chrzęst opon na żwirze. Wstała
z łóżka, otworzyła okno i nasłuchiwała.
A może jej się tylko wydawało?
Upłynęło dobrych kilka sekund, zanim dotarł do niej odgłos
zamykanych drzwi samochodu. W mgnieniu oka była na dole
i otwierała frontowe drzwi, a chwilę później usiłowała coś wypatrzeć
w ciemnościach.
Z mroków powoli wyłaniała się jakaś postać.
Jej brat.
Dzięki Bogu. Opadły ją sprzeczne emocje – gniew, wdzięczność, lęk,
a przede wszystkim ulga. Rozpłakała się.
– Alec, co, u diabła...?
Zatrzymał się parę metrów od Robin, jego westchnienie rezonowało
w ciężkim powietrzu.
– Chodź za mną – powiedział.
Rozdział dwudziesty czwarty
– Dokąd idziemy? – zapytała Robin stanowczym tonem. – I gdzie, na
Boga, byłeś?
Alec już maszerował ścieżką do drogi. Robin musiała do niego
podbiec.
– Gdzie byłeś? – powtórzyła pytanie, gdy go dogoniła. – Dlaczego nie
odbierałeś telefonów?
– Nie mam telefonu. – Włożył ręce do kieszeni dżinsów i uparcie
unikał wzroku siostry.
– Co to znaczy? Co się stało z twoim telefonem?
– Wywaliłem go do śmieci przed wyjazdem z San Francisco.
– Wywaliłeś go do śmieci?
– Tak. Zamierzasz powtarzać wszystko, co mówię?
– Dlaczego wyrzuciłeś swoją komórkę? – Robin usilnie starała się
nie powtarzać słów brata.
– Nie chciałem, żeby policja sprawdziła jej zawartość – odparł takim
tonem, jakby chodziło o rzecz oczywistą.
– Nie chciałeś, żeby policja... – Robin zawiesiła głos. – Dlaczego?
Bałeś się, że co mogą znaleźć?
Wzruszył ramionami i zakrył usta dłonią, czujnie wpatrując się
w ciemność.
– Ciii...
– Co znaczy to „ciii”? Nie uciszaj mnie.
– Tutaj wszędzie są uszy.
– Jest prawie pierwsza w nocy. Kto, twoim zdaniem, miałby tu być?
– Och, byłabyś zdziwiona, ile uszu tu podsłuchuje.
– Gdzie, u diabła, byłeś?
– Tu i ówdzie, nic szczególnego.
– Czy my właśnie idziemy w stronę nowego domu ojca?
– Po ciemku nie wydaje się taki wspaniały, co?
Robin aż się zatrzymała.
– Nazwałeś go największym pieprzonym domem w Red Bluff.
– Nazwałem.
– Skąd wiedziałeś, skoro nigdy go nie widziałeś?
– Może zgadłem?
– Alec...
– Daj spokój. Dość tych pytań. Czy nie możemy po prostu cieszyć się
wieczorną przechadzką?
– Wieczór był sześć godzin temu. Powiesz mi, gdzie wtedy byłeś?
Jak mogłeś bez słowa wziąć samochód Blake’a? – Robin nie czekała na
odpowiedź. – Zdajesz sobie sprawę, jak...
– ...głupie to było? – Alec dokończył pytanie siostry.
Robin poczuła wyrzuty sumienia. „Głupi” było ulubioną obelgą ich
ojca na określenie syna.
– To było lekkomyślne, Alec – powiedziała. – A gdyby szeryf Prescott
cię zobaczył...
– Och, on mnie widział.
– On cię widział?
– Znowu to robisz.
– Alec, co jest, do cholery? Co to znaczy, że cię widział?
– Dobrze, już dobrze. Wyluzuj trochę. Spójrz tam. – Wskazał ręką
drogę.
– Na co mam patrzeć? Nic nie widzę.
– Tam, pod tym dużym drzewem.
Robin usiłowała wypatrzeć coś w ciemnościach.
– Wciąż nic nie widzę... Czy to samochód?
– Wóz patrolowy, o ile się nie mylę.
– Szeryf Prescott?
– Albo jeden z jego ludzi. Siedzi mi na ogonie, od kiedy wyszedłem
z domu po południu.
– Wiedziałeś, że on cię obserwuje, gdy zabierałeś samochód
Blake’a?
– Nie, nie od razu. Ale jechałem przez teren niezabudowany. Nie tak
trudno się zorientować, że ktoś za tobą jedzie.
Robin przysiadła na trawie na poboczu drogi.
– Nie zrobię ani kroku, dopóki nie powiesz mi, co się dzieje.
Alec usiadł obok siostry po turecku i zapamiętale skubał źdźbła
trawy.
– Przepraszam. Naprawdę nie planowałem wziąć wozu twojego
narzeczonego.
– A więc dlaczego to zrobiłeś?
– Nie wiem. Byłem zmęczony, zdezorientowany. Powrót do tego
domu, widok mojego pokoiku, obecność Melanie, Landon i to jego
głośne bujanie się. Chyba wpadłem w panikę.
Robin skinęła głową. Panika była doznaniem aż nadto dobrze jej
znanym.
– Zobaczyłem kluczyki Blake’a na stoliku przy drzwiach i zanim się
zorientowałem, siedziałem za kierownicą – nawiasem mówiąc,
samochód jest naprawdę świetny – i jechałem w kierunku autostrady.
Dopóki nie zauważyłem w lusterku wstecznym tego wozu
patrolowego i nie doszedłem do wniosku, że to raczej nie jest dobry
pomysł.
– Ale nie wróciłeś do domu.
– To nie jest mój dom.
Robin westchnęła zdeprymowana.
– Wiesz, co mam na myśli.
– Tak, wiem. I przepraszam, że wziąłem samochód Blake’a i za to, że
nie skontaktowałem się z wami. To było nieprzemyślane, łagodnie
mówiąc.
– Owszem. Jesteś bardzo dobry w nieprzemyślanych działaniach,
łagodnie mówiąc. A więc to wszystko? Po prostu wybrałeś się na
przejażdżkę?
Alec westchnął.
– Pojechałem do Walmartu.
– Pojechałeś do Walmartu? – powtórzyła Robin, zanim zdążyła się
powstrzymać.
– Potrzebowałem jakichś ubrań, bielizny, szczoteczki do zębów.
Tego rodzaju rzeczy. Pomyślałem, że równie dobrze mogę je tu kupić,
skoro mam zostać w tym mieście przez pewien czas. I jeśli mam być
szczery, miałem też nadzieję, że uda mi się zgubić ten przeklęty ogon
albo przynajmniej zanudzić tego gościa na śmierć. Spędziłem w tym
pieprzonym sklepie całe godziny. Założę się, że mogę ci podać ceny
wszystkich cholernych rzeczy na półkach.
– Walmart nie jest otwarty przez całą noc. Gdzie pojechałeś po
zamknięciu sklepu? Zobaczyć się z tatą?
– Żartujesz? – Alec wydawał się naprawdę wstrząśnięty. – Zaczął
masować szczękę. – To ostatnie miejsce, gdzie bym pojechał.
– No więc co robiłeś?
– Cóż, byłem już wtedy bardzo głodny i nawet pomyślałem sobie,
żeby wrócić do domu. Ale potem przypomniałem sobie, że Melanie
mówiła coś o hot dogach i fasoli i wcale mnie to nie zachęciło do
powrotu, więc pojechałem do tej nowej restauracji serwującej sushi
przy Aloha Street. Byłaś już tam?
Pojechałeś do restauracji serwującej sushi?, powtórzyła w myślach
Robin, zagryzając dolną wargę, aby nie powiedzieć tego głośno.
– Jest dobra. Byłem zaskoczony. – Alec podrzucił do góry garść
trawy. Rozpłynęła się w ciemnościach. – Tak czy inaczej, gdy
wychodziłem, wóz patrolowy parkował na ulicy i choć w zasadzie
zrezygnowałem z planów wielkiej ucieczki, nadal nie byłem gotowy
wrócić do domu. Poszedłem więc do kina. Widziałem ten nowy film
z Melissą McCarthy. Ona jest wspaniała. Zostałem na dwa seanse, ale
kupiłem drugi bilet. Nie chciałem, żeby szeryf mnie aresztował za
próbę niezapłacenia za seans.
– Domyślam się, że gdy wyszedłeś z kina, wciąż na ciebie czekali.
– Prawdopodobnie spodziewali się czegoś w rodzaju pościgu, jak na
filmach. Czegoś, o czym mogliby opowiadać swoim wnukom. Nie
miałem jednak na to ochoty, więc po prostu jeździłem w kółko, dopóki
nie uznałem, że wszyscy już śpią i mogę wrócić do domu.
W porządku? Zadowolona? – Wstał, otrzepał trawę ze spodni. –
Przypomnij mi, jak już wrócimy do domu, żebym zabrał zakupy
z samochodu.
Robin także wstała.
– Czy ty naprawdę jechałeś do Kanady, gdy policja cię dopadła? –
zapytała, gdy zawrócili w stronę domu.
– Kolumbia Brytyjska to jedno z moich ulubionych miejsc – odparł
Alec. – Tara i ja zastanawialiśmy się, czy się tam nie przeprowadzić.
Robin wstrzymała oddech na wzmiankę o Tarze i czekała, aż brat
powie coś więcej. Alec zapytał jednak:
– A jak się układa teraz między tobą a Melanie?
– Chyba dobrze. Ona się specjalnie nie zmieniła.
– Ludzie się nie zmieniają, Robin. Jesteś terapeutką, powinnaś to
wiedzieć.
– Uczciwie mówiąc...
– Och, nie. Nie bądź uczciwa. Nasza siostra jest cipą i dobrze to
wiesz.
Robin gwałtownie wciągnęła powietrze na słowo „cipa”. To było
ulubione słowo Tary na określenie Melanie.
– Tara mawiała, że Melanie to tata w sukience – powiedział Alec. –
Wiesz, czego jej potrzeba, prawda?
– Proszę, nie mów mi, że ktoś powinien ją przelecieć.
Alec roześmiał się, nieumyślnie kopnął kamyk, podniósł go i rzucił
daleko w ciemność.
– Jak myślisz, od jak dawna to trwa?
– Nie mam pojęcia, nigdy się nad tym nie zastanawiałam.
– Nie sądzisz, że to może się ciągnąć od czasu, gdy była w ciąży
z Landonem? Chodzi mi o to, że można nieźle zbzikować, jeśli nie
uprawia się seksu przez prawie dwadzieścia lat.
– Nie mogę sobie wyobrazić...
– Czego? Że uprawiała seks czy że nie uprawiała?
– Ani jednego, ani drugiego – odparła Robin, skręcając na podjazd
ich domu. – A poza tym ona była taka wcześniej, przed ciążą.
– Jaka?
– Wiesz przecież.
– Chcę usłyszeć, jak to mówisz.
– Nie.
– Dlaczego nie?
– Bo to nieładnie nazywać siostrę...
– ...cipą? Daj spokój, możesz to powiedzieć.
– Nie powiem.
– Wyzywam cię. Rzucam ci wyzwanie.
Robin głośno się roześmiała.
– Jesteś szalony.
Otworzyły się frontowe drzwi, w świetle padającym z holu pojawiła
się Melanie w niebieskiej bawełnianej piżamie, z wyrazem zmęczenia
i irytacji na twarzy.
– Co się tu dzieje, do cholery?
– Alec wrócił – wyjaśniła Robin, usiłując stłumić śmiech uparcie
próbujący wydostać się z jej gardła.
– Przecież widzę. Miło z twojej strony, że wróciłeś do domu, Alec.
Zamierzasz rozgłosić swoją obecność całemu sąsiedztwu?
– Przepraszam – powiedział Alec. A potem mruknął pod nosem do
Robin:
– Mówiłem ci, że to cipa.
– Przestań już.
I oboje zaczęli się śmiać, po prostu nie mogli się powstrzymać.
– Co z wami? – zapytała Melanie. – Macie po dziesięć lat?
– Przepraszam – zdołała wykrztusić Robin, Melanie zaś obróciła się
na pięcie i zniknęła w głębi domu.
– Tak trzymaj, Robin. Udało ci się ją rozwścieczyć.
Robin wskazała samochód Blake’a.
– Nie zapomnij o swoich zakupach.
Alec otworzył tylne drzwi lexusa pilotem, który wydał głośny pisk,
jakby na znak protestu. Wyjął z tylnego siedzenia kilka dużych toreb
i wręczył połowę z nich Robin, jednocześnie patrząc na okno pokoju
Landona.
– Chyba go obudziliśmy.
– Nie. – Robin pokręciła głową. – On zawsze tam stoi.
Alec pomachał do siostrzeńca. Landon natychmiast zniknął.
– Myślisz, że tamtej nocy on też tu był? Że mógł coś widzieć?
Czy Alec jest tylko ciekawy, czy przestraszony? Robin nie mogła się
powstrzymać, by nie zadać sobie tego pytania.
– Nie wiem. Próbowałam z nim o tym porozmawiać, ale bez
powodzenia.
– Może ja bym spróbował.
– Alec... – Robin chciała zapytać brata, czy on i Tara natknęli się na
siebie w San Francisco, czy widok Tary otworzył stare rany. Czy to
zrobiłeś?, pytały jej oczy. Jesteś winny?
– Co?
– Nic. – Pokręciła głową. Już za późno. Była wyczerpana. A gdyby
chciała być całkowicie wobec siebie uczciwa, bała się, tego, co
mogłaby usłyszeć od brata.
Rozdział dwudziesty piąty
Kancelaria prawna McAllister i Wspólnicy mieściła się na pierwszym
piętrze budynku z czerwonej cegły na rogu Main i Crittenden, pół
przecznicy od jaskrawoniebieskiego, dwukondygnacyjnego budynku
z betonu, gdzie znajdowała się siedziba Davis Developers. Melanie
zatrzymała się na parkingu między dwoma samochodami, trójka
rodzeństwa wysiadła niemal jednocześnie.
Robin spojrzała w stronę biura jej ojca.
– Jak sądzicie, co stanie się z firmą taty, jeśli... – niedokończone
pytanie zawisło w powietrzu.
– ...wykituje – dokończył za siostrę Alec. – Chyba chodzi ci o to,
kiedy, a nie jeśli.
– O to będziemy się martwić, jeśli i kiedy przyjdzie pora – oznajmiła
Melanie, otwierając drzwi do budynku.
– Wydaje mi się, że pamiętam Jeffa McAllistera – powiedział Alec,
gdy wchodzili po schodach prowadzących do kancelarii. – Taki
nieduży facet, prawda?
– Owszem. Tata mawiał, że jego jaja są większe niż on sam.
– Prawdziwy poeta.
Melanie otworzyła drzwi bez pukania.
– Chcemy się zobaczyć z Jeffem McAllisterem – oznajmiła młodej
kobiecie za staroświeckim drewnianym biurkiem. – Jestem Melanie
Davis, a to mój brat Alec i moja siostra Robin.
Młoda kobieta uśmiechnęła się, odsłaniając górne dziąsła
i ujawniając duże dołeczki w policzkach.
– Powiem panu McAllisterowi, że państwo już są. Gdyby zechcieli
państwo usiąść... – Wskazała cztery białe plastikowe krzesła
ustawione pod ścianą w kolorze złamanej bieli, udekorowaną
oprawionymi w ramki maksymami. Jedna głosiła: „Najciemniej jest
zawsze przed świtem”. Druga zaczynała się: „Każdy ma prawo do
jednego dobrego dnia”, a kończyła: „Ten dzień nie jest twoim dobrym
dniem”.
Nie zostały raczej umieszczone po to, by wzbudzać zaufanie,
pomyślała Robin.
– Postoimy – powiedziała Melanie, której być może przyszła do
głowy ta sama myśl.
– Jesteś pewna, że to naprawdę adwokat?
– Nie jesteśmy w Los Angeles – przypomniała siostrze Melanie.
Robin miała wielką ochotę usiąść. W nocy nie spała, przewracała
się na łóżku, martwiąc się o Aleca, o ojca, o Cassidy, rozmyślając
o wszystkim, co się stało, i o tym, co się może jeszcze wydarzyć.
Najchętniej wyjechałaby z Red Bluff, ale jak mogłaby to zrobić, dopóki
się nie dowie, jak się sprawy mają? Musiała przynajmniej wiedzieć,
czy jej brat miał z tym coś wspólnego.
Melanie zadzwoniła do Jeffa McAllistera z samego rana, on zaś
zgodził się ich przyjąć o pierwszej. Blake miał zaplanowaną na drugą
telekonferencję, nie mógł więc wybrać się z nimi.
– Będzie dobrze – pocieszał Robin, gdy wyjeżdżali. – Tylko pamiętaj
o oddychaniu.
Nie takie to proste, pomyślała teraz, wędrując wzrokiem po sześciu
czarno-białych zdjęciach ze scenami z rodeo, wiszących na ścianie
naprzeciwko. Wzięła cztery głębokie oddechy, jeden po drugim.
– Zamierzasz znowu zemdleć? – zapytała Melanie.
– Nie. Przepraszam. – Przepraszam, że oddychałam.
– Oni już są. – Robin usłyszała słowa wyszeptane do telefonu przez
recepcjonistkę, która nie zadała sobie trudu, by podać nazwisko
przybyłych.
Kilka sekund później Jeff McAllister stał przed nimi z wyciągniętą
ręką gotową do powitania. Żelazny uścisk jego dłoni miał zapewne
rekompensować mizerną posturę, Robin uznała jednak, że okrągła
twarz prawnika jest miła, dodaje otuchy. Oceniła jego wiek na mniej
więcej sześćdziesiąt pięć lat. Nadal miał bujną czuprynę.
– Bardzo miło państwa poznać – przywitał się. – Wszyscy byliśmy
wstrząśnięci wiadomością o strzelaninie. Jak czuje się państwa ojciec?
– Niezbyt dobrze – powiedziała Melanie. – Wydaje się, że mój brat
potrzebuje porady prawnej.
Recepcjonistka nieśmiało uśmiechnęła się do Aleca.
Melanie rzuciła jej spojrzenie mówiące: „Chyba sobie żartujesz”.
Młoda kobieta natychmiast zaczęła przeglądać papiery na biurku,
jakby właśnie przypomniała sobie coś ważnego.
– Tędy, proszę. – McAllister poprowadził ich w stronę gabinetów.
Jego gabinet był ostatnim z trzech.
– Wy dalej nie idziecie – oznajmił Alec siostrom, gdy doszli do drzwi
McAllistera.
– Chyba sobie żartujesz – powiedziała Melanie, tym razem głośno.
Kilka minut później wierciła się wraz z Robin na niewygodnych
krzesłach w recepcji, wciąż najeżona.
– Wyjdźmy na kawę – zaproponowała Robin.
– Nie chce mi się pić.
– To może potrwać dłuższą chwilę.
– Idź, jeśli chcesz.
Zadzwonił telefon Melanie. Wyjęła go z torebki, przyłożyła do ucha.
– Halo? – Jej twarz natychmiast złagodniała. Melanie odwróciła się
i pochyliła głowę. – Tak, wszystko w porządku. Jest trochę ciężko. –
Wstała, odeszła kilka kroków od siostry. – Aha. Tak. Byłoby wspaniale.
Dobrze. Pewnie. Naprawdę to doceniam. Dobrze. Do zobaczenia
później. – Melanie usiadła na krześle, wrzuciła telefon do torebki
i oparła głowę o ścianę.
– Kto to był? – zapytała Robin.
– Nikt.
– A jednak z kimś rozmawiałaś.
– To tylko przyjaciel.
– Czyli kto? – O ile Robin wiedziała, jej siostra nie miała żadnych
przyjaciół. Była to jedna z niewielu rzeczy, która je łączyła.
– To tylko ktoś, kogo znam. O co ci chodzi?
– O nic. Jestem po prostu ciekawa.
– Nie ma w tym nic ciekawego.
– Czy to był mężczyzna? – naciskała Robin, dobrze pamiętając
rozmowę z bratem zeszłej nocy. – Spotykasz się z kimś?
– Pytasz serio? To cię interesuje? W tej sytuacji, wobec tego
wszystkiego, co się dzieje, pytasz mnie, czy się z kimś spotykam?
– A spotykasz się?
Melanie spojrzała na sufit, przewracając oczami.
– Nie, oczywiście, że nie. Nie bądź śmieszna.
– Dlaczego to ma być śmieszne? Jesteś jeszcze młoda i atrakcyjna.
– A mój syn wciąż jeszcze ma autyzm.
– Co nie znaczy, że nie możesz mieć własnego życia. Daj spokój,
musieli być jacyś mężczyźni przez te wszystkie lata.
– O co ty mnie pytasz? Czy miałam kochanków?
– A miałaś?
Melanie osunęła się na krześle, wyciągnęła długie nogi, dżinsowa
spódnica podjechała jej do góry, odsłaniając uda.
Tata w sukience, usłyszała Robin słowa brata.
– Było kilku – przyznała Melanie ku jej zaskoczeniu.
– Naprawdę? Kto to był?
– Pytasz serio? – upewniała się Melanie.
– Czy to ktoś, kogo znam?
Melanie nie odzywała się tak długo, że Robin uznała, iż albo siostra
nie usłyszała pytania, albo rozmyślnie je zignorowała.
– Pamiętasz Steve’a Clarka? – zapytała w końcu, gdy Robin już
straciła nadzieję na odpowiedź i ponownie rozważała pomysł wyjścia
na kawę.
– Steve’a Clarka? Chodzi ci o tego grubego chłopaka z pryszczami,
który krążył wokół ciebie w liceum?
– Schudł i ma ładną cerę. Wygląda teraz naprawdę bardzo dobrze.
– Sypiasz z nim?
– Nie, już nie. To było lata temu. Ożenił się z Pamelą Haggar.
Pamiętasz ją?
Robin pokręciła głową.
– Ona też była gruba. I ciągle jest. Mają troje dzieci, chłopca
i dziewczynki bliźniaczki, żadne nie ma jeszcze pięciu lat.
– Kto jeszcze? Powiedziałaś, że to było lata temu.
– O Boże. Jeszcze ci mało? – westchnęła Melanie, choć wyraźnie
było widać, że nie ma nic przeciwko pytaniom siostry. – Mark Best...
Na pewno go pamiętasz.
Robin zmrużyła oczy, wydobyła z pamięci obraz młodego
człowieka.
– Wysoki, ciemne włosy, zielone oczy? Grał w koszykówkę?
– Właśnie.
– To on... On był najlepszy?
– Niestety, nie. – Zachichotała Melanie, kręcąc głową. – Ten zaszczyt
musi przypaść Ronniemu Simonowi – powiedziała tonem
niepozostawiającym wątpliwości. – Tak, on był wyjątkowy.
– Chyba go nie znam.
– Nie, nie znasz. Gdy oni się tu przeprowadzili, od dawna cię nie
było.
– Oni?
– On, jego żona i dzieci.
– Był żonaty?
– Ciągle jest.
– Wiedziałaś o tym?
– Oczywiście.
– To z nim przed chwilą rozmawiałaś?
– Nie. To było wiele miesięcy temu.
– Co się stało?
– To co zwykle. Skończyło się. I nie waż się mnie osądzać. Nigdy nie
miałaś romansu z żonatym mężczyzną?
Robin pokręciła głową. Pamiętała, ile krzywdy wyrządziły rodzinie
niezliczone romanse ojca i solennie sobie przysięgła nigdy nie sypiać
z żonatym mężczyzną.
– Czy mogę paniom coś zaproponować? Może coś do picia? –
zapytała recepcjonistka.
– Nie, dziękuję – odpowiedziały jednocześnie.
– Kochałaś go? – Robin zaryzykowała po kilku sekundach kolejne
pytanie.
– Kogo? Ronniego Simona? Zwariowałaś?
Robin zamilkła, ale tylko na chwilę.
– Byłaś kiedyś zakochana?
– Nie mam czasu na takie nonsensy.
– Miłość to nie nonsens.
– Czyżby?
– A ojciec Landona?
– Ten drań? Największa pomyłka w moim życiu.
– Miałaś od niego jakieś wiadomości?
– Nigdy. Skończyłyśmy już z tym przesłuchaniem?
– Nie sądziłam, że to było przesłuchanie.
– A jak byś to nazwała? – zapytała Melanie.
– Rozmową? – odpowiedziała Robin pytaniem. Prawdę mówiąc,
podobało jej się ostatnie pięć minut spędzone z siostrą.
– Rozmowa to zwykle wymiana zdań między dwiema stronami. Jak
byś się czuła, gdybym zarzucała cię pytaniami o twoje życie
seksualne?
– Śmiało – zachęciła Robin. Plecy jej zesztywniały, jakby
przygotowywała się do tego, co miało nastąpić. – Pytaj.
Melanie wzruszyła ramionami.
– Nie mam żadnych pytań.
– Moje życie w ogóle cię nie interesuje?
– Nieszczególnie. Myślę, że wiem wszystko, co powinnam wiedzieć.
– Czyli co?
Melanie obróciła się na krześle, założyła nogę na nogę i spojrzała
siostrze prosto w oczy.
– Nie wydaje mi się, że naprawdę chciałabyś rozmawiać o tym
teraz.
– Dlaczego nie? – Robin poczuła mrowienie zapowiadające atak
paniki. – Nie mamy dużo do roboty.
Oddychaj, usłyszała głos Blake’a.
– Doskonale. Uważam, że jesteś rozpuszczoną smarkulą, która
uważa, że świat kręci się wokół niej.
Robin z trudem złapała oddech.
– Ale ja myślę...
– Przepraszam, ale wydawało mi się, że interesowało cię, co ja
myślę – przerwała jej Melanie.
– Interesowało, ale... – Niewidzialne ręce chwyciły Robin za gardło.
– Myślę, że uważasz się za kogoś lepszego, że masz specjalne prawa.
Podobnie jak Alec. Wy dwoje zawsze łączyliście się przeciwko mnie,
śmialiście się ze mnie za moimi plecami, a czasami prosto w twarz,
tak jak zeszłej nocy.
– My nie... – Niewidzialne ręce zacisnęły się na gardle Robin.
– Myślisz, że jesteś lepsza ode mnie. Myślisz, że wszystko wiesz, bo
masz dyplom college’u, i uważasz, że to daje ci prawo osądzać moje
życie, mnie jako matkę, moje związki...
– Ja tylko chciałam lepiej cię poznać.
Oddychaj, po prostu oddychaj.
– Dlaczego? Po co? Zamierzasz tu zostać, gdy to wszystko się
skończy?
Robin nie znalazła odpowiedzi.
– No tak, tak właśnie myślałam – rzuciła szyderczo Melanie.
– To nie znaczy, że my...
– Czego? Że nie możemy zostać przyjaciółkami? Wiadomość
z ostatniej chwili: nigdy nie byłyśmy przyjaciółkami.
– Bo nigdy nie dałaś mi szansy – powiedziała Robin głucho. –
Nienawidziłaś mnie od chwili, gdy się urodziłam.
Melanie wpatrzyła się w sufit, jakby poważnie zastanawiała się nad
słowami siostry.
– Wiesz, może ostatecznie masz trochę racji. – Wzruszyła
ramionami. – W każdym razie byłaś ulubienicą mamy, więc jakie to
ma znaczenie? Jak to mówią, jest jak jest. Gdy to wszystko się skończy,
nasz ojciec umrze, a Alec będzie albo w więzieniu, albo w San
Francisco, ty wrócisz do Los Angeles i wyjdziesz za mąż za swojego
wymarzonego Blake’a, jak Barbie za Kena. I może wam się uda,
a może nie, ale jedno jest pewne – ja utknę na zawsze tu, w Red Bluff.
– Nie musisz tu zostawać – powiedziała Robin.
Melanie uniosła brwi.
– Będziesz miała pieniądze, będzie cię stać na profesjonalną pomoc
dla Landona. Możesz wysłać go do specjalnej szkoły...
– Masz na myśli zakład dla umysłowo chorych.
– Nie – zapewniła Robin. – Myślałam o szkole artystycznej. Sama nie
wiem.
– Naprawdę? Jest coś, czego nie wiesz?
Robin osunęła się na krześle, niepokój kłębił się w jej głowie, siły
wyparowały.
– W porządku, wygrałaś. Poddaję się.
– A Cassidy? Z nią też zamierzasz się poddać?
– Nie zostawię Cassidy.
– Nie? Jakże szlachetnie. A co to oznacza w praktyce?
Nagle wyrosła przed nimi recepcjonistka.
– Czy panie na pewno niczego nie potrzebują?
Robin zerwała się z krzesła. Ruszyła do drzwi, otworzyła je.
– Muszę zaczerpnąć trochę powietrza.
– Nie musisz śpieszyć się z powrotem – rzuciła Melanie, gdy za
Robin zamykały się drzwi.
Rozdział dwudziesty szósty
Oddychaj. Po prostu oddychaj.
Robin stała na chodniku przed budynkiem, w którym mieściła się
kancelaria Jeffa McAllistera, i łykała powietrze, jakby piła wodę.
– Niech to szlag – szepnęła. – Właśnie w chwili, gdy nabrała nadziei,
że ona i jej siostra robią postępy, że zbliżają się do prawdziwego
przełomu, że mogłyby nawiązać relację, rzeczywistość znów dała
o sobie znać, uniosła łeb niczym grzechotnik nadepnięty na poboczu
drogi przez nieuważnego wędrowca.
Ileż to razy waliła głową w tę samą ścianę?
– To już koniec – powiedziała głośno. – Mam dość.
– Przepraszam – odezwał się jakiś głos. – Czy pani mówiła do mnie?
Robin zobaczyła stojącą przed nią kobietę, starszą o mniej więcej
dziesięć lat, o okrągłej twarzy i ciekawskim spojrzeniu.
– Ach, nie. Przepraszam. Chyba mówiłam do siebie.
Kobieta się roześmiała.
– Ja to robię bez przerwy. Proszę się nie martwić.
Niestety, nie mam zupełnie nic oprócz zmartwień, pomyślała Robin,
gdy kobieta ruszyła przed siebie.
Robin przyglądała się długiej głównej ulicy miasta, w końcu jej
wzrok zatrzymał się na jaskrawoniebieskim budynku, gdzie mieściła
się siedziba Davis Developers. Od lat nie była już w firmie, ponieważ
ojciec nie lubił, gdy ktoś wpadał bez zapowiedzi. Pamiętała, że w tym
miejscu zawsze wrzało jak w ulu – pracownicy biegali w tę
i z powrotem między pokojami, telefony dzwoniły bez przerwy,
projektanci mozolili się, by stworzyć coś nowego i oryginalnego,
kreślarze nanosili ostatnie poprawki na projekty, specjaliści od
marketingu wymyślali najskuteczniejsze kampanie, sprzedawcy
przekonywali potencjalnych klientów. Oprócz działu kreatywnego
ważną rolę odgrywał w firmie zespół zajmujący się finansami –
dyrektor finansowy, dwóch księgowych, kierownik biura i co
najmniej tuzin sekretarek i asystentów.
Jedyną osobą mającą realną władzę był jednak człowiek, dla
którego wszyscy oni pracowali.
Jej ojciec.
Davis Developers była jego firmą, jego dzieckiem i kochanką. Robin
pomyślała, że oprócz siebie samego ojciec naprawdę kochał tylko swój
biznes. Wszystko inne było daleko w tyle – żona, pozostałe kobiety,
a z pewnością dzieci.
Cassidy. Robin słyszała szept ojca, widziała, jak wodził oczami po
sali szpitalnej, szukając tego dziecka, które nie było jego własne, ale
zdołało jakoś przebić mur jego egocentryzmu; tego wyczynu nie udało
się dokonać żadnemu z jego własnych dzieci. Nie zostawię cię,
pomyślała teraz, przypominając sobie wyraz sceptycyzmu na twarzy
Melanie i zastanawiając się, jak Blake zareaguje na pomysł zabrania
dziewczynki do Los Angeles. Miała rozpaczliwą nadzieję, że nie będzie
musiała wybierać między nimi.
Proszę mi więc nie mówić, żebym się nie martwiła, zawołała
w myślach do oddalającej się ulicą kobiety. Biorąc kolejny głęboki
oddech, Robin otworzyła wymyślne rzeźbione drewniane drzwi do
firmy jej ojca i weszła do małego holu. Przywitały ją całkowita cisza
i lodowate powietrze.
– Strasznie tu zimno – powiedziała bardziej do siebie niż do
atrakcyjnej blondynki o rumianych policzkach, siedzącej za
wykonanym z marmuru i szkła biurkiem recepcji. Jak informowała
tabliczka na marmurowym blacie, dziewczyna nazywa się Shannon
Leacock. Miała na sobie gruby biały sweter narzucony na żółtą
sukienkę na ramiączkach.
– Wiem. Utrzymują zbyt niską temperaturę – wyraziła współczucie
Shannon. – W czym mogę pomóc?
– Jest tak cicho – powiedziała Robin, nie bardzo wiedząc, co
właściwie robi w tym miejscu. Nie spodziewałam się, że będzie tak
spokojnie.
– Cóż, w tej chwili pracuje tylko niezbędny personel. Dopóki nie
będzie wiadomo... Przepraszam. Czy jest pani umówiona na
spotkanie?
– Nie – odparła szybko Robin. – Jestem... Jestem Robin Davis.
– Robin Davis? Robin Davis? – powtarzała Shannon. – Jest pani
krewną pana Davisa?
– Jestem jego córką.
Shannon zerwała się na równe nogi, omal nie przewracając swego
krytego czarną skórą krzesła.
– Bardzo przepraszam. Pani ojciec... Czy coś się stało? Czy on...?
– Wciąż się nie poddaje.
– Dzięki Bogu. Chwileczkę, zawołam Jackie. To nasza kierowniczka
biura. – Shannon chwyciła telefon i wybrała numer wewnętrzny do
Jackie, zanim Robin zdołała ją powstrzymać.
Jackie Ingram była prawdopodobnie ostatnią osobą, z którą Robin
chciałaby rozmawiać właśnie teraz.
– To nie jest koniecz...
– Och, proszę się nie martwić.
Dobry Boże.
– Zaraz tu będzie – powiedziała Shannon, rozłączając się. – Jak się
czuje ta mała dziewczynka? Cassidy, prawda?
– Tak, Cassidy – potwierdziła Robin. – Wydaje się, że wyzdrowieje.
– Cóż, dzięki Bogu choć za to. O, jest już Jackie.
Robin odwróciła się, gdy Jackie Ingram wyłoniła się zza rogu. Na
twarzy kobiety wyraźnie widać było ulgę. Widocznie spodziewała się
Melanie. Niech się pani nie martwi, pomyślała Robin. Moja siostra na
wszystkich tak działa.
– Czy coś... Pani ojciec... – zaczęła Jackie, lecz nie była w stanie
dokończyć pytania.
– Jego stan się nie zmienił.
Jackie skinęła głową, kładąc rękę na sercu. Nosiła ciemnoniebieski
kostium i włosy miała upięte w taki sam kok, jak wówczas, gdy się
poznały w szpitalu, przy łóżku Grega Davisa. Nie wydawała się tak
atrakcyjna, jak zapamiętała Robin; miała ziemistą cerę, trochę zbyt
wydatny nos, ciemne obwódki pod oczami i nie wyglądała ani
odrobinę młodziej niż na swoje pięćdziesiąt kilka lat. Trudno było
sobie wyobrazić, żeby ojciec wybrał ją sobie na kochankę, zwłaszcza
mając Tarę czekającą na niego w domu.
Chyba że Tara nie czekała ani w domu, ani nigdzie indziej.
Jak Kuba Bogu...
Jackie Ingram patrzyła na Robin wyczekująco.
– Czy mogę coś dla pani zrobić?
– Nie wiem... – zaczęła Robin. Dlaczego tu jestem? – Nie wiem. – Łzy
napłynęły jej do oczu i pociekły po policzkach.
– Może przejdziemy do mojego gabinetu? – Jackie objęła ją za
ramiona i nie czekając na odpowiedź, poprowadziła korytarzem.
– Przepraszam. Czuję się naprawdę zażenowana – powiedziała
Robin, gdy weszły do pierwszego gabinetu po lewej stronie, a Jackie
skierowała ją do jednego z dwóch obitych beżowym aksamitem foteli
naprzeciwko biurka. W ręku Jackie pojawiła się nagle chusteczka
higieniczna, jakby wyczarowana z rękawa; kobieta podała ją Robin
i usiadła na drugim fotelu.
– Nie musi się pani czuć zażenowana.
Robin wydmuchała nos, potem wytarła oczy, ale na próżno, łzy nie
przestawały płynąć.
– Przepraszam – powtórzyła. – Nic nie mogę na to poradzić.
– Wszystko w porządku – zapewniła Jackie. – To musi być dla pani
trudny czas.
– Jest pani bardzo uprzejma.
Przez duże okno za biurkiem wydać było dachy okolicznych
domów, a w oddali góry. W zagraconym gabinecie najwięcej miejsca
zajmowały sterty „Architectural Digest” oraz innych czasopism
poświęconych architekturze i projektowaniu, leżące na pokrytej
beżową wykładziną podłodze i pnące się niczym winorośl po
bladoniebieskich ścianach.
– Czy to pani wnuki? – zapytała Robin, spoglądając na trzy
oprawione w ramki zdjęcia na ścianie po prawej stronie; pierwsze
przedstawiało dwóch małych chłopców dumnie prezentujących
szerokie bezzębne uśmiechy, drugie – trzy dziewczynki
w koronkowych sukienkach, a trzecie – niemowlę śpiące spokojnie
w ramionach matki.
Czy mój ojciec naprawdę sypiał z babcią?
– Są śliczne, czyż nie? Trzech chłopców, trzy dziewczynki. Ale nie
przyszła tu pani rozmawiać ze mną o moich wnukach.
– Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, dlaczego tu jestem.
– Chce pani wiedzieć, co łączyło mnie z pani ojcem – stwierdziła
Jackie Ingram bez ogródek.
– Moja siostra zachowała się niegrzecznie tamtego dnia. Bardzo mi
przykro.
– Owszem, zachowała się niegrzecznie – zgodziła się Jackie. – Ale
miała też rację.
– Sypiała pani z moim ojcem?
– Tak, mieliśmy romans. Przyszłam do pracy dwa lata temu, po
odejściu Lisy Holt, a to się zaczęło jakieś pół roku później. Znała pani
Lisę?
Robin pokręciła głową.
– Czy mój ojciec miał romans również z nią?
– Nie wiem na pewno, ale nie byłabym zaskoczona. Przykro mi. Nie
chciałam pani zdenerwować.
– Nie zdenerwowała mnie pani. Od lat wiedziałam o wyczynach
ojca. Po prostu myślałam, że być może się zmienił po ślubie z Tarą.
– Chodzi pani o to, że ona była dużo młodsza od niego?
– Tak – przyznała Robin. – Chyba wyobrażałam sobie, że ona aż
nadto mu wystarcza.
– Moim zdaniem to stanowiło w gruncie rzeczy część problemu.
– Nie rozumiem.
– Mogę mówić szczerze?
Robin o mało się nie roześmiała. Tara nie żyła, jej ojciec był
śmiertelnie ranny, a ona siedziała w gabinecie ostatniej znanej
kochanki ojca, która ją pocieszała. A do tego ta kochanka była babcią.
– Ależ oczywiście – powiedziała, podnosząc ręce w geście
rezygnacji. – Proszę mówić.
– Sądzę, że pani ojciec, żeniąc się z Tarą, nie do końca zdawał sobie
sprawę z tego, co robi. Ona nie tylko była od niego dużo młodsza, ale
miała też małe dziecko. Zapomniał, jak to jest, gdy dzieciak plącze się
pod nogami cały dzień, codziennie. To nie znaczy, że nie kochał
Cassidy. Kochał. Ale ona dorastała... Cóż, wie pani, jakie są
dziewczynki w wieku Cassidy. Nie są najłatwiejszymi dziećmi. Cassidy
i jej matka często się kłóciły. Pani ojciec nie znosił tego. A Tara nie
znosiła mieszkać w jednym domu z pani siostrą i z tym jej biednym
synem. Zawsze chciała mieć swój własny dom. No i pojawiły się
problemy... w sypialni.
– Problemy w sypialni?
– Niestety, zamiast sprawić, żeby pani ojciec znów poczuł się młody,
Tara bardzo szybko doprowadziła do tego, że poczuł się bardzo stary.
Nie jej wina, naprawdę. Ale ona miała mnóstwo wigoru, a pani ojciec
z trudem za nią nadążał, jeśli pani rozumie, o co mi chodzi.
Robin skinęła głową, próbując wymazać formujący się właśnie w jej
głowie obraz ojca i Tary razem w łóżku.
– Powiedział mi kiedyś, że zapomniał, jakie są w łóżku
trzydziestolatki. – Jackie zachichotała na to wspomnienie. – Bał się
o swoje serce, mówił, że ona może go zabić. Niechcący, oczywiście.. –
Wzięła głęboki oddech. – Czy ma pani ochotę napić się czegoś? Może
wody? Wygląda pani trochę...
Robin z niemałym wysiłkiem rozluźniła mięśnie twarzy.
– Nie, dziękuję. Wszystko w porządku. Mówiła pani...
– Jest pani pewna, że chce tego słuchać?
– Całkiem pewna. – Tak naprawdę wcale nie miała pewności.
– Rzecz w tym, że pani ojciec uważał się za wspaniałego kochanka.
Proszę mnie źle nie zrozumieć – był nim. Jak na mężczyznę w jego
wieku i dla kobiety w moim wieku. Dziewczyny w pani wieku
oczekują większej... wytrzymałości. A w dzisiejszych czasach pragną...
nie, żądają orgazmów. Kobiety w moim wieku... Cóż, jesteśmy
szczęśliwe, że mężczyzna po prostu jest. Nie oczekujemy... Do diabła,
nie chcemy facetów na całą noc. Są męczący i prawdę mówiąc, trochę
nudni. Przez lata uprawiałyśmy grę wstępną. Wiemy, co działa, a co
nie działa. Po prostu chcemy osiągnąć cel. Zaszokowałam panią?
– Nie.
Tak.
– W każdym razie chodzi mi o to, że moim zdaniem pani ojcu
podobało się, że przy mnie nie miał obowiązku ciężko się napracować.
On musiał być uwielbiany, a ja go uwielbiałam. To proste.
– A pani mąż? – zapytała Robin. – Co z jego potrzebami?
– Och, mój mąż stracił zainteresowanie seksem lata temu.
Przynajmniej seksem ze mną.
– Rozglądał się za innymi kobietami?
– Za innymi mężczyznami, jak się okazało. – Jackie wzruszyła
ramionami. – Zadziwiające, że można żyć z kimś długie lata i nie mieć
pojęcia, kim ten człowiek jest.
– Czy był bardzo zły, gdy dowiedział się o pani romansie? Rzucał
groźby?
– Wyłącznie na pokaz. Dla zachowania pozorów. Niewiele osób wie
o jego odmiennych... zainteresowaniach.
– A więc nie sądzi pani...
– Że to on strzelał do pani ojca? Nie ma mowy. Dlaczego miałby to
robić? Myślę, że w gruncie rzeczy poczuł ulgę, gdy dowiedział się
o mnie i o Gregu. Dzięki temu nie czuł się już taki winny. I proszę nie
zapominać, że pani ojciec był nie tylko moim kochankiem, ale także
bardzo hojnym pracodawcą. Bóg raczy wiedzieć, co się teraz stanie,
czy nadal mam pracę... – przerwała. – Tak czy inaczej, to nie pani
zmartwienie.
– Czy mogłaby się pani zastanowić, kto miałby powód zrobić coś
takiego? – zapytała Robin, z ulgą witając koniec rozmowy o życiu
seksualnym ojca. – Jakiś źle potraktowany pracownik, niezadowolony
klient...
Jackie Ingram pokręciła głową tak gwałtownie, że kok na jej karku
rozluźnił się i pasma ciemnych włosów spadły kaskadą na ramiona.
– Pani ojciec mógł być uparty i apodyktyczny, czasami nawet
bezwzględny i jest prawdą, że nie wszyscy go lubili, ale zrobić coś
takiego, zabijać ludzi, strzelać do dziecka... Nie, nie mogę sobie
wyobrazić, że któryś z naszych pracowników lub klientów wpadł
w taką złość – przerwała na chwilę. – Pani ojciec nie wyjdzie z tego,
prawda?
– Jego stan się nie poprawia. – Robin wstała. – Powinnam iść.
Jackie Ingram też już była na nogach.
– Powie mu pani, że wszyscy modlimy się na niego, że my... że ja za
nim tęsknię?
– Obiecuję.
– Dziękuję. – Robin pozwoliła Jackie objąć się i uścisnąć.
– Trafię do wyjścia.
– Niech się pani trzyma! – zawołała za nią Jackie.
Gdy Robin wyszła na jaskrawe światło słoneczne, jej siostra i brat
czekali przy samochodzie.
– Mówiłam ci, gdzie ona jest – powiedziała Melanie do Aleca.
– Przepraszam – powiedziała Robin, czując, jak ogarnia ją fala
gorąca. – Długo czekaliście?
– Dość długo. – Melanie otworzyła drzwi samochodu i wsunęła się
za kierownicę. – Wsiadaj.
– Dokąd jedziemy? – zapytała Robin, zajmując miejsce obok siostry.
Melanie zjechała z krawężnika, jeszcze zanim Robin zapięła pas
bezpieczeństwa.
– Zobaczyć się z moim przyjacielem.
Rozdział dwudziesty siódmy
– Powiesz mi, kim jest ten przyjaciel? – zapytała Robin, gdy Melanie
zamilkła.
– Nie sądzę.
– Czy to ten sam przyjaciel, z którym wcześniej rozmawiałaś?
– Możliwe.
– Czy my gramy w „Dwadzieścia Pytań”?
– Tylko jeśli upierasz się przy ich zadawaniu.
Robin obróciła się do tyłu i zapytała brata:
– Co się działo u McAllistera?
– To poufne – odparł.
– Naprawdę? Nikt mi niczego nie mówi. – Robin odwróciła się od
brata i zapatrzyła w widoki za przednią szybą, szybko zmieniające się
z miejskich na wiejskie; zamiast chodników i biurowców rozciągały
się teraz nagie pola. Niezmienny był tylko upał, gorące powietrze
podnosiło się falami z nawierzchni drogi. – Czy nikogo nie interesuje
moja wizyta w firmie taty? – zapytała po dłuższej chwili.
– Nieszczególnie – odparł Alec.
– Zupełnie nie – odparła Melanie.
Najwyraźniej jej rodzeństwo nie było w nastroju do rozmowy czy
snucia przypuszczeń, nie miały więc wielkiego sensu próby
podtrzymywania ani jednego, ani drugiego. Następne pięć minut
przejechali bez słowa, tylko z radia płynęły dźwięki jakiejś piosenki
country o stracie i smutku. Witamy w klubie.
Zadzwonił telefon Robin.
Dzięki Bogu. Przynajmniej ktoś chce ze mną porozmawiać. Robin
wyjęła telefon z torebki, zobaczyła, że dzwoni Blake, i przyłożyła
aparat do ucha.
– Co się stało?
– Spokojnie. Mam piętnaście minut przerwy. Wygląda na to, że będę
uwiązany przez resztę popołudnia.
– W porządku. Nie wrócimy do domu jeszcze przez jakiś czas.
– Alec wciąż jest u adwokata?
– Nie, już skończył.
– Coś wam powiedział?
– Najwyraźniej nie ma nic do powiedzenia.
– Dobrze, posłuchaj. Powinnaś coś wiedzieć.
– Co takiego?
– Landon... On wyszedł krótko po waszym wyjeździe. Nie wrócił do
domu.
Robin zerknęła na siostrę.
– Co jest? – zapytała Melanie, nie patrząc na nią.
– Dobrze, dziękuję – powiedziała Robin do Blake’a. – Zobaczymy się
później. – Wrzuciła telefon do torebki, zastanawiając się, czy
powiedzieć Melanie o jej synu, czy też nie. Wyobraziła sobie, jak taka
rozmowa mogłaby wyglądać.
„Blake mówi, że Landona nie ma w domu.
Co z tego? On może wychodzić. Nie jest więźniem.
Ja tylko mówię...
Lepiej nic nie mów”.
W tej chwili zorientowała się, że samochód przyśpiesza, potem
zwalnia, potem znów przyśpiesza.
– Co się dzieje?
– Chyba ktoś za nami jedzie – wyjaśniła Melanie.
Robin i Alec natychmiast się obrócili, aby popatrzeć.
– Czy to szeryf? – zapytała Robin.
– To nie wygląda na radiowóz – powiedział Alec.
– Możesz zobaczyć, kto prowadzi?
– Nie.
– Może nie jedzie za nami – powątpiewała Robin.
– Jest za nami, od kiedy wyjechaliśmy z Main Street. Zjeżdżam na
pobocze.
– Czy to jest dobry pomysł?
– A masz lepszy?
– Mama zawsze powtarzała, że lepiej nie szukać kłopotów –
przypomniała Robin, gdy jej siostra zjechała na pobocze i zatrzymała
samochód.
– Tak, i zobacz, dokąd ją ta zasada doprowadziła. Może gdyby
trochę wcześniej poszukała kłopotów, wciąż by żyła. – Samochód,
który za nimi jechał, wyminął ich. – W porządku. Dobrze. Wygląda na
to, że się myliłam.
– Nie – powiedział Alec. – Spójrzcie. Zjeżdża na pobocze.
– Cholera – rzuciła Robin, gdy ciemnoniebieski buick zatrzymał się
jakieś pięćdziesiąt metrów przed nimi.
– Kto to, u diabła, jest? – zdenerwowała się Melanie, a tymczasem
kierowca wysiadł z wozu i ruszył w ich stronę.
Mimo słońca świecącego jej prosto w oczy Robin bez trudu
rozpoznała Dylana Campbella. Nie sposób było nie dostrzec buty
wyraźnie widocznej w jego pewnym kroku ani wyzywającego
przechylenia głowy.
– Cholera – znów wyrwało się Robin.
– Czy to jest ten, o którym myślę, czy mi się tylko wydaje? – zapytała
Melanie.
– Chyba sobie ze mnie żartujecie. – Alec zaczął otwierać drzwi
samochodu.
– Alec, nie... – zaczęła Robin, lecz brat zdążył już wysiąść. – Niech to
szlag. – Otworzyła swoje drzwi, a jednocześnie to samo zrobiła
Melanie. Gorące powietrze uderzyło ją tak mocno, jakby dostała cios
w szczękę, omal nie upadła na wysuszoną ziemię.
– No, no. Witajcie, witajcie! – zawołał Dylan. – Wygląda na to, że jest
tu cała banda.
– Dlaczego za nami jechałeś? – zapytała Robin.
Dylan, rozluźniony, uśmiechnął się od ucha do ucha. Mimo upału
ubrany był na czarno i wydawało się, że całkiem dobrze się czuje
w takim stroju.
– To moja dziewczynka. Szkoda czasu na grę wstępną. Cześć,
Melanie. Świetnie wyglądasz. I Alec. Jak się masz, stary. Nie widziałem
cię całe wieki.
– Całe wieki to nie dość długo, ty gnojku.
– Tego gnojka przynajmniej nie było w Red Bluff tej nocy, gdy ktoś
strzelił w twarz jego ukochanej byłej żonie. O ile wiem, to więcej, niż
można powiedzieć o tobie.
– Wystarczy – włączyła się Robin – powiedziałeś już dość.
– Zastrzeliłeś ją, Alec? – Dylan ją zignorował, zadał natomiast
pytanie, którego się bała. – Zabiłeś Tarę? Pozbawiłeś moją małą
dziewczynkę matki?
– Na twoim miejscu nie byłabym takim chojrakiem – powiedziała
Robin tonem, w którym pobrzmiewało więcej pewności siebie, niż
miała jej w rzeczywistości. – Twoje alibi wcale nie jest niepodważalne.
Z łatwością mogłeś kogoś wynająć.
– Powinnaś znać mnie lepiej, Robin. Jestem bardzo trzeźwo
myślącym facetem. Nigdy nie wynająłbym nikogo, żeby skrzywdził
Tarę. Gdybym chciał śmierci tej suki, sam bym to załatwił. Nie
pozwoliłbym, żeby ktoś inny miał taką dobrą zabawę. – Pokręcił
głową. – I jestem pewny na mur beton, że nie zostawiłbym żadnych
świadków. – Odgarnął włosy z czoła, uśmiechnął się, gdy opadły
z powrotem. – A poza tym jestem innym człowiekiem. Więzienie
zmienia ludzi. Myślałem, że chociaż ty jedna wierzysz, że każdy
zasługuje na drugą szansę. Muszę powiedzieć, że jestem nieco
rozczarowany.
– Muszę powiedzieć, że gówno mnie to obchodzi.
– Czego ty chcesz, Dylanie? – zapytała Melanie.
– Czego chcę? – powtórzył. – Cóż, przekonajmy się. Na początek miły
byłby dostęp do mojej córki.
– Ona nie chce cię widzieć – powiedziała Robin.
– Jestem pewny, że udałoby ci się ją przekonać, gdybyś z nią
porozmawiała i wytłumaczyła powód.
– A ten powód to?
– Jestem jej tatą. Prawdziwym tatą. I chcę się nią opiekować,
nadrobić wszystkie stracone lata.
– Nic z tego.
– Porozmawiamy z nią – powiedziała Melanie. – Zobaczymy, co da
się zrobić.
– Co takiego? – krzyknęła zduszonym głosem Robin.
– Ten człowiek ma prawo widywać swoją córkę – odparła Melanie.
– Nareszcie głos rozsądku. – Dylan uchylił przed Melanie
wyimaginowanego kapelusza.
– Żadna siła mnie nie zmusi, żebym pozwoliła ci przebywać
w pobliżu tej dziewczynki – zapewniła Robin.
– Porozmawiamy z Cassidy – powtórzyła Melanie.
Na poboczu drogi zatrzymał się trzeci samochód. Robin
obserwowała, jak otwierają się drzwi i para zdartych kowbojskich
butów uderza o żwirowane pobocze drogi.
– Jakiś problem? – zapytał szeryf Prescott, wysuwając się zza
kierownicy samochodu.
– Dzień dobry, szeryfie – przywitał się Dylan. – Czy to przypadek?
Wszyscy razem w tym samym miejscu?
– Jakieś problemy?
– Nic, z czym byśmy sobie nie poradzili – zapewniła Melanie.
– Dylan właśnie nas opuszcza – dodała Robin.
Dylan skinął głową w stronę Aleca.
– Kiedy pan aresztuje tego człowieka, szeryfie?
– Kiedy mi się spodoba.
Dylan zachichotał.
– Dobra. Wydaje się, że wszyscy jesteśmy dziś trochę podminowani.
To pewnie ten upał. Chyba sobie pojadę, zostawię was z tym, chłopcy.
Mieszkam w hotelu Czerwony Kogut, gdybyście chcieli się ze mną
skontaktować. Porozmawiasz z Cassidy? – zwrócił się do Melanie.
– Zobaczę, co mogę zrobić.
– Cóż, z mojej strony nie możesz liczyć na żadną pomoc –
powiedziała Robin.
– A kiedy to pomogłaś mi w jakikolwiek sposób?
Robin ugryzła się w język, aby nie odwarknąć; w milczeniu
patrzyła, jak Dylan wsiada do samochodu i odjeżdża.
– Ten człowiek jest biologicznym ojcem Cassidy – powiedziała
Melanie. – Jeśli o mnie chodzi, to skoro on chce przejąć ode mnie
opiekę nad córką, bardzo chętnie się na to zgodzę.
– Za żadną cenę nie pozwolę, by dostał Cassidy w swoje łapy –
oznajmiła Robin.
– Być może nie będziesz w stanie go powstrzymać. On ma prawo,
czy to ci podoba, czy nie. Czy Cassidy się to podoba, czy nie. Ona jest
nieletnia. A on jest jej ojcem. Co pan na to, szeryfie?
– Myślę, że powinniście chyba pomówić o tym z prawnikiem –
odparł Prescott. – Na przykład z Jeffem McAllisterem. Słyszałem, że
już zapłaciliście mu za poradę. Podzielisz się ze mną informacjami,
Alec?
Alec się roześmiał.
– Obawiam się, że nie jestem w nastroju do dzielenia się.
– Co pan tu robi, szeryfie? – zapytała Robin. – Z pewnością ma pan
lepsze rzeczy do roboty, niż cały dzień nas śledzić.
– Po prostu wykonuję swoją pracę. Mam oko na dobrych obywateli
Red Bluff. I nadzieję, że nie pakują się w tarapaty. Wiecie, że zaledwie
kilka kilometrów stąd jest granica miasta. Nie chciałbym widzieć
waszego brata wsadzanego do więzienia, ponieważ nie znał granic
miasta. Ani was – za nieumyślną pomoc i podżeganie.
– Mój brat nie ma zamiaru wyjeżdżać z Red Bluff.
– Cieszę się, że to słyszę.
– Dlaczego więc nie przestanie pan nas nękać i nie skupi się na
znalezieniu tego, kto strzelał do mojej rodziny? – zapytała Robin, gdy
szeryf odwrócił się, by odejść.
– To właśnie próbuję robić. Będę w kontakcie. – Wsiadł do
samochodu i odjechał.
– No, no – zdziwił się Alec. – Od kiedy zrobiłaś się taka zadziorna?
Robin spojrzała na brata.
– Zamknij się, do cholery.
– Chwila, chwila. O co ci chodzi?
– Zrobiłeś to, Alec?
– Co? – Alec popatrzył bezradnie na Melanie.
Melanie wzruszyła ramionami, co znaczyło: „Nie patrz na mnie”.
– Bo muszę ci powiedzieć – ciągnęła Robin, czując strużkę potu
spływającą jej po szyi – że jestem naprawdę zmęczona i chora od tych
wszystkich bzdur.
– Jakich bzdur?
– Chcę, żebyś skończył z przepraszaniem, wykrętami i wstawianiem
mi gadek i powiedział prawdę.
– Powiedziałem ci prawdę.
– Do nikogo nie strzelałeś – oświadczyła Robin.
– Do nikogo nie strzelałem – potwierdził Alec.
– A więc co, u diabła, robiłeś w Red Bluff tamtej nocy? Muszę to
wiedzieć i to teraz. Słyszysz, co mówię?
– Nie mogę ci powiedzieć. Jeśli dostaniesz wezwanie do sądu...
– Wtedy powołam się na piątą poprawkę albo skłamię, albo nie daj
Boże powiem prawdę. Bóg wie, że ktoś tutaj musi zacząć.
– Cholera – rzucił Alec.
– Teraz, bracie. Albo, przysięgam, wracam do Los Angeles, a ty
będziesz musiał sam radzić sobie z całym tym gównem. Naprawdę
tego chcesz?
Na długą chwilę zapadła cisza. Alec odgarnął włosy z czoła,
nieświadomie naśladując gest Dylana Campbella. Zerkał raz po raz na
wyschniętą, pustą wiejską drogę, jakby miał nadzieję, że ktoś
przybędzie mu na ratunek.
– Przyjechałem zobaczyć się z Tarą – powiedział w końcu tak cicho,
że Robin musiała wytężać słuch. I nie od razu zrozumiała sens tych
słów.
– Przyjechałeś zobaczyć się z Tarą?
– Co to znaczy, że przyjechałeś zobaczyć się z Tarą? – zażądała
odpowiedzi Melanie. – Byłeś w ich domu tamtej nocy?
– Nie – odparł szybko Alec. – Nigdy nie byłem w środku. Tara i ja
mieliśmy się spotkać w hotelu, w Riverbank Inn. Zadzwoniła koło
dziewiątej i powiedziała, że pojawiły się problemy i że nie może wyjść.
– Zaczekaj, wróć – przerwała bratu Melanie. – Co to znaczy, że
mieliście się spotkać?
Robin oparła się plecami o bok samochodu siostry; płynące ze
środka gorące powietrze parzyło ją przez ubranie. A więc jej
podejrzenia co do Aleca i Tary okazały się słuszne.
– Oni mieli romans.
– To było więcej niż romans – powiedział Alec ostro. – Kochaliśmy
się. Zawsze się kochaliśmy. Ona wiedziała, że jej małżeństwo z tatą
było wielką pomyłką. Zamierzała go zostawić.
– Jasna cholera – wyrwało się Melanie.
Robin patrzyła na brata, czując, że ma w oczach łzy.
– Chyba będzie lepiej, jak zaczniesz od początku.
Rozdział dwudziesty ósmy
– Czy możemy przynajmniej wsiąść do samochodu, żebym mogła
włączyć klimatyzację? – zaproponowała Melanie.
Wszyscy troje wsiedli do starej impali, Melanie z przodu, Robin
i Alec na tylne siedzenie; Robin mocno trzymała brata za rękę.
Melanie uruchomiła silnik, w tylne fotele uderzył słaby podmuch
letniego powietrza.
– To się zaczęło mniej więcej rok temu – zaczął Alec, nie czekając na
ponaglenia. – Tara przysłała mi mejl, pisała, że jest nieszczęśliwa, że
tata znów stosuje swoje stare sztuczki, że ona nie ma z kim
porozmawiać, że tęskni za mną, tego rodzaju rzeczy. Nie chciałem
odpowiadać, ale jeśli chodzi o Tarę, nigdy nie miałem silnej woli
i wkrótce pisaliśmy do siebie prawie codziennie.
– Przypuszczam, że tata się domyślał, że coś jest nie tak, że Tara jest
nieszczęśliwa, i być może zaczął się niepokoić, ponieważ
niespodziewanie zgodził się, że powinni się przeprowadzić do
własnego domu. Tara namawiała go na to od ślubu, ale wiecie, jaki
uparty potrafił być tata. Długo nie dawał się przekonać. Nagle, ni
z tego, ni z owego, uznał, że ona ma rację, że potrzebują własnego
domu. A on zbuduje jej dom z marzeń, bla bla bla. Oczywiście –
wiecie, jaki jest tata – tak naprawdę zamierzał wybudować dom ze
swoich marzeń. To on podejmował wszystkie decyzje – gdzie
wybudują dom, jak go urządzą. Zna się przecież na wszystkim
i wszystko wie. Nie wiedział tylko, że prestiżowa firma projektowania
wnętrz, McMillan i Loftus, ma w San Francisco siedzibę zaledwie
dziesięć przecznic od mojego mieszkania, dzięki czemu Tara i ja
mogliśmy się spotykać bez przeszkód.
– Początkowo nic się nie działo. Spotykaliśmy się na kawie. Za
pierwszym razem Tara przyprowadziła ze sobą Cassidy. Udawaliśmy,
że jesteśmy po prostu parą starych przyjaciół, którzy przypadkiem
wpadli na siebie na ulicy. Tara przedstawiła mnie córce jako Toma
Richardsa, kolegę ze szkoły. Na szczęście Cassidy mnie nie pamiętała,
a ja też prawdopodobnie bym jej nie poznał, tak bardzo wyrosła.
Poszliśmy do mojego mieszkania, zrobiłem dziecku gorącą czekoladę
i udawaliśmy z Tarą, że wspominamy dawne czasy. Tak czy inaczej,
później Tara zwykle przychodziła sama. Dalej sprawy potoczyły się
szybko. Wkrótce mniej więcej regularnie jeździłem do Red Bluff.
Spotykaliśmy się w różnych motelach na obrzeżach miasta.
– A tata niczego nie podejrzewał?
– Nawet jeśli podejrzewał, że Tara ma romans, choć jeśli wziąć pod
uwagę ego taty, mocno w to wątpię, z pewnością nigdy nie pomyślał,
że może chodzić o mnie.
– Dobrze – powiedziała Robin, oblana potem mimo chłodniejszego
teraz powietrza. – A więc ty i Tara mieliście romans...
– Kochaliśmy się – poprawił Alec po raz drugi.
– Kochaliście się. Czy ona zamierzała powiedzieć tacie?
– Zamierzała, ale wtedy się przeprowadzali, potem było oblewanie
nowego domu. Tara nie chciała stawiać taty w trudnym położeniu
i nie chciała zdenerwować Cassidy, która z jakichś
niewytłumaczalnych powodów wydawała się naprawdę kochać
naszego ojca. Po prostu nie była to odpowiednia pora. A przy tym Tara
bała się, jak tata zareaguje na wiadomość, że ona zamierza go
zostawić. Zaproponowałem, że będę wówczas przy niej, lecz jej
zdaniem nie był to dobry pomysł. Chcieliśmy omówić to wszystko
tamtej nocy, zaplanować konkretne posunięcia, ale ona zadzwoniła
i powiedziała, że pojawiły się problemy, nie może teraz wyjść
i zadzwoni później.
Alec zapatrzył się w szybę, jakby zobaczył w niej odbicie scen, które
wspominał.
– Zrobiło się po północy, a ona wciąż nie dzwoniła; denerwowałem
się i zadzwoniłem do niej, ale nie odebrała. Pojechałem więc do niej
do domu. Gdy tylko znalazłem się na tej ulicy, zobaczyłem radiowozy
i karetkę. Pomyślałem, że może tata dostał ataku serca, gdy Tara mu
powiedziała, że go zostawia, albo że on zrobił coś szalonego, na
przykład jej groził, a ona wezwała gliny. Szczerze mówiąc, właściwie
nie wiem, co myślałem. Przez chwilę jeździłem w kółko i usiłowałem
wymyślić, co powinienem zrobić, a w końcu, sam nie wiem jak,
wróciłem do San Francisco. Następną rzeczą, jaką pamiętam, są wasze
gorączkowe wiadomości na mojej poczcie głosowej.
– Ale dlaczego po prostu nie powiedziałeś nam tego?
– Prawdę mówiąc, początkowo byłem zbyt zszokowany. Gdy się
dowiedziałem, że tata został postrzelony, moją pierwszą myślą było,
że to Tara do niego strzelała. Potem powiedziałaś, że do Tary też
strzelano, pomyślałem więc, że tata strzelił do niej, a potem do siebie.
Ale potem powiedziałaś, że ktoś strzelał do Cassidy, i to już było
zupełnie nie do pomyślenia i wyglądało raczej na jakiś napad.
Alec pochylił się i ukrył twarz w dłoniach.
– Nie mogłem w to uwierzyć. Nie wiedziałem, co robić. Wydawało
mi się, że mówienie komuś o Tarze i o mnie nie ma sensu,
skomplikowałoby to tylko sytuację jeszcze bardziej, a i tak była już
wystarczająco skomplikowana. A potem, kilka dni później, zaczęłaś
pytać o mój samochód i zorientowałem się, że szeryf się dowiedział, że
byłem w Red Bluff. Zdawałem sobie sprawę, jak to wygląda i że nikt
mi nie uwierzy. Na to, że Tara chciała zostawić tatę, miałem tylko
moje słowo. Szeryf prawdopodobnie doszedłby do wniosku, że
zabiłem Tarę i strzelałem do ojca i Cassidy, ponieważ Tara
postanowiła nie zostawiać taty. Powiedziałby, że wpadłem w furię, bo
po raz drugi robiła ze mnie głupka, a ja nie zamierzałem jej na to
pozwolić.
– Miałby rację? – zapytała Melanie z przedniego siedzenia.
– Cholera! – rzucił Alec, patrząc błagalnie na Robin. – Sama widzisz.
– Tylko pytam – powiedziała Melanie.
Alec odwrócił się do Robin.
– Posłuchaj. Jeśli chodzi o motywy, trochę naciągany byłby domysł,
że po przeszło pięciu latach wciąż chowałem urazę, zwłaszcza jeśli
w tym czasie ani razu nie widziałem Tary. Ale gdybym się przyznał do
trwającego romansu, wszystko przedstawiałoby się zupełnie inaczej.
Dodać do tego moją obecność tu, w Red Bluff, tamtej nocy i mają
mocne dowody, by wnieść sprawę.
– Co powiedział McAllister?
– Zgadza się ze mną. Mówi, że jest dużo czasu na prawdę, jeśli i gdy
mnie aresztują. Tymczasem nie ma konieczności, bym robił to, co
należy do nich.
Robin osunęła się na fotel.
– Cholera. – Co tu było jeszcze do powiedzenia?
– Przepraszam – powiedział Alec. – Wszystko schrzaniłem.
– Łagodnie mówiąc. – Melanie wrzuciła bieg i zjechała z pobocza.
– Nie strzelałem do nich. Przysięgam.
– Wierzę ci – powiedziała Robin, obserwując we wstecznym
lusterku przymrużone oczy siostry.
– Dziękuję.
– Dokąd jedziemy? – zapytała Robin.
– Do miejsca, do którego jechaliśmy przed tą małą scenką
z Prawdziwych wyznań. Zapnijcie pasy, wy dwoje – poleciła Melanie
i dodała, parafrazując słowa Bette Davis z filmu Wszystko o Ewie: –
Zanosi się na ciężką jazdę.
*
Niespełna dziesięć minut później dojechali do odosobnionej,
ogrodzonej drucianą siatką posiadłości na obrzeżach Red Bluff.
Melanie wysiadła z samochodu, by otworzyć drewnianą bramę,
potem wjechała na szeroką ścieżkę biegnącą przez jałowy,
pozbawiony drzew pas ziemi. W niczym nie przypominało to
porośniętych bujną roślinnością terenów uprawnych wzdłuż rzeki
Sacramento. Równie dobrze moglibyśmy być na księżycu, pomyślała
Robin, rozumiała jednak, dlaczego turystom miejsce to mogło
wydawać się fascynujące. Nadawało ono nowe znaczenie pojęciu
„otwarta przestrzeń”.
Na prawo od ścieżki stała jaskrawopomarańczowa stajnia, po lewej
– mała drewniana chata, wszędzie, jak okiem sięgnąć, rosła pożółkła,
wyschnięta trawa. Po jednej stronie chaty stał rdzewiejący stary
chevy, po drugiej lśniący harley-davidson. Robin nie miała
wątpliwości, do kogo należy ta posiadłość.
– Wszyscy wysiadać. – Melanie zgasiła silnik i otworzyła drzwi.
Robin zaatakował natychmiast zapach koni, kichnęła raz, potem
drugi i trzeci.
– Tędy. – Melanie ruszyła szybkim krokiem w stronę stajni.
– Zamierzasz nam powiedzieć, dlaczego tu jesteśmy? – zapytał Alec,
idąc wraz z Robin za starszą siostrą.
W odpowiedzi Melanie wskazała ręką pole za stajnią.
Robin przysłoniła oczy dłońmi, ponieważ nawet okulary słoneczne
nie chroniły przed oślepiającym światłem, przed którym nie było
ucieczki w tym pozbawionym choćby odrobiny cienia miejscu.
W oddali dostrzegła dwóch mężczyzn na koniach; jechali w całkowicie
zgodnym tempie i rytmie.
– Czy to Landon? – zapytała Robin, wytężając wzrok, by dostrzec coś
znajomego w niewyraźnych, rozmazanych twarzach mężczyzn.
– Tak, to on – odparła Melanie z zaskakującą, lecz niewątpliwą
dumą w głosie.
– A ten mężczyzna z nim to Donny Warren?
– Tak. – I tym razem w głosie Melanie brzmiała duma.
– Co się dzieje? – zapytał Alec. – Kim jest Donny Warren?
Jeźdźcy ruszyli w ich kierunku, jeden z nich pomachał ręką.
– Przyjaciel Landona – wyjaśniła Melanie. – Uczy go jeździć konno.
Robin czytała artykuł dowodzący, że zwierzęta – psy, a zwłaszcza
konie – mogą skutecznie pomagać w leczeniu autyzmu.
– Zadzwonił, gdy byłeś u McAllistera, powiedział, że Landon jest
z nim i nie powinnam się denerwować.
– Bardzo interesujące – skwitował Alec.
Robin wyczuła w głosie brata coś, co ją zaniepokoiło.
– Poprawcie mnie, jeśli się mylę – ciągnął Alec, potwierdzając
najgorsze obawy Robin – ale czy Cassidy nie powiedziała szeryfowi, że
w noc strzelaniny w domu taty było dwóch mężczyzn, wysokich
i muskularnych?
– Alec... – ostrzegła Robin, choć słowa brata nie były pozbawione
sensu.
– Tylko pytam – powiedział Alec z chytrym uśmieszkiem.
Mężczyźni na koniach podjechali bliżej, ich twarze wyłoniły się
z cienia. Landon uśmiechał się od ucha do ucha spod kapelusza
o szerokim rondzie.
Robin pomyślała, że po raz pierwszy widzi uśmiech swojego
siostrzeńca.
Melanie również się uśmiechała, co prawda słabo, ale i tak był to
niezwykle rzadki widok.
– Spokojnie – rzucił Alec, przeszywając ją wzrokiem. – Pieprzysz się
z tym facetem?
Melanie aż podskoczyła.
– Robisz to – stwierdził Alec. – Pieprzysz się z nim.
– Zamknij się.
– Melanie ma chłopaka, Melanie ma chłopaka – podkpiwał sobie
Alec.
– Uprzedzam cię...
– Nie zrozum mnie źle. Myślę, że to wspaniale – powiedział,
a tymczasem Donny Warren zeskoczył z ciemnokasztanowatego
konia, zdjął kapelusz i podszedł do gości. – Hipotetycznie, oczywiście,
jeśli ktoś dostatecznie mocno nienawidził ojca i Tary, mógł poprosić
o pomoc kochanka i syna...
– Zamknij się, do cholery.
Robin kichnęła.
– Na zdrowie – powiedział Donny Warren, wyciągając z kieszeni
dżinsów chusteczkę i podając ją Robin.
– Dziękuję.
– Jestem Donny. Ty musisz być Robin. Chyba widziałem cię
niedawno na poboczu drogi.
Robin skinęła głową.
– Miło cię poznać.
– A ja jestem Alec, brat Melanie – wtrącił Alec, wyciągając rękę.
Skrzywił się, gdy Donny nią potrząsał. – Nie tak mocno, kowboju.
– Przepraszam.
Donny cofnął się o krok, a wtedy Robin zauważyła, że z profilu jego
twarz wydawała się mniej groźna niż widziana z przodu. Czarne jak
węgiel oczy patrzyły łagodnie, błyskały w nich nawet iskierki. Mimo
prażącego upału czuł się świetnie w swojej mocno opalonej skórze, na
jego kraciastej koszuli nie było widać plam potu. Człowiek w zgodzie
ze sobą i swoim otoczeniem, pomyślała. Trudno sobie wyobrazić, że
ktoś taki kogoś zabija.
Potem Robin przypomniała sobie, że służył dwie tury
w Afganistanie.
– Mówiłam im właśnie, że uczysz Landona jazdy – powiedziała
Melanie, obserwując, jak Landon zeskakuje z jabłkowitego konia.
– Tak. Szybko się uczy. Dziś poszło mu wspaniale. Prawda,
Landonie?
Landon patrzył w ziemię, w rękach wciąż mocno trzymał lejce.
– To bardzo wielkodusznie z twojej strony – skomentował Alec – że
spędzasz tak dużo czasu z Landonem.
– Cóż, lubię tego dzieciaka. A my obaj lubimy konie i motocykle.
A poza tym dorastałem z bratem, który miał trudności z nauką, więc
to dla mnie nic nowego. Macie ochotę wejść na drinka?
– Myślę, że raczej będziemy wracać – zdecydowała Melanie.
– Oczywiście. Jak sobie życzycie – powiedział Donny. Zerknął na
Landona. – Wezmę to, kolego. – Wyjął lejce z rąk Landona.
– Chodź, synu – poleciła Melanie.
– Miło was było poznać. – Donny uśmiechnął się Robin i Aleca. –
Jutro o tej samej porze, Landonie? Ty też – zwrócił się do Aleca – jeśli
masz ochotę pojeździć.
– Być może skorzystam z zaproszenia – powiedział Alec,
uśmiechając się do Melanie.
– Jeśli ktoś cię wcześniej nie zastrzeli – brzmiała szybka riposta
Melanie.
Rozdział dwudziesty dziewiąty
Następnego rana zadzwonił telefon.
– Robin? – Cienki głosik aż drżał z entuzjazmu.
– Cassidy? – upewniła się Robin.
– Wiesz, co się stało? Doktor mówi, że jestem gotowa do wypisania.
Robin spojrzała na Blake’a, który siedział przy kuchennym stole
z laptopem, odpowiadając na mejle.
O co chodzi?, pytały jego oczy.
– Lekarz mówi, że Cassidy jest gotowa, by wrócić do domu –
szepnęła. – To fantastycznie, kochanie. Powiedział, kiedy dokładnie?
– Mówił, że możesz przyjechać po mnie w każdej chwili. Nawet
teraz. To znaczy, jeśli to nie sprawi zbyt dużego kłopotu.
Co ja robię?, pytała Robin siebie samą. To nie był już jej dom,
a Melanie nie będzie zachwycona, że Robin podejmuje decyzje, nie
pytając jej o zdanie. Ale Melanie w tej chwili nie było, a ona nie mogła
powiedzieć temu dziecku, że musi pomyśleć i oddzwoni.
– Oczywiście to żaden kłopot – zapewniła. – Przyjedziemy
najszybciej, jak się da.
– Robin...
– Tak?
– Możesz zabrać mi coś do ubrania? Byłam w piżamie, gdy... No,
wiesz. A ona do niczego się nie nadaje...
Robin wyobraziła sobie dziecięcą piżamę podziurawioną na
przodzie kulami i przesiąkniętą krwią.
– Jasne. Pójdziemy do twojego domu i coś wybierzemy. – Taśma
policyjna wokół rezydencji jej ojca została już zdjęta, ale na samą myśl
o powrocie tam, o widoku krwi pokrywającej łóżko Cassidy niczym
koc, Robin poczuła ściskanie w żołądku. – Wiesz co? To jest pierwsza
dobra wiadomość, jaką usłyszeliśmy od dłuższego czasu. Zasługujesz
na coś specjalnego. Zatrzymamy się w sklepie i kupimy ci coś nowego.
– Naprawdę? Na Main Street jest cudowny sklep, nazywa się
Trendsetters. Kocham ich rzeczy.
– Coś szczególnego?
– Nie. Ty wybierz.
– W porządku. Postaram się. Zobaczymy się niedługo. – Robin się
rozłączyła, Blake zamknął laptop. – Melanie nie będzie zadowolona.
– A czy kiedykolwiek jest?
– Ona nie cierpi niespodzianek.
– Ona nie cierpi wszystkiego. Zadzwonisz do niej?
– Nie. Dopiero jest ranek. Po co psuć dzień tak wcześnie?
– Uczysz się – powiedział Blake z uśmiechem.
Melanie obudziła się w złym humorze, który z godziny na godzinę
robił się jeszcze gorszy. Osiągnął szczyt, gdy Alec postanowił zabrać
się z nią i Landonem na ranczo Donny’ego Warrena.
– O co chodzi? – zapytał. – Lubię konie, a twój kochanek mnie
zaprosił.
Jedyną odpowiedzią Melanie było uparte milczenie. Wyjechali
mniej więcej godzinę temu i Robin nie wiedziała, kiedy wrócą.
Melanie odmówiła rozmowy o jej związku z Donnym. Powiedziała
tylko, że Donny zapewnił Landona, że może do niego dzwonić, ilekroć
poczuje się zdenerwowany i będzie miał ochotę pojeździć albo na
koniu, albo na motocyklu. Najwyraźniej Donny po pobycie
w Afganistanie cierpiał na bezsenność, pozwolił więc chłopakowi
dzwonić o dowolnej porze, w dzień i w nocy.
– Skąd wiesz, że cierpi na bezsenność, jeśli z nim nie spałaś? –
zapytał Alec. Sztylety w oczach Melanie przywodziły na myśl
wyrażenie: „Gdyby spojrzenie mogło zabijać”.
– Nie musisz jechać ze mną do szpitala – powiedziała teraz Robin.
– Nie chcesz, żebym pojechał?
– Tego nie mówię.
– A więc c o mówisz?
Robin wzięła głęboki oddech.
– Chcę, żebyś ze mną pojechał.
*
Trendsetters był to mały, ekskluzywny butik przy Main Street,
mieszczący się między staroświeckim sklepem żelaznym
a nowoczesnym salonem fryzjerskim, dokładnie naprzeciwko wieży
zegarowej ze złotą kopułą po drugiej stronie ulicy. Sklep był
stosunkowo nowy, musiał zostać otwarty w ciągu ostatnich pięciu lat.
– No nie wiem – powiedziała Robin, przyglądając się manekinom na
wystawie w topach bez ramion lub z wycięciami na ramionach
i w krótkich spódniczkach. – Wszystkie te ubrania wydają się trochę
za dorosłe dla Cassidy.
– Zobaczmy. – Blake przytrzymał przed Robin drzwi.
Jeszcze zanim drzwi się zamknęły, podeszła do nich młoda kobieta.
Liczyła niewiele ponad dwadzieścia lat, była wysoka i szczupła, miała
sięgające do pasa brązowe włosy i makijaż o kilka tonów zbyt
pomarańczowy przy jej karnacji. Na rzęsach miała tyle tuszu, że Robin
się zastanawiała, jak udaje się jej trzymać oczy otwarte.
– Cześć, jestem Miranda – przywitała się kobieta. – W czym mogę
pomóc?
Robin szybko rozejrzała się po jasno oświetlonym butiku. Był
przyjemnie urządzony, ubrania wisiały po bokach obszernego
pomieszczenia, środek zaś zajmowały trzy stoły, na których leżały
poukładane rozmaite części garderoby. W głębi sklepu sprzedawczyni
żartowała z klientką, blondynką o podtrzymywanych opaską
tapirowanych włosach, przypominającą bohaterkę Alicji w Krainie
Czarów.
– Nie jestem pewna – wahała się Robin. – Szukamy czegoś dla
dziewczynki. Wasze ubrania wydają się trochę, no nie wiem, może
zbyt dorosłe. – Zauważyła, że Miranda ma na sobie luźny zółtozielony
top oraz szorty w żółte i zielone wzory; takie same, wystawione na
sprzedaż, leżały na pierwszym stole.
– Ach, nie – szybko zaprotestowała Miranda. – Przychodzi tu dużo
nastolatek.
– Ona ma dwanaście lat.
Na Mirandzie nie zrobiło to wrażenia.
– Jaki rozmiar nosi ta dziewczynka?
– Nie jestem pewna.
– Czy jest wysoka, szczupła, mocno zbudowana...?
– Jest niższa ode mnie, ma około metra sześćdziesięciu wzrostu, tak
przypuszczam. Raczej drobnej budowy, waży jakieś czterdzieści
kilogramów. Ma dwanaście lat – powtórzyła Robin, jakby to wszystko
wyjaśniało.
– Prawdopodobnie rozmiar zero. Jak styl ona lubi?
– Nie mam pojęcia. Powiedziała tylko, że podobają jej się wasze
ubrania.
– Naprawdę? Kto to jest? Jeśli tu kupuje, pewnie ją znam.
Robin zawahała się.
– Ma na imię Cassidy.
Mimo licznych warstw tuszu na rzęsach Miranda szeroko otworzyła
oczy.
– Mówi pani o Cassidy Davis?
Przez chwilę Robin zastanawiała się, czy nie skłamać. Ale ile
dziewczynek o imieniu Cassidy może mieszkać w mieście wielkości
Red Bluff?
– Tak, to ona.
– Oczywiście znam Cassidy. Ciągle tu przychodzi. Uwielbia nasze
ubrania. Jak ona się miewa?
– O wiele lepiej. Właśnie wychodzi ze szpitala...
– Wspaniale – powiedziała Miranda, nie czekając, aż Robin
dokończy zdanie. Odwróciła się, spojrzała w głąb sklepu. – Tiffany,
słyszałaś? Cassidy Davis wypisują ze szpitala.
– Żartujesz? – pisnęła Tiffany w odpowiedzi.
– To ta dziewczynka, którą postrzelono? – zapytała obsługiwana
przez nią klientka, odwracając się, tak że Robin mogła zobaczyć jej
twarz.
To nie Alicja z Krainy Czarów.
Cholera.
– Terri Glover – powiedziała, czując, że zamiera jej serce, gdy
kobieta się zbliżała. Terri Glover była najbardziej osławioną plotkarką
w Red Bluff. – Miło cię znów widzieć. Minęło trochę czasu.
– Tak, minęło. Dwa lata temu zmieniłam Glover na Norris, więc
teraz jestem Terri Norris. Jak się masz?
– U mnie wszystko w porządku.
– To dobrze, zważywszy na okoliczności. Nie mogę uwierzyć w to,
co się stało. Całe miasto jest w szoku. – Terri sięgnęła do torebki,
wyjęła telefon komórkowy i zaczęła wybierać numer, wciąż mówiąc. –
Ale to fantastyczna wiadomość o Cassidy. Musisz czuć ogromną ulgę.
– Czuję. Poczekaj... Co ty robisz?
– Chcę tylko powiedzieć o tym Grantowi, mojemu mężowi. Jest
reporterem „Tehama Today”, dodatku do „Redding Record
Searchlight”. „Tehama Today” jest dołączany do niedzielnego wydania
gazety. Musisz go przeczytać. Tak, halo – rzuciła do telefonu. – Czy
mogę mówić z Grantem Norrisem? To ważne.
– Nie, proszę, nie rób tego.
– Proszę wyłączyć telefon – włączył się Blake.
– Kim pan jest? – Terri cofnęła się o kilka kroków i mocno
przycisnęła telefon do piersi.
– To jest Blake Upton, mój narzeczony.
– Cóż, miło cię poznać, Blake. Ale to jest wolny kraj.
– Proszę, Terri – nie ustępowała Robin. – Jestem pewna, że
rozumiesz, jak nam jest teraz trudno...
– A ja jestem pewna, że t y rozumiesz, że to było największe
wydarzenie w Red Bluff od lat. Ludzie mają prawo wiedzieć.
– Posłuchaj, Terri. – Robin starała się opanować, tak naprawdę
chciała jednak uderzyć tę kobietę w głupawą twarz niczym z Alicji
w Krainie Czarów. – Byłabym ci ogromnie wdzięczna, gdybyś
zachowała tę wiadomość dla siebie przynajmniej przez kilka godzin,
dopóki nie zabierzemy Cassidy do domu. Ostatnią rzeczą, jakiej ona
teraz potrzebuje, to być nękana przez bandę reporterów.
Terri przenosiła wzrok z Robin na Blake’a i znów na Robin.
Podniosła telefon do ucha.
– Grant – powiedziała. – Będę musiała zadzwonić później.
– Dziękuję. Naprawdę to doceniam.
– Kilka godzin nie zrobi chyba wielkiej różnicy. I tak „Tehama
Today” nie ukaże się przed niedzielą.
– Dziękuję – powtórzyła Robin, walcząc z chęcią natychmiastowego
wyjścia ze sklepu. Odwróciła się do Mirandy, która miała tak szeroko
otwarte oczy, że rzęsy wydawały się przyklejone do brwi. – Czy myśli
pani, że Cassidy spodobałoby się to, co pani ma na sobie?
– Żartuje pani? Byłaby zachwycona. I jestem pewna, że mamy jej
rozmiar. Tak – powiedziała, znajdując na stole koszulkę i szorty. –
Proszę, są tutaj.
– Wspaniale.
Blake uparł się, że zapłaci za rzeczy. Chwilę później szybko wyszli
ze sklepu. Robin na moment odwróciła się za siebie i zobaczyła, że
Terri już rozmawia przez telefon.
*
Do szpitala przybyli dwie godziny później, zatrzymawszy się
przedtem w Walmarcie, gdzie kupili bieliznę i klapki crocsy.
– To jest naprawdę super! – zawołała Cassidy z łóżka, przyciskając
do piersi żółtozielony top i wzorzyste szorty. Była blada, włosy miała
zaczesane do tyłu i spięte za uszami klamerkami w kształcie
motylków, przez co wyglądała na jeszcze mniej niż dwanaście lat. –
Strasznie mi się wszystko podoba.
– Cieszymy się – zapewniła Robin. – Bałam się, że mogą być trochę
zbyt... Sama nie wiem...
– Och, nie. Są idealne. Ty je wybierałeś, Blake?
– Nie, to był wybór Robin.
– Sprzedawczyni była tak ubrana. Miranda.
– Ach, Miranda. Lubię ją. Nie spodobała ci się?
– Była bardzo pomocna. – Robin podała dziewczynce torbę
z Walmarta. – Trochę bielizny i zielone crocsy.
Cassidy wyjęła z torby majtki i obracała je w rękach, śmiejąc się.
– Są trochę prostackie.
– Prostackie?
– Mama zawsze kupowała mi stringi.
Oczywiście, jakżeby inaczej, pomyślała Robin.
– No cóż, myślę, że możemy gdzieś się zatrzymać i kupić kilka par.
– Wszystko w porządku. Mam ich dużo w domu. Mogę wziąć je
później.
Robin i Blake wymienili zaniepokojone spojrzenia.
– Nie, wszystko dobrze – zapewniła Cassidy. – Szeryf Prescott był tu
wcześniej. Mówił, że pójdzie ze mną, gdy tylko poczuję, że jestem
gotowa.
– Mamy na to mnóstwo czasu. Nie ma powodu się śpieszyć –
zaprotestowała Robin.
– Nie, to jest ważne – upierała się Cassidy. – Szeryf Prescott
powiedział, że im szybciej, tym lepiej. Mówił, że jeśli wrócę do domu,
mogę sobie coś przypomnieć. Coś ważnego. – Uśmiechnęła się, jakby
chciała ich uspokoić. – Ale jeśli już tam będę, mogłabym zabrać swoje
ubrania.
– Możemy porozmawiać o tym później – powiedział Blake. – Co ty
na to, żebyśmy najpierw pojechali do domu?
– Dobrze. – Cassidy odrzuciła koce, przekręciła się powoli i spuściła
nogi z łóżka. Przysiadła na chwilę, by wziąć głęboki oddech, potem
spojrzała na Blake’a.
– Mógłbyś mi pomóc?
– Jasne. – Blake natychmiast był przy dziewczynce, przytrzymywał
ją w pasie, gdy stawała na podłodze.
– Czy potrzebujesz pomocy przy ubieraniu się? – zapytała Robin.
– Być może.
– Poczekam na korytarzu – zdecydował Blake.
Rozwiązując troczki na plecach szpitalnej koszuli Cassidy, Robin
zauważyła szerokie bandaże wokół górnej części tułowia dziewczynki.
Dobry Boże.
– W torbie jest biustonosz. Nic wymyślnego – powiedziała, słysząc
we własnych słowach głos Melanie. – Nie jestem pewna, jaki rozmiar
nosisz.
– Nie noszę stanika. Nie miałam nawet piersi, dopóki nie dostałam
okresu. Może być niewygodny.
– Oczywiście. Głupek ze mnie.
– Nie jesteś głupia. Jesteś najlepsza. – Cassidy przytuliła się do
Robin, mocno obejmując ją w talii.
Robin poczuła, że ma w oczach łzy.
– Jedźmy już do domu.
Rozdział trzydziesty
Gdy Robin i Blake, pchający wózek, na którym siedziała Cassidy, oraz
dwóch towarzyszących im zastępców szeryfa, dotarli do frontowych
drzwi szpitala, okazało się, że na parkingu czeka na nich troje
reporterów i fotograf.
– Przeklęta Terri Glover – rzuciła Robin.
– Norris – poprawił ją Blake. – Zmieniła nazwisko, pamiętasz?
– Co robimy?
– Pójdę po samochód. Podprowadzę do drzwi.
– Czego oni chcą? – zapytała Cassidy.
– Przypuszczam, że jakichś oświadczeń. Jakichś zdjęć.
– Moich?
– Nie musisz z nikim rozmawiać – zapewnił Blake. – Trzymaj się.
Zaraz wracam.
– Kim pan jest?! – zawołał jeden z reporterów, gdy Blake otworzył
drzwi.
– Cassidy! – ryknął drugi. – Cassidy, spójrz w tę stronę!
– Jak się czujesz, Cassidy? – krzyknęła reporterka. – Powiesz nam,
co się stało?
– Kto do ciebie strzelał?
– O Boże – jęknęła Cassidy, gdy drzwi się zamknęły.
– Wszystko dobrze, kochanie. – Robin spojrzała na jednego
zastępcę, potem drugiego. – Nie możecie nic zrobić?
– Uprzedzano ich, aby trzymali się na odległość. Szeryf jest
w drodze.
– Boję się – powiedziała Cassidy.
– Nie ma czego – uspokajała dziewczynkę Robin. – Do licha, ja też
się boję.
– Naprawdę? Boisz się?
Niemal każdego dnia mojego życia, pomyślała Robin, ale
powiedziała:
– Damy sobie radę.
– A tatuś? – zapytała Cassidy. – Czy on też da sobie radę?
– Nie wiem, kochanie.
Cassidy uparła się, żeby zobaczyć ojca przed wyjściem ze szpitala.
Robin zawiozła ją do sali, w której leżał, a dziewczynka przesiedziała
przy łóżku ojczyma długie dziesięć minut, trzymając go za rękę i cicho
płacząc.
– Obudź się, tatusiu, proszę – powtarzała. – Obudź się, proszę.
Lecz Greg Davis nie obudził się i z każdą godziną malała nadzieja,
że to kiedyś nastąpi. Ostatniej nocy miał kolejny atak. Lekarz obawiał
się, że następny może go zabić. Mimo to, jeśli ktokolwiek mógłby
dowieść, że lekarze się mylą, pomyślała Robin, tym kimś byłby jej
ojciec.
– Cassidy? – Jakaś kobieta podchodziła do nich z tyłu.
W pierwszej chwili Robin pomyślała, że reporterce jakoś udało się
przedostać do środka, jednak odwróciwszy się, rozpoznała jedną
z pielęgniarek opiekujących się dziewczynką. Młoda kobieta trzymała
bukiet białych tulipanów.
– Chciałyśmy ci to dać – powiedziała, wskazując głową dwie stojące
za nią starsze pielęgniarki. Wręczyła dziewczynce kwiaty.
– Bardzo dziękuję. – Cassidy przyjęła bukiet. – Są takie piękne.
– Jesteś naszym cudownym dzieckiem – powiedziała pielęgniarka.
– Dbaj o siebie – dodała druga.
– Odwiedzaj nas, kiedy tylko zechcesz.
– To było naprawdę miłe z ich strony – powiedziała Cassidy, gdy
kobiety odeszły.
– Rzeczywiście.
– Czy mogę powiedzieć ci coś okropnego?
– Coś okropnego?
Cassidy gestem poprosiła Robin, by się nachyliła.
– Nie lubię tulipanów – wyszeptała.
– Nie? – Robin się uśmiechnęła. – Myślałam, że wszyscy je lubią.
– Mama zawsze mówiła, że one nie pachną, opadają im płatki,
a potem umierają.
Robin uznała, że to całkiem trafne spostrzeżenie.
– Bardziej lubię róże.
– Zapamiętam to – obiecała Robin.
Tymczasem Blake podjechał samochodem pod same drzwi.
– Gotowe? – zapytał jeden z zastępców.
Robin skinęła głową, zastępca otworzył drzwi. Natychmiast otoczył
ich gwar głosów.
– Wiesz, kto do ciebie strzelał, Cassidy?
– Rozpoznałaś osobę, która zabiła twoją matkę?
– Czy to był ktoś, kogo znasz?
– Cassidy, spójrz tutaj!
– Uśmiechnij się do nas!
Coraz więcej głosów, bezosobowych, niepowstrzymanych niczym
wściekle bijące pięści. Robin zakryła twarz rękami, próbując uniknąć
wścibskiego oka kamery.
– Robin, czy to prawda, że nie rozmawiała pani ze swoim ojcem od
ponad pięciu lat?
– Czy pani brat jest podejrzany?
– Kto, pani zdaniem, jest winny?
Szeryf wjechał na parking w chwili, gdy Blake pomagał Cassidy
przesiąść się z wózka na tylne siedzenie samochodu.
– Dobra, chłopcy. Odsunąć się. Ale już – rozkazał. – Macie swoje
zdjęcia. – Dzisiaj nikt nie odpowiada na żadne pytania. Dziecko jest
przerażone. Już was tu nie ma!
Jakimś cudem reporterzy posłuchali, rozpierzchli się tak szybko,
jakby szeryf rzucił między nich bombę dymną; tylko kamerzysta
pozostał z tyłu i robił swoje. Robin zajęła miejsce przy Cassidy, Blake
już siedział za kierownicą, gotowy do jazdy, i wtedy szeryf zapukał
w szybę z jego strony.
– Dam wam eskortę policyjną do domu – powiedział Prescott.
– Doceniamy to.
– Nie mogę obiecać, że te hieny za wami nie pojadą. – Szeryf zerknął
na tylne siedzenie. – Jak się czujesz, mała?
– Dobrze. Dostałam kwiaty – odparła Cassidy, pokazując bukiet.
Robin objęła dziewczynkę ramieniem i przytuliła, starając się nie
przyciskać jej zbyt mocno.
– Chcę być taka jak ty, gdy dorosnę – powiedziała Cassidy.
*
Piętnaście minut później dotarli do domu. Szeryf zaparkował tak, by
Blake mógł podjechać jak najbliżej frontowych drzwi.
Nigdzie nie było widać samochodu Melanie. Bardzo dobrze, uznała
Robin. Melanie nie wpadnie w zachwyt na widok Cassidy, a tym
bardziej na widok szeryfa.
– Wydaje się, że nikogo nie ma w domu – powiedział szeryf,
pomagając Robin i Blake’owi przy Cassidy. – Muszą wciąż być na
ranczu Donny’ego.
– To znaczy, o ile dobrze rozumiem, że pan nadal nas śledzi –
obruszyła się Robin.
– Po prostu się upewniam, że nikomu nie wpadł do głowy jakiś
głupi pomysł.
– Co to znaczy – zdziwiła się Cassidy. – Jaki głupi pomysł?
– To nic, czym musiałabyś się martwić, złotko – odparł szeryf. –
Myślisz, że jesteś dość silna, aby dojść samodzielnie do drzwi?
– A może ja cię zaniosę? – zaproponował Blake, zanim Cassidy
zdążyła odpowiedzieć.
W brązowych oczach dziecka widać było ulgę.
– Dziękuję. – Cassidy położyła głowę na ramieniu Blake’a, a on wziął
ją na ręce i ruszył w stronę domu.
Robin zerknęła za drogę, przy której zatrzymały się już trzy
samochody; wysypali się z nich fotografowie z obiektywami dalekiego
zasięgu. Po chwili nadjechała furgonetka z logo Fox News i wyskoczył
z niej mężczyzna z kamerą na ramieniu.
– Cholera – wyrwało się Robin. Melanie wpadnie w szał na widok
tego medialnego cyrku. Nawet w mieście wielkości Red Bluff nie
dawało się od niego uciec. – Czy nie mógłby pan czegoś z tym zrobić? –
zapytała szeryfa.
– Dopóki pozostają na terenie publicznym, mam związane ręce. Jeśli
pani sobie życzy, mogę postawić zastępcę na początku podjazdu, aby
nikt nie naruszył waszej własności. Ale prawdopodobnie będzie pani
musiała porozmawiać o tym z siostrą.
Może być wesoło, pomyślała Robin. Zostawiła szeryfa, aby otworzyć
drzwi, potem cofnęła się i przepuściła Blake’a, który zaniósł Cassidy
do salonu. Położył ją delikatnie na sofie i usiadł przy niej;
dziewczynka wciąż kurczowo trzymała się jego ramienia.
– Cóż, dziękujemy panu, szeryfie – powiedziała Robin, zaskoczona,
że Prescott wciąż jest w pobliżu – za zapewnienie nam bezpiecznego
powrotu do domu. Teraz sami już sobie poradzimy.
– Nie ma pani przypadkiem czegoś zimnego do picia? – zapytał
szeryf.
– Ja przyniosę – ofiarował się Blake. – Sam mam ochotę się napić.
– Nie – zaprotestowała Cassidy, chwytając go mocno za ramię. – Nie
zostawiaj mnie.
– Może wstawię te kwiaty do wazonu – powiedziała Robin, biorąc
bukiet z rąk Cassidy – i przyniosę tu dzbanek wody. Szeryfie, pomoże
mi pan?
– Z przyjemnością. – Szeryf wyraźnie nie był zachwycony. Poszedł
za Robin korytarzem, weszli do kuchni. – Domyślam się, że chce mi
pani coś powiedzieć.
– Co, u diabła, próbuje pan zrobić temu dziecku? – zapytała Robin
ze złością, kładąc kwiaty na blacie.
– Nie jestem pewny, czy rozu...
– Nie rozumie pan! – Co pan robi, sugerując, żeby Cassidy wróciła
do domu mojego ojca?
– To nie jest bezsensowny pomysł.
– Ona ma dwanaście lat! Jej matka została tam zamordowana.
Doznała straszliwej traumy. A pan ją prosi, żeby znów to przeżywała?
– Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa – powiedział szeryf
Prescott cicho, być może w nadziei, że Robin też ściszy głos. – Cassidy
jest naszym jedynym świadkiem.
– Jest także ofiarą. I już wam powiedziała, że nie potrafi
zidentyfikować mężczyzn, którzy byli tamtej nocy w domu.
– Ona myśli, że nie potrafi ich zidentyfikować, ale jeśli wróci do
domu, mogłaby...
– Nie. Nie pozwolę na to.
– Nie sądzę, by decyzja w tej sprawie należała do pani. Cassidy
wydaje się gotowa...
– Cassidy jest nieletnia – przypomniała Robin. – A jeśli będę musiała
wziąć prawnika i pójść do sądu, żeby was powstrzymać, tak właśnie
zrobię.
– Coś jeszcze?
– Prawdę mówiąc, tak, jest coś jeszcze.
Szeryf przekrzywił głowę niczym zaciekawiony buldog.
– Niech pan przestanie nękać mojego brata. Nie może pan bez
końca zatrzymywać go w Red Bluff w nadziei, że znajdzie się dość
dowodów, by go aresztować. On ma swoje życie w San Francisco,
a pan nie ma prawa go tu trzymać. Widzę to tak, że ma pan do wyboru
– albo go aresztować, albo zostawić w spokoju. Albo rybka, albo pipka,
jak mawiał mój ojciec. – Robin była zaskoczona swoim wybuchem,
a jeszcze bardziej tym, że zacytowała powiedzonko swojego ojca.
– Wszystko w porządku?! – zawołał Blake z salonu.
– W najlepszym! – krzyknęła Robin w odpowiedzi. Znalazła szklany
wazon w szafce nad zlewem, nalała do niego wody, ułożyła w nim
kwiaty i obserwowała, jak niemal natychmiast ich łodygi wiotczeją.
Potem wyjęła z tej samej szafki dzbanek i prawie wepchnęła go
w twardy brzuch szeryfa. – Proszę. Może pan wrzucić tu lód. –
Sięgnęła do szafki po szklanki.
Usłyszała, że frontowe drzwi się otwierają, potem zamykają
z trzaskiem, a po chwili rozległ się głos Melanie:
– Robin, co się tu dzieje? Skąd ci wszyscy reporterzy? Co tu robi
samochód szeryfa?
Robin postawiła szklanki na blacie i wyszła na korytarz, a szeryf za
nią. Melanie, Alec i Landon stali tuż przy drzwiach frontowych.
Zapach koni, który dotarł do Robin, niemal ją powalił. Kichnęła dwa
razy.
– Na zdrowie – powiedział szeryf.
– Dziękuję – zrewanżowała się Robin, a widząc konsternację
w oczach siostry, zapytała: – Dlaczego nie pójdziecie do salonu?
– A dlaczego po prostu nie powiesz mi, co się dzieje?
– Melanie – poprosiła Robin – idź do salonu.
– Dobrze. – Melanie pomaszerowała do salonu, Alec i Landon za nią,
Robin i szeryf na końcu.
– Cześć, Melanie – przywitała się Cassidy, patrząc na dwóch
mężczyzn, którzy weszli z jej ciotką. – Cześć, Landonie. – Krótka
chwila milczenia. – Tom? To ty? Co ty tu robisz?
Alec pobladł i zamarł z na wpół otwartymi ustami.
Robin poczuła ukłucie niepokoju tak mocne, że przeniknęło ją od
stóp do głów.
– O Boże – wymamrotała, zdała sobie bowiem sprawę, że
Prescottowi nie zabierze dużo czasu, by dodać dwa do dwóch. Motyw
i sposobność. Szeryf nie potrzebował niczego więcej, by dokonać
aresztowania.
– Kim jest Tom? – zapytał szeryf.
– Tom – odparła Cassidy – Tom to przyjaciel mojej matki z San
Francisco.
– Pomyliłaś się – powiedziała Melanie. – To jest Alec, mój brat.
– Alec? Nie, to jest Tom. Tom Richards. Odwiedzałyśmy go.
Szeryf podszedł bliżej z ręką na kaburze, jego oczy mówiły, że
w pełni pojął znaczenie tego, co przed chwilą usłyszał.
– Dobra, pozostańcie na miejscach i zachowajcie spokój. Alec, sądzę,
że wyjdziemy na zewnątrz.
– Szeryfie... – zaczęła Robin.
– Postarajmy się nie utrudniać tej sytuacji bardziej niż to konieczne
– przerwał jej szeryf. Położył rękę na ramieniu Aleca i wyprowadził go
z pokoju.
– Nie rozumiem. Co się dzieje? – dopytywała się Cassidy.
Robin wybiegła z domu za dwoma mężczyznami.
– Co pan robi? – zapytała, widząc, że szeryf zapina jej bratu
kajdanki na założone na plecach ręce.
– Sama mi pani radziła, bym się zdecydował – powiedział Prescott. –
Aleku Davis – zaczął, prowadząc zatrzymanego żwirowanym
podjazdem do radiowozu, podczas gdy przy wjeździe kłębiło się coraz
więcej reporterów i fotografów. – Przypominam, że ma pan prawo
zachować milczenie...
Rozdział trzydziesty pierwszy
Sąd Okręgowy hrabstwa Tehama mieści się przy Pine Street 445, kilka
przecznic od Main Street i przecznicę od więzienia.
W przeciwieństwie do niskiego, zbudowanego z brązowej cegły
budynku więzienia, siedziba sądu jest okazałą dwukondygnacyjną
budowlą, której fronton zdobią białe marmurowe kolumny, a przed
nią rosną wysokie zimozielone drzewa.
Wnętrze gmachu również robi wrażenie – jest tu obszerny, otwarty
hol wykładany białym i beżowym marmurem, ozdobne kolumny,
świetliki i kręte schody prowadzące na galerię, z której jest widok na
cały hol. Zadaniem sądu jest „wydawać szybkie i sprawiedliwe
orzeczenia we wszystkich sprawach oraz umacniać zaufanie
społeczne do sądownictwa poprzez dostępność, komunikację
i edukację”. W gmachu mieści się pięć sal rozpraw, orzekają w nich
sędziowie hrabstwa Tehama.
Robin i Blake stali w holu przed salą numer jeden, czekając, aż
woźny sądowy otworzy drzwi. Dochodziło wpół do dziesiątej,
przesłuchanie Aleca wyznaczono na godzinę dziesiątą.
– Jak myślisz, co się stanie?
– Nie wiem.
– Myślisz, że zwolnią Aleca za kaucją?
– Nie wiem.
– Myślisz, że on się trzyma? I nie mów mi, proszę, że nie wiesz.
– Myślę, że wszystko z nim w porządku – odparł posłusznie Blake,
choć jego oczy mówiły: „Nie wiem”.
– Biedny Alec. – Robin sprawdziła, czy jej biała bluzka nie wysunęła
się z paska niebieskiej spódnicy. – Myślisz, że spał choć trochę tej
nocy?
– Prawdopodobnie spał lepiej niż ty.
– Przepraszam. Budziłam cię?
– Nie martw się o mnie.
– Przepraszam – powtórzyła Robin. – Po prostu czuję się zupełnie
bezradna. Jak myślisz, co się stanie?
– McAllister zaraz tu będzie. Powinien powiedzieć nam coś więcej.
Robin spojrzała na szeroki korytarz, wypatrując adwokata brata,
lecz w tłumie wypełniającym gmach nie było widać Jeffa McAllistera.
Robin zadzwoniła do niego od razu po aresztowaniu Aleca
i powiedziała mu, co się wydarzyło. Wysłuchał i obiecał, że będzie
w kontakcie. Gdy godzinę później Robin wciąż nie miała od niego
wiadomości, pojechała z Blakiem do biura szeryfa, gdzie powiedziano
im, że Alec został przewieziony do więzienia hrabstwa Tehama.
– Jest w więzieniu – relacjonowała Robin siostrze, która została
w domu z Cassidy i Landonem. Więzienie miało ponad czterdzieści lat
i mogło pomieścić dwustu dwudziestu siedmiu więźniów, zarówno już
skazanych, jak i oczekujących na przesłuchanie wstępne lub wyrok.
Alec należał teraz do tej drugiej grupy. – Nie pozwolili nam się z nim
zobaczyć. Przesłuchanie w sprawie kaucji odbędzie się dopiero jutro
rano. Co oznacza, że on musi spędzić noc w tym okropnym miejscu.
– Prawdopodobnie jest to dobre rozwiązanie – stwierdziła Melanie.
– Z pewnością nie może tu wrócić. Cassidy jest wystarczająco
zdenerwowana. Bez przerwy pyta, czy moim zdaniem Alec zabił jej
matkę.
– Mam nadzieję, że powiedziałaś jej, że tego nie zrobił.
– Skąd ta pewność?
Robin szybko się rozłączyła.
Gdy tego rana Robin i Blake wyjeżdżali do sądu, Cassidy jeszcze
spała i tak chyba było najlepiej. Robin miała kłopot z wyjaśnieniem
dziewczynce, co łączyło Aleca i jej matkę.
– Masz na myśli, że oni mieli romans? – zapytała Cassidy
w wyrazem niedowierzania w oczach. – Mama zdradzała tatusia?
– Nie była szczęśliwa, kochanie.
– Nie, nie masz racji – upierała się Cassidy. – Ona kochała tatusia.
Byli naprawdę szczęśliwi.
Teraz Robin wpatrywała się w beżowe marmurowe płytki na
posadzce, zastanawiając się, czy Alec powiedział jej całą prawdę. Nie
miała wątpliwości, że Tarę i jej brata łączył romans, ale co, jeśli Tara
tylko się z nim zabawiała? Jeśli nie miała zamiaru zostawić męża
i powiedziała to Alekowi tamtej nocy, a on stracił panowanie nad
sobą?
Nie, to niemożliwe. Znała swojego brata. Nie byłby w stanie nikogo
zastrzelić, na pewno. Ale skoro to nie on strzelał, to kto?
Podeszła do nich młoda kobieta o długich blond włosach,
spadających falami na plecy, wyraźnie naburmuszona. Miała na sobie
obcisłe białe dżinsy i bardzo ciasny wiśniowy top bez rękawów.
Z pewnością nie jest to prokurator okręgowy, pomyślała Robin.
Kobieta zatrzymała się tuż przed Blakiem.
– Dzień dobry – przywitała się z nim, jakby Robin w ogóle tam nie
było.
– W czym możemy pani pomóc? – zapytała Robin.
– Zastanawiam się po prostu, gdzie mam zapłacić mandat – odparła
kobieta zalotnym tonem.
– Przykro mi – powiedział Blake. – Nie mam pojęcia.
– Sądzę, że biuro jest tam. – Robin wskazała pomieszczenia po
prawej stronie holu.
– Chyba musiałam je minąć. – Kobieta ociągała się z odejściem,
uśmiechała się wyczekująco do Blake’a, który uparcie milczał.
– Dobrze. Cóż, dzięki – powiedziała w końcu i odeszła, kołysząc
biodrami.
– Często tak masz? – zapytała Robin narzeczonego, niemal
wdzięczna blondynce za ten zabawny incydent.
– Co mam?
Kocham cię, pomyślała.
Korytarzem szło szybko dwóch mężczyzn, jeden z aparatem
fotograficznym.
– Schyl głowę, nie patrz na nich – poradził Blake, po czym
zaprowadził Robin do najbliższej ławki, oboje usiedli. – Udawaj, że ich
tu nie ma.
Siedzieli w milczeniu, Blake sprawdzał wiadomości w telefonie,
Robin wpatrywała się w swoje stopy. Po kilku minutach podniosła
wzrok i zobaczyła nadchodzącego McAllistera. Gdy adwokat, któremu
deptali po piętach reporter i jego fotograf, podszedł bliżej, zerwała się
z ławki.
– Przepraszam, panie McAllister! – krzyknął reporter, a fotograf
zaczął pstrykać zdjęcia.
– Muszę panów prosić, żebyście odeszli – powiedział adwokat. –
Później wygłoszę oświadczenie dla mediów.
– Czy pana zdaniem jest jakaś szansa, że pański klient wyjdzie za
kaucją? – nie poddawał się reporter, ignorując prośbę prawnika.
– Jak mówiłem, oświadczenie dla mediów wygłoszę później. Teraz,
jeśli można...
Reporter i fotograf wycofali się niechętnie. Przed salą rozpraw
numer jeden zbierał się nieduży tłumek.
– Mój brat wyjdzie za kaucją, prawda? – Robin powtórzyła pytanie
reportera.
– Mocno wątpliwe – odparł McAllister. – Ale zrobię, co w mojej
mocy. – Spojrzał na Blake’a. – A pan to...?
Robin przedstawiła sobie prawników. Blake był znacznie wyższy od
McAllistera, który mimo upału miał na sobie ciemnoniebieski
trzyczęściowy garnitur, białą koszulę ze spinkami przy mankietach
i krawat w turecki wzór.
– Jak się czuje Alec? – zapytała Robin. – Widział się pan z nim?
– Nie, dziś rano nie. Ale wkrótce przywiozą go z więzienia.
Robin poczuła maleńkie bąbelki paniki buzujące w jej piersi niczym
szampan.
– Co to za więzienie, które może pomieścić dwustu dwudziestu
siedmiu więźniów? – zapytała, mając nadzieje, że w jej głosie nie da
się wyczuć paniki. – Chodzi mi o to, kto wymyślił tę liczbę. Dlaczego
nie dwustu dwudziestu pięciu albo dwustu trzydziestu? Co za geniusz
zdecydował, że więźniów będzie dwustu dwudziestu siedmiu?
– Robin, dobrze się czujesz? – zaniepokoił się Blake.
– Po prostu wydaje mi się to głupie i tyle.
– Może powinna pani poczekać na zewnątrz – zaproponował
McAllister, gdy woźny otworzył drzwi do sali rozpraw.
– Nie – odmówiła Robin. – Dla Aleca to ważne. On musi wiedzieć, że
tu jesteśmy, że wierzymy w jego niewinność. Mój brat jest niewinny –
oznajmiła reporterom tłoczącym się przy drzwiach.
– Czy pani wie o bracie i Tarze? – zapytał jeden z nich, gdy
wchodzili do sali.
– Czy to prawda, że mieli romans? – dopytywał się drugi.
– Czy Cassidy rozpoznała pani brata jako mężczyznę, który do niej
strzelał?
– Mój brat jest niewinny – powtórzyła Robin głosem o całą oktawę
wyższym i o wiele decybeli głośniejszym niż zaledwie kilka chwil
wcześniej.
– Dobrze, już wystarczy – upomniał McAllister, choć Robin nie była
pewna, czy mówił to do reporterów, czy do niej.
Blake podprowadził Robin do ławki w pierwszym rzędzie,
w sektorze dla publiczności. Uważnie przyglądała się podium ze
stołem sędziowskim, miejscu dla świadka, biurku protokolanta,
ławkom dla przysięgłych, długim stołom dla zespołów oskarżycieli
i obrony oraz pięciu rzędom ławek dla publiczności. Zupełnie jak
w telewizji, pomyślała. Może trochę jaśniej, ponieważ w ścianie
naprzeciwko ławek dla przysięgłych były duże okna. W urządzeniu
wnętrza dominowało piękne drewno, ale kolor zarezerwowano tylko
dla wielkiej flagi amerykańskiej ustawionej na widocznym dla
wszystkich miejscu. Ściany były beżowe, podobnie jak goła podłoga.
Robin miała wrażenie, że reszta pomieszczenia rozmazuje jej się
przed oczami, jakby patrzyła na nieostrą fotografię.
– Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? – zapytał Blake.
– Niczego nie jestem pewna.
Blake wziął Robin za rękę i mocno trzymał, gdy woźny ogłosił
rozpoczęcie rozprawy i polecił wszystkim wstać, ponieważ wchodził
sąd. Sędzia Robert West miał, jak przystało na sędziego, białe włosy
i wyglądał dystyngowanie. Na jego nosie balansowały okulary
w drucianej oprawce, dopełniając wizerunku równego gościa
i sprawiedliwego dziadka.
– Wygląda miło – powiedziała Robin z nadzieją w głosie.
Sędzia polecił woźnemu przyprowadzić pierwszego z oskarżonych,
któremu zarzucano obrabowanie sklepu 7-Eleven. Mężczyzna nie
przyznał się do winy, został zwolniony za kaucją i miał czekać na
proces na wolności.
– Jest dobrze – powiedziała Robin, gdy przed oblicze sędziego
doprowadzono drugiego oskarżonego. Zarzucano mu zwykłą napaść
i on również został zwolniony za kaucją. – Dobrze – powtórzyła Robin.
Wyszło dwóch na dwóch.
Następny był jej brat, ubrany w taki sam pomarańczowy
kombinezon więzienny, jak dwaj poprzedni podsądni. Po tym, jak
wydał tyle pieniędzy w Walmarcie, pomyślała, zauważając zwieszone
ramiona Aleca, takie jak u Melanie. Wydawał się pokonany. Robin
uniosła się lekko, wyciągnęła prawą rękę i zamachała, próbując
zwrócić uwagę brata. Dopiero stanowcza dłoń Blake’a na jej ramieniu
skłoniła ją, by usiadła.
Jeśli Alec ją dostrzegł, nie dał tego po sobie poznać. Stanął przed
sędzią, plecami do Robin, i patrzył przed siebie, gdy dołączył do niego
Jeff McAllister. Odczytano mu zarzuty, sędzia zapytał, czy oskarżony
przyznaje się do winy.
– Nie przyznaję się, Wysoki Sądzie – odparł Alec.
Zupełnie jak w telewizji, pomyślała znów Robin. I nagle zaczęła się
zastanawiać, czy nie jest to przypadkiem kolejny dziwny sen
w rodzaju tych, które ją nawiedzały po przyjeździe do Red Bluff.
Proszę, pozwól mi się obudzić. Proszę, spraw, by ten koszmarny sen
zniknął.
Robin jednak nie śniła i zdawała sobie z tego sprawę. Ten koszmar
był rzeczywisty i nie skończy się, dopóki Alec nie zostanie oczyszczony
z zarzutów, a prawdziwi mordercy Tary, ludzie, którzy strzelali do jej
ojca i Cassidy, nie zostaną zatrzymani i doprowadzeni przed oblicze
sprawiedliwości.
– Oskarżenie wnosi, by oskarżony pozostał w areszcie do procesu –
oznajmiła prokurator. Była około czterdziestoletnią kobietą o krótkich
brązowych włosach i ciężkich workach pod oczami. Miała na sobie
czarną rozszerzaną u dołu spódnicę i bladożółtą bluzkę; Robin
przypomniała sobie, że widziała takie ubrania na okładce katalogu
Brooks Brothers. Oszczędnie umalowana, z koralową szminką na
wargach, prokurator mówiła głosem drżącym ze słusznego oburzenia.
– Oskarżonemu postawiono zarzut morderstwa i próby morderstwa,
a także włamania, rabunku i wandalizmu. Oskarżony zabił z zimną
krwią swoją kochankę i ciężko ranił jej męża, który był filarem
tutejszej społeczności, a teraz leży w szpitalu w stanie krytycznym,
z nikłą szansą na przeżycie. Jeśli zostanie zwolniony za kaucją, nie
mamy wątpliwości, że spróbuje uciec z kraju, zważywszy, że już raz
próbował to zrobić.
– Wysoki Sądzie – zaczął Jeff McAllister – w przypadku tego
oskarżonego nie istnieje ryzyko ucieczki. Z tutejszą społecznością
łączą go długoletnie więzy, mieszkał tu przez większość życia. Obecnie
zatrzymał się u swej siostry, a jego samochód i paszport zostały
zatrzymane...
– Jego samochód i paszport zostały zatrzymane podczas nieudanej
próby ucieczki do Kanady – przerwała prokurator – a oskarżony
wyjechał z Red Bluff ponad pięć lat temu po tym, jak jego ojciec,
którego usiłował zastrzelić, poślubił jego ówczesną narzeczoną,
o której zamordowanie jest oskarżony. Podsądny odmówił wszelkiej
współpracy…
– Wniosek o kaucję odrzucony – zawyrokował sędzia, zanim
prokurator zdążyła skończyć. – Oskarżony pozostanie w areszcie do
procesu. – Sędzia uderzył młotkiem, Aleca wyprowadzono z sali
rozpraw.
– Och, nie! – krzyknęła Robin. – Biedny Alec.
– Uzyskanie kaucji zawsze jest loterią – przypomniał Jeff McAllister.
Tymczasem wokół kręcili się reporterzy czekający na zapowiadane
wcześniej oświadczenie adwokata.
– Co teraz? – zapytał go Blake.
– Spotykamy się w przyszłym tygodniu, żeby ustalić datę rozprawy
i zapoznać się z dowodami. Z tego, czego zdołałem się dowiedzieć,
wynika, że w sprawie przeciwko pani bratu nie ma mocnych
dowodów, same poszlaki. Nie znaleziono żadnych materialnych
śladów łączących go ze sceną zbrodni, nie ma żadnych śladów DNA,
żadnych świadków z wyjątkiem zszokowanej dwunastoletniej
dziewczynki, która nie jest nawet pewna, ilu mężczyzn było wtedy
w domu. Pani ojciec miał wystarczająco wielu wrogów. Sądzę, że
można wykorzystać uzasadnione wątpliwości.
McAllister powtórzył w zasadzie to samo prasie, bagatelizując
zarówno motyw, jak i sposobność, podkreślając natomiast, że
oskarżenie nie ma twardych dowodów.
– Co to dokładnie oznacza? – zapytała Robin Blake’a. – Mówimy
o tygodniach? Miesiącach?
– Przypuszczam, że nic się nie wydarzy do jesieni.
– Jesieni?
– W najlepszym wypadku.
– O Boże, nie możemy na to pozwolić. On tam umrze. Musimy się
dowiedzieć, kto to zrobił.
Blake podał jej ramię i poprowadził w stronę frontowych drzwi
gmachu sądu. Czekał przy nich szeryf.
– Robin... Blake... – przywitał się, uchylając kapelusza. – Miałem
nadzieję, że wpadnę do was po południu...
Robin ani nie zwolniła, ani nie spojrzała w jego stronę.
– Niech pan idzie do diabła! – rzuciła.
Rozdział trzydziesty drugi
Szeryf pojawił się na progu ich domu tuż po drugiej po południu.
– Nie chcemy nikogo widzieć – rzuciła Melanie, gotowa zamknąć
mu drzwi przed nosem.
– Przyszedłem zobaczyć się z Cassidy.
– Ona nie chce z panem rozmawiać – powiedziała Robin, stając
obok siostry; razem tworzyły zaporę uniemożliwiającą szeryfowi
wejście.
– Mam prawo przepytać tę dziewczynkę.
– Ona nie ma panu nic do powiedzenia.
– Czy to szeryf Prescott?! – zawołała Cassidy z głębi domu.
– Wszystko w porządku, kochanie – odkrzyknęła Robin. – Nie
musisz rozmawiać z tym panem.
– Nie, chcę się z nim zobaczyć.
– No to chyba mogę wejść. – Szeryf poczekał, aż Robin i jej siostra
się odsuną, zdjął kapelusz i wszedł do domu.
– Jestem tutaj! – zawołała Cassidy.
Robin i Melanie poszły za szeryfem do salonu, gdzie Cassidy
siedziała na kanapie, Blake obok niej, oboje oglądali telenowelę
w telewizji. Dziewczynka miała na sobie strój kupiony poprzedniego
dnia przez Robin i Blake’a w Trendsetters, jej stopy były gołe.
– Przepraszam, że ci przeszkadzam – powiedział szeryf. – Mam
nadzieję, że nie przerwałem ci niczego ważnego. – Wskazał ręką
ekran, na którym długowłosa, piersiasta aktorka tonęła we łzach; po
policzkach spływały jej czarne smużki tuszu.
– To mój ulubiony serial, Krwawiące serca – poinformowała Cassidy
szeryfa. – Ta dziewczyna, Penny, właśnie powiedziała swojej siostrze
bliźniaczce Emily, że ich ojciec molestował ją długie lata, i teraz
biedna Emily nie wie, czy ma jej wierzyć.
Doskonale wiem, co ona czuje, pomyślała Robin; usiadła koło
Cassidy i wzięła ją za rękę.
– Jak się dziś masz? – zapytał szeryf, z zakłopotaniem przestępując
z nogi na nogę.
– Całkiem dobrze. – Cassidy nacisnęła przycisk trzymanego na
kolanach pilota, obraz na ekranie telewizora zniknął.
– Przyniosłem ci twój telefon. – Szeryf wyjął komórkę z kieszeni
i podał ją dziewczynce.
Cassidy przytuliła telefon do piersi niczym ukochanego pluszowego
misia.
– Bardzo panu dziękuję. Zastanawiałam się, co się z nim stało.
– Miałaś go w ręce, gdy znaleźli cię sanitariusze. Wyczyściliśmy go...
– Nie dokończył zdania. – Dobrze cię tu traktują?
– Nie – powiedziała stojąca w drzwiach Melanie. – Torturujemy ją.
Jeszcze kilka sekund przed pana przyjściem zwisała z sufitu.
– Być może Cassidy i ja powinniśmy porozmawiać na osobności –
oświadczył szeryf.
– Nie ma mowy. – Robin spojrzała na Blake’a, prosząc o wsparcie.
– Obawiam się, że nie możemy na to pozwolić, szeryfie – poparł ją
Blake. – Dziewczynka jest nieletnia.
– Owszem, jest – zgodził się Prescott. – A ja chyba mogę zadzwonić
do opieki społecznej. Miałem nadzieję, że nie będzie trzeba jej
angażować. Ale...
– Co to znaczy „do opieki społecznej”? – zapytała Cassidy,
rozglądając się po pokoju z wyrazem paniki na twarzy. – Dlaczego
chce pan tam dzwonić?
– Jeśli utrudnia mi się pracę, jeśli ktoś cię zmusza albo wywiera na
ciebie jakiekolwiek naciski, żebyś ze mną nie rozmawiała...
– Nikt na mnie nie naciska – zapewniła Cassidy. – Powiem panu
wszystko, co pan chce wiedzieć. Proszę tam nie dzwonić. Nie chcę,
żeby mnie zabrali...
– Czujesz się tu bezpiecznie?
– Dlaczego nie miałabym się tak czuć?
– Cóż, Alec został aresztowany.
– On tego nie zrobił.
– Czy ktoś cię prosił, żebyś tak mówiła? – Szeryf potoczył wzrokiem
od Robin do Melanie i z powrotem do Cassidy.
– Nie. N i e.
– Co ci powiedziano o aresztowaniu Aleca?
Cassidy przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.
– Powiedzieli mi, że pana zdaniem mamusia i Alec mieli romans i że
Alec ją zabił i strzelał do tatusia i do mnie. Ale to nieprawda.
– Jak możesz być tego pewna? On pasuje do opisu jednego
z mężczyzn, który nam podałaś. Wysoki, muskularny...
– Tak, ale...
– Ale?
– Po prostu wiem, że to nie był on. On jest bratem Robin –
powiedziała takim tonem, jakby ten argument kończył sprawę.
Alec jest także bratem Melanie, pomyślała Robin; wiedziała, że
szeryfowi przyszło do głowy to samo.
– A poza tym nawet gdyby to był o n – ciągnęła Cassidy, a Robin
poczuła ściskanie w żołądku – to i tak jestem tu bezpieczna, ponieważ
on jest w więzieniu. Ale to nie był on – dodała szybko, widząc wyraz
twarzy Robin. Zerknęła na sufit, skąd dochodził słaby odgłos
postukiwania. – Landon też pasuje do opisu. Jest wysoki i muskularny.
Ale to też nie on – zapewniła.
– Dlaczego mówimy o Landonie? – Melanie zadała to pytanie
głosem napiętym jak struna.
– Ja tylko mówię, że on pasuje do opisu. Tak samo jak Alec.
– I jak wielu mężczyzn – dodała Robin, która wyczuła, że Cassidy,
łącząc Aleca i Landona, mimo najlepszych chęci tylko pogorszyła
sprawę. Teraz co najmniej dwóch mężczyzn pasowało do opisu
jednego z napastników, jej brat i siostrzeniec. – Jeszcze jakieś pytania,
szeryfie?
Prescott uśmiechnął się do dziewczynki.
– Zastanawiałem się, czy czujesz się dostatecznie silna, aby
towarzyszyć mi do waszego domu...
– Rozmawialiśmy już o tym – przerwała Robin. – Ona nie chodzi
nawet w pobliże tego domu.
– Nie, chcę pójść – powiedziała Cassidy. – Wszystkie moje rzeczy,
moje ubrania...
– Kupimy ci nowe ubrania.
– Ale mogę sobie coś przypomnieć – upierała się Cassidy. – Coś, co
mogłoby pomóc Alecowi.
Albo mu zaszkodzić, pomyślała Robin.
– Po prostu nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.
Cassidy wzięła głęboki oddech i głośno wypuściła powietrze.
– A co z mamusią?
– O co ci chodzi? – zapytała Melanie.
– Gdzie ona jest? – Cassidy zwróciła się do szeryfa. – Czy mogę ją
zobaczyć?
– Za dzień czy dwa wydamy pozwolenie na pogrzeb – odparł
Prescott.
– A więc będę potrzebowała czegoś do ubrania. – Cassidy kiwnęła
kilka razy głową, aby podkreślić, że podjęła już decyzję. – Powinniśmy
pójść tam szybko.
– Może jutro rano? – podsunął szeryf.
– Jutro rano będzie dobrze.
– Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – zapytała Robin.
– Jestem pewna.
*
Następnego rana szeryf pojawił się dokładnie o dziewiątej. Cassidy
czekała w holu między Robin a Blakiem.
– Jak się dziś czujesz, Cassidy? – zapytał Prescott. – Jesteś gotowa to
zrobić?
Cassidy skinęła głową, chwytając Robin i Blake’a za ręce.
– Rozumiem, że do nas dołączycie. – Ton Prescotta wskazywał, że
pogodził się z obecnością opiekunów dziewczynki.
– Dołączymy – potwierdziła Robin.
– Muszę więc was pouczyć, że nie wolno wam w żaden sposób
przeszkadzać.
– Ani mi się śni.
– A Melanie?
– Zostaję tutaj! – zawołała Melanie z kuchni.
– Na szczęście – mruknął szeryf, nie całkiem pod nosem. – Idziemy?
– Otworzył drzwi, wyszli na ciepłe poranne powietrze. – Możemy iść
albo wziąć mój samochód. – Wskazał na koniec podjazdu, gdzie
parkował jego radiowóz.
– Lekarze mówią, że powinnam jak najwięcej się ruszać –
powiedziała Cassidy.
– Świetnie. Jeśli uważasz, że jesteś dość silna.
– Jestem dość silna.
Robin uśmiechnęła się z dumą. Cassidy należała do najsilniejszych
osób, jakie znała. Ciekawe, skąd się u niej wziął taki hart ducha.
Prawdopodobnie po matce. Bóg wie, że nigdy tego nie miałam,
pomyślała, mocno trzymając dziewczynkę za rękę, gdy szły wolno
najpierw podjazdem, a potem poboczem drogi do sąsiedniego domu.
– Gotowa? – zapytał szeryf, gdy dotarli do drzwi frontowych, gdzie
czekał jego zastępca.
Cassidy skinęła głową, zastępca otworzył drzwi, weszli do dużego
kolistego holu. Robin obserwowała Blake’a, który przyglądał się
wysokiemu sufitowi, wielkiemu kryształowemu żyrandolowi i dwóm
parom schodów. Zauważyła, że narzeczony ma na końcu języka
niewypowiedziane: no, no.
– Jak się teraz czujesz? – zapytał szeryf.
– Dobrze – odparła Cassidy, choć lekkie drżenie w jej głosie mówiło
coś innego, a paznokcie wbijały się mocno w grzbiet dłoni Robin.
– Pomyślałem, że moglibyśmy zacząć od tego, że jeszcze raz
opowiesz o wydarzeniach tamtej nocy. – Prescott przerwał na chwilę,
by jego słowa dotarły do dziewczynki. – Obudziły cię głośne krzyki
i wyszłaś na schody, żeby zobaczyć, co się dzieje...
Oczy Cassidy zaszkliły się, jakby dziewczynka obserwowała
rozgrywającą się przed nią scenę. Puściła ręce Robin i Blake’a i jak
lunatyczka poszła w stronę schodów po lewej stronie holu; tuż za nią
szli szeryf, Robin i Blake.
– To brzmiało jak kłótnia – powiedziała, zatrzymując się u podnóża
schodów – więc wstałam z łóżka i zeszłam na palcach na dół, żeby
sprawdzić, co się dzieje. Krzyki zrobiły się głośniejsze. – Cassidy
ruszyła małymi kroczkami w stronę salonu. – Jeden facet krzyczał. Był
naprawdę wściekły.
– Słyszysz go teraz? – zapytał szeryf. – Rozpoznajesz jego głos?
Cassidy przechyliła głowę, jakby nasłuchiwała.
– Nie. – Na widok krwi na dywanie i meblach w salonie stanęła
i zaczęła łapać powietrze. – O Boże.
– Nie wchodź tam – powiedziała Robin i zobaczyła w oczach szeryfa
ostrzeżenie, żeby się nie wtrącała.
– Widziałam dwóch mężczyzn. Jeden wymachiwał bronią
i krzyczał: „Przestań mnie wkurwiać, ty kupo gówna, albo,
przysięgam, zabiję tę sukę. Zastrzelę tę sukę w tej chwili”.
Robin zamknęła oczy. Takie słowa w ustach dziecka brzmiały
równie szokująco, jak wówczas, gdy pierwszy raz je słyszała.
– A ten drugi mężczyzna? Co mówił? – zapytał szeryf.
– Nic nie mówił.
Robin próbowała zgadnąć, co mógł pomyśleć szeryf. Dwóch
mężczyzn, obaj wysocy i muskularni, jeden wywrzaskiwał rozkazy
głosem, którego Cassidy nie potrafiła zidentyfikować, drugi milczał.
Alec i Landon?
Oczy Cassidy rozszerzyły się, widać w nich było panikę wywołaną
obrazem przybierającym kształt w jej głowie.
– Tatuś rzucił się w stronę tego mężczyzny, a on uderzył go bronią
w głowę, z boku. Tatuś upadł, a mamusia zaczęła krzyczeć.
– Który z mężczyzn uderzył twojego ojca? – zapytał Prescott. – Ten,
który krzyczał, czy ten milczący?
– Ten, który krzyczał.
– A gdzie dokładnie ty wtedy stałaś?
– Tutaj – odparła Cassidy, stojąca w drzwiach do salonu.
– I nikt cię nie zauważył?
– Nie, jeszcze nie.
– A co się potem stało?
– Ten facet strzelił do mamusi.
– Który facet? – dopytywał się szeryf. – Ten, który krzyczał, czy ten
drugi?
– Ten drugi.
– Ten milczący?
– Tak.
Robin szybko zrobiła w myślach przegląd możliwości, jakie mogły
przyjść do głowy szeryfowi po przetrawieniu tej informacji. Jeśli to
Alec i Landon rzeczywiście byli tymi dwoma mężczyznami, tym, który
krzyczał, bez wątpienia musiał być Alec. Cassidy z pewnością
rozpoznałaby głos Landona.
A jednak, nawet jeśli założenie, że Alec tak bardzo nienawidził
swojego ojca, iż chciał go zabić, miało jakiś pokrętny sens, to pomysł,
że Landon zabił Tarę, nie miał żadnego sensu. Jeśli prawdziwym
motywem była zemsta, czy Alec sam nie zabiłby Tary? Robin
przypomniała sobie okropne słowa Dylana Campbella: „Gdybym
chciał śmierci tej suki, sam bym to załatwił. Nie pozwoliłbym, żeby
ktoś inny miał taką dobrą zabawę”.
Chyba że to Landon spanikował i zaczął strzelać.
Tylko że bandyta strzelił Tarze w twarz. To było coś osobistego, nie
skutek paniki.
Inna niejasna sprawa – jeśli Alec przyjechał do Red Bluff na randkę
z Tarą, jak utrzymywał, a ona powiedziała mu, że zmieniła zamiar, co
– jak podejrzewał szeryf – doprowadziło go do takiej wściekłości, że
zabił, kiedy Alec miał czas, aby skontaktować się z Landonem?
Chyba że Tara zerwała z jej bratem już wcześniej, co dało mu dość
czasu na pielęgnowanie urazy i zaplanowanie zemsty, na
skontaktowanie się z Landonem i zapewnienie sobie jego pomocy...
Chyba że. Tylko że. Chyba że.
– Jesteś pewna, że to ten milczący mężczyzna strzelał do twojej
mamy? – zapytała Robin, w której głowie wciąż kołatało się „chyba
że”.
– Robin, proszę – ostrzegł szeryf.
– Tak, jestem pewna – powiedziała Cassidy, wodząc oczami od
Robin do Blake’a i z powrotem. – Nie, poczekajcie. Nie wiem. Może to
był ten drugi facet. To mógł być on. – W oczach dziewczynki pojawiły
się łzy. – Nie wiem.
Prescott zajrzał do swojego notesu.
– Powiedziałaś nam w szpitalu, że strzelał ten drugi mężczyzna, ten
milczący. Byłaś całkowicie tego pewna.
– Tak – potwierdziła Cassidy – ale teraz nie jestem. To mógł być ten
drugi facet. Wszystko zdarzyło się tak szybko, a ja byłam przerażona.
– W porządku, kochanie – uspokajała ją Robin.
– To, kto do kogo strzelał, nie jest najważniejsze. – Nieoczekiwana
szorstkość w głosie zdradzała, że Prescott zaczynał tracić cierpliwość.
– Obaj mężczyźni tam byli. W oczach prawa obaj są równie winni.
Robin zdawała sobie sprawę, że choć mężczyźni mogli być uznani
za równie winnych, niezależnie od tego, kto nacisnął spust, w sprawie
takiej jak ta ważny był każdy szczegół. Jeżeli Cassidy nie była pewna,
kto strzelał do jej matki, jeśli nie miała nawet pewności, czy
napastników było dwóch czy trzech, w ilu jeszcze kwestiach mogła się
mylić?
– Co się potem stało? – zapytał szeryf.
– Krzyknęłam. I wtedy ci mężczyźni mnie zauważyli i poszli za mną.
– Obaj za tobą poszli?
– Nie. Tylko jeden.
– Który?
– Nie wiem. Oni mieli kominiarki. Wyglądali tak samo. – Cassidy
płakała, głośno przełykając ślinę. – Pobiegłam schodami do swojego
pokoju i chwyciłam telefon, żeby zadzwonić na dziewięć-jeden-jeden.
I wtedy ten mężczyzna wpadł do pokoju. Wycelował we mnie broń.
O Boże.
– Już wystarczy – wtrąciła się Robin. – Ona powiedziała panu
wszystko. Wynosimy się stąd.
– Dobrze – niechętnie zgodził się szeryf. – Kończymy na dzisiaj.
– Potrzebuję moich ubrań – szepnęła Cassidy.
– Wezmę je – powiedziała Robin.
– W szafie jest walizka. Możesz wrzucić do niej moje rzeczy. I jest
torba na buty... gdzieś...
– Znajdę ją.
– Pomogę ci – zaoferował się Blake.
– Nie! – krzyknęła Cassidy, chwytając go za ramię. – Zostań ze mną.
– W porządku – zapewniła Robin. – Dam sobie radę.
Szeryf Prescott skinął na zastępcę, aby towarzyszył Robin na górze.
Zastępca stanął w drzwiach pokoju Cassidy, a Robin podeszła prosto
do szafy, próbując nie widzieć plamy krwi na łóżku. Znalazła na dnie
szafy niebieską płócienną walizkę, rozpięła suwak, ściągnęła
z wieszaków ubrania dziewczynki i upchnęła je w walizce, potem
opróżniła wszystkie szuflady w komodzie. Na szczęście garderoba
Cassidy składała się głównie z dżinsów i T-shirtów. I stringów, które
Robin policzyła po jednej parze na każdy dzień tygodnia. Było też
kilka ubiorów z Trendsetters, między innymi ładna biała sukienka,
którą Cassidy mogła włożyć na pogrzeb swojej matki.
Dobry Boże. Pogrzeb Tary. Czy ten koszmar się nigdy nie skończy?
Zasunęła suwak przy walizce, potem wrzuciła pół tuzina sandałków
i tenisówek do brązowej skórzanej torby, którą znalazła w głębi szafy.
Pozwoliła, aby zastępca szeryfa wziął od niej walizkę i torbę i zniósł je
na dół.
– Dobrze – powiedziała, gdy byli już na parterze. – Chodźmy stąd, do
diabła.
Rozdział trzydziesty trzeci
Cmentarz Oak Hill jest położony przy Cemetery Lane 735, blisko
Walnut Street i Larie Lane. Założono go ponad półtora wieku
wcześniej, w latach 1859–1861. Siedemdziesiąt lat później zyskał
okazałą, ozdobną bramę z kutego żelaza. Na łagodnie pofałdowanym
terenie cmentarza rosło mnóstwo wysokich, dających cień drzew.
– Zapomniałam już, jak tu jest pięknie – powiedziała Robin, jadąc
w samochodzie Blake’a za karawanem wiozącym trumnę Tary
malowniczą, krętą drogą na miejsce pochówku. Cassidy siedziała
z tyłu obok Robin i mocno trzymała ją za rękę. Melanie zajmowała
miejsce obok Blake’a; jej syn został w domu, ponieważ uznała, że tak
będzie lepiej dla wszystkich. Wiadomość o aresztowaniu Aleca była
już powszechnie znana, w mieście szerzyła się pogłoska, że Landon
był jego wspólnikiem.
– Jest pięknie, to prawda – zgodziła się Melanie. Rzuciła siostrze
przez ramię znaczące spojrzenie, a Robin przypomniała sobie
żartobliwe powiedzonko z dzieciństwa uwielbiane przez Melanie:
„Jest tak pięknie, że ludzie umierają, żeby się tu dostać”. Na szczęście
Melanie powstrzymała się od powiedzenia tego głośno.
Robin odwróciła się, by zerknąć przez tylną szybę. W niewielkim
kondukcie samochodów jechali szeryf i kilku jego zastępców. Mimo
wysiłków rodziny, by pozostać w cieniu, i apelu do prasy
o poszanowanie prywatności, wiadomość o pogrzebie Tary wyciekła.
Trudno było powiedzieć, ilu pojawi się ciekawskich gapiów. Robin
zastanawiała się, czy będą wśród nich mężczyźni, którzy zabili Tarę.
Upłynęły dwa dni od wizyty w domu ojca, kolejne dwa dni, które
Alec spędził za kratkami. Policja wydawała się przekonana, że ma
właściwego człowieka. Teraz interesowało ich tylko znalezienie jego
wspólnika.
– Czy twoja mama jest tu pochowana? – zapytała Cassidy.
– Tak – odparła Robin.
Cassidy przyglądała się przez boczną szybę rzędom grobów, każdy
z nich był oznakowany ustawioną pionowo małą prostokątną tablicą
z białego kamienia. Na wyschniętej ziemi leżały rozrzucone bukiety
plastikowych kwiatów.
– Gdzie ona leży?
– Nie jestem pewna. – Robin miała ogólne pojęcie, w jakiej części
cmentarza spoczywa jej matka, nie potrafiłaby jednak podać
dokładnego położenia grobu. Nie była na Oak Hill od pogrzebu.
– To tam. – Melanie wskazała kierunek przeciwny do tego,
w którym jechali. Wybierając miejsce na cmentarzu, oznajmiła
siostrze, że żony ich ojca nie powinny leżeć przez całą wieczność zbyt
blisko siebie. Robin nie całkiem zgadzała się z tym stanowiskiem, lecz
mogła je zrozumieć.
Karawan zatrzymał się pod kępą wspaniałych wierzb płaczących,
Blake zaparkował tuż za drzewami, a za nim ustawiły się w rzędzie
samochody policyjne.
Robin delikatnie uścisnęła dłoń Cassidy.
– Gotowa?
Cassidy skinęła głową, założyła świeżo umyte włosy za uszy, a po
wyjściu z samochodu wygładziła zagniecenia na białej sukience bez
rękawów. Jakiś mężczyzna z kamerą natychmiast ruszył w jej
kierunku.
– Proszę się odsunąć! – krzyknął szeryf, machając pięścią. – Ale już!
– To teren publiczny, szeryfie! – odkrzyknął kamerzysta.
– A to jest prywatny pogrzeb. Podejdziesz do nas na mniej niż
piętnaście metrów, a wsadzę cię do paki.
– Nie może pan tego zrobić.
– Owszem, mogę. Możesz mnie później pozwać.
Kamerzysta oddalił się, utyskując, lecz kamerę trzymał
podniesioną, w gotowości.
– On mi groził – poskarżył się reporterowi, który znalazł się obok
niego. – Słyszałeś?
– Przepraszam za to – powiedział Prescott, nie zwracając się do
nikogo w szczególności, po czym zajął miejsce między gapiami
a Cassidy, tak by jego zwalista postać zasłaniała ją przed ciekawskimi.
Robin i Blake, oboje w czerni, szybko utworzyli wokół dziewczynki
ochronny półokrąg. Melanie stała z boku, czekając na wyniesienie
trumny z karawanu, i wydawała się nieco skrępowana w dżinsowej
spódnicy i niebieskiej bawełnianej bluzce.
– Och, biedna mamusia – szepnęła Cassidy, zerkając na wybraną
przez Robin elegancką w swej prostocie trumnę z jasnego drewna
orzechowego.
Gdy trumnę z ciałem Tary spuszczano do świeżo wykopanego
grobu, wokół zebrała się mała grupka żałobników. Robin napłynęły
do oczu łzy na myśl, że najbardziej pełna życia istota, jaką znała, leży
tam teraz martwa. Mimo sprzecznych uczuć, jakie żywiła do dawnej
przyjaciółki, nie mogła nie przyznać, że Tara była jak żywioł.
– Czy nie powinniśmy czegoś powiedzieć? – zapytała Cassidy.
Zgodnie zrezygnowali z nabożeństwa żałobnego i obecności
duchownego, ponieważ Tara stanowczo odcięła się od religii, choć jej
matka uciekła, by dołączyć do jakiejś wspólnoty religijnej.
– Na przykład czego? – zapytała Melanie.
– Nie wiem. Czegoś. – Cassidy zwróciła się do Robin. – Może ty
mogłabyś...
Robin potrzebowała kilku chwil, aby zebrać myśli.
– Kochałam twoją matkę – powiedziała w końcu, rzucając
ostrzegawcze spojrzenie Melanie, by nie ważyła się zaprzeczyć. –
Przyszła mi na ratunek, gdy byłyśmy w szkole podstawowej, a ja nie
miałam nikogo bliskiego, żadnej przyjaciółki, ani pojęcia, jak to
zmienić. Wzięła mnie za rękę i powiedziała, że będzie moją najlepszą
przyjaciółką, na zawsze. – Robin przerwała na chwilę. – Nie całkiem
nam się udało, lecz mimo tego, co się wydarzyło, w głębi duszy wciąż
ją kochałam. I tęskniłam za nią. Tęskniłam za jej odwagą i siłą ducha.
Była naprawdę małą petardą. – Robin powstrzymywała śmiech przez
łzy. – Tak ją nazywał mój ojciec. W bardzo wielu sprawach nie miał
racji, ale w tej akurat miał. Tara była nieustraszona, można by nawet
powiedzieć, że zuchwała. Wyprawiała się tam, gdzie nie tylko
aniołowie, ale nawet sam diabeł bałby się wtargnąć. I choć wiem, że
żałowała niektórych pochopnych decyzji, jednej rzeczy nie żałowała
nigdy. Tego, że została matką. – Robin spojrzała na Cassidy. – Wciąż
pamiętam, jak kołysała cię w ramionach, gdy byłaś niemowlęciem.
Widzę miłość w jej oczach i dumę, gdy stawiałaś pierwsze kroki
i wymawiałaś pierwsze słowa. Pamiętam, jaka była przejęta, gdy po
raz pierwszy szłaś do szkoły. „Proszę, niech znajdzie przyjaciółkę na
zawsze, taką jak Robin”, powiedziała. – Z gardła Robin wydobył się
niechciany szloch, a Cassidy chwyciła ją za rękę. – Kochałam twoją
mamę. Tęsknię za nią. I zawsze będę tęskniła za moją „przyjaciółką na
zawsze”.
Przez chwilę panowała zupełna cisza. Robin czekała na zwyczajową
kąśliwą uwagę Melanie, ale nic takiego nie nastąpiło, więc odetchnęła
z ulgą.
– Dziękuję – powiedziała Cassidy.
– Twoja mama kochała cię najbardziej na świecie. Mam nadzieję, że
cokolwiek się stanie, zawsze będziesz o tym pamiętała.
– Będę.
Uściskały się.
– O cholera – rzuciła Melanie. Złapała Robin za ramię i obróciła ją.
– Cholera – powtórzyła za nią Robin, potrząsając głową
z niepokojem. Dylan Campbell odłączył się właśnie od niewielkiej
grupki wciąż kręcących się gapiów. Miał na sobie biały T-shirt, czarne
dżinsy i niebieską czapkę bejsbolową z logo Jankesów.
– Pozbędę się go – ofiarował się szeryf, zanim Robin zdążyła go o to
poprosić.
– Kto to jest? – zapytała Cassidy, której oczy robiły się coraz większe
z każdym krokiem zbliżającego się Dylana.
– To twój ojciec – wyjaśniła Melanie.
– Mój ojciec leży w szpitalu – sprostowała Cassidy z naganą w głosie.
– Nie znam tego człowieka.
Robin wytężała słuch, by zrozumieć coś z wymiany słów między
Dylanem a szeryfem, udało jej się jednak uchwycić tylko strzępki
zdań.
– Co ty sobie myślisz, że jesteś...
– Mam takie samo prawo, jak...
– Powiem ci to, co reporterowi...
– ... chciałem tylko zobaczyć mojego dzieciaka.
– Blake – powiedziała Robin – czy możesz zabrać Cassidy do
samochodu? Dam sobie z tym radę.
– Nie – zaprotestowała stanowczo Cassidy. – Chcę z nim
porozmawiać.
– Kochanie, nie wydaje mi się...
– Wszystko w porządku, Robin. – Cassidy patrzyła na Dylana, który
obszedł szeryfa dookoła i zrobił kilka kroków w jej kierunku. – Nic mi
nie będzie.
– To moja dziewczynka. – Dylan zdjął czapkę i wyciągnął ręce, jakby
chciał objąć córkę.
– Nie jestem twoją dziewczynką – Cassidy ostudziła jego zapędy.
Uśmiechnął się, pokazując głębokie dołeczki w policzkach.
– Jesteś moją rodzoną córką.
– Ani kroku dalej – ostrzegła Robin, gdy Dylan chciał podejść bliżej.
– Czego chcesz? – zapytała Cassidy.
– Chcę cię zobaczyć.
– Widziałeś mnie dwanaście lat temu. Wtedy się wydawało, że ci to
wystarczy.
– Czasy się zmieniają.
– Ale ludzie nie.
Dylan wskazał palcem na Robin.
– Ona ci to powiedziała?
– Nie musiała. Wystarczyło na ciebie spojrzeć, żeby wiedzieć
wszystko, co trzeba.
– Mówisz jak dorosła. – Dylan się roześmiał.
– Czego ty chcesz, Dylanie? – zapytała Robin.
– Posłuchaj – Dylan zwrócił się do córki, ignorując Robin. – Mogę
sobie tylko wyobrażać, co twoja matka mówiła ci o mnie, ale...
– Mówiła, że nie byłeś dobry.
– Aha...
– Mówiła, że ją biłeś.
– Tak, cóż, prawdą jest, że ona też potrafiła paskudnie przyłożyć.
– Powiedziała, że jesteś kanalią – ciągnęła Cassidy, wyraźnie się
rozgrzewając.
– Kanalia to trochę za mocne...
– Mówiła, że jesteś szumowiną, kłamcą i złodziejem.
– Twoja matka – Dylan wyszczerzył zęby w uśmiechu – zawsze
umiała dobrać odpowiednie słowa.
– Mówiła, że nigdy nie wysyłałeś alimentów nakazanych przez sąd.
– Ponieważ nie pozwalała mi cię zobaczyć.
– A kiedyś próbowałeś?
– Wiedziałem, że to nie miałoby sensu.
– To nie ma sensu teraz.
– Ach, daj spokój, Cassie. Jestem twoim tatą. Jedyną prawdziwą
rodziną, jaką masz.
Cassidy chwyciła Robin za rękę.
– To nieprawda. Mam tatusia i Robin, i Melanie, i Blake’a.
– A ja mam prawo. – Dylan przestąpił z nogi na nogę. – No, Cassie,
nie bądź taka. – Spojrzał na Prescotta. – Nie może jej pan przemówić
do rozsądku, szeryfie?
– Ona ma wystarczająco dużo rozsądku – odparł szeryf.
– Posłuchaj, coś ci powiem. – Dylan zwrócił się znów do Cassidy,
wkładając jednocześnie czapkę. – Wygląda na to, że zrobiłem błąd,
przychodząc tu dzisiaj. Chciałem okazać szacunek – twojej matce,
tobie, życzliwym ludziom, którzy się tobą opiekują. Ale teraz widzę, że
nie był to najlepszy czas ani miejsce na odnawianie stosunków
i naprawę tego, co było. Jesteś w żałobie i nie myślisz jasno. Odejdę
więc, dam ci kilka dni na przemyślenie wszystkiego. Co ty na to?
– Ile chcesz, Dylanie? – zapytała Cassidy.
– Co masz na myśli?
– Ile trzeba pieniędzy, żebyś wyniósł się stąd na dobre?
– Och, złotko, źle mnie zrozumiałaś. Nie chodzi o pieniądze.
– Nie? A więc chyba nie ma już o czym rozmawiać.
– No cóż, to znaczy, oczywiście... – zaczął Dylan szybko. – Nie
przyszedłem tu z powodu pieniędzy, ale jeśli moja córka chciałaby
mnie wesprzeć finansowo, nie odmówiłbym.
– Ile? – zapytała Cassidy.
– Sto tysięcy? – Zerknął na szeryfa. – To nie jest szantaż ani nic
podobnego. Słyszał pan. Ona sama zaproponowała.
– Sto tysięcy? – powtórzyła Cassidy. – Co zrobisz z takimi
pieniędzmi?
– Myślałem o założeniu własnego biznesu.
– Super. Jakiego rodzaju biznesu?
– Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem. – Dylan próbował użyć
najbardziej uroczego ze swych uśmiechów, lecz udał mu się tylko
grymas.
Długa chwila milczenia, którą przerwała Cassidy.
– Nic z tego – oznajmiła i odwróciła się do Robin. – Możemy już iść.
– Dobra, poczekajcie. Może to trochę za dużo. Pięćdziesiąt tysięcy
chyba mnie urządza.
– Nie. – Cassidy wzięła Robin i Blake’a za ręce. – Mamusia miała
rację. Jesteś kanalią.
– Ty mała suko! – W głosie Dylana było słychać wściekłość, ale
i podziw. – Pogrywasz sobie ze mną, co?
– Szeryfie – powiedziała Cassidy – proszę powstrzymać tego
człowieka, on nas nęka.
– Pora już iść, Dylanie – powiedział szeryf.
– Wezmę prawnika.
Cassidy uśmiechnęła się.
– Pokaż, co potrafisz.
Rozdział trzydziesty czwarty
– Muszę ci to przyznać, mała – powiedziała Melanie, gdy odjeżdżali
– że jak na dwunastolatkę zachowałaś się niesamowicie. Sama chyba
nie poradziłabym sobie lepiej.
– Mogę coś powiedzieć? – Cassidy wydawała się zmieszana.
– Oczywiście – zapewniła Robin.
– To, co mówiłam... Tak naprawdę pożyczyłam to sobie
z Krwawiących serc.
– Krwawiących serc?
– Tej telenoweli, którą oglądaliśmy przed paroma dniami? – zapytał
Blake.
Cassidy skinęła głową.
– To było kilka miesięcy temu. Penny była szantażowana przez
Jasona. On jest jej trzecim... nie, czwartym mężem. Pojawił się, gdy
właśnie miała wyjść za Reeda, oświadczył, że się zmienił, i błagał,
żeby mu dała drugą szansę. A ona powiedziała, że wystarczy na niego
spojrzeć, żeby wiedzieć wszystko, co trzeba. I zapytała, ile chce
pieniędzy, żeby wyniósł się na dobre. A potem powiedziała, żeby
pokazał, co potrafi.
– No, no – zdziwiła się Melanie. – Zapamiętałaś to wszystko?
– Czy myślicie, że on naprawdę weźmie prawnika?
– Jeśli chodzi o Dylana Campbella, wszystko jest możliwe – odparła
Robin.
W oczach Cassidy pojawiła się panika.
– Ale nie przyznają mu opieki, prawda? To znaczy, jeśli on pójdzie
do sądu, nie ma szansy, że on...
– Nie – zapewniła Robin. – Nigdy na to nie pozwolimy.
– Jak możecie go powstrzymać?
– Powstrzymamy go – odezwał się Blake z przedniego fotela.
– Obiecujesz?
– Obiecuję – potwierdził Blake.
Cassidy odetchnęła z wyraźną ulgą i usadowiła się blisko Robin,
a tymczasem Blake skręcił do wyjścia z cmentarza.
– Poczekaj! – Robin szybko nachyliła się ku niemu z tylnego
siedzenia.
– Coś się stało?
– Nie. Tylko pomyślałam...
– O rany – wtrąciła się Melanie. – Ona znowu myśli.
– Czy moglibyśmy się zatrzymać przy grobie mamy? – Robin
odwróciła się do Cassidy. – Nie widziałam jej nagrobka i... To nie
potrwa długo, obiecuję. Po prostu pomyślałam... Skoro już tu
jesteśmy...
– Jasne – powiedziała Cassidy. – To tędy, prawda? – wskazała ręką
w kierunku, który wcześniej pokazała Melanie.
– Dlaczego nie? – powiedziała Melanie. – Zatrzymaj tu – dodała
minutę później. – Grób jest w przedostatnim rzędzie, trzeci od końca
po lewej stronie.
Blake zatrzymał samochód.
– Chcesz, żebym z tobą poszedł? – zapytał, gdy Robin otwierała
tylne drzwi.
– Nie, znajdę go.
– Poczekaj, j a idę. – Melanie wysiadła i dogoniła siostrę.
– W porządku, ale nie musisz.
– Wiem, że nie muszę. Może chcę. To jakiś problem?
– Nie, oczywiście, że nie.
– Dobrze. O, jest tam. – Wskazała różowy granitowy kamień
nagrobny kilka metrów dalej.
Robin podeszła powoli i w milczeniu odczytała prostą inskrypcję
wyrytą w kamieniu: „Sarah Davis. Żona. Matka. Babcia. W naszych
sercach będziesz żyła zawsze”.
– Banał, wiem, ale co mogłam zrobić? – powiedziała Melanie.
– Jest piękny.
– Tak? Jestem pewna, że wymyśliłabyś coś lepszego, ale wtedy...
– ...nie było mnie tutaj – dokończyła Robin. Wzięła głęboki oddech. –
Przykro mi, że cię zostawiłam, że nie bywałam tu częściej. Wiem, że
nie było ci łatwo opiekować się mamą...
Melanie skwitowała słowa siostry wzruszeniem ramion.
– Nie. Ale co było, to było. A poza tym, prawdę mówiąc,
niespecjalnie za tobą tęskniłam.
– Nigdy mnie za bardzo nie lubiłaś – stwierdziła Robin.
– Racja. Cóż, trudno lubić siostrę, jeśli jest ona niewątpliwie
ulubienicą matki.
– Nie byłam jej... – Robin zaczęła protestować.
– Oczywiście, że byłaś. Wiedziałam to od chwili, gdy wróciła z tobą
ze szpitala, i na długo wcześniej, nim usłyszałam, jak ci to mówi.
– Słyszałaś...
– Jak mówi, że jesteś jej ulubienicą? O, tak. Nigdy tego nie zapomnę.
Ty, taka śliczna i słodka, siedziałaś na kanapie na kolanach matki,
przytulona do niej, a ja przyglądałam się wam ukradkiem. –
Wzruszyła ramionami, jakby chciała pokazać, że to nie ma znaczenia,
lecz jej oczy mówiły coś innego.
– Przykro mi – powtórzyła Robin.
– Wtedy z pewnością nie wyglądało na to, że jest ci przykro.
Wydawałaś się tak zadowolona, jak tylko mała dziewczynka potrafi.
Robin przyznała skinieniem głowy i długim westchnieniem, że tak
właśnie było. Odezwała się dopiero po kilku chwilach.
– Wiedziałam, że na nas patrzysz.
Na nachmurzonej twarzy Melanie pojawił się cień uśmiechu.
– Domyślałam się tego. Założę się, że w tym momencie było ci
jeszcze przyjemniej.
– To prawda – przyznała Robin. – Popatrzyła na rzędy nagrobków. –
Ile wtedy miałam? Dziesięć lat? I przez wszystkie te lata próbowałam
zyskać aprobatę mojej starszej siostry. Dostawałam tylko
lekceważenie, a na dodatek złamany nos.
Melanie zachichotała.
– I nawet to działało na twoją korzyść. Nadało twojej twarzy
przynajmniej jakiś charakter.
Siostry, zamyślone, wpatrzyły się w horyzont.
– Rozmawiałaś o tym z mamą? – zapytała Robin.
– Kiedyś o tym myślałam – odparła Melanie. – Gdy jak zwykle
zaczęła cię usprawiedliwiać i tłumaczyć, dlaczego nie mogłaś
przyjechać do domu. Ale była już bardzo chora. Co miałam jej
powiedzieć, żeby to nie zabrzmiało jak żale zazdrosnej smarkuli?
Robin spojrzała na grób matki.
– Mogłabyś powiedzieć jej teraz.
Melanie zmrużyła oczy, na ustach miała szyderczy uśmieszek.
– Kim ty jesteś? Teraz moją terapeutką?
– Jestem twoją siostrą. No, dalej. Powiedz jej.
– Myślisz, że ona słucha? – zadrwiła Melanie.
– Myślę, że to nie ma znaczenia.
Długa chwila milczenia.
– Pewnie. Dlaczego nie? Niech ci będzie. Teraz albo nigdy. – Wzięła
głęboki oddech. – Nie jestem pewna, co mam powiedzieć, ale... –
Kolejna chwila milczenia, tym razem tak długa, że Robin obawiała się,
iż siostra zmieniła zdanie. – Dobrze. Chodzi o to, mamo, że nie
powinnaś nikogo faworyzować. To nie było fair. Wiem, że nie byłam
łatwym dzieckiem. Ale byłam twoim dzieckiem. I kochałam cię. A ty
raniłaś moje uczucia. Tak, niespodzianka! Naprawdę mam uczucia. –
Odwróciła się do Robin, policzki miała zaróżowione z zakłopotania. –
Dobra, to już wszystko. Zadowolona?
Robin chciała podejść do siostry, ale nogi ugrzęzły jej w miękkiej
ziemi wokół grobu.
– Czy sądzisz, że mama wiedziała o romansach taty? – zapytała,
sama się sobie dziwiąc, że wyrwało jej się coś takiego.
– Żarty sobie ze mnie robisz? Całe miasto wiedziało, a ona by nie
wiedziała?
– Przez te wszystkie lata myślałam, że ją chronię. Przez te wszystkie
lata czułam się winna, że trzymam jego sprawki w sekrecie. A ona od
początku wiedziała.
– Kto wiedział? – odezwał się cichy głosik za plecami Robin
i Melanie.
Siostry odwróciły się i zobaczyły Cassidy i Blake’a stojących kilka
metrów dalej.
– Przepraszam – powiedział Blake. – Nie chcieliśmy się podkradać.
Po prostu zaczęliśmy się martwić.
– W porządku. – Melanie podeszła do nich. Właśnie skończyłyśmy.
*
Kilka minut później skręcili w Larie Lane. Robin zauważyła czarną
hondę civic parkującą na podjeździe za samochodem Melanie.
Cassidy wychyliła się do przodu.
– Wygląda jak wóz Kenny’ego.
– Jakiego Kenny’ego? – zapytał Blake.
– To ten chłopiec, który odwiedził Cassidy w szpitalu –
przypomniała mu Robin.
– Przyjaciel Landona – wyjaśniła Cassidy.
Blake zaparkował samochód, zostawiając dość miejsca, by Kenny
mógł wyjechać, a potem podbiegł, by pomóc Cassidy wysiąść.
Dziewczynka oparła się o niego.
– Nie tak szybko. – Blake ją podtrzymał. – Dobrze się czujesz?
– Trochę kręci mi się w głowie.
Blake objął Cassidy.
– Zaniosę cię do domu.
– Nie, mogę iść.
– Bez dyskusji – powiedziała Robin i poszła powoli za nimi, podczas
gdy Melanie pośpieszyła otworzyć frontowe drzwi.
– Landonie! – zawołała, gdy wszyscy weszli do domu. – Już
jesteśmy!
Bez odpowiedzi.
– Zobaczę, co mamy na lunch. – Melanie ruszyła do kuchni, a Blake
zaniósł Cassidy do salonu i posadził na kanapie.
Zadzwonił telefon komórkowy. Blake wyjął go z kieszeni
i sprawdził, kto dzwoni.
– Przepraszam, to kancelaria. Muszę odebrać. – Wyszedł do holu.
W oczach Cassidy niespodziewanie pojawiły się łzy.
– Co będzie ze mną, jeśli tatuś nie wyzdrowieje? – zapytała.
– Nie martw się o to, proszę. Coś wymyślimy.
– Co?
– Jeszcze nie wiem. Słyszałaś, co mówił Blake. On nie pozwoli, żeby
stało ci się coś złego.
– Czy wierzysz w to, że nic nie zdarza się bez powodu?
Robin potrzebowała chwili namysłu.
– Nie wierzę – odparła, uznawszy, że to dziecko zasługuje na
szczerość, a nie frazesy. – Wiem, że wielu ludzi pociesza się tą myślą,
ale ja po prostu tego nie kupuję. Rzeczy się zdarzają, ponieważ się
zdarzają. Dla mnie bardziej pocieszająca jest myśl, że zdarzają się
przypadkowo, nie zaś wskutek jakiegoś boskiego planu, który
dopuszcza, że dziecko umiera na raka albo ludzie umierają z głodu. –
Albo najlepsze przyjaciółki zostają zastrzelone z zimną krwią. – Ale
nawet jeśli rzeczy nie zdarzają się bez powodu – dodała, chcąc
złagodzić swoje słowa – sądzę, że mimo to zawsze jakoś się układają.
– Czy to nie to samo?
– Myślę, że jest tu subtelna różnica.
– Subtelna różnica między czym a czym? – zapytał Blake, wchodząc
do pokoju.
– Czy uważasz, że wszystko zdarza się z jakiegoś powodu? –
odpowiedziała pytaniem Cassidy.
– Moim zdaniem zwykle jest jakiś powód – odparł Blake. – Ale czy
wierzę w jakiś większy plan? Nie. Chyba podoba mi się teoria Camusa
o życzliwej obojętności wszechświata.
– Co to znaczy? – zdziwiła się Cassidy.
– To znaczy, że jestem głodny. – Zaśmiał się Blake. – Zawsze cytuję
Camusa, gdy jestem głodny.
Robin miała ochotę go uściskać. Zamiast tego zapytała:
– Czego chciała kancelaria?
Blake usiadł przy Cassidy.
– Niestety okazało się, że umowa, która jak myślałem, została już
dopracowana, pruje się w szwach. Na poniedziałek jest zaplanowane
spotkanie, mamy zająć się tą kwestią. Wygląda więc na to, że
w niedzielę muszę wrócić do Los Angeles.
– Nie! – krzyknęła Cassidy. – To już za kilka dni.
– Wszystko w porządku, kochanie – powiedziała Robin. – Będę przy
tobie. – Jak Blake może wyjeżdżać, skoro nic się jeszcze nie wyjaśniło?
Równie dobrze ona mogłaby znowu zrzucić wszystko na Melanie.
– Jak długo? – zapytała Cassidy. – Nie będziesz tu siedziała bez
końca, jeśli Blake wróci do siebie. Co będzie ze mną, gdy wyjedziesz?
Co się ze mną stanie, jeśli tatuś umrze?
Robin spojrzała na narzeczonego.
– Coś wymyślimy – obiecał.
– Co? – naciskała Cassidy. – Czy mogę pojechać z wami do Los
Angeles?
Usłyszeli odgłos powłóczenia nogami i odwrócili się w stronę drzwi.
Stał w nich Kenny, a za nim Landon.
– Ktoś tu jedzie do Los Angeles? – zapytał Kenny. Odgarnął włosy
z czoła, potem wcisnął ręce w kieszenie obcisłych dżinsów.
– Tylko rozmawialiśmy – wyjaśniła Cassidy.
– O wyjeździe do Los Angeles?
– Nic nie zostało postanowione.
– Moim zdaniem nie powinnaś jechać.
– Zobaczymy. Wiesz, że zawsze chciałam tam mieszkać.
– Twój tata może wyzdrowieć.
– Wtedy oczywiście zostanę.
– A jeśli nie wyzdrowieje, pojedziesz?
W głosie Kenny’ego pobrzmiewał gniew, co sprawiło, że Robin
poczuła się nieswojo.
– Nikt nigdzie dzisiaj nie wyjeżdża – powiedziała, próbując
rozładować napięcie, jakie nagle zapanowało w pokoju. – Melanie! –
zawołała. – Czy mogę ci jakoś pomóc?
– Trochę na to za późno – powiedziała Melanie, która pojawiła się
za plecami Landona z dużą tacą kanapek.
– Z czym zrobiłaś kanapki? – zainteresowała się Cassidy.
– Tylko z tuńczykiem. Nic wymyślnego. – Melanie postawiła tacę na
stoliku do kawy i cofnęła się o krok. – Częstujcie się.
Kenny natychmiast chwycił kanapkę z wierzchu i ugryzł duży kęs.
– Dobre! – rzucił w przestrzeń.
Blake ostentacyjnie wziął tacę i podsunął ją Cassidy.
– Dzięki. – Uśmiechnęła się i podniosła kanapkę do ust.
Robin wzięła kanapkę, zauważając jednocześnie, że Kenny
gniewnie zmarszczył brwi, gdy Blake przytrzymał tacę tak, by Landon
mógł do niej dosięgnąć. Landon pokręcił głową.
– Musisz zjeść, wielkoludzie – powiedział Kenny, chwytając z tacy
kanapkę i podstawiając przyjacielowi pod brodę.
– Kiedy tu przyszedłeś, Kenny? – zapytała Melanie.
– Jakąś godzinę temu. Landon mówił, że się z wami rozminąłem.
Poszedłbym na pogrzeb, gdyby ktoś mi o nim powiedział.
– Zależało nam na prywatności – wyjaśniła Robin.
Kenny skończył kanapkę i sięgnął po następną.
– Ponieważ pani brat został aresztowany?
– Między innymi.
– Myśli pani, że on to zrobił?
– Nie, nie sądzę, że to on.
– No więc kto?
– Nie brat Robin – obruszyła się Cassidy. – Co się z tobą dzieje,
Kenny? Dziwnie się zachowujesz.
– Wcale nie.
– Właśnie, że tak.
Kenny odwrócił się do Melanie.
– Czy pani wie, że Cassidy myśli o przeprowadzce do Los Angeles?
– Naprawdę? – Melanie wydawała się zaskoczona, choć raczej
pozytywnie. – To dla mnie coś nowego.
– Dla mnie też – powiedział Kenny. – A dla ciebie, Landonie? – Czy
ona wspomniała ci kiedykolwiek, że chce mieszkać w Los Angeles?
W odpowiedzi Landon odwrócił się i wybiegł z pokoju.
– Zobacz teraz, co narobiłeś. – Słowom Cassidy towarzyszył tupot
stóp Landona na schodach. – On się zdenerwował.
– Wszystko z nim w porządku.
– Nie. Wiesz, jaki Landon jest wrażliwy.
– On nie chce, żebyś wyjechała do Los Angeles.
– Moim zdaniem to nie jest taki zły pomysł. – Melanie wzięła
kanapkę z tacy. – Po wszystkim, co się stało, nowy początek to właśnie
coś, co mógłby zalecić lekarz. A jeśli Robin i Blake są chętni...
– Sądzę, że za wcześnie na takie decyzje – wtrącił się Blake. – W tej
chwili tylko ja jeden gdzieś wyjeżdżam.
– Opuszczasz nas? – zapytała Melanie.
– W niedzielę.
Drzwi do pokoju Landona zamknęły się z hukiem.
– Myślę, że powinieneś pójść na górę – powiedziała Cassidy do
Kenny’ego. – Upewnić się, że wszystko z nim w porządku.
– Tylko jeżeli ty też pójdziesz – odparł Kenny. – To z twojego
powodu on się zdenerwował.
Cassidy westchnęła. Próbowała wstać z kanapy, lecz okazało się to
za trudne, opadła na nią z powrotem.
– Pomogę ci – zaproponował Blake.
– Ja to zrobię. – Kenny rzucił się, by wziąć dziewczynkę za ramię.
– Idź sobie – odtrąciła go Cassidy. – Jesteś dziwny.
Pozwoliła, by Blake pomógł jej stanąć na nogi i wyprowadził
z pokoju; potem powoli wchodzili po schodach, a Kenny deptał im po
piętach.
Robin wstała.
– Cóż, to było...
– Dziwne? – Melanie miała wypisane na twarzy: „A nie mówiłam?”.
– Zdajesz sobie sprawę, że to byłoby szaleństwo, gdybyś poważnie
rozważała zabranie tej dziewczynki do Los Angeles, prawda?
– Przecież sama mówiłaś, że to nie jest taki zły pomysł.
– Ach, nie zrozum mnie źle. Byłabym zachwycona. Myślałam po
prostu, że jesteś na to za mądra.
– O czym ty mówisz?
– O tym, że Cassidy wyraźnie podkochuje się w twoim chłopaku, co
teraz może wydawać ci się niezbyt groźne, ale ona nie zawsze będzie
miała dwanaście lat. A jeśli będzie podobna do swojej matki, gdy ta
miała osiemnaście lat...
– Teraz jesteś po prostu podła.
– A ty udajesz głupią.
Blake wrócił do salonu i zastał dwie kobiety stojące po przeciwnych
końcach kanapy i piorunujące się wzrokiem.
– Co tu się stało?
Zadzwonił telefon. Melanie odwróciła się na pięcie i bez słowa
pomaszerowała do kuchni. Wróciła po kilku sekundach.
– To szeryf. Najwyraźniej policja z San Francisco zdobyła nakaz
przeszukania mieszkania Aleca i zgadnijcie, co znalazła?
Robin gorączkowo sporządziła w myślach listę rzeczy, które
mogłyby się okazać obciążające dla jej brata: broń, z której strzelano,
zawartość sejfu ich ojca...
– Biżuterię naszej matki? – powiedziała w końcu.
– Blisko, ale pudło.
– Powiesz nam, czy mam dalej zgadywać?
– Kominiarkę narciarską. Taką jak te, które opisywała Cassidy.
– Cholera.
– Wciąż jesteś przekonana, że on jest niewinny?
Robin usiadła ciężko na kanapie i oparła głowę na rękach.
– Musi być jakieś wytłumaczenie.
– Ależ jest – stwierdziła Melanie. – On jest winny.
Rozdział trzydziesty piąty
Więzienie hrabstwa Tehama to zakład dla mężczyzn i kobiet,
o średnim poziomie zabezpieczeń, przeznaczony głównie dla
więźniów czekających na rozprawę wstępną lub na proces.
Pozbawiony wszelkich walorów estetycznych budynek z brązowej
cegły powstał w 1974 roku, dwadzieścia lat później więzienie
unowocześniono, między innymi umocniono ogrodzenie
i zainstalowano system elektroniczny mający uniemożliwiać
więźniom ucieczkę z tego ponurego miejsca.
– O Boże – wyrwało się Robin, gdy Blake wjechał na parking i zgasił
silnik. Był ranek po pogrzebie Tary i czwarty dzień pobytu Aleca
w więzieniu, a Robin po raz pierwszy dostała pozwolenie na
odwiedziny.
– Nie musisz tego robić – powiedział Blake, obracając się do niej.
– Tak, wiem. Ale winny czy nie, on jest wciąż moim bratem. – Robin
zamknęła oczy i wzięła długi, głęboki oddech.
– Masz atak paniki?
Robin zastanawiała się przez chwilę, czy odczuwa któryś ze
znajomych objawów lęku. O dziwo, żaden się nie pojawił – ani
trzepoczące szaleńczo ptaki uwięzione w piersi, ani ostre jak brzytwa
sztylety wbijające się w ciało, ani przemożna chęć ucieczki gdzieś
daleko.
– Nie, odparła, otwierając oczy. – Czuję się dobrze.
– Chciałbym móc pójść z tobą.
– Ja też bym tego chciała.
Jeff McAllister poinformował ich wcześniej o zasadach
obowiązujących w więzieniu. Osadzeni mieli prawo do półgodzinnych
odwiedzin dwa razy w tygodniu; wszystkie wizyty odbywały się bez
kontaktu fizycznego; odwiedzający mógł być tylko jeden, musiał mieć
ukończone osiemnaście lat i przedstawić dokument tożsamości ze
zdjęciem; wszyscy odwiedzający byli obszukiwani.
– Pamiętaj, że nie możesz oczekiwać respektowania prywatności
i że wasza rozmowa będzie prawdopodobnie nagrywana.
Robin skinęła głową, po raz kolejny odetchnęła głęboko, bawiąc się
górnym guzikiem swojej sukienki bez rękawów w kolorze lilaróż,
i przygładziła włosy.
– Czy dobrze wyglądam?
– Wyglądasz wspaniale.
– Nie jestem zbyt spięta na twarzy?
– Masz piękną twarz.
Robin uśmiechnęła się i otworzyła drzwi samochodu.
– Poczekaj – zatrzymał ją Blake.
Odwróciła się.
– Kocham cię.
Robin przechyliła się i delikatnie pocałowała go w usta.
– Ja też cię kocham.
Ruszyła betonową ścieżką do frontowego wejścia, a zanim
przekroczyła próg, zatrzymała się, aby po raz ostatni głęboko
zaczerpnąć powietrza.
Przywitał ją siedzący w szklanym boksie funkcjonariusz o surowej
twarzy, który poprosił o dowód tożsamości, potem została
przeszukana przez kobietę, a jej torebkę zbadano wykrywaczem
metalu. Następnie odprowadzono ją do poczekalni, w której stały
rzędy szarych plastikowych krzeseł, i polecono czekać, dopóki nie
zostanie wywołane jej nazwisko.
W pomieszczeniu znajdowały się tylko trzy osoby, mężczyzna
w średnim wieku i dwie kobiety. Gdy weszła, wszyscy na nią
popatrzyli, a młodsza z kobiet prawie niedostrzegalnie skinęła głową
w jej kierunku. Robin zajęła miejsce w rogu poczekalni, gdzie długie
jarzeniówki pod sufitem rzucały zbyt jaskrawe światło na niegdyś
białe ściany. Liczne tabliczki ostrzegały odwiedzających o zakazie
wnoszenia do więzienia takich rzeczy, jak broń, materiały
wybuchowe czy guma do żucia.
– Pierwszy raz tutaj? – zapytał jakiś głos, a Robin aż podskoczyła. –
Przepraszam, nie chciałam pani przestraszyć. – Mogę tu usiąść?
Robin odwróciła się i zobaczyła kobietę, która właśnie dołączyła do
oczekujących, około dwudziestopięcioletnią, o kasztanowych włosach,
ubraną w niebieskie dżinsy i czerwony T-shirt z trójkątnym dekoltem,
uwydatniający obfitość fałd ciała pod spodem. Uśmiechnęła się
i usiadła obok, zanim Robin zdążyła ją powstrzymać.
– Pierwszy raz, co? – Było to już nie tyle pytanie, co stwierdzenie.
– To takie oczywiste?
– Wystarczy spojrzeć na tę sukienkę. Ja też miałam na sobie
sukienkę, gdy pierwszy raz tu przyszłam. Ale potem dotarło do mnie,
że to nie ma sensu. Czy ja panią znam? Wygląda pani jakoś znajomo.
– Nie, nie wydaje mi się.
– Mam na imię Brenda. Przyszłam na widzenie z moim chłopakiem.
Zwolnili go z pracy, a on nie przyjął tego zbyt dobrze. Wrócił tam
następnego dnia i zaczął strzelać na oślep. Nikogo nie zranił, ale chyba
tylko dlatego, że głupi ma szczęście. Okazuje się, że nie tak łatwo trafić
tego, kogo się chce, jak to wygląda w telewizji. Osioł. Dostał sześć lat. –
Wzruszyła ramionami. – Za co siedzi twój facet?
Robin zawahała się, nie miała pewności, czy kobieta nie jest
podstawiona, a ich rozmowa nagrywana.
– To pomyłka...
Brenda się roześmiała.
– Tak ci powiedział?
– Nie musiał.
– No tak. Cóż, powodzenia. Mówiłaś, że jak masz na imię?
Robin krótko rozważała podanie Brendzie fałszywego imienia,
zdecydowała jednak, że tego nie zrobi.
– Robin.
– Na pewno? Trochę się wahałaś.
– Na pewno.
– Robin – powtórzyła Brenda. – Jak ptak[3]. – Zmrużyła małe
orzechowe oczy, tak że prawie znikły w pulchnych policzkach. –
Z pewnością wyglądasz znajomo.
W odległym końcu poczekalni otworzyły się drzwi, wszedł
funkcjonariusz.
– Robin Davis – oznajmił.
– Davis? – chciała się upewnić Brenda, gdy Robin wstawała. – Robin
Davis? Bez jaj. Jesteś krewną tych ludzi, do których strzelano?
Widziałam twoje zdjęcie w gazecie. A niech to, od razu wyglądałaś mi
znajomo.
– Proszę za mną – polecił funkcjonariusz, a Robin posłusznie weszła
za nim do przyległego małego pokoiku. – Proszę opróżnić torebkę. –
Wskazał porysowany metalowy stół, który był jedynym meblem
w pomieszczeniu.
– Już była sprawdzana.
– Proszę opróżnić torebkę – powtórzył funkcjonariusz.
Robin wysypała na stół zawartość beżowej płóciennej torby –
jasnozielony skórzany portfel, jaskrawopomarańczową portmonetkę,
książeczkę czekową w rozdartej czarnej plastikowej okładce, trzy
długopisy, mały notes, parę okularów słonecznych w czerwonym etui
z tłoczonej sztucznej skóry i stosik pogniecionych chusteczek
higienicznych.
– Nie mam gumy do żucia – powiedziała w nadziei, że wywoła
uśmiech na twarzy, ale zyskała tylko przelotny grymas
niezadowolenia. Pomyślała, że ten biedny człowiek prawdopodobnie
słyszał te słowa co najmniej setki razy. – Przepraszam.
Grymas był już nie tylko przelotny.
– Za co?
– Za kiepski żart – wymamrotała Robin, postanawiając nie wyrywać
się już z niczym, o ile nie zostanie wprost zapytana. Jeżeli nie będzie
ostrożna, ją też wsadzą do więzienia.
– W porządku – powiedział funkcjonariusz po sprawdzeniu torebki
w środku i upewnieniu się, że jest pusta. Podał torebkę Robin, dając
znak, że może wszystko włożyć z powrotem, a następnie skierował ją
do drzwi naprzeciwko tych, przez które weszła. – Pani brat zaraz
przyjdzie. Macie pół godziny.
– Dziękuję. – Robin weszła do długiej, wąskiej sali przedzielonej
pośrodku ścianką działową z szeregiem szklanych boksów; w każdym
znajdował się okrągły drewniany stołek przytwierdzony do ścianki
metalowymi prętami. Betonowa podłoga była pomalowana na brzydki
odcień ochry. W odległym kącie pomieszczenia siedząca na stołku
starsza kobieta płakała w słuchawkę przymocowanego do ścianki
telefonu, rozmawiając z więźniem po drugiej stronie. Robin wśliznęła
się na najbliższy stołek i wpatrzyła w pustą przestrzeń naprzeciwko;
w szybie odbijała się jej poważna twarz. Jak musi czuć się ktoś po
drugiej stronie? Minutę później wprowadzono jej brata i skierowano
do stołka naprzeciwko Robin. Ubrany był w ten sam pomarańczowy
uniform, który nosił w sądzie. Włosy miał zaczesane do tyłu, wydawał
się wymizerowany i o dziesięć lat starszy niż w dniu, w którym Robin
widziała go po raz ostatni. Usiadł i podniósł słuchawkę do ucha w tej
samej chwili, gdy Robin uniosła swoją.
– Cześć – powiedziała.
– Cześć.
– Jak się masz?
– Nie tak źle.
– Niezbyt dobrze – poprawiła Robin.
– Bywało lepiej.
– Jesz coś?
– Trochę. Jedzenie nie jest tu najlepsze. A co u ciebie?
– Dobrze.
– A reszta?
– Też dobrze.
– Cassidy?
– Czuje się nieźle, zważywszy na sytuację.
– Musiała przeżyć szok, kiedy mnie zobaczyła – powiedział Alec. –
Gdy zdała sobie sprawę, że nie jestem kimś, za kogo mnie uważała.
– Tak, to był szok dla nas wszystkich.
– Przepraszam za to. – Alec wydawał się zmieszany.
Robin się zastanawiała, jak on zamierza się zachować, gdy znów
spotka się z Cassidy, postanowiła jednak nie pytać na wypadek, gdyby
ich rozmowa była nagrywana.
– Chyba wyobrażałem sobie, że będę już daleko, gdy ona wyjdzie ze
szpitala, i w ogóle się z nią nie zobaczę – odparł, jakby czytał
w myślach siostry.
Westchnęła, nie potrafiąc się zdecydować, jaki temat można
bezpiecznie poruszyć.
– Nie zrobiłem tego, Robin – powiedział Alec.
To tyle, jeśli chodzi o winę mojego brata.
– Wiem, że nie zrobiłeś.
– Wszystko, co ci powiedziałem tamtego dnia, było prawdą.
– Wiem. Wierzę ci – zapewniła Robin, czując w głębi duszy, że
niezależnie od tego, jak bardzo źle ta sprawa wygląda, jak mocne są
dowody przeciwko jej bratu, Alec nie byłby zdolny nikogo skrzywdzić.
Zdała sobie również sprawę, że teraz wiele zależy od niej, że powinna
dołożyć wszelkich starań, by dowieść jego niewinności, skoro szeryf
i jego ludzie pracowali, by dowieść jego winy.
– Kochałem Tarę – powiedział Alec. – A ona kochała mnie.
Chcieliśmy być razem przez resztę życia.
– Tak mi przykro.
– Proszę, powiedz Cassidy, że jestem niewinny, że nigdy nie
mógłbym skrzywdzić jej matki.
– Zrobię to. Już zrobiłam.
– Uwierzyła ci?
– Nie wiem.
Otworzyły się drzwi i do sali weszła Brenda. Patrząc ostentacyjnie
na Aleca, przeszła obok Robin i usiadła na sąsiednim stołku.
– Twój brat jest fantastyczny – rzuciła cicho, gdy jej chłopak
zajmował stołek obok Aleca i podnosił słuchawkę telefonu.
– Nie patrz. – Robin usłyszała Brendę mówiącą do swego chłopaka. –
Ale siedzisz obok prawdziwego celebryty. To ten facet, który strzelał
do swojego ojca i zamordował byłą dziewczynę. Aha, strzelał też do jej
dzieciaka. Nie, n i e wciskam ci kitu.
– Robin? O co chodzi? – zapytał Alec.
– O nic. To po prostu okropne widzieć cię w tym strasznym miejscu.
– Też tak czuję. – Alec potarł szczękę. – Rozmawiałaś z Prescottem?
– Tak.
– A więc wiesz o kominiarce, którą gliny znalazły w moim
mieszkaniu.
– Może nie powinniśmy o tym rozmawiać – zasugerowała Robin.
– Dlaczego nie? To jest zwykła czarna narciarska kominiarka, do
kurwy nędzy. Nie jakiś rzadki artefakt. Takich kominiarek musi być
z milion.
– Dlaczego t y taką miałeś?
– Dlaczego taką miałem? – Wyraźnie poirytowany Alec spojrzał
w sufit. – Jeżdżę na nartach, na litość boską. Policja znalazła też buty
narciarskie. Czy szeryf ci o tym powiedział?
Robin poczuła przypływ nadziei.
– Od kiedy jeździsz na nartach?
– Od wyjazdu z Red Bluff. Byłem w depresji. Do diabła, chciałem
popełnić samobójstwo. Pomyślałem, że jazda na nartach będzie
równie dobrym sposobem na zabicie się, jak każdy inny. Odkryłem,
ku swemu zdumieniu, że jestem w tym naprawdę dobry. Uwielbiam
to. Narciarstwo doskonale działa terapeutycznie. Powinnaś
spróbować.
Robin się uśmiechnęła.
– Może udzielisz mi lekcji, jak stąd wyjdziesz.
– Niewykluczone, że to nastąpi nie wcześniej niż za trzydzieści lat.
Uśmiech zamarł na ustach Robin.
– Proszę, nie mów tak.
– Przepraszam. To taki więzienny żarcik.
– Niezbyt śmieszny.
– Jest jeszcze coś, co powinnaś wiedzieć.
Robin wstrzymała oddech. Czy podczas przeszukania znaleziono
w mieszkaniu Aleca jakieś inne, potencjalnie obciążające dowody?
– Co takiego? – zapytała.
– McAllister sądzi, że być może oni będą chcieli zaproponować mi
ugodę.
– Jaką ugodę?
– Jego zdaniem prokurator może zgodzić się na zarzut morderstwa
drugiego stopnia, jeśli wyjawię nazwisko mojego wspólnika.
– Ale ty tego nie zrobisz. Nie masz wspólnika.
Alec się uśmiechnął.
– Tak jest. W tym właśnie problem.
Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu.
– A więc co zrobimy? – zapytała w końcu Robin.
– Nie ma żadnego „my”, Robin. Jestem tylko ja. Ty musisz spakować
bagaże, zabrać narzeczonego i wynieść się z miasta.
– Nie ma mowy. Nie wyjadę, dopóki stąd nie wyjdziesz.
– Owszem – powiedział Alec. – Wyjedziesz. – Wstał, skinął na
stojącego przy drzwiach strażnika; kabel telefoniczny rozciągnął się
w prosty sznur.
– Co ty robisz? Mamy jeszcze dużo czasu.
– Nie przychodź tu, Robin. Znikaj stąd, dopóki jeszcze możesz
oddychać.
– Alec! – zawołała Robin, gdy strażnik wyprowadzał brata z sali. Ale
on się nie zatrzymał, nawet się nie odwrócił. Robin odwiesiła
słuchawkę, opuściła głowę i zaczęła płakać.
– Z czasem będzie łatwiej – powiedziała Brenda, wychylając się do
niej. – Zobaczysz. Za kilka tygodni to miejsce będzie jak dom.
3 Robin – ang. drozd.
Rozdział trzydziesty szósty
Dzwonek u drzwi zadźwięczał o szóstej po południu.
– Przynieśli pizzę! – zawołała Melanie z kuchni. – Czy ktoś mógłby
łaskawie otworzyć drzwi?
– Ja to zrobię. – Robin, która skończyła właśnie nakrywać stół
w jadalni, wyszła do holu. Minęła salon, gdzie Cassidy i Blake oglądali
telewizję, pomachała obojgu ręką. Otwierając frontowe drzwi,
usłyszała skrzypnięcie drzwi do pokoju Landona i tupot stóp
siostrzeńca na schodach. Na to, co po chwili zobaczyła, nie była
przygotowana.
– O mój Boże.
– Robin – powiedziała stojąca na progu kobieta – tak dawno cię nie
widziałam. Dobrze wyglądasz. Mogę wejść?
Robin cofnęła się, by przepuścić gościa. Zerknęła przez ramię na
Landona, który stał u podnóża schodów i przyglądał się tej scenie.
– Co z tą pizzą?! – zawołała Melanie, wychodząc z kuchni. I zamarła
w pół kroku.
– Jasna cholera.
Kobieta zesztywniała na to przekleństwo.
– Melanie – powiedziała. – O mój Boże. – Wy, dziewczęta, zupełnie
się nie zmieniłyście.
– A pani wprost przeciwnie – odparła Melanie. – Co się stało z pani
włosami?
Robin rzuciła siostrze spojrzenie pełne dezaprobaty, choć
pomyślała sobie to samo. Włosy kobiety, niegdyś czarne
i wypielęgnowane, były teraz siwe i zwisały w niechlujnych strąkach
do połowy pleców. Sukienka przypominała bezkształtny bury worek,
na gołych stopach kobieta miała sandały Birkenstock. Wyglądała jak
stereotypowa podstarzała hipiska, relikt z czasów, które nigdy nie
były tak proste i pełne miłości, jak się kiedyś wydawało.
– Co pani tu robi? – zapytała Melanie.
– A gdzie indziej miałabym być?
– Tam, gdzie pani była przez ostatnie dziesięć lat, tak mi się wydaje.
– Jest już ta pizza? – zainteresował się Blake, wychodząc do holu. –
O przepraszam. – Spojrzał na siwowłosą kobietę. – Kto to jest?
– Blake, to jest Holly Bishop. – Robin wzięła długi, głęboki oddech. –
Matka Tary.
– O Boże kochany. – Kobieta zaczęła szlochać. – Moje biedne
dzieciątko. – Rzuciła się Robin w objęcia i płakała jej w ramię. – Jak to
się mogło stać?
Robin powoli, niechętnie, objęła kobietę w pasie.
– Tak mi przykro, pani Bishop.
– Dość długo się tu pani wybierała – powiedziała Melanie zimnym
tonem. – Od śmierci Tary minęły prawie dwa tygodnie.
– Dopiero teraz się dowiedziałam. – Holly Bishop wysunęła się
z objęć Robin. – Wyjechałam z Oregonu, jak tylko o tym usłyszałam.
Robin, chcąc nie chcąc, zauważyła, że oczy kobiety są suche, choć
zaledwie kilka chwil wcześniej cała trzęsła się od szlochu.
– Mieszkamy na odludziu. Nie mamy telewizorów ani komputerów.
– A więc jak się pani dowiedziała?
– Powiedział mi wielebny Sampson, nasz przywódca.
– Wasz przywódca ma komputer? – zapytała Robin.
– Tak, oczywiście. Bardzo stary. Ktoś musi wiedzieć, co się dzieje na
świecie. Wielebny przekazuje nam wszystkie ważne informacje.
– Przekazuje swojej trzódce – uściśliła Melanie.
– Swoim wiernym – poprawiła Holly. – Dowiedział się o strzelaninie
i przyszedł do mnie. Pamiętał, że mieszkałam w Red Bluff i wciąż
mam tu rodzinę.
– I pomyślał, że pani wnuczka może dostać mnóstwo pieniędzy,
które pozwolą mu kupić nowocześniejszy sprzęt – stwierdziła
Melanie. – Dar niebios, można by powiedzieć.
– Nie dlatego tu jestem.
– A dlaczego pani tu jest? – Chciała wiedzieć Robin.
– Przyjechałam zobaczyć Cassidy. To biedne dziecko. – Głos Holly
zadrżał, ale jej oczy pozostały suche.
– Co się tu dzieje?
Robin się odwróciła i zobaczyła stojącą w drzwiach do salonu
Cassidy.
– Cześć – przywitała się Cassidy z gościem.
– Ojej. Czy to moja najdroższa dziecina?
– Kim pani jest?
Holly skrzyżowała ręce na piersi.
– Jestem twoją babcią.
– Moją babcią?
– Matką twojej matki – wyjaśniła Holly, podchodząc powoli do
dziewczynki.
– Tą, która wyrzekła się jej, gdy wyszła za mąż za Dylana – uściśliła
Melanie.
Holly raptownie się zatrzymała. Otworzyła usta, lecz przez dobrych
kilka chwil nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
– Cóż, nie aprobowałam jej małżeństwa, to prawda – wybełkotała
w końcu. – Ale nigdy się jej nie wyrzekłam.
– Nie rozmawiała pani z nią. Nie pomagała jej – powiedziała Robin.
– Ona nie chciała mojej pomocy.
– Uciekła pani do sekty...
– To nie jest sekta, moja kochana. To zakon.
– Naprawdę? Do jakiego Kościoła należycie?
– Cóż, właściwie do żadnego, ale...
– Ale tak czy inaczej pani wstąpiła do tej sekty. I uciekła, zostawiła
Tarę samą w potrzebie.
– Ona tego chciała.
– To pani tego chciała. – Melanie nie miała w tej kwestii
wątpliwości.
– Bóg tego chciał – oznajmiła Holly takim tonem, jakby te słowa
zamykały sprawę.
– Czy Bóg chciał, żeby Tara została zamordowana? – zapytała Robin.
– Czy uciekła pani, żeby służyć takiemu Bogu?
– Niezbadane są wyroki boskie. Nie możemy mieć nadziei, że
zrozumiemy... – zaczęła Holly.
– Uważasz, że nic nie dzieje się bez powodu? – przerwała jej
Cassidy, zerkając na Robin.
Robin uśmiechnęła się, pełna podziwu dla spokoju tego dziecka.
– Tak uważam.
– A więc, twoim zdaniem, istnieje dobry powód, że jakiś drań
odstrzelił mamusi twarz? Że tatuś Greg jest w śpiączce? Że j a omal nie
umarłam? Uważasz, że Bóg zaplanował, aby to się stało?
– Muszę uważać, że jest powód, którego my, śmiertelnicy, nie
potrafimy zrozumieć.
– Dlaczego?
– Dlaczego? – powtórzyła Holly. – Ponieważ...
– Ponieważ jesteś za głupia, żeby myśleć samodzielnie? –
dokończyła Cassidy wyzywającym tonem. – Wiesz, tak właśnie
mamusia zawsze o tobie mówiła; że byłaś zbyt głupia, żeby myśleć
samodzielnie, i że wstąpiłaś do sekty, żeby ktoś inny mógł robić to za
ciebie.
Holly wyraźnie zesztywniała.
– Opowiedziała mi, jaka byłaś dla niej podła – ciągnęła Cassidy. –
Jak ciągle ją upokarzałaś, powtarzałaś jej zawsze, że jest niewiele
warta. Mówiła, że mój dziadek był tak spragniony miłości, że uciekł
z pierwszą kobietą, która była dla niego miła.
– O, tak. Ona zawsze brała jego stronę. Nawet po tym, jak nas
zostawił dla tej dziwki, obwiniała mnie, a jego usprawiedliwiała.
A gdzie jest teraz ten biedny, pozbawiony miłości człowiek? Czy zjawił
się, aby cię pocieszyć? Czy jest teraz tutaj?
– Jeszcze nie – odparła Melanie. – Ale jestem pewna, że zjawi się na
dniach.
– Cassidy nagle stała się bardzo lubiana – wtrąciła Robin. –
Zastanawiam się dlaczego.
– Nic nie wiem o innych ludziach – zaczęła Holly, ignorując siostry
i zwracając się wprost do wnuczki. – Ale ja tu jestem, ponieważ mimo
wszystko i niezależnie od tego, co sobie myślisz, kochałam twoją
matkę. I kocham ciebie. Tylko ty mi po niej zostałaś. Moje dziecko nie
żyje...
– A ty nie widziałaś mnie, od kiedy j a byłam dzieckiem. Nie
poznałabym cię, gdybym natknęła się na ciebie na ulicy. A teraz nagle
się zjawiasz i chcesz być moją babunią? Daj mi spokój. Jesteś tu z tego
samego powodu, co Dylan Campbell.
– Dylan jest tutaj?
– Zatrzymał się w Czerwonym Kogucie – powiedziała Melanie.
– Gdyby chciała pani się z nim skontaktować – dorzuciła Robin.
– Dylan Campbell jest tu być może dlatego, że zwęszył pieniądze, ale
ja nie. – Holly Bishop zerknęła w dół, na swoją brzydką burą sukienkę.
– Dobra materialne nigdy nie były dla mnie ważne. Jestem tu,
ponieważ...
– Ponieważ kochałaś mamusię, kochasz mnie i tylko ja ci zostałam,
a twoje dziecko umarło, bo taki jest plan Boga. Czy coś pominęłam? –
zapytała Cassidy. – Nie chcę już z tobą rozmawiać. – Odwróciła się do
Landona. – No już, Landonie, chodźmy na górę. – Wzięła chłopaka za
rękę i razem zaczęli wchodzić po schodach.
– Cassidy, zaczekaj! – krzyknęła za nimi Holly.
– Zawołajcie mnie, jak przyjedzie pizza! – odkrzyknęła Cassidy, nie
odwracając się.
Robin przyglądała się, jak oboje znikają na piętrze.
– No, no. – Melanie wydawała się pełna podziwu. – Nie wiem nic
o pani, ale ta dziewczynka z każdym dniem podoba mi się coraz
bardziej.
– Ona jest córką swojej matki – stwierdziła Holly. – Boże, dopomóż.
– Czego właściwie pani się spodziewała? – zapytała Robin
stanowczym tonem. – Czy naprawdę oczekiwała pani, że po
wszystkich tych latach, po tym, co się wydarzyło, Cassidy powita panią
w swoim życiu z otwartymi ramionami?
– Nie wiem, czego się spodziewałam – przyznała Holly. – Może
liczyłam na to, że ona zechce wrócić ze mną do Oregonu. – Po jej
policzku spłynęła pojedyncza łza i zniknęła w kąciku ust. – Pobożne
życzenia, wiem. A teraz powinnam już iść. – Sięgnęła do kieszeni
sukienki i wyciągnęła małą białą wizytówkę. – To jest prywatny
numer wielebnego Sampsona – powiedziała, wręczając wizytówkę
Robin. – Na wypadek, gdyby Cassidy zmieniła zdanie.
– Proszę jechać ostrożnie – powiedziała Robin, otwierając frontowe
drzwi. Przez chwilę przyglądała się, jak Holly siada za kierownicą
wynajętego forda i odjeżdża, a potem zgniotła wizytówkę w dłoni. –
Nie sądzę, żebyśmy tego potrzebowali.
– Zaczekaj. – Melanie wyjęła wizytówkę z ręki siostry
i rozprostowała.
– Co ty robisz?
– Nigdy nie wiadomo.
– Ja wiem, że Cassidy bardzo wyraźnie dała do zrozumienia, co
czuje do swojej babki.
– Cassidy jest dzieckiem. Dzieci czują co godzinę coś innego.
– No, no. Myślałam, że nadajemy na tych samych falach.
– Posłuchaj. Nie jestem fanką Holly, ale ona jest babką Cassidy.
A trzeba będzie w końcu podjąć decyzję, kto się nią zaopiekuje przez
najbliższe lata. Bo jest pewne jak amen w pacierzu, że to nie będę ja.
Nie w sytuacji, gdy ona ma ojca i babkę, a oni oboje chętnie ją do
siebie wezmą.
– Wiesz równie dobrze jak ja, że interesuje ich tylko jej spadek –
przypomniała Robin.
– To nie mój problem. Cassidy to nie jest mój problem. A jeśli jesteś
mądra, nie pozwolisz, by poczucie winy i błędnie pojęta lojalność
sprawiły, że ta dziewczynka stanie się twoim problemem.
– Co więc sugerujesz? Żebyśmy ją po prostu porzuciły?
– Niczego nie sugeruję. Stawiam sprawę jasno i mówię, że nie mam
zamiaru być dla tego dziecka matką. Jeśli chodzi o macierzyństwo,
zrobiłam już swoje. Wierz mi, to nie jest wcale takie fajne. Tak więc
wydaje się, że są trzy możliwości. Pierwsza – ona zamieszka albo ze
swoim ojcem, albo z babką; druga – zostanie objęta kuratelą sądu
i trzecia – zabierzesz ją ze sobą do Los Angeles.
Melanie spojrzała na Blake’a z wyraźnym wyzwaniem w oczach.
– Co ty na to, Blake? Jesteś gotów zostać ojcem nastolatki, którą
ledwie znasz?
– Jest o czym pomyśleć – przyznał Blake po dłuższej chwili.
– Owszem, ale niestety nie mamy dużo czasu. Nawet jeśli nasz ojciec
przeżyje ten weekend, prawdopodobnie przez resztę życia pozostanie
warzywem i choć bardzo mi z wami dobrze, nie mogę wiecznie grać
roli gościnnej pani domu. Muszę wracać do pracy. Tillie’s nie będzie
bez końca trzymało dla mnie posady. Nic nie osiągniemy dzięki temu,
że będziecie tu siedzieć nie wiadomo jak długo.
– Nasz brat...
– ...jest w więzieniu. Nic nie możesz w tej sprawie zrobić, chyba
tylko bywać na półgodzinnych widzeniach dwa razy w tygodniu. Do
procesu, na który możemy poczekać nawet ponad pół roku. A i to
zakładając, że on się zgodzi cię widywać. Naprawdę zamierzasz
zrezygnować z własnego życia na tak długo? Nie sądzę. Zabawa się
skończyła. Twój narzeczony wraca w niedzielę do Los Angeles, a ja
z pełnym przekonaniem sugeruję, żebyś wracała razem z nim. Co
zrobisz z Cassidy, zależy od ciebie. Ale spójrz prawdzie w oczy, Robin.
W gruncie rzeczy nie chcesz jej ani trochę bardziej niż ja.
Robin opuściła głowę, przygniótł ją ciężar słów siostry. Słuchała ich
z oburzeniem, nie mogła jednak z miejsca ich zignorować. Czy
naprawdę chce wziąć na siebie odpowiedzialność za Cassidy, zabrać
ją do Los Angeles, aby dziewczynka mieszkała z nią i Blakiem? Czy
jest gotowa zostać matką nastolatki, wychowywać córkę Tary jak
własną?
– Wymyślimy coś – powiedział Blake, obejmując ją ramieniem.
Odwrócili się, by przejść do salonu.
I wtedy ją zobaczyli.
Cassidy stała u podnóża schodów, usta miała otwarte, a w oczach
łzy.
– Cassidy... – zaczęła Robin, wyciągając rękę do dziewczynki. Jak
długo ona tam stała? Ile zdążyła usłyszeć?
Cassidy obróciła się na pięcie i pobiegła na górę. Kilka chwil później
drzwi do jej pokoju zamknęły się z hukiem.
– Naprawdę nie wiedziałam, że ona tam jest – usprawiedliwiała się
Melanie.
– Porozmawiam z nią – powiedziała Robin.
– I co jej powiesz?
Robin pokręciła głową.
– Nie mam pojęcia.
Rozdział trzydziesty siódmy
– No więc co zrobimy? – zapytała Robin. Leżała obok Blake’a
w łóżku, oblewały ją fale niepokoju, serce biło mocno i szybko.
– Co t y chcesz zrobić? Ostatecznie to twoja decyzja.
– Nie. Rzecz dotyczy w równym stopniu mnie, jak i ciebie. Decyzja
musi być wspólna.
– A jeśli powiem, że nie jestem gotowy?
– To właśnie chcesz powiedzieć?
– Nie wiem.
Dochodziła północ. Prowadzili tę rozmowę od kolacji, rozważali
możliwości, wyszukiwali za i przeciw. Oprócz Melanie nikt nie był
głodny, większa część ogromnej pizzy, którą zamówili, nadal więc
była w pudełku. Landon zszedł w końcu na dół i zjadł kilka kawałków,
Cassidy pozostała jednak w zamkniętym na klucz pokoju mimo
licznych prób Robin i Blake’a, którzy chcieli z nią porozmawiać.
– Dobrze – powiedział Blake. – A gdybyśmy zaproponowali
kompromis? Zaoferowali, że podejmiemy się częściowej opieki nad
Cassidy, przez określony czas w roku.
Robin usiadła, zastanawiając się nad tą sugestią.
– To się nie uda, nawet jeśli Melanie się zgodzi, czego nie zrobi.
Cassidy potrzebuje stabilizacji. Potrzebuje miłości. – Zamknęła oczy,
odetchnęła głęboko. – Ona potrzebuje n a s.
Długie milczenie.
– To chyba rozwiązuje sprawę. Decyzja podjęta.
– Na pewno dobra decyzja?
– Czas pokaże.
– A co z nami? – zapytała Robin.
– Co masz na myśli?
– Nie chcę cię stracić.
Znowu długie milczenie.
– Nie stracisz mnie. Jeszcze tego nie wiesz?
Robin obróciła się twarzą do narzeczonego.
– Tak bardzo cię kocham.
– Ja też cię kocham.
Opadli na poduszki, mocno się obejmując.
– Czy powinnam obudzić Cassidy i porozmawiać z nią?
– Pewnie. Dlaczego nie?
Robin wstała z łóżka, narzuciła szlafrok na nocną koszulę i wyszła.
Przemknęła na palcach do drzwi pokoju Cassidy, chwilę nasłuchiwała
i już miała zapukać, gdy dobiegł ją odgłos otwieranych drzwi.
Odwróciła się, spodziewając się Blake’a, a zamiast niego zobaczyła
Landona w spodniach od piżamy, nagiego od pasa w górę. Był jeszcze
potężniej zbudowany, niż przypuszczała, miał mocną szyję
i muskularną, pięknie rzeźbioną pierś.
– To ty, Landonie. Przepraszam. Obudziłam cię?
– Zostaw Cassidy w spokoju.
– Ja tylko...
– Zostaw ją w spokoju. – Zacisnął dłonie w pięści.
– Mam dobrą wiadomość, Landonie. Myślę, że ona chciałaby ją
usłyszeć...
– Daj jej spokój – powtórzył głosem, który choć niewiele głośniejszy
od szeptu, zabrzmiał jak krzyk.
W drzwiach sypialni pojawił się Blake, patrzył to na Robin, to na
Landona.
– Jakiś problem?
– Landon uważa, że nie powinnam budzić Cassidy.
Chłopak zrobił krok do przodu, wyglądał groźnie.
– W porządku – powiedział Blake. – Może Landon ma rację. Jest
późno. Cassidy potrzebuje odpoczynku. Możemy porozmawiać z nią
rano.
– My wszyscy potrzebujemy snu – zgodziła się Robin, kierując się do
swego pokoju. – Ty także, Landonie – dodała, gdy chłopak się nie
poruszył. – Obiecuję, że nie będę znów próbowała rozmawiać
z Cassidy w nocy.
Landon zawahał się, lecz ostatecznie wrócił do siebie i zamknął
drzwi.
– To było okropne – powiedziała Robin, kładąc się na łóżku.
Blake ułożył się koło niej i wziął ją w ramiona.
– Twoja siostra ma rację. Już czas, żebyśmy stąd wyjechali.
*
– Jesteście niespełna rozumu – stwierdziła Melanie przy śniadaniu,
gdy Robin poinformowała ją, jaką podjęli decyzję.
– Myślałam, że będziesz zachwycona. – Robin skończyła ostatnią
kawę i uśmiechnęła się przez stół do Blake’a. – Zakładając, że stan taty
się nie zmieni, a Cassidy się zgodzi, w niedzielę rano nas troje
będziesz miała z głowy.
– Co powiecie szeryfowi?
– Prawdę. Że zabieramy Cassidy do Los Angeles i że jeśli będzie
chciał z nią porozmawiać, wie, gdzie nas znaleźć.
– A Alec?
– Będę przyjeżdżała najczęściej, jak to możliwe, i zrobię wszystko,
co mogę, by mu pomóc.
– Na przykład co?
Chciałabym wiedzieć, pomyślała Robin.
– Jest dość późno – powiedziała, zerknąwszy na zegarek. – Myślisz,
że Cassidy doszła już do siebie?
– Ten dzieciak przeżył ranę postrzałową – przypomniała Melanie. –
Kilka nieprzyjemnych słów go nie zabije.
Robin wstała od stołu.
– Powinnam sprawdzić.
– Rób, jak uważasz.
Robin weszła na piętro, zatrzymała się na podeście schodów
i nasłuchiwała odgłosów bujającego się fotela Landona. Panowała
cisza, doszła więc do wniosku, że chłopak prawdopodobnie stoi
w oknie, i podeszła na palcach do drzwi pokoju Cassidy. Nie chciała,
aby powtórzyła się niemiła scena z zeszłej nocy.
– Cassidy – powiedziała, delikatnie pukając do drzwi. – Cassidy, to
ja, Robin. Mam dla ciebie wiadomość. Cassidy? – Zapukała głośniej. –
Obudź się, skarbie. Mam ci coś do powiedzenia.
Nacisnęła klamkę. Drzwi się otworzyły.
Robin wiedziała, że w pokoju nikogo nie ma, jeszcze zanim weszła
do środka. Podeszła do okna, rozsunęła zasłony, w pokoju zrobiło się
jasno. W świetle słonecznym dobrze było widać puste, niepościelone
łóżko dziewczynki.
– O Boże. Gdzie ty jesteś?
Szybko zbiegła do kuchni.
– Ona zniknęła.
– Co to znaczy zniknęła? – zapytała Melanie.
– To znaczy, że jej nie ma.
– Czyli wyszła z domu. Jestem pewna, że nie ma się czym martwić.
– Cassidy była wieczorem bardzo zdenerwowana. Ona myśli, że nikt
jej nie chce.
– Może Landon wie, gdzie ona jest – podsunęła Melanie.
Robin znów pobiegła na górę, Blake tuż za nią.
– Landonie! – Bardzo głośno zapukała do drzwi. – Landonie, muszę
z tobą porozmawiać! – Otworzyła drzwi.
Pokój był pusty.
– Cholera.
– Uspokój się – powiedziała Melanie, gdy wrócili do kuchni. – To
jasne, że oni są razem, a jeśli Landon jest z nią, nic jej się nie stanie.
Robin pomyślała o scysji z ostatniej nocy.
– Może powinniśmy zadzwonić do szeryfa?
– Trochę za wcześnie na wzywanie pomocy, nie sądzisz?
Zadzwonił dzwonek u drzwi, a po nim rozległo się głośne pukanie.
– No i zobacz – rzuciła Melanie. – Marnotrawna córka wraca.
Robin ruszyła do frontowych drzwi i otworzyła je.
W progu stał szeryf.
– O Boże. Cassidy...
Szeryf Prescott zmarszczył brwi, wydawał się nieco
zdezorientowany.
– Macie jakiś problem?
– Co pan tu robi?
– Czy pani siostra jest w domu?
– Moja siostra? – Robin zerknęła przez ramię do kuchni. – Melanie!
– zawołała. – Szeryf Prescott do ciebie. – Odwróciła się do szeryfa
i dopiero teraz zauważyła, że nie przyjechał sam; za jego samochodem
stały jeszcze dwa inne radiowozy.
– Czy coś się stało? – Blake stanął w drzwiach przy Robin.
– Mam nakaz przeszukania. – Szeryf wyciągnął rękę i pokazał
dokument.
– Nakaz przeszukania? – zdziwiła się Robin. – Co to znaczy?
– Ten nakaz daje nam pozwolenie na przeszukanie domu. – Szeryf
dał znak czekającym na zewnątrz zastępcom.
– Czy mogę to zobaczyć? – Blake sięgnął po nakaz.
Melanie podeszła bliżej, z rękami na biodrach i gniewną miną.
– Co się dzieje?
– Mają nakaz przeszukania domu – wyjaśniła Robin.
– Niech to zobaczę. – Melanie wyrwała dokument z ręki Blake’a.
– Wydaje się w porządku – powiedział Blake.
– Nie obchodzi mnie, czy jest w porządku – oznajmiła Melanie. – Nie
postawicie nogi w moim domu.
– Proszę się uspokoić, Melanie – powiedział Prescott. – Nie
utrudniajmy tej nieprzyjemnej sytuacji bardziej niż to konieczne.
Wolałbym nie musieć cię aresztować.
– Nie rozumiem – wtrąciła się Robin. – Dlaczego chcecie przeszukać
dom? Czego szukacie?
– Szukają dowodów, to oczywiste – stwierdziła Melanie. – Myślą, że
Landon był wspólnikiem Aleca.
– Przecież Alec niczego nie zrobił.
– Ani mój syn.
– Czy Landon jest w domu? – zapytał Prescott.
– Nie – odparła Robin.
– A Cassidy?
– Jej też nie ma. – Robin uznała, że nie jest to prawdopodobnie
najlepszy czas na wdawanie się w szczegóły.
– Dobrze. Zatem pozwólcie nam wejść do środka i wykonać naszą
pracę. Miejmy nadzieję, że skończymy, zanim tych dwoje wróci.
Postaramy się nie zrobić zbyt wielkiego bałaganu. – Machnął ręką,
wzywając zastępców do środka.
– Ty gnojku – wymamrotała Melanie, gdy szeryf z zastępcami weszli
do holu. – Niczego nie znajdziecie.
– Zaczniemy od piętra – powiedział szeryf, zatrzymując się
u podnóża schodów. – Gdybyście byli tak uprzejmi i pokazali mi, gdzie
jest pokój Landona.
– To ty masz nakaz przeszukania – prychnęła Melanie. – Sam sobie
znajdź.
Rozdział trzydziesty ósmy
Jeden zastępca pozostał na dole, podczas gdy szeryf i trzej pozostali
funkcjonariusze ruszyli do pokojów na górze. Prescott skierował
jednego do pokoju Melanie, drugiego do pokoju Robin i Blake’a,
trzeciego do pokoju Cassidy, a sypialnię Landona zostawił dla siebie.
– Będziemy tak szybcy i ostrożni, jak to tylko możliwe – powiedział,
wkładając lateksowe rękawiczki, by rozsunąć zasłony w pokoju
Landona i włączyć górne światło.
– Coś zepsujesz, zapłacisz za to – ostrzegła Melanie.
– Proszę się odsunąć – polecił Prescott. – Możesz się przyglądać, jeśli
chcesz, ale nie wolno ci przeszkadzać.
– Jesteś żałosnym sukinsynem – rzuciła Melanie.
– Melanie... – upomniała siostrę Robin.
– Co? Chcesz mi powiedzieć, że on po prostu wykonuje swoją pracę?
Że to nie jest nic osobistego?
– A dlaczego miałoby to być coś osobistego? – Robin spojrzała na
siostrę i na szeryfa i nagle powód ich wrogości stał się jasny. – No, no –
zdziwiła się. – Poważnie? Ty i szeryf?
– Chyba zapomniałam o tym wspomnieć – przyznała Melanie. –
Najwyraźniej nie był wart zapamiętania.
– Możemy nie zajmować się tym teraz? – zapytał szeryf.
– Tak, to właśnie od ciebie usłyszałam, gdy mi powiedziałeś, że
postanowiłeś pogodzić się z żoną.
– Bardzo mi przykro, że cię zraniłem. Nigdy nie...
– Nie zraniłeś mnie – przerwała Melanie. – Cholera. Nie pochlebiaj
sobie. Tylko nie próbuj mi wmawiać, że to nic osobistego.
– Bardzo mi przykro – powtórzył przeprosiny szeryf, patrząc
z zakłopotaniem na Robin. – Ale to wszystko nie ma nic wspólnego
z dochodzeniem ani z tym, że tu jestem. Proszę mi wierzyć, wolałbym
być gdziekolwiek indziej.
Wierzę ci, pomyślała Robin.
– Zmarnowaliśmy już dość czasu.
– Masz całkowitą rację – powiedziała Melanie.
Szeryf westchnął pokonany, wysunął szufladę komody i przejrzał
bieliznę Landona, potem przeszukał niższą szufladę, gdzie leżały Tshirty
i skarpetki.
Trzecią szufladę szczelnie wypełniały spodnie od dresów i bluzy
sportowe; Prescott wytrząsnął jej zawartość na łóżko i przerzucił
sztukę po sztuce.
– To tyle, jeśli chodzi o nierobienie bałaganu – skomentowała
Melanie.
– Daj spokój, Melanie – poprosiła Robin, wciąż oszołomiona
wiadomością o romansie siostry z Prescottem. – Tylko pogarszasz
sprawę.
Dolna szuflada zawierała swetry i pogniecioną czarną kurtkę
przeciwdeszczową. Szeryf sprawdził kieszenie kurtki, włożył ją
z powrotem do szuflady, po czym opadł na czworaka przed łóżkiem.
– Ostrożnie, szeryfie – ostrzegła Melanie. – O ile dobrze pamiętam,
nie jest pan zbyt wytrzymały.
Prescott, wyraźnie zaciskając szczęki, rozpłaszczył się na podłodze,
by poświecić latarką pod łóżkiem.
– Nie śpiesz się ze wstawaniem – powiedziała Melanie. – Nie chcesz
zafundować sobie przepukliny.
– Dobra – zaczął szeryf, siadając na łóżku, wyraźnie zadyszany,
choć nie sposób było powiedzieć, czy z wysiłku, czy ze
zdenerwowania. – Chyba mam już dość twojego sarkazmu, więc albo
skończysz z tymi głupimi uwagami, albo poczekasz w moim
radiowozie. Wybór należy do ciebie.
Melanie podniosła ręce w szyderczym geście poddania się, a potem
przesunęła palcami po wargach, jakby zapinała suwak.
– Dziękuję. – Prescott otworzył górną szufladę szafki nocnej.
Nie znajdziesz tam nic oprócz papieru, ołówków i spinaczy,
pomyślała Robin, przypominając sobie, jak sama przeszukiwała
rzeczy Landona.
Szeryf wyjął duży kłębek gumek recepturek, obrócił go kilka razy
w rękach i włożył z powrotem do szuflady. W szufladzie poniżej
przerzucił stertę komiksów.
– Zebrał tu niezłą kolekcję – zauważył i obszedłszy łóżko, zajął się
szafką z drugiej strony. Znalazł tam jeszcze więcej spinaczy, piór,
ołówków i kilka kartek, między innymi szkice portretowe Cassidy.
Tylko że twarz dziewczynki była teraz nierozpoznawalna, została
całkowicie zamazana gniewnymi czarnymi kreskami.
– Ktoś nie był zbyt zadowolony ze swojej pracy – powiedział szeryf,
odkładając kartki do szuflady. Robin stłumiła okrzyk zdziwienia.
Co to znaczy? Dlaczego Landon zniszczył portrety Cassidy?
– Chwileczkę! – rzucił nagle Prescott. – Co to jest?
Robin pochyliła się, prawie pewna, że zobaczy plastikową kulę
z malutką baletnicą wirującą wśród płatków śniegu. Tymczasem
zobaczyła coś dużego, czarnego, wełnianego.
Szeryf rozwinął tę rzecz bardzo ostrożnie i wyjął z szuflady.
Kominiarka narciarska.
Melanie zesztywniała i straszliwie pobladła, stojąca obok Robin
zagryzła wargi. Jak mogłam tego nie zauważyć?, pomyślała.
– Brian! – zawołał szeryf. – Peter! Chodźcie tutaj!
Dwóch zastępców wpadło natychmiast do pokoju i przecisnęło się
przed Robin, Blake’a i Melanie.
– Zabezpieczcie tę rzecz – polecił szeryf.
– Podłożyłeś to – powiedziała Melanie drżącym głosem.
– Bzdura i dobrze o tym wiesz. – Szeryf wrzucił kominiarkę do
plastikowej torebki podsuniętej przez zastępcę. – Czy wy, chłopcy, coś
znaleźliście?
– Jeszcze nie.
– Zabierzcie to do samochodu i szukajcie dalej.
Zastępcy wyszli z pokoju.
– Chcesz mi powiedzieć, że Landon brał lekcje jazdy na nartach? –
zapytał szeryf Melanie.
Tym razem Melanie nie miała nic do powiedzenia.
Szeryf zaczął przeszukiwać szafę; zdejmował każdą rzecz
z wieszaka, sprawdzał kieszenie w każdej parze dżinsów i każdą
koszulę, po czym rzucał kolejne sztuki odzieży na łóżko.
Sprawdziłam te kieszenie, pomyślała Robin. Nic w nich nie było.
Musiała jednak przyznać, że jej przeszukanie było w najlepszym razie
pobieżne. Westchnęła z ulgą, gdy się okazało, że Prescott także nic nie
znalazł w ubraniach Landona.
Szeryf przykucnął, w kolanach głośno mu chrupnęło z wysiłku.
Melanie darowała sobie kąśliwe uwagi. Robin chciała pogłaskać
siostrę po ręce, lecz Melanie odskoczyła, jakby dotyk ją sparzył.
Robin wstrzymała oddech, gdy szeryf, przyświecając sobie latarką,
sprawdzał każdy kąt wysokiej, wąskiej szafy, a potem badał ręką
wnętrze każdego buta i tenisówki. Oby tylko niczego już nie znalazł,
proszę, modliła się w duchu i nagle zdała sobie sprawę, że Prescott
znieruchomiał.
– Co to jest?
Szeryf westchnął i z trudem wstał, twarz miał niebezpiecznie
poróżowiałą z wysiłku. Wyciągnął rękę i powoli rozprostował palce
zaciśniętej prawej dłoni; najpierw oczom zebranych ukazała się
pognieciona chusteczka higieniczna, a po jej rozwinięciu – broszka
w kształcie motyla z rubinami i szmaragdami. A także pierścionek
zaręczynowy z brylantem i pasująca do niego obrączka wysadzana
brylantami.
– O Boże. – Robin musiała oprzeć się o Blake’a.
– Sądzę, że to należało do Tary – powiedział szeryf i ponownie
wezwał zastępców, by zabezpieczyli dowody.
Melanie osunęła się po ścianie na podłogę, bezwładna niczym
szmaciana lalka. Robin uklękła obok siostry.
– Czy ktoś mógłby przynieść trochę wody?
Kilka sekund później pojawił się zastępca z plastikowym kubkiem,
który Robin podsunęła siostrze do ust. Melanie odtrąciła kubek
gwałtownym machnięciem ręki. Kubek przeleciał przez pokój i odbił
się o buty szeryfa, woda rozlała się po podłodze.
– Gdzie jest teraz Landon? – zapytał szeryf.
Melanie się nie odezwała. Szeryf spojrzał na Robin.
– Gdzie on jest?
Robin pokręciła głową.
– Nie wiem.
– Zdajecie sobie sprawę, że nie współpracując, nie oddajecie temu
chłopcu żadnej przysługi? Znajdziemy go i jestem przekonany, że
wszyscy wolelibyśmy, by nikt inny nie ucierpiał.
– Nie wiemy, gdzie on jest – zapewniła Robin. – Cały ranek był poza
domem.
– Z Cassidy?
– Nie było ich, gdy się obudziliśmy. Przypuszczamy, że są razem.
Prescott wziął głęboki oddech.
– Co oznacza, że Cassidy może być w niebezpieczeństwie.
– O Boże. – Robin przyszły na myśl portrety Cassidy, na których jej
słodka twarzyczka została unicestwiona. Zupełnie jak twarz jej matki.
– O Boże – wyrwało jej się po raz trzeci.
– Nie obchodzi mnie, co znaleźliście – powiedziała Melanie głosem
tak płaskim, jakby rozjechał go walec. – Landon nigdy by nie
skrzywdził Cassidy. Zawsze był wobec niej bardzo opiekuńczy.
– Myślę, że pora już zacząć mówić prawdę, nie sądzicie?
– O czym pan mówi? – zapytała Robin.
– Melanie – zaczął Prescott, w jego głosie dawało się wyczuć rzadką
nutę delikatności – nie wiesz, gdzie był twój syn w noc strzelaniny,
prawda?
Melanie nic nie powiedziała. Nie musiała. Jej twarz mówiła
wszystko.
– Jedna osoba nie żyje – ciągnął szeryf – a twój ojciec
i dwunastoletnia dziewczynka zostali poważnie ranni. Rozumiem, że
chcesz chronić syna, ale ciągłe okłamywanie nas nie tylko go nie
ochroni, ale może go zabić.
Melanie wpatrywała się pustym wzrokiem w przestrzeń. Minęło
kilka długich chwil, zanim przemówiła.
– Landon miał niezbyt dobry dzień – zaczęła nieswoim głosem. –
Bujał się w fotelu i chodził po swoim pokoju. Nie chciał ze mną
rozmawiać. Nie chciał rysować ani oglądać komiksów. Nie potrafiłam
go uspokoić. Zadzwoniłam do Donny’ego...
– Donny’ego Warrena? – upewnił się szeryf, wyraźnie
skonsternowany.
– Donny zawsze bardzo dobrze sobie z nim radził. Zabierał go na
przejażdżki motocyklem, jeździli razem konno. Wiedział, jak do niego
dotrzeć, gdy ja nie umiałam. Zadzwoniłam więc do niego,
powiedziałam, że się martwię. Przyjechał bardzo szybko i zabrał
Landona na swoje ranczo.
– Mówisz, że Landon był z Donnym Warrenem tamtej nocy?
– Tak.
– Przez całą noc?
– Nie wiem. Byłam zmęczona, więc wzięłam pigułkę nasenną
i poszłam do łóżka.
– Czyli nie masz pojęcia, kiedy twój syn wrócił do domu?
Melanie pokręciła głową.
Robin próbowała zrozumieć, co to wszystko oznacza. Biżuteria Tary
została znaleziona w pokoju Landona, co łączyło chłopca
z morderstwem. Siostra przyznała właśnie, że Landon spędził
przynajmniej część tamtej nocy z Donnym Warrenem, to zaś
wskazywało także na Donny’ego. Jaki z tego wniosek?
– A co z Alekiem? – zapytała. Jeśli jej siostrzeniec był tamtej nocy
z Donnym, czy to oczyszcza z zarzutu morderstwa jej brata?
– Oni mogli wszyscy trzej działać razem – stwierdził szeryf,
zabijając tę nadzieję tak szybko, jak rozgniata się pluskwę butem. –
Cassidy nie jest pewna, ilu mężczyzn było wtedy w domu. I nie
zapominajcie o kominiarce, którą policja z San Francisco znalazła
w mieszkaniu waszego brata.
– To mógł być zbieg okoliczności.
– Podczas śledztw w sprawie morderstwa nigdy nie obchodziły
mnie zbytnio zbiegi okoliczności – oznajmił szeryf i ruszył do drzwi.
– Ale Donny nawet nie znał Aleca – zaprotestowała Melanie. – To
nie ma sensu. Jaki on mógłby mieć motyw? Jaki motyw miał Landon?
Szeryf nie odpowiedział, Robin przypuszczała jednak, że brał pod
uwagę motyw osobisty u Aleca i finansowy u Donny’ego.
W przypadku Landona mogło chodzić o swego rodzaju kombinację
obu motywów. A może Landon był tylko przydatnym pionkiem,
którym posłużyli się sprawcy, aby wejść do domu bez budzenia
podejrzeń.
– Co teraz? – zapytał Blake.
– Złożymy wizytę Donny’emu. On nie ma pojęcia, co tu się stało i że
coś znaleźliśmy. Przy odrobinie szczęścia znajdziemy Landona
i Cassidy. Trzymajmy kciuki, żeby się okazało, że nikt nie zrobił czegoś
głupiego i że dziewczynka jest cała i zdrowa.
O Boże. Cassidy...
– Idę z wami – powiedziała Melanie, podnosząc się z podłogi.
– Nie, nie idziesz.
– Przerazisz Landona. Prawie na pewno dostanie ataku paniki... Nie
chcę, żeby stała mu się krzywda. Proszę. Mogę pomóc.
Robin pomyślała, że po raz pierwszy słyszy swoją siostrę proszącą
o cokolwiek.
– My też idziemy – powiedziała, a Blake skinął głową na znak, że się
z nią zgadza.
– Dobrze – westchnął Prescott. – Ale wszyscy będziecie trzymać się
z tyłu i robić dokładnie to, co powiem. Czy mam wasze słowo?
Robin i Blake skinęli głowami od razu, Melanie chwilę później.
Szeryf wyznaczył jednego z zastępców, by został w domu na
wypadek, gdyby Landon i Cassidy wrócili. Drugiego wysłał do sądu po
nakaz przeszukania domu i posiadłości Donny’ego. On sam i pozostali
zastępcy wsiedli do radiowozów. Blake usiadł za kierownicą lexusa,
Robin na tylnym siedzeniu, obok siostry.
Po twarzy Melanie płynęły łzy. Robin instynktownie wzięła ją za
rękę.
Przeżyła wstrząs, gdy Melanie jej nie odtrąciła.
Rozdział trzydziesty dziewiąty
Gdy mały konwój samochodów dojeżdżał do rancza, harley Donny’ego
Warrena stał jak zwykle przy chacie, a jego stary chevy był
zaparkowany przy drodze, bliżej stajni.
– Wydaje się, że jest w domu – powiedziała Melanie, gdy Blake
zatrzymał samochód za radiowozem szeryfa.
Zapach koni uderzył Robin, gdy tylko otworzyła drzwi; kichnęła
cztery razy.
– Na zdrowie – powiedziała Melanie, gdy wysiadali z samochodu.
– Musicie trzymać się z tyłu – polecił całej trójce szeryf.
– A co z Landonem?
– Jeśli będę potrzebował, wezwę was.
– Proszę, nie zrób mu krzywdy – poprosiła błagalnym tonem
Melanie.
Robin patrzyła, jak szeryf idzie w stronę chaty, zastępcy za nim, jak
kładą ręce na kaburach, zbliżając się do frontowych drzwi. Rozejrzała
się dookoła, nie dostrzegła jednak nic, po horyzont ciągnęły się tylko
hektary wyschniętej, pożółkłej trawy. Nie widać było żadnych
jeźdźców galopujących po rozległym pustkowiu. Jeśli Landon i Cassidy
tu są, pomyślała, muszą być albo w domu, albo w stajni. Spojrzała
w tamtą stronę.
Szeryf zapukał do drzwi, które otworzyły się niemal natychmiast
i stanął w nich Donny w dżinsach i białym T-shircie uwydatniającym
rozmiary jego bicepsów. Potargane włosy opadały mu na czoło.
– Szeryfie – powiedział, machając ręką Melanie i jej towarzystwu;
ręka zawisła w powietrzu. – W czym mogę panu pomóc?
– Czy jest tu Landon?
– Nie. Dlaczego pan pyta? Coś się stało?
– Próbujemy tylko znaleźć tego chłopca. Pomyśleliśmy, że może tu
być.
– Nie ma go tutaj.
– Jest pan pewny?
– Oczywiście.
– Jakaś szansa, że może być w stajni?
– Nic o tym nie wiem. Może pan sam sprawdzić, jeśli pan chce.
Szeryf gestem ręki polecił jednemu z zastępców, by to zrobił.
– Co się dzieje? – zapytał Donny, zerkając na Melanie.
– Kiedy ostatni raz widział pan Landona?
– Kilka dni temu. Dlaczego?
– A Cassidy?
– Cassidy? Co z nią?
– Widział ją pan?
– Nie. Nie widziałem Cassidy, od kiedy...
– ...została postrzelona?
– Tak – potwierdził Donny.
– Nie miał pan z tym nic wspólnego, prawda? – rzucił szeryf niby od
niechcenia, jakby nagle przyszło mu to do głowy.
Twarz Donny’ego stężała, lecz po chwili pojawił się na niej szeroki
uśmiech.
– To żart? Coś w rodzaju ukrytej kamery?
– To nie żart, Donny.
– Chwileczkę. Myślicie, że mam coś wspólnego z tą strzelaniną? –
Spojrzał na Melanie. – Myślisz, że strzelałem do twojego ojca?
Melanie zrobiła kilka kroków do przodu.
– Nie, naprawdę tak nie myślę.
– Zostań na miejscu – ostrzegł szeryf.
Robin położyła rękę na ramieniu siostry, aby ją powstrzymać,
Melanie strząsnęła jednak jej dłoń i szła dalej.
– Ani przez minutę nie myślałam, że możesz mieć coś wspólnego
z tym, co się stało – zapewniła Donny’ego. – Tak samo jak Landon.
Drugi funkcjonariusz zastąpił Melanie drogę.
– Landon? – Donny odwrócił się do szeryfa. – Uważa pan, że Landon
był w to zamieszany?
– Oni myślą, że działaliście razem – wyjaśniła Melanie. – Wy i Alec.
– Twój brat? Nonsens. Dopiero co go poznałem.
– Próbowałam im powiedzieć...
– Powiedziałaś już dość – przerwał Melanie szeryf. – Wracaj do
samochodu, zanim cię aresztuję za utrudnianie śledztwa.
– Mają dostać nakaz przeszukania twojego domu i rancza – ciągnęła
Melanie, wymijając zastępcę.
– Nie potrzebują nakazu. – Donny zrobił zapraszający gest. – Proszę
bardzo.
– Może powinieneś porozmawiać z adwokatem – poradził Blake.
– Nie potrzebuję adwokata. Nie mam nic do ukrycia.
– Zrobimy to zgodnie z prawem – zapewnił szeryf, gdy jego zastępca
wrócił ze stajni, kręcąc głową na znak, że nic nie znalazł. – Poczekamy
na nakaz. Tymczasem wydamy list gończy za Landonem, a wy
wynoście się stąd, wracajcie do domu i siedźcie tam, dopóki po was
nie poślę. Czy wyraziłem się jasno?
Robin skinęła głową.
– Chodźmy, Melanie.
Melanie przestępowała z nogi na nogę, jakby zastanawiała się, czy
nie zignorować polecenia. Po chwili odwróciła się do Robin, pozwoliła
jej wziąć się za rękę i zaprowadzić do samochodu.
– Co teraz? – zapytała, wsunąwszy się na tylne siedzenie obok
Robin. – Jedziemy do domu i czekamy, aż dobry szeryf zastrzeli
mojego syna?
– Nie całkiem – odparła Robin. – Mam inny pomysł.
*
– Dlaczego uważasz, że oni tu będą? – zapytała Melanie, gdy
dojeżdżali do zaniedbanego osiedla przyczep mieszkalnych przy Vista
Way.
– Nic innego nie przychodzi mi do głowy – przyznała się Robin. –
Zamierzałaś mi kiedyś powiedzieć o sobie i szeryfie?
– Prawdopodobnie nie. A bo co?
– Byłoby dobrze wiedzieć, tylko tyle.
– A bo co? – powtórzyła Melanie. – Żebyś miała jeszcze jeden powód
do wtykania nosa w moje sprawy?
– Nie wtykam nosa w twoje sprawy.
– Doprawdy? Powiedz to swojemu nosowi. Wydaje się jakby...
– ...się wydłużył? Zawsze się taki wydaje, gdy jestem spięta.
Na twarzy Melanie także było widać napięcie.
– Nie musisz się o mnie martwić. Tutaj skręć w lewo. Możesz tu
zaparkować. Jego przyczepa jest przy tej drodze.
– Kochałaś go?
– Ciągle mówimy o szeryfie? – zapytała Melanie.
– Jak długo byliście... razem?
– Cztery miesiące, mniej więcej. Któregoś popołudnia zatrzymał
mnie za przekroczenie prędkości. Zaczęliśmy rozmawiać. Zapytał
mnie, jak postępuje budowa domu taty, jak się ma Landon.
Powiedział, że jest w separacji z żoną. Od słowa do słowa i się zaczęło.
Cztery miesiące później wrócił do żony. Koniec romansu. Koniec
historii.
– A Donny?
– Prawdopodobnie także koniec historii przez to, co się właśnie
stało. – Melanie wysiadła z samochodu na piasek i żwir, którymi
wysypana była nawierzchnia małego parkingu; stało przy nim sześć
rzędów zdezelowanych przyczep. – O ile mnie pamięć nie myli, jego
przyczepa jest przy tej drodze.
Robin wzięła Blake’a za rękę i ruszyli za Melanie; na końcu
pierwszego rzędu skręcili w prawo, po chwili jeszcze raz w prawo.
– Cholera. – Melanie nagle się zatrzymała. – Nie wiem. Może to ta
droga. Zaczekajcie. Tak jest. Magnolia Lane. Tędy. Numer dwadzieścia
cztery. Tutaj. – Podeszła do drugiej z czterech przyczep, wszystkie
wyraźnie potrzebowały remontu, i zapukała do drzwi.
Nikt nie odpowiedział.
– Kenny? – Melanie zapukała jeszcze raz. – Kenny? Jest tam ktoś? –
Cofnęła się o krok, odczekała chwilę, stanęła na palcach przy
znajdującym się wysoko oknie i zajrzała do środka. – Ciemno. Chyba
nikogo nie ma.
– A niech to. – Zmartwiła się Robin. – Naprawdę myślałam, że
Cassidy może tu być.
– To nie był zły pomysł – przyznała Melanie. – O Boże. – Usiadła
ciężko na schodku przed drzwiami. – A jeśli Prescott ma rację? Jeśli
Landon jest w to zamieszany? Jeśli to on był jednym z tych, którzy
strzelali? A Cassidy jest w niebezpieczeństwie? – Jęknęła przeciągle. –
Jeśli jest już za późno?
Drzwi do przyczepy nagle się otworzyły, uderzając Melanie w plecy.
Podskoczyła i zeszła ze schodka. W drzwiach stał Kenny, nagi do pasa,
z opróżnioną do połowy butelką piwa; zapach marihuany unosił się
wokół jego głowy niczym aureola.
– Pani Davis? Co pani tu robi?
– Czy Landon jest u ciebie? – zapytała Melanie.
– Nie. – Kenny rozejrzał się dookoła, jakby chciał się upewnić.
– A Cassidy?
– Też nie.
– A niech to. Dobrze. Przepraszam za kłopot.
– Wyszli jakiś czas temu – powiedział Kenny, gdy goście odwracali
się, by wrócić do samochodu.
Melanie się zatrzymała.
– Oni tu byli?
– Jak dawno temu? – zapytała Robin.
– Może kilka godzin.
– Jak tu dojechali? – zaciekawił się Blake. – Przecież nie przyszli
pieszo.
– Cassidy zadzwoniła rano. Była bardzo zdenerwowana,
powiedziała, żebym ją zabrał z domu.
– A Landon?
– On jest jak jej cień. Nie pozwala jej nigdzie ruszyć się bez niego.
Wiecie, jak on...
– Co oni tu robili?
Kenny wzruszył ramionami; pod cienką warstwą mięśni wyraźnie
rysowały się żebra.
– Wiecie.
– N i e wiemy – powiedziała Melanie. – Dlatego pytamy.
– Tylko gadaliśmy, spaliliśmy trochę zioła.
– Dałeś mojemu synowi marihuanę?
Nie mówiąc już o tym, że dał ją dwunastoletniej dziewczynce,
pomyślała Robin.
– To nie był pierwszy raz – bronił się Kenny.
– Nie do wiary – powiedziała Melanie. – To jest ostatnia rzecz,
o której powinien dowiedzieć się szeryf.
Kenny zesztywniał.
– Co ma do tego szeryf?
– Czy wiesz, gdzie Cassidy i Landon są teraz?
– Chyba w domu. – Kenny wzruszył ramionami. – Zabrali się
z jednym moim sąsiadem.
– Kiedy wyjechali?
Kenny wydawał się skonsternowany.
– Która godzina?
– Dochodzi dwunasta – odparła Robin, spojrzawszy na zegarek.
– W południe?
– Nie, o północy – prychnęła Melanie. – Oczywiście, że w południe,
idioto.
– Ejże! – Chłopak próbował się obrazić, a jednocześnie wydawał się
balansować na krawędzi świadomości.
– Chodźmy – zarządził Blake.
– Poczekajcie, jadę z wami.
– Nie – osadziła go Robin. – Zostajesz tutaj. – Jeśli Landon i Cassidy
wrócą lub skontaktują się z tobą, od razu do nas zadzwonisz.
W porządku? Rozumiesz, co mówię?
Kenny z szyderczą miną podniósł rękę, aby zasalutować, lecz nie
trafił złączonymi palcami do czoła.
– Tak jest. Tak jest, kapitanie.
Melanie była już w połowie drogi do samochodu.
– Chodźcie już wreszcie! – krzyknęła. – Nie mamy całego dnia.
Rozdział czterdziesty
Melanie wyskoczyła z samochodu, zanim Blake zdążył zahamować na
podjeździe jej domu. Zastępcy, którego Prescott wyznaczył do
pilnowania domu, nigdzie nie było widać, podobnie jak radiowozu.
– Landonie?! – zawołała Melanie, otwierając frontowe drzwi; Robin
stała tuż za siostrą. – Cassidy?!
Cisza.
– Landonie? – zawołała jeszcze raz, wbiegając po schodach.
Tymczasem Robin szybko sprawdziła pokoje na parterze.
– Cassidy! – krzyknęła. Ani śladu dziewczynki.
– Chodźcie na górę! – Głos Melanie był na granicy wrzasku.
– O Boże. – Robin chwyciła za rękę Blake’a, który właśnie znalazł się
przy jej boku.
Melanie czekała na nich na górnym podeście, ręce jej się trzęsły,
twarz miała poszarzałą ze zdenerwowania. Drzwi do pokoju Landona
stały otworem, w środku nikogo nie było.
– Co się stało? – zapytała Robin.
Melanie wskazała otwarte drzwi do pokoju Cassidy.
– Co się stało? – powtórzyła Robin. – Czy ona tam jest? Czy jest...?
– Jest w łóżku. Nie rusza się.
Robin oderwała się od Blake’a, pobiegła do pokoju dziewczynki
i podeszła do małej postaci leżącej nieruchomo twarzą do poduszki.
– Cassidy – powiedziała, dotykając drżącą ręką ramienia
dziewczynki i szukając śladów krwi na kołdrze. – O Boże.
Czy Landon udusił to dziecko gołymi rękami?
– Robin? – Cassidy przekręciła się na łóżku, leżała teraz zwrócona
twarzą do Robin, która gwałtownie łapała powietrze. – O co chodzi?
Dobrze się czujesz?
– O Boże, o Boże – powtarzała Robin, obejmując dziewczynkę
i gestem zapraszając wszystkich do pokoju. – Wszystko z nią dobrze!
Wszystko dobrze!
– Cholera – rzuciła Melanie. – Wystraszyłaś nas na śmierć!
– Nie rozumiem – zdziwiła się Cassidy.
Robin wyczuła słaby, lecz niepozostawiający wątpliwości zapach
marihuany we włosach dziewczynki.
– Gdzie jest Landon? – zapytała Melanie.
– Nie wiem. Wyszedł z tym zastępcą.
– O czym ty mówisz?
Cassidy potarła zaspane oczy.
– Gdy wróciliśmy do domu, ten zastępca na nas czekał. Kazał
Landonowi wsiąść do radiowozu i odjechali. Nie czułam się zbyt
dobrze, więc poszłam na górę, żeby się położyć. Chyba usnęłam.
– Kiedy to było?
Cassidy zerknęła na zegarek Robin.
– Jakąś godzinę temu, chyba.
– Muszę iść – powiedziała Melanie.
– Poczekaj. Dokąd się wybierasz? – zapytała Robin.
– Do biura szeryfa. Miejmy nadzieję, że jeszcze nie aresztowali
mojego syna.
– Dlaczego mieliby aresztować Landona? – zapytała Cassidy.
– Zadzwońcie do McAllistera – poprosiła Melanie. – Powiedzcie mu,
żeby na mnie czekał.
– Zawiozę cię – zaproponował Blake. – W tym stanie nie powinnaś
prowadzić.
Po raz pierwszy Melanie się nie sprzeczała.
– Zostanę z Cassidy. Zadzwońcie, jak tylko coś będzie wiadomo! –
zawołała za nimi Robin. Wyjęła z kieszeni dżinsów telefon
komórkowy, wybrała numer kancelarii i przekazała asystentowi
adwokata wiadomość od Melanie.
– Nie rozumiem. Dlaczego chcą aresztować Landona? – dopytywała
się Cassidy.
Robin opowiedziała jej o nakazie przeszukania domu i o tym, co
znaleziono.
– Znaleźli biżuterię mamusi w pokoju Landona?
– Tak.
– I kominiarkę?
– Tak.
Dziewczynka pokręciła głową.
– Nie, nie wierzę w to.
– Wiem. Trudno to sobie wyobrazić.
– A więc myślą, że Landon i twój brat...
– I może jeszcze Donny Warren. – Robin była wstrząśnięta słowami,
które właśnie wypowiedziała.
– Zabili mamusię? Strzelali do mnie i do tatusia?
Robin milczała. Może to i niewyobrażalne, ale dowody przeciw tym
trzem mężczyznom wydawały się z dnia na dzień mocniejsze. Alec
miał motyw i sposobność dokonania napaści; Landon miał zaburzenia
behawioralne, a w jego pokoju odkryto część zrabowanej biżuterii
Tary; Donny był z Landonem w noc strzelaniny; w pokoju Landona
i mieszkaniu Aleca znaleziono identyczne kominiarki. Nie wiadomo,
co dało przeszukanie chaty Donny’ego.
– Przykro mi – powiedziała, bo nic innego nie przyszło jej do głowy.
– Chyba zbiera mi się na mdłości. – Cassidy wyskoczyła z łóżka
i wybiegła z pokoju.
Robin nie była w stanie ruszyć się miejsca, ciężar wydarzeń dnia po
prostu ją przygniótł. Gapiła się bezmyślnie w przestrzeń, oszołomiona,
w głowie jej się kręciło.
Stopniowo wróciła jej ostrość widzenia, zobaczyła małe okno
wychodzące na tylne podwórze, gołe ściany w kolorze kremowym,
wirujący nieśpiesznie wentylator pod sufitem, podwójne łóżko ze
skotłowaną beżową kołdrą, przy łóżku szafkę nocną z lustrzanym
blatem i bokami, a na blacie mały stosik z czasopismami o modzie
i znajomą kulę ze śniegiem.
Robin podniosła kulę, obróciła ją w dłoniach i obserwowała płatki
sztucznego śniegu opadające na malutką baletnicę w środku.
Poczuła ukłucie niepokoju.
– To było okropne – powiedziała Cassidy, wchodząc do pokoju.
– Dobrze się czujesz?
Cassidy klapnęła na łóżko.
– Nie cierpię wymiotować. A ty?
– Nie wydaje mi się, żeby ktoś to lubił.
– Pamiętam, jak byłam naprawdę mała i zajadałam wszystkie te
śmiecie – cukierki, żelki, całą torebkę czerwonej lukrecji – a mamusia
mnie ostrzegała, że zachoruję na żołądek. Ale ja jej nie słuchałam,
a potem spędziłam większość nocy, wymiotując tym wszystkim. To
było najgorsze. Od tej pory nie mogłam patrzeć na czerwoną lukrecję.
Robin zdumiała zdolność tego dziecka do wyłączania przykrych
myśli – w jednej chwili rozmawiała o zamordowaniu matki,
a w następnej przechodziła do czerwonej lukrecji. Ona też chciałaby
to umieć.
– A potem, co wieczór, gdy poszłam do łóżka – ciągnęła Cassidy –
zaciskałam zęby, bo myślałam, że dzięki temu nie będę znów
wymiotowała. Robiłam tak przez długi czas, dopóki dentysta nie
powiedział mamusi, że niszczę sobie zęby i muszę przestać. –
Wskazała na plik magazynów o modzie. – Niektóre modelki mają
zaburzenia odżywiania. Same wywołują u siebie wymioty. Celowo. –
Wydawała się przerażona tą myślą. – To jest naprawdę obrzydliwe.
Nie sądzisz?
– Obrzydliwe – zgodziła się Robin; jeszcze raz obróciła kulę
i patrzyła na taniec płatków śniegu wokół baletnicy. – Może to
marihuana spowodowała twoje wymioty.
Dziewczynka zesztywniała.
– Jaka marihuana?
Robin upuściła kulę ze śniegiem na kolana.
– Czuję jej zapach w twoich włosach.
Minęła dłuższa chwila, zanim Cassidy się odezwała.
– To dlatego, że byłam bardzo zdenerwowana waszym wyjazdem,
a Kenny powiedział, że dzięki marihuanie poczuję się lepiej –
przyznała zmieszana. – Sztachnęłam się tylko kilka razy, przysięgam.
Nie podobało mi się i obiecuję, że więcej tego nie zrobię.
– W porządku. To dobrze. Jesteś za młoda na takie rzeczy. – Robin
podniosła kulę. – Skąd to masz?
– Mam ich całą masę. Zbierałam je. Ta była zawsze moją ulubioną.
– Widziałam ją wcześniej – powiedziała Robin.
– Takich jak ta są pewnie setki.
– Widziałam ją w pokoju Landona.
– Naprawdę? Była tu, na szafce nocnej, gdy wróciłam ze szpitala.
Chyba Landon musiał ją tam położyć. Dlatego tu jest.
– Prawdopodobnie.
– A to znaczy, że nigdy by do mnie nie strzelał – powiedziała
stanowczo Cassidy. – Nie rozumiesz? W głębi serca Landon jest dobry
i wrażliwy, i mnie kocha. Nigdy by mnie nie skrzywdził. Nie obchodzi
mnie, co oni znaleźli w jego pokoju.
– Mam nadzieję, że masz rację.
– Mam rację. A przynajmniej myślę, że mam. – Cassidy zerwała się
na równe nogi. – O Boże. Sama już nie wiem, co myśleć. Mam taki
mętlik w głowie.
– Ja też, kochanie. – Robin wzięła dziewczynkę w ramiona. –
Chciałabym móc powiedzieć ci coś, co cię uspokoi. – Uspokoi nas obie.
– Nie wiem, komu zaufać.
– Możesz zaufać mnie.
– Ty wyjeżdżasz – przypomniała Cassidy.
– Nie wyjedziemy, dopóki nie będzie wiadomo, co tu się dzieje. I nie
bez ciebie.
– Co masz na myśli?
– Rozmawiałam o tym z Blakiem. Postanowiliśmy, że jeśli mój tata
nie wyzdrowieje, wrócisz z nami do Los Angeles i będziesz z nami
mieszkała. Chciałam ci to powiedzieć zeszłej nocy, ale...
– O mój Boże, o mój Boże! – Podekscytowana Cassidy tańczyła po
pokoju. – Nie mogę uwierzyć! To cudowne! Obiecujesz?
– Obiecuję.
– Czy możemy jechać już teraz? Proszę. Moglibyśmy przenieść
tatusia do szpitala w Los Angeles.
– Nie sądzę, żeby to było możliwe.
– Nie chcę tu dłużej zostać. Chcę stąd wyjechać teraz.
– Wyjedziemy niedługo, obiecuję, ale...
Zadzwonił dzwonek u drzwi.
Robin i Cassidy zamarły.
– Kto to? – zapytała Cassidy.
Robin zostawiła dziewczynkę i pobiegła do głównej sypialni, skąd
było widać frontowe drzwi. Wyjrzała przez okno, na podjazd. Cassidy
stanęła za nią, Robin czuła jej brodę na swoim ramieniu.
– To Kenny – powiedziała Cassidy. – To jego samochód. – Wypadła
z pokoju, jeszcze zanim Robin zdążyła się odwrócić.
– Cassidy, zaczekaj! – zawołała, słysząc oddalający się tupot stóp
dziewczynki na schodach.
W głowie Robin zaczęło kłębić się mnóstwo myśli, opadły ją niczym
szarańcza, a ich bzyczenie robiło się coraz głośniejsze. Melanie
uważała, że Tara była zaniepokojona zainteresowaniem Kenny’ego jej
córką. Czy powiedziała więc temu młodemu człowiekowi, żeby
przestał się koło niej kręcić? A on wpadł we wściekłość? Na tyle dużą,
by zabić?
Gdy pojawiły się podejrzenia wobec Landona, Kenny bez trudu
mógł wszystko zrzucić na kolegę. Od czasu strzelaniny był w tym
domu wiele razy. Miał mnóstwo sposobności, by ukryć wśród rzeczy
Landona zarówno biżuterię, jak i kominiarkę.
Przeszukałam ten pokój, pomyślała Robin, odtwarzając w pamięci
swoje poczynania owej nocy. Sprawdziłam każdą kieszeń i wnętrze
każdego buta. Nie było kominiarki w szufladzie ani biżuterii
w żadnym bucie. A choć jest możliwe, że przeoczyłam jedno lub
drugie, nie ma sposobu, żebym przeoczyła obie te rzeczy naraz.
Jestem tego pewna.
– Cassidy, zaczekaj! – zawołała. – Nie otwieraj!
Ale było już za późno. Dziewczynka już otworzyła drzwi. Kenny był
w środku.
Rozdział czterdziesty pierwszy
Zbliżając się do górnego podestu schodów, Robin słyszała, jak kręcą
się po kuchni. Wyjęła z kieszeni telefon komórkowy, wybrała numer
Blake’a i nagrała wiadomość na pocztę głosową:
– Wracaj do domu jak najszybciej – szepnęła. – Przywieź ze sobą
szeryfa.
Gdy powoli schodziła po schodach i ostrożnie, na palcach, szła
korytarzem, dochodziły ją odgłosy sprzeczki.
– Cassidy, co u diabła?
– Dlaczego jesteś takim głupkiem? Nie możesz ot, tak sobie
przychodzić tu z wizytą.
– Ta..., pewnie. Bo on tu jest?
– On? Chodzi ci o Blake’a?
– Tak, chodzi mi o Blake’a. Wszystko szło świetnie, dopóki on się tu
nie zjawił.
– Szło świetnie? Żartujesz sobie ze mnie? Dopiero co wyszłam ze
szpitala. Omal nie umarłam!
– Rano powiedziałaś mi, że nie ma się czym martwić, że na pewno
nie jedziesz do Los Angeles.
– Wtedy tak myślałam, ale potem Robin powiedziała...
– Gówno mnie obchodzi, co powiedziała Robin. Nie jedziesz.
– Jadę. Zawsze chciałam mieszkać w Los Angeles. Wiesz o tym. To
moja wielka szansa. Będę sławną modelką jak Kate Upton.
– Jasne.
– Jadę i nie możesz mi przeszkodzić.
Z kuchni doszedł łoskot upadającego na podłogę krzesła.
– Chcesz się założyć?
– Siadaj. Jesteś pijany.
Robin wzięła głęboki oddech, wyprostowała się i wkroczyła do
kuchni.
– Co tu się dzieje? – zapytała.
– Nic – odparła Cassidy tonem wyrażającym niesmak. – Kenny’emu
trochę odbija.
Kenny stał przy kuchennym stole, obok przewróconego krzesła, ze
świeżo otwartą butelką piwa w ręce. Szybko podniósł krzesło, ustawił
je naprzeciwko Cassidy i padł na nie. Robin zauważyła, że chłopak
wygląda jeszcze gorzej niż poprzednio; mieszanka narkotyków
i alkoholu siała spustoszenie w jego organizmie, rozbiegane oczy
zdawały się patrzeć we wszystkich kierunkach naraz. Cassidy robiła
natomiast wrażenie spokojnej, wręcz niewzruszonej.
Co mi nie pasuje w tym obrazku?, zastanawiała się Robin.
– Cassidy mówi mi, że to już załatwione – powiedział Kenny. – Że
jedzie z wami do Los Angeles. – Pociągnął nosem i podrapał się po
nim. – Kiedy dokładnie planujecie wyjechać?
– To zależy – odparła Robin, próbując zgadnąć, jakie jeszcze
narkotyki wziął ten chłopak przez ostatnią godzinę.
– Od czego?
– Od tego, co będzie z tatusiem i Landonem – odparła Cassidy
i opowiedziała Kenny’emu o przeszukaniu pokoju Landona i jego
aresztowaniu.
Kenny zaśmiał się drwiąco.
– Bez żartów. Landon był jednym z zabójców? – Pociągnął duży łyk
piwa. – Prawdę mówiąc, muszę przyznać, że wcale nie jestem
zdziwiony.
Robin czekała na jakieś szczegóły, ale Kenny zamilkł, zapytała więc:
– Co to znaczy, że nie jesteś zaskoczony? Myślałam, że jesteście
przyjaciółmi.
– Jesteśmy. Ale on łatwo wpada w złość. I musicie przyznać, że ma
nierówno pod sufitem.
– To, że ma autyzm, nie oznacza, że jest głupi – powiedziała Robin,
uświadamiając sobie, że powtarza słowa siostry.
Kenny wzruszył ramionami i pociągnął kolejny łyk piwa.
Co mi umyka?
– Trochę za wcześnie na upijanie się, prawda?
Kenny się roześmiał.
– Nie tam, skąd pochodzę. Mój tatuś zaczynał pić rano, zanim
jeszcze wstał z łóżka. Mama nie pozostawała daleko w tyle. – Znów
łyknął piwa, jakby chciał wzmocnić wymowę swoich słów.
– Gdzie oni teraz są?
– Moi rodzice? – Kenny zerknął w stronę pokoiku przy kuchni,
jakby jego matka i ojciec stali właśnie przed kuchennymi drzwiami. –
Gdzieś tam są, chyba. Rozwiedli się, gdy miałem dziewięć lat. Od tego
czasu oboje jeszcze kilka razy brali śluby. Mój ojciec ma mieszkanie
gdzieś w mieście. Straciłem kontakt z mamą i ojczymem po tym, jak
wyrzucili mnie z domu. Już jako szesnastolatek sam na siebie
zarabiałem.
– To musiało być dla ciebie trudne – powiedziała Robin, zerkając
ukradkiem na zegarek.
– Daję radę.
– Jak? W jaki sposób sobie radzisz?
Kenny się uśmiechnął.
– Powiedzmy, że korzystam z prawa podaży i popytu.
– Co to znaczy?
– Proste. Jest popyt, to zapewniam podaż.
– Jesteś dilerem narkotykowym. – Zrozumiała Robin.
Uśmiechnął się szeroko.
– Robimy, co musimy. – Podniósł butelkę, jakby wznosił toast;
wyraźnie sobie drwił.
– Nie mów takich rzeczy – upomniała go Cassidy. – On jest pijany
i tylko się wygłupia – powiedziała do Robin. – Nie mówi tego
poważnie.
– Ta... Nie mówiłem poważnie. – Kenny łyknął piwa. – Coś jeszcze
chce pani wiedzieć? Na przykład, czy mam jakichś braci i siostry, czy
coś w tym rodzaju?
– A masz? – Robin nie była pewna, czy naprawdę ją to interesuje,
czy po prostu przeciąga rozmowę w oczekiwaniu na przyjazd Blake’a
i szeryfa.
– Miałem siostrę. Umarła, gdy miałem siedem lat. Zapalenie...
opon... coś tam.
– Zapalenie opon mózgowych?
– Tak. Dlaczego pani nagle się mną tak interesuje?
– Robin jest terapeutką – wyjaśniła Cassidy.
– To coś jak psychiatra?
– W pewnym sensie – potwierdziła Robin.
– Próbuje pani wejść do mojej głowy? Odkryć moje głęboko ukryte,
mroczne sekrety?
– A masz jakieś?
– Och, wszyscy jakieś mamy. – W głosie Kenny’ego pobrzmiewała
nuta dumy.
– Po prostu chciałabym cię lepiej poznać.
– Po co? Niedługo pani wyjeżdża.
Robin nie odpowiedziała. Gdzie jesteś, Blake? Proszę, odbierz moją
wiadomość.
– A pani?
– Ja?
– Jakie pani ma głęboko ukryte, mroczne sekrety?
Robin wzruszyła ramionami.
– Jestem jak otwarta księga.
Kenny zaśmiał się szyderczo.
– Jesteś kupą gówna.
– Kenny! – krzyknęła Cassidy. – Nie możesz tak mówić do Robin.
– Dlaczego nie? Uważasz, że ponieważ jest terapeutką, tylko ona
może zadawać pytania?
– Chcesz mnie o coś zapytać? – Robin po raz kolejny zerknęła
ukradkiem na zegarek. – Nie krępuj się.
Kenny zamilkł na chwilę, jakby rozważał możliwości.
– Dlaczego chcesz zabrać Cassidy do Los Angeles? Co będziesz z tego
miała?
– Nic nie będę z tego miała. Po prostu myślę, że tak będzie najlepiej.
– Skąd wiesz, co jest najlepsze dla Cassidy? Ledwie ją znasz.
– Znałam jej matkę. Myślę, że ona by tego chciała.
– Jej matka była pieprzoną suką. Kogo obchodzi, czego ona by
chciała?
– Kenny! – krzyknęła Cassidy.
– Dobra – powiedziała Robin, czując, że sytuacja zaczyna wymykać
się spod kontroli. – Myślę, że już wystarczy.
– Och, myślisz, że już wystarczy?
– Przestań, Kenny – zażądała Cassidy. – Dlaczego jesteś taki podły?
– J a jestem podły?
– Nie powinieneś tak mówić o mojej matce.
– To znaczy jak? Nienawidziłaś tej suki!
– Nieprawda.
– A ile razy mi powtarzałaś, że ona rujnuje ci życie?
– Możliwe, gdy byłam na nią zła. Nie mówiłam poważnie!
– Diabła tam nie mówiłaś.
– Dobrze, zostawmy to już, zgoda? – zaproponowała Robin.
– Zgoda? – powtórzył Kenny.
– Widać, że jesteś bardzo rozgniewany. – Robin próbowała
rozładować sytuację, zanim zrobi się naprawdę niedobrze.
– Tak, kurwa, jestem zły – rzucił Kenny. – To tu jest miejsce Cassidy.
Tu jest jej dom.
– To b y ł mój dom – sprostowała Cassidy.
– I ciągle jest.
– Melanie nie chce mnie tutaj.
– No to zamieszkaj ze mną. Zaopiekuję się tobą.
– To niemożliwe – powiedziała Robin.
– Dlaczego? Bo uważasz, że jestem dilerem?
– Nie. Cóż, tak, w jakimś stopniu na pewno z tego powodu, ale... –
Rozmowa zaczęła się robić surrealistyczna.
– A poza tym?
– Ile ty masz lat, Kenny... Osiemnaście?
– Dziewiętnaście – uściślił chłopak.
– Cassidy ma dwanaście. – Robin znów zerknęła na zegarek, modląc
się, by Blake i szeryf byli już w drodze.
– No więc? Ona skończy trzynaście w czerwcu. Sześć lat to nie taka
duża różnica.
– Duża, gdy ma się trzynaście lat.
– Mój tata lubił opowiadać o tej piosenkarce country, która wyszła
za mąż za swego kuzyna, jak miała trzynaście lat.
Robin poczuła, że nogi się pod nią uginają, oparła się więc o ścianę.
– Mówisz, że chcesz ożenić się z Cassidy?
– Nie teraz, rzecz jasna. Ale może za kilka lat, jak ona będzie
pełnoletnia.
– To się nie stanie, Kenny.
– Nie, jeśli zabierzesz ją ze sobą do Los Angeles. – Spojrzał na
dziewczynkę. W jego głosie znów dawało się wyczuć wzburzenie. – To
z jego powodu, mam rację? Dlatego tak nagle chcesz wyjechać do Los
Angeles.
– Znowu wygadujesz głupoty, Kenny – powiedziała Cassidy.
– Nigdzie nie pojedziesz beze mnie. Mieliśmy plany.
– Plany? – zdziwiła się Robin. Jakiego rodzaju plany?
– Plany się zmieniają.
– To jest takie popieprzone – powiedział Kenny, kręcąc głową. –
Mówiłaś, że mnie kochasz. Mówiłaś, że chcesz, żebyśmy byli razem.
„Ach, Kenny, to takie przyjemne. Uwielbiam, jak dotykasz mnie w ten
sposób” – ciągnął Kenny, naśladując dziewczęcy głosik Cassidy. –
„Chcę, żebyśmy byli razem zawsze i na wieczność”.
– On kłamie. Nigdy tego nie mówiłam.
– Mówiłaś, że jest tylko jeden sposób, żeby tak się stało.
Cassidy wstała powoli z krzesła, w jej szeroko otwartych oczach
było widać przerażenie.
– Co ty mówisz? Że strzelałeś do tatusia Grega? Że zamordowałeś
mamusię?
Kenny nerwowo rozglądał się dookoła, jakby to, co miał przed
oczami, rozsypało się bezładnie niczym szkiełka w dziecięcym
kalejdoskopie, a on desperacko próbował ułożyć je w jakiś spójny
obraz.
– Chwileczkę – powiedział w końcu. – Co tu się dzieje? Co ty robisz?
– Jak mogłeś?
– Zwalasz winę na mnie? – Przeniósł wzrok z Cassidy na Robin,
potem znów na dziewczynkę. – Nie. Nic z tego. Jeśli ja pójdę do paki, t
y pójdziesz ze mną.
– Oszalałeś – powiedziała Cassidy. – On oszalał – zwróciła się do
Robin.
– Ja oszalałem?! – krzyknął Kenny, skoczył na równe nogi i uderzył
butelką z piwem o stół z taką siłą, że pękła mu w ręce. Z otwartej dłoni
chłopaka kapały piwo i krew. – To nie ja odstrzeliłem twarz jej matce!
– O Boże! – zawołała Robin.
– On kłamie! – krzyknęła Cassidy. – Jesteś cholernym kłamcą, Kenny
Stapletonie!
– To wszystko to był jej pomysł.
– Nie!
– Chcesz wiedzieć, jak to było? – Kenny spojrzał na Robin. –
Opowiem ci szczegółowo.
– Nie słuchaj go, Robin. – On jest pijany i na kokainie.
– Jej matce nie podobało się, że ciągle się tu kręcę – ciągnął Kenny,
ignorując słowa Cassidy. – Podejrzewała, że coś się dzieje. I miała
rację. Kręciliśmy ze sobą od miesięcy.
– On to wszystko zmyślił. – Cassidy zaczęła płakać. – Przysięgam...
– Matka zakazała Cassidy widywać się ze mną, a ona naprawdę się
wkurzyła; powiedziała matce, że nie ma prawa niczego jej zakazywać,
że rujnuje jej życie. Powiedziała mi, że jej matka zdradza tatę i planuje
uciec z dawnym chłopakiem, co będzie oznaczało koniec wielkiego
domu, koniec pieniędzy na fajne ciuchy, koniec wszystkiego. Mówiła,
że jej matka wszystko zepsuje i że musimy ją powstrzymać.
– Tak, to prawda, powiedziałam mu, że mamusia zdradza tatusia
i że się boję, że on się dowie i rozwiedzie się z nią, a to wszystko
zrujnuje – wyjaśniła Cassidy, powstrzymując łzy. – Byłam
zdenerwowana i musiałam z kimś porozmawiać. Myślałam, że Kenny
jest moim przyjacielem. Myślałam, że mogę mu zaufać.
– Cassidy słyszała, jak tamtego wieczoru jej matka rozmawiała
przez telefon, umawiała się z twoim bratem na spotkanie – ciągnął
Kenny, ignorując Cassidy. – Okropnie pokłóciła się z matką
i zadzwoniła do mnie. Powiedziała, że nie możemy dłużej czekać, że
oni zainstalują jeszcze w tym tygodniu kamery bezpieczeństwa, więc
musimy zająć się wszystkim od razu, i że mam zabrać moją broń.
Przyjechałem do jej domu, Cassidy wpuściła mnie do środka, jej matka
mnie zobaczyła i od razu zaczęła krzyczeć. Jej tata kazał mi wyjść.
Wyjąłem broń i kazałem im obojgu się zamknąć. Cassidy już miała
broń, którą jej tata trzymał w swojej sypialni. Cholera, powinnaś ją
wtedy zobaczyć. Ta spluwa była większa od niej. Trzymała swoją
mamę na muszce, a tymczasem ja zmusiłem twojego tatę do
otworzenia sejfu. Cassidy wiedziała, że twój tata trzyma tam mnóstwo
kasy, a my jej potrzebowaliśmy, żeby zacząć wspólne życie, gdy
sprawa przycichnie. Jej mama płakała i błagała, by Cassidy
zastanowiła się, co robi; mówiła, że ją kocha i tak dalej. I wtedy
Cassidy strzeliła do niej. – Kenny się roześmiał. – Strzeliła jej prosto
w tę pieprzoną twarz. A potem dalej do niej strzelała. Nie miałem
innego wyboru niż tylko wykończyć pana Davisa. Potem narobiliśmy
bałaganu, żeby to wyglądało na napad rabunkowy.
Cassidy zalewała się łzami.
– To nie tak było. Robin, proszę, czy mogę ci opowiedzieć, co się
naprawdę stało?
Robin skinęła głową, niezdolna wydobyć głosu.
– To prawda, że byłam zła na mamę. Wiedziałam o niej i Alecu.
Rozpoznałam go od razu, gdy tylko go zobaczyłam w San Francisco,
choć przedstawił się jako Tom Richards. Wiedziałam, że nie wpadli na
siebie przypadkowo. Zorientowałam się, że mają romans i że ona
zamierza porzucić tatusia. I że będę musiała odejść razem z nią.
Zostawić najlepszego ojca na świecie. A ja go kochałam, Robin. Bardzo
go kochałam. On był taki dobry dla mnie. Tamtego wieczoru
usłyszałam, jak mamusia rozmawia z Alekiem przez telefon, umawia
się z nim, i bardzo się zdenerwowałam. Strasznie się pokłóciłyśmy
i zadzwoniłam do Kenny’ego, żeby przyszedł. Po prostu chciałam
z kimś porozmawiać. Ale gdy mamusia go zobaczyła, wpadła we
wściekłość. Tatuś kazał Kenny’emu wyjść i wtedy on wyciągnął broń.
Nawet nie wiedziałam, że ma broń. Boję się broni. Błagałam go, żeby
ją odłożył, żeby wyszedł, zanim stanie się coś naprawdę złego. Ale
Kenny nie słuchał. Kazał tatusiowi otworzyć sejf, mamusia zaczęła
krzyczeć, a on... on... strzelił do niej. A potem strzelił do tatusia.
Próbowałam uciec, zadzwonić na dziewięć-jeden-jeden, ale on poszedł
za mną. Krzyczałam, żeby przestał, ale tylko się uśmiechnął i nacisnął
spust. Omal nie umarłam. Czy to też zaplanowałam, Robin?
Robin kręciło się w głowie, całym jej ciałem wstrząsały dreszcze.
– Ale dlaczego nikomu nie powiedziałaś?
– Nie mogłam. Najpierw byłam w szoku. Niczego nie pamiętałam.
Było tak jak w telewizji. Jak to się nazywa? Am... am...
– Amnezja?
– Tak. Od traumy i tego wszystkiego. A potem, gdy pamięć zaczęła
mi wracać, Kenny był zawsze obok. I zagroził, że jeśli powiem komuś,
co się stało, on powie policji, że to był tylko mój pomysł. Tak jak teraz.
A więc nic nie powiedziałam i bardzo chciałam, żebyś zabrała mnie ze
sobą do Los Angeles. Proszę, Robin. To prawda, jak Boga kocham.
Musisz mi uwierzyć. Nigdy bym nie zastrzeliła mamusi. Nigdy bym
nie skrzywdziła tatusia. Proszę, proszę, uwierz mi.
Robin zamknęła oczy. To, co sugerował Kenny, było niemożliwe.
Cassidy miała dwanaście lat. Była dzieckiem, na litość boską.
– Możesz sobie wierzyć w co chcesz – powiedział Kenny,
wymachując kawałkiem rozbitej butelki – ale ja stąd wychodzę,
a Cassidy idzie ze mną.
– Nie. Nigdzie z tobą nie idę.
– Diabła tam nie idziesz. – Chwycił dziewczynkę za rękę.
Robin instynktownie zasłoniła sobą dziewczynkę. Cassidy
krzyczała, wyszczerbiony kawałek brązowego szkła w dłoni
Kenny’ego przecinał powietrze. Nagle Robin poczuła ostry ból
w brzuchu, przez jej białą bawełnianą bluzkę zaczęła powoli sączyć
się krew i wsiąkać w materiał jak w gąbkę.
Rozległo się głośne walenie do frontowych drzwi. Kenny wybiegł
przez pokoik przy kuchni kilka sekund przed tym, jak Blake i szeryf
Prescott wpadli do środka.
– Robin, mój Boże!
Robin padła w ramiona Blake’a. Ostatnią rzeczą, jaką słyszała, nim
straciła przytomność, był krzyk Cassidy powtarzającej jej imię.
Rozdział czterdziesty drugi
Robin leżała w swoim śnie na wąskim łóżku, w białej sali, gdy
podeszła do niej rudowłosa lekarka o nosie pokrytym
jaskrawopomarańczowymi piegami; jej stetoskop był wycelowany
w pierś Robin niczym broń.
– Jak się mamy?
Co mi nie pasuje w tym obrazku?
– Wyglądasz bardzo dobrze jak na kobietę, która prawie dała się
zabić – ciągnęła lekarka, płynnie przemieniając się w Brendę, kobietę,
którą Robin poznała w więzieniu hrabstwa Tehama. – Dobrze, że ten
chłopak nie wycelował lepiej. Okazuje się, że nie tak łatwo trafić do
celu, jak pokazują to w telewizji.
W następnej sekundzie Robin znalazła się w holu hotelu Tremont;
przykucnięta wraz z Tarą za wielką donicą z kwiatami.
– Tu bywa twój ojciec – powiedziała Tara. – Ten gnojek zdradza
mnie z kierowniczką swojego biura.
Robin wyszła zza donicy, aby stanąć z nim twarzą w twarz.
– Cassidy – powiedział, gdy się zbliżała.
– Nie, tato. To ja, Robin.
– Cassidy – obstawał przy swoim ojciec, a tymczasem do holu wpadł
Kenny Stapleton z rozbitą butelką w ręce; z zaciśniętej pięści kapała
mu krew.
Robin jęknęła.
– Chyba się budzi – powiedział Blake gdzieś nad jej głową.
– Robin? Robin, słyszysz nas? – dopytywała się Cassidy.
Robin otworzyła oczy i zobaczyła siostrę, szeryfa, Blake’a i Cassidy;
stali wokół jej łóżka, patrząc na nią wyczekująco.
– Jesteś na oddziale ratunkowym – wyjaśnił Blake, zanim zdążyła
coś powiedzieć.
– Co się stało?
– Kenny cię poranił. Ale wszystko będzie dobrze. Na szczęście rana
była bardziej pozioma niż pionowa i żadne ważne narządy nie zostały
uszkodzone. Lekarze cię pozszywali. Dwadzieścia sześć szwów.
Dostałaś jakieś bardzo silne środki przeciwbólowe, więc możesz być
przez pewien czas trochę zamroczona.
– Przez ostatnią godzinę odpływałaś i się budziłaś – dodała Melanie.
Wydarzenia popołudnia rozbłysły w pamięci Robin w postaci
oświetlonych światłem stroboskopowym serii jaskrawych, zastygłych
w bezruchu obrazów. Zrobiła gwałtowny wdech, gdy Kenny wyrwał
się z jednego z tych obrazów i rzucił w jej stronę.
– Co się dzieje? – zapytał Blake.
– Kenny. Czy on uciekł?
– Szukają go wszyscy funkcjonariusze, jakich udało nam się
zawiadomić – powiedział szeryf Prescott. – A zastępcy będą pilnowali
domu, dopóki ten chłopak nie zostanie złapany.
– To wszystko moja wina. – Cassidy się rozpłakała. – Powinnam
powiedzieć wam o Kennym.
– Owszem, powinnaś – zgodziła się Melanie. – Landon i Alec są
przez ciebie w więzieniu. Donny Warren omal do nich nie dołączył.
Przysporzyłaś zmartwień wielu osobom.
– Przepraszam. Byłam taka przerażona.
– Ważne, że teraz już wszystko wiemy – powiedział szeryf.
– Wszystko? – zapytała Robin. Wciąż miała w uszach dziwaczne
oskarżenia rzucane przez Kenny’ego.
– Powtórzyłam szeryfowi wszystkie te straszne rzeczy, które mówił
Kenny – wyjaśniła Cassidy.
– A wydawało mi się, że wiele już w życiu słyszałem. – Prescott
pokręcił głową. – Wpadnę do was do domu później, aby odebrać od
was obu formalne zeznania.
– A co z moim bratem i siostrzeńcem? – zapytała Robin.
– Gdy będziemy mieli wasze zeznania, będziemy mogli wszcząć
procedurę ich zwolnienia.
– Dzięki Bogu.
– Dzięki Cassidy – sprostował Prescott.
Tyle tylko, że to zeznanie Cassidy sprawiło, że Alec i Landon zostali
głównymi podejrzanymi, pomyślała Robin. To jej słowa sugerowały
związek między tymi dwoma mężczyznami. Cassidy rozmyślnie
odsuwała podejrzenia od Kenny’ego, opisując napastników jako
wysokich i muskularnych. Czy zrobiła to ze strachu, jak utrzymywała,
czy w grę wchodziło coś bardziej złowrogiego?
Co mi umyka?
Robin odsunęła niepokojące pytania na bok. Cassidy miała
dwanaście lat, na litość boską. Była dzieckiem.
Dzieckiem, które potrafiło rozmawiać o zamordowaniu matki
w jednej chwili i o odrazie do czerwonej lukrecji w następnej.
Dzieckiem, które umiało sobie poradzić z notorycznym kryminalistą,
takim jak Dylan Campbell, które odczuwało przyjemność, okrutnie
odprawiając swoją nieszczęsną babkę, i które miało jeszcze więcej niż
Kenny Stapleton okazji, by podłożyć obciążające dowody w pokoju
Landona.
Czy to dlatego Landon zniszczył jej portrety? Czy domyślił się, co się
stało tamtej nocy?
Robin przypomniała sobie kulę ze śniegiem i wirującą baletnicą.
Cassidy mogła zauważyć tę kulę, gdy podkładała kominiarkę, i zabrać
ją do swojego pokoju. Była w mieszkaniu Aleca w San Francisco.
Mogła zauważyć kominiarkę w jego szafie i wykorzystać to przy
układaniu planu zamordowania matki i ojczyma.
Tylko że także została postrzelona, przypomniała sobie Robin. To
był cud, że przeżyła.
Jakim trzeba być potworem, żeby strzelać do dwunastoletniej
dziewczynki?
Ale pojawia się jeszcze bardziej niepokojące pytanie: a jeśli tym
potworem jest dwunastoletnia dziewczynka?
– Kiedy możemy wrócić do domu? – zapytała Robin, jeszcze raz
odsuwając na bok okropne przypuszczenie. Środki przeciwbólowe
wpływały na jasność jej osądu, stała się podatna na urojenia.
– Gdy tylko lekarz pozwoli.
– Myślisz, że jesteś dostatecznie silna, by wyjść ze szpitala? – zapytał
Blake.
– Tak myślę.
Jak na zawołanie do sali weszła doktor Arla Simpson ze
stetoskopem na piersi.
– No, no. Zobaczcie, kto oprzytomniał.
– Cześć, Arlene. – Robin wbiła paznokcie we wnętrze dłoni,
niepewna już, czy się obudziła, czy znowu jej się śni.
– Teraz Arla – powiedziała lekarka z uśmiechem. – Nieźle nas
wystraszyłaś. Na szczęście rana wyglądała na o wiele gorszą, niż się
okazała w rzeczywistości. W gruncie rzeczy jest powierzchowna, choć
jestem pewna, że boli jak diabli. I prawdopodobnie będzie bolała
jeszcze przez jakiś czas. Przynajmniej masz interesującą bliznę,
będziesz mogła opowiadać o niej wnukom.
– Ta blizna jest bardzo seksowna, naprawdę – powiedział Blake.
Arla spojrzała na Robin, potem na Blake’a i znów na Robin.
– On się na tym zna – szepnęła, zdejmując stetoskop z szyi
i przykładając do piersi Robin.
– Serce bije ładnie, mocno. – Sięgnęła po wiszący na ścianie przy
głowie Robin aparat do mierzenia ciśnienia i owinęła mankiet wokół
ramienia pacjentki.
Robin czuła, jak mankiet zaciska się coraz mocniej niczym głodny
boa dusiciel, który owija się na jej ramieniu bliżej i bliżej gardła,
przygotowując się do połknięcia jej całej.
– Ciśnienie jest nieco podwyższone, ale tego należało się spodziewać
w tych okolicznościach. – Arla zdjęła aparat z ramienia Robin. –
Wypiszę ci receptę na antybiotyk i kilka środków przeciwbólowych na
czas, gdy ten przestanie działać. Wrócisz tu jutro, zmienimy ci
opatrunek i zbadamy. Na razie, jeśli czujesz się na siłach, możesz iść. –
Arla poklepała Robin po kolanie i wyszła z sali.
– Dziękuję. Moja bluzka...
– Jest dowodem – wyjaśnił szeryf.
– Przyniosłam ci jakieś ubrania z domu – powiedziała Melanie.
– Dziękuję.
– Czy możemy zobaczyć tatusia, zanim wyjdziemy? – zapytała
Cassidy.
Robin skinęła głową.
Cassidy się uśmiechnęła, a Robin nie mogła oprzeć się wrażeniu, że
patrzy na Tarę.
Ktoś strzelił Tarze w twarz, pomyślała. Ktoś przeciął na pół jej akt,
co sugerowało działanie z pobudek osobistych, w napadzie
wściekłości. Cassidy przyznała, że była zła na matkę.
Wystarczająco zła, by zabić?
– Robin? Czy coś się stało? – zapytała Cassidy.
– Dlaczego pytasz?
– Wyglądasz jak sparaliżowana.
– Chcesz, żebym zawołał lekarza? – zaniepokoił się Blake.
– Nie, czuję się dobrze.
– Nie będę wam teraz przeszkadzał – powiedział szeryf, idąc do
drzwi. – Przyjadę za kilka godzin odebrać zeznania, jeśli wam to
odpowiada.
– Im szybciej, tym lepiej – rzuciła za nim Melanie. – Nigdy nie
sądziłam, że powiem coś takiego – przyznała, gdy wyszedł.
Robin pozwoliła, by Blake pomógł jej wstać z łóżka, zdjąć szpitalną
koszulę i założyć luźną letnią sukienkę przyniesioną przez Melanie.
– Pójdę po wózek – zaofiarowała się Cassidy i wybiegła z sali.
– Słodki dzieciak – powiedział Blake.
Czy rzeczywiście? Robin nie wiedziała, co myśleć. Czy raczej
prawdą jest wszystko to, co powiedział Kenny?
– Jesteś pewna, że tego chcesz? – zapytał Blake, gdy Cassidy wróciła
z wózkiem. – Wydajesz się trochę...
– Skurczona?
Blake się roześmiał.
– Jak zawsze urocza, nawet w takiej sytuacji.
Robin zasiadła na krytym czarną skórą siedzeniu, a Blake
wyprowadził wózek przez drzwi i dalej korytarzem, z oddziału
ratunkowego do drugiego skrzydła. Melanie i Cassidy szły obok.
– No, no, czy to nie nasza mała cudowna dziewczynka? –
Pielęgniarka podeszła do Cassidy z otwartymi ramionami. – Jak się
masz, aniołku?
– Dobrze. – Cassidy odwzajemniła uścisk.
Nasza mała cudowna dziewczynka, powtórzyła Robin w myślach.
Co mi umyka?
Cassidy została postrzelona i omal nie umarła. To był cud, że
przeżyła, cud, że kula ominęła zarówno jej serce, jak i płuca.
Nie sposób było zaplanować czegoś takiego. Nikt nie jest tak
dobrym strzelcem.
Chyba że Kenny w ogóle nie był dobrym strzelcem.
Okazuje się, że nie tak łatwo trafić do celu, jak pokazują to
w telewizji.
Dobrze, że ten chłopak nie wycelował lepiej.
– O Boże.
– Co się dzieje? – zapytała Melanie.
– Robin, dobrze się czujesz? – chciał się upewnić Blake.
– Przypuszczam, że przyszliście zobaczyć się z ojcem – powiedziała
pielęgniarka, odrywając Robin od niemiłych rozważań.
– Jaki jest jego stan?
– Bardzo zły – odparła pielęgniarka. – To już długo nie potrwa.
Cassidy chwyciła Robin za rękę.
– Nie musisz tam wchodzić – powiedziała Robin.
– Muszę. Muszę go zobaczyć. Pożegnać się.
– A więc miejmy to już z głowy. – Melanie wmaszerowała do sali
ojca.
Blake przepchnął wózek przez drzwi. Robin od razu zauważyła, że
świeża niegdyś cera ojca przybrała kolor popiołu. Usta miał na wpół
otwarte, policzki zapadnięte, na twarzy grymas, jakby ssał cytrynę.
– Wydaje się, że to rzeczywiście już koniec.
Cassidy podeszła do łóżka. Boczne barierki opuszczono, mogła więc
położyć głowę na piersi ojczyma.
– Och, biedny tatuś.
Co mi nie pasuje w tym obrazku?
Robin obserwowała twarz ojca, podświadomie oczekując, że
otworzy oczy i wypowie głośno imię Cassidy, jak wówczas, gdy ostatni
raz byli tu razem.
– Cassidy! – krzyknął wtedy.
Taki zadowolony, że ją widzi. Z taką ulgą, że ona żyje i ma się
dobrze.
Chyba że wcale nie był zadowolony, pomyślała Robin, gdy Cassidy
wyciągnęła szyję, by pocałować ojczyma w policzek. Chyba że nie ulga
była ostatnią rzeczą, jaką czuł.
Czy zamiast czuć ulgę i zadowolenie na widok pasierbicy, ojciec
próbował wskazać ją jako osobę, która do niego strzelała?
– Powinniśmy iść – powiedziała Melanie.
Jedno za drugim wyszli z sali.
– Myślicie, że on pójdzie do lepszego miejsca? – zapytała Cassidy.
– Lepszego niż Red Bluff? – chciała wiedzieć Melanie. – Trudno to
sobie wyobrazić.
Wracali do domu w milczeniu. Robin pogubiła się w wirującym
labiryncie sprzecznych myśli. Gdy Blake wjeżdżał na podjazd domu
Melanie, już niemal zdołała przekonać siebie samą, że jej podejrzenia
są zarówno śmieszne, jak i bezpodstawne. Od kiedy środki
przeciwbólowe przestały działać, odzyskała jasność myśli.
Blake zgasił silnik i ruszył otworzyć drzwi od strony pasażera,
Melanie i Cassidy wysiadły z tylnego siedzenia.
Cassidy natychmiast wsunęła się między Robin i Blake’a i oboje
objęła ramionami w pasie.
– Czy możemy zamówić pizzę na kolację? – zapytała.
Rozdział czterdziesty trzeci
Szeryf i jego zastępca przyjechali w momencie, gdy pizza była już
prawie w całości zjedzona.
– To jest zastępca Reinhardt – przedstawił szeryf młodszego
mężczyznę, po czym obaj funkcjonariusze dołączyli do Robin, Blake’a,
Melanie i Cassidy przy stole w jadalni. Szeryf położył kapelusz na
krześle obok siebie i wyjął z kieszeni mały dyktafon, a zastępca
Reinhardt położył na stole blok papieru i długopis.
– Zanim zaczniemy, przekażę wam dobre wieści – powiedział
szeryf. – Godzinę temu aresztowaliśmy Kenny’ego Stapletona.
– Co za ulga. – Blake uścisnął dłoń Robin.
– Gdzie go znaleźliście? – zapytała Cassidy.
– U jego ojca. To właśnie ojciec go wydał. Chciał wiedzieć, czy
wyznaczono jakąś nagrodę pieniężną.
– Rodzina – mruknęła Melanie. Zebrała ze stołu talerze i odniosła je
do kuchni.
– Jak się pani czuje? – zapytał szeryf Robin.
– Zmęczona, obolała.
– Postaramy się więc, aby wszystko odbyło się bezboleśnie.
– Czy Kenny powiedział coś o...? Wie pan o czym – zapytała Cassidy.
– Nie zajmujmy się teraz Kennym. W tej chwili o wiele bardziej
mnie interesuje, co w y macie mi do powiedzenia. I tym razem, młoda
damo, muszę usłyszeć prawdę.
– Całą prawdę i tylko prawdę – powiedziała Cassidy z nieśmiałym
uśmiechem.
Ten uśmiech przyprawił Robin o ciarki na plecach. Cassidy podała
tak dużo wersji wydarzeń tamtej nocy. Czy prawda o tym, co się stało,
wyjdzie kiedyś na jaw, czy umrze wraz z Gregiem Davisem?
– Dobrze – oświadczył szeryf. – Może zaczniemy od ciebie, Cassidy. –
Zerknął na siedzącą po drugiej stronie stołu Robin. – Proszę poczekać
w drugim pokoju, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. Muszę mieć
pewność, że zeznanie dziewczynki nie wpłynie na to, co pani powie.
– Rozumiem. – Robin odsunęła się od stołu, Blake pomógł jej wstać.
– Czy Blake może zostać? – zapytała Cassidy. – Proszę. Będę się czuła
o wiele lepiej.
Blake spojrzał na Robin.
– O ile szeryf nie ma nic przeciwko temu. – Ciarki na plecach Robin
przewędrowały teraz do klatki piersiowej niczym wąż uwięziony
w labiryncie.
– Jeżeli nie będzie pan przeszkadzał ani w żaden sposób się wtrącał
– powiedział Prescott do Blake’a – nie widzę problemu.
– A więc zostajesz?
– Dasz sobie radę?
– Będzie dobrze. – Robin ruszyła powoli do kuchni, a zerknąwszy
szybko za siebie, zobaczyła, że Cassidy bierze Blake’a za rękę.
– Co tam się dzieje? – zapytała Melanie, gdy Robin weszła do kuchni.
– Szeryf przesłuchuje Cassidy.
– Ciekawe, co ona powie tym razem. – Melanie włożyła ostatnie
talerze do zmywarki i włączyła maszynę.
– Czy myślisz... – zaczęła Robin, ale przerwała. – Nie, to zbyt szalone.
– „Szalone” to odpowiednie określenie tego, co się tu odbywa. Czy
myślę co?
Robin, z miną winowajczyni, zerknęła w stronę jadalni.
– Czy myślisz, że jest jakaś możliwość, że Kenny powiedział prawdę
o Cassidy?
Przez kilka długich chwil siostry mierzyły się wzrokiem pełnym
nieufności.
– A ty? – zapytała Melanie.
Teraz w kuchni słychać było tylko szum wody napełniającej
zmywarkę.
– Chcę, żebyś coś dla mnie zrobiła – powiedziała w końcu Robin. –
I nie zadawała żadnych pytań. – Wstrzymała oddech, czekając na
protesty siostry.
– Co mam zrobić? – zapytała Melanie.
*
– Tu jesteś – powiedział Blake, wchodząc do salonu jakieś
czterdzieści minut później, z Cassidy depczącą mu po piętach. – Jak się
czujesz?
Robin siedziała na kanapie, w telewizji leciał jakiś niedorzeczny
reality show, serce biło Robin tak mocno, że bała się, iż mogą popękać
jej świeże szwy na brzuchu. Czy oni oboje widzą, jak bardzo jest
zdenerwowana?
– Czuję się dobrze.
– Wydajesz się naprawdę zmęczona – powiedziała Cassidy.
– To był długi dzień. Jak ci tam poszło?
– Dobrze.
– Była wspaniała – przyznał Blake, a Cassidy uśmiechnęła się
promiennie. – Gdzie jest Melanie?
– Na górze. Powiedziała, że ma dość całego tego dramatu i idzie do
łóżka.
– To jest nasza dziewczynka. – Blake usiadł przy Robin i wziął jej
dłoń w swoją.
– Szeryf mówi, że powinnaś teraz tam iść – powiedziała Cassidy,
wciskając się na kanapę obok Blake’a.
W sąsiednim pokoju zadzwonił telefon. Robin słyszała szeryfa
mówiącego coś cicho. Chwilę później Prescott stanął w drzwiach
salonu; wydawał się nieco zaskoczony.
– Stało się coś złego? – zaniepokoiła się Robin.
– Dzwonili ze szpitala – odparł szeryf. – Pani ojciec...
– Tatuś nie żyje? – Cassidy się rozpłakała.
– Nie. – Szeryf zrobił gest niedowierzania, które malowało się też
w jego oczach. – Nie. O to właśnie chodzi. Obudził się.
Robin próbowała wstać z kanapy. Zakręciło jej się w głowie tak
mocno, że się przestraszyła, iż zemdleje.
– Nie rozumiem. Jak on mógł się obudzić? Dopiero co go
widzieliśmy. Lekarze byli pewni, że on nie przeżyje tej nocy.
– Lekarze nie potrafią tego wytłumaczyć. W jednej minucie ten
człowiek był na skraju śmierci, w drugiej obudził się i rozmawia.
– On mówi? – zapytała Cassidy.
– Podobno nie mogli go skłonić, żeby przestał. Oczywiście muszę od
razu tam pojechać.
– Jedziemy z panem. Robin wzięła Blake’a za rękę, aby poczuć się
pewniej na chwiejnych nogach.
– Melanie! – zawołała, gdy doszli do schodów. – Melanie, zejdź na
dół. Tata się obudził!
Poszli za szeryfem do drzwi. Nie ruszyła się tylko Cassidy.
– Poczekajcie! – krzyknęła, gdy Prescott sięgał do gałki. – Nie
możecie iść.
Wszyscy się zatrzymali.
– Nie możecie iść – powtórzyła, wodząc wzrokiem od szeryfa
i Blake’a do Robin i stojącej u szczytu schodów Melanie, aż w końcu
wpatrzyła się w Robin.
– Nie rozumiem – powiedziała Robin.
– Nie idźcie, proszę.
– Dlaczego nie możemy iść?
– Bo muszę wam coś powiedzieć.
Szeryf zamknął drzwi.
– Słuchamy – powiedziała Robin.
– Kłamałam. – Cassidy patrzyła na podłogę.
– Kłamałaś – powtórzył szeryf.
Dobry Boże.
– Tak. Wcześniej. W zeznaniu. Kłamałam.
– O czym?
– O tym, co stało się tamtej nocy.
– Dobrze, Cassidy – powiedział szeryf. – Zanim powiesz słowo,
muszę pouczyć cię o twoich prawach.
– Znam moje prawa. Rezygnuję z nich. Nie potrzebuję adwokata.
Muszę powiedzieć wam prawdę, zanim porozmawiacie z tatusiem.
– W porządku – zgodził się szeryf.
– To prawda, co powiedział Kenny – zaczęła Cassidy.
Robin musiała oprzeć się o Blake’a; Melanie zeszła już na dół
i dołączyła do nich.
– Mówisz nam, że zabiłaś swoją matkę?
– To nie tak, jak myślicie.
– Nie zastrzeliłaś jej?
– Zrobiłam to, zastrzeliłam ją. – Spojrzała Robin prosto w oczy. – Ale
był powód.
– Taki powód, że ona chciała zrujnować twoje wygodne życie i uciec
z moim bratem? – wtrąciła Melanie.
– Nie. Nie dlatego to zrobiłam.
– No więc dlaczego? – zapytała Robin.
– Bo...
– Bo co?
Cassidy, patrząc teraz na Blake’a, wyszeptała:
– Bo... Bo ona wiedziała o tatusiu.
– Chodzi ci o to, że wiedziała o jego romansach?
– Nie, chodzi o to... Chodzi o to, że ona wiedziała o tatusiu i o mnie...
O tym, co mi robił... co mi robił, od kiedy skończyłam sześć lat.
– Co takiego?
– Mówisz, że twój ojczym cię molestował? – upewniał się szeryf.
– Ty kłamliwa mała suko! – rzuciła Melanie.
– Nie kłamię. To prawda. Molestował mnie, od kiedy ożenił się
z mamusią. A ona o wszystkim wiedziała i nic nie zrobiła, żeby go
powstrzymać.
Dlaczego to brzmi tak znajomo?, zastanawiała się Robin.
– Molestował mnie – upierała się Cassidy. A mamusia wiedziała
i pozwalała na to. Nie obchodziło jej to.
„To mój ulubiony serial, Krwawiące serca. – Robin przypomniała
sobie słowa Cassidy. – Ta dziewczyna, Penny, właśnie powiedziała
swojej siostrze bliźniaczce, Emily, że ich ojciec molestował ją długie
lata, i teraz biedna Emily nie wie, czy ma jej wierzyć”.
Przypomniała sobie też, że Cassidy podsłuchała jej rozmowę
z Melanie przy grobie matki, o licznych romansach ojca. Robin
powiedziała wtedy siostrze: „Ona od początku wiedziała”. Cassidy
stała wtedy ledwie kilka metrów dalej.
To dziecko bez skrupułów korzysta z zapożyczeń, uświadomiła
sobie Robin. Trochę tego, trochę tamtego. Wykorzystuje wszystko, co,
jak podpowiada jej instynkt, może zadziałać. Ona od początku ze mną
pogrywała.
– Mamusia chciała uciec z Alekiem, a mnie z nim zostawić.
Zadzwoniłam więc do Kenny’ego i powiedziałam mu o wszystkim.
I wtedy postanowiliśmy, co trzeba zrobić.
– Postanowiliście zabić twoją matkę i ojczyma – uściślił szeryf.
– Musiałam to zrobić. Nie rozumiecie?
– Opowiedz nam, co się stało.
Cassidy wzruszyła ramionami.
– Było mniej więcej tak, jak mówił Kenny. Cały wieczór kłóciłam się
z mamą. Zadzwoniłam do Kenny’ego. Przyszedł. Zrobiliśmy, co
musieliśmy zrobić.
– I tak po prostu musieliście wrobić Aleca i Landona? – zapytała
Melanie.
– Nie. Nie planowaliśmy tego. Przynajmniej nie od razu. To miało
wyglądać na napad rabunkowy. Ale szeryf nie przestawał zadawać
pytań. Przypomniałam sobie, że widziałam w mieszkaniu Aleca
kominiarkę narciarską i pomyślałam, że to naprawdę niezły szczegół,
więc powiedziałam, że mężczyźni, którzy do nas strzelali, nosili takie
kominiarki. I powiedziałam, że byli wysocy i muskularni, żeby nikt
nie mógł podejrzewać Kenny’ego. A potem szeryf się dowiedział, że
Alec był tej nocy w mieście, i wszystko po prostu się zgadzało.
Naprawdę niezły szczegół? Wszystko po prostu się zgadzało?
– A Landon? – zapytała Melanie.
– Lubię Landona – powiedziała Cassidy. – Ale cóż, to była jego
własna wina.
– Jego własna wina – powtórzyła Robin.
– Zaczął coś podejrzewać, przyczepił się do mnie jak rzep. Kenny
mówił, żebym się nie denerwowała, że nawet jeśli on się domyśla i coś
powie, nikt nie uwierzy debilowi. Ale na wszelki wypadek ukryliśmy
trochę biżuterii w jego pokoju. – Cassidy wzruszyła ramionami. – Nie
było w tym nic osobistego. To po prostu...
– Musiało być zrobione – dokończyły Robin i Melanie jednym
głosem.
– Czy to, że omal nie zginęłaś, też było elementem planu? – zapytał
szeryf.
– Kenny miał tylko strzelić mi w ramię, ale ten idiota nie trafił.
A teraz próbuje zrobić ze mnie jakąś psycholkę, choć wszystko
zrobiłam tylko po to, żeby tatuś przestał mnie molestować. – Cassidy
przyłożyła złączone dłonie do ust, jakby się modliła, w jej oczach
pojawiły się łzy. – Robin, proszę. Musisz mi uwierzyć. Kochałam
tatusia Grega. Mimo wszystko go kochałam. I wciąż kocham. Nie
powiedziałam ci prawdy, ponieważ nie chciałam, żebyś dowiedziała
się o nim.
– Zrobiłaś to dla mnie?
– Kłamałam, żeby cię chronić.
– Strzelałaś do mojego ojca.
– Z powodu tego, co mi robił.
– Zabiłaś swoją matkę.
– Bo wiedziała i go nie powstrzymała.
– Tara nigdy nie pozwoliłaby nikomu cię skrzywdzić. Kochała cię
najbardziej na świecie.
– Ona nic nie wiedziała o miłości. Żadne z nich nie wiedziało. Bez
przerwy się kłócili. Ona go zdradzała. On zdradzał ją.
Zdradzał Tarę z kobietą, która była babcią. Czy taki mężczyzna
wykorzystywałby seksualnie dziecko?
– Jest wiele słów, którymi można by nazwać mojego ojca –
powiedziała Robin. – Łajdak, kutas, drań, dupek, palant, kanalia,
sukinsyn – ale „pedofil” do nich nie należy.
Po twarzy Cassidy zaczęły płynąć łzy.
– Nie wierzysz mi?
– Powiem ci, w co wierzę. Wierzę, że zabiłaś swoją matkę
i strzelałaś do mojego ojca, ponieważ stali ci na drodze. I ponieważ
myślałaś, że ujdzie ci to na sucho. Może zrobiłaś to dlatego, że
próbowali zakazać ci zadawania się z Kennym. Może dlatego, że Tara
zamierzała opuścić mojego ojca i zniszczyć ci to wygodne życie. Może
chciałaś pieniędzy, żeby wyjechać do Los Angeles i zostać sławną
modelką. A może zrobiłaś to z wszystkich tych powodów
jednocześnie. Nie wiem i naprawdę mnie to nie obchodzi. Tak jak
ciebie przestał obchodzić Kenny, kiedy tylko zwęszyłaś lepszą okazję.
Tak jak ciebie nie obchodzi Landon ani Melanie, ani ja, ani w ogóle
nikt oprócz ciebie samej.
Cassidy nagle przestały lecieć łzy, zastygły niczym małe sopelki na
jej policzkach.
– Cóż, przypuszczam więc, że będzie słowo twojego ojca przeciwko
mojemu.
– O, sądzę, że twoje słowa w zupełności nam wystarczą.
– Co to miało znaczyć?
– To miało znaczyć, że mój ojciec wciąż jest w śpiączce. Z nikim nie
rozmawia.
– Nie rozumiem. – Cassidy wbiła wzrok w szeryfa. – Mówiliście, że
dzwonili ze szpitala.
Melanie podniosła rękę.
– To ja dzwoniłam. Szeryf był tak uprzejmy, że się zgodził wziąć
udział w grze.
– Cassidy Campbell – zaczął szeryf, a zastępca Reinhardt podszedł
bliżej – aresztuję cię za morderstwo Tary Davis i...
– Poczekajcie! Robin, proszę...
– O nic jej nie proś – powiedziała Melanie. – Ten telefon ze szpitala
to był jej pomysł.
Zastępca Reinhardt złożył ręce dziewczynki na jej plecach
i zatrzasnął kajdanki na jej drobnych przegubach.
– Chcę mojego ojca – zażądała Cassidy. – Mojego prawdziwego ojca.
– Oczywiście, że chcesz – powiedziała Robin. – Jesteście siebie warci.
Szeryf wziął dziewczynkę za łokieć i popchnął w stronę frontowych
drzwi.
– Myślisz, że jesteś taka sprytna, co? – Cassidy odwróciła się za
siebie. – Powiedz mi, wielka terapeutko z Los Angeles, czy naprawdę
myślisz, że jakakolwiek ława przysięgłych w tym kraju uwierzy, że
dwunastoletnia dziewczynka zastrzeliła własną matkę bez dobrego
powodu? Gdy będę zeznawała, wszyscy będą mieli mokre oczy.
Robin przypomniała sobie, co Cassidy powiedziała na pożegnanie
Dylanowi Campbellowi, i uśmiechnęła się lekko.
– Pokaż, co potrafisz – powiedziała.
Rozdział czterdziesty czwarty
Greg Davis zmarł tuż po północy.
Następnego rana Robin stała przy łóżku szpitalnym swego ojca,
patrząc na jego przystojną niegdyś twarz. Tego mężczyzny, którego
kochała i nienawidziła zarazem, już nie było. Jego miejsce zajęła
woskowa skorupa z opadłą szczęką, pozbawiona człowieczeństwa.
– No, no – powiedział stojący obok siostry Alec takim tonem, jakby
te dwa słowa mówiły wszystko. I może tak było.
Robin zerknęła na brata, próbując nie dać po sobie poznać, jak
bardzo poruszył ją widok jego twarzy, tak zmizerniałej po krótkim
pobycie za kratkami. Alec i Landon zostali zwolnieni z samego rana,
a szeryf osobiście zawiózł ich z więzienia do szpitala. Landon, milcząc,
kiwał głową ze łzami w oczach, gdy powiedziano mu o tym, co zrobiła
Cassidy. Teraz stał obok Blake’a w kącie sali, patrzył w podłogę i kiwał
się lekko w przód i w tył.
– Wiesz – powiedział Alec – przez całe lata setki razy życzyłem temu
człowiekowi śmierci.
– A teraz? – zapytała Robin.
– A teraz? – powtórzył. – Myślałem, że stanę nad jego martwym
ciałem i powiem mu, że mam nadzieje, że zgnije w piekle. Ale nie
potrafię. Myślałem, że mu powiem, że dostał to, na co zasłużył. Ale
tego też nie mogę zrobić. Nikt nie zasługuje na taką śmierć. Nawet on.
Nie czuję żadnej satysfakcji, widząc go takiego jak teraz. Nie czuję ulgi
ani spokoju. Smutna prawda jest taka, że nie czuję nic. Zupełnie nic.
Robin dotknęła ramienia brata, patrząc na twarz ojca.
– Obawiam się, że nie byłeś zbyt miłym człowiekiem, tato –
powiedziała. – Byłeś zapatrzonym w siebie egoistą. Zawsze musiałeś
postawić na swoim. Zrobiłeś wiele złego. Skrzywdziłeś wielu ludzi.
Zwłaszcza tych, których powinieneś kochać i którzy rozpaczliwie
próbowali kochać ciebie. Przykro mi, że nie byłeś lepszym ojcem.
Przykro mi, że nie byłeś lepszym człowiekiem. Nie dla naszego dobra.
Ale dla twojego.
– Zgadzam się z tym – powiedziała Melanie.
– A więc co będzie teraz? – zapytał Alec.
– Podobno musi być autopsja – powiedziała Robin – choć wiemy, co
go zabiło.
– Takie jest prawo – wyjaśnił Blake. – Jeśli sprawa idzie do sądu,
przyczyna zgonu musi być formalnie stwierdzona.
– Dwunastoletnia dziewczynka sądzona za morderstwo. – Alec
z niedowierzaniem pokręcił głową.
– Szeryf Prescott mówił, że zrobią, co w ich mocy, by Cassidy była
sądzona jak dorosła – powiedziała Robin.
– Czy istnieje jakaś możliwość, że ona się z tego wywinie? –
zaniepokoiła się Melanie.
– Nie można tego wykluczyć – przyznał Blake. – Cassidy potrzebuje
tylko jednego pełnego współczucia przysięgłego, który kupi jej
bajeczkę.
Boże, dopomóż nam.
– Przypuszczam więc, że odpowiedź na pytanie Aleca „Co teraz
będzie?” brzmi: „Diabli wiedzą” – powiedziała Melanie. – Musimy
porozmawiać z prawnikiem ojca, jak sądzę, w sprawie testamentu,
zastanowić się, co zrobić z firmą i tak dalej. – Spojrzała na Robin. – Ty
chyba wyjeżdżasz zaraz potem, jak zmienią ci opatrunek?
– Wyjeżdżasz? – upewniał się Alec.
– Cóż, Blake musi wracać do Los Angeles – odparła Robin, patrząc
na siostrę. Ale pomyślałam, że zostanę tu jeszcze tydzień, jeśli to
możliwe.
Na te słowa Landon podbiegł, objął Robin i uścisnął tak mocno, że
ledwie mogła złapać oddech.
W porządku, pomyślała, odwzajemniając uścisk. Odetchnę później.
– Sądzę, że ja też mogę zostać jeszcze kilka dni – powiedział Alec. –
Może wybierzemy się po południu z Landonem na konie. Pojeździmy
sobie gdzieś po otwartych terenach, nie brak ich tutaj. Co o tym
myślisz, wielkoludzie?
Landon powoli wypuścił Robin z objęć, lecz choć nadal uparcie
wbijał wzrok w podłogę, widziała, że chłopak się uśmiecha.
– Chyba powinniśmy już stąd wyjść – zasugerowała Melanie. –
Pozwolić pielęgniarkom zrobić, co do nich należy. – Spojrzała na
Robin. – O ile nie masz już nic więcej do powiedzenia naszemu ojcu.
Robin pokręciła głową. Powiedziała już wszystko.
*
Było późne popołudnie, a ona została sama w domu.
Doktor Arla Simpson zmieniła jej opatrunek i oznajmiła, że rana
dobrze się goi. Blake wyruszył do Los Angeles, obiecując, że zadzwoni
zaraz po przyjeździe. Melanie wyszła pół godziny temu, by przywieźć
Landona i Aleca z rancza Donny’ego Warrena. Teraz Robin
niespokojnie wędrowała po domu; wyjęła naczynia ze zmywarki,
nakryła stół do kolacji w jadalni, położyła się na kanapie w salonie,
wstała, poszła na górę, położyła się na swoim łóżku, usiadła, podeszła
do okna i patrzyła na dom ojca, a przez cały czas krążyły jej po głowie
setki oderwanych myśli.
Przypomniała sobie, jak dręczyły ją dwa pytania: „Co mi umyka?”
i „Co mi nie pasuje w tym obrazku?”.
Odpowiedź na oba była przez cały czas w zasięgu ręki – Cassidy.
Po tych wszystkich latach studiów, zajęciach poświęconych
anormalnym zachowaniom, po lekturze licznych artykułów na ten
temat dała się oszukać dorastającej dziewczynce. Dziecku bez
sumienia. Dwunastoletniej socjopatce.
Czy Cassidy była złym ziarnem, czy wytworem swojego otoczenia?
Zapewne kombinacją obu tych czynników. Natura kontra
wychowanie, odwieczny temat dyskusji.
– Nie bądź dla siebie zbyt surowa – przykazała sobie głośno.
W końcu oszukiwanie ludzi to coś, co socjopaci potrafią najlepiej.
Wyjęła z kieszeni telefon komórkowy, zadzwoniła do swojego biura
w Los Angeles, nagrała nową wiadomość na poczcie głosowej,
informując osoby, które zadzwonią, że nie będzie jej jeszcze przez
tydzień, i zastanawiając się jednocześnie, kogo to obejdzie. Potem
sprawdziła wiadomości. Była tylko jedna, sprzed czterech dni.
– Witam. Tu Adeline Sullivan, klientka, która uciekła w połowie
sesji. Powiedziałam chyba wtedy, że nie pasujemy do siebie i być
może nadal to prawda. Ale jest faktem, że posłuchałam pani rady. Po
szczególnie nieprzyjemnym wieczorze powiedziałam mężowi, że nie
będę już dłużej zapraszała jego matki na kolację i że jeśli on chce się
z nią widywać, może zabierać ją na zakupy lub wychodzić z nią na
lunch. Był bardzo niezadowolony, ale muszę powiedzieć – mnie się to
podoba! Oczywiście moja córka wciąż traktuje mnie okropnie, myślę
jednak, że może mogłybyśmy nad tym popracować. Jeśli zgodzi się
pani przyjąć mnie znowu, będzie wspaniale. Proszę dać mi znać.
Zrozumiem, jeśli pani odmówi, ale naprawdę mam nadzieję, że da mi
pani drugą szansę. Czekam na sygnał od pani. Do widzenia.
Robin przesłuchała wiadomość jeszcze raz, by się upewnić, że
dobrze wszystko zrozumiała. Potem wsunęła telefon do kieszeni
i wyszła z pokoju, niepewna, dokąd idzie, dopóki nie znalazła się
w sypialni Cassidy. Kula ze śniegiem wciąż stała na szafce nocnej;
Robin wzięła ją do rąk, obróciła i obserwowała pełen wdzięku taniec
płatków śniegu w przezroczystym płynie wokół maleńkiej baletnicy.
Stała tak zupełnie nieruchomo kilka długich chwil, po czym
odłożyła kulę na szafkę. Powoli podniosła ręce w górę i złączyła dłonie
nad głową w łuk, czując ból promieniujący z naciągniętych szwów.
Zamknęła oczy, stanęła na palcach i zaczęła się kołysać z boku na bok,
a potem tańczyć dookoła pokoju; zataczała kolejne kręgi,
a niewidzialne płatki śniegu opadały delikatnie na jej odchyloną do
tyłu głowę. Wdychała powietrze przez nos, wydychała przez usta,
wdychała dobrą energię, wydychała złą.
Zadzwonił jej telefon.
Robin się zatrzymała, odczekała chwilę, aby pokój przestał wokół
niej wirować, i dopiero wtedy sięgnęła po komórkę.
– Halo?
– To ja – powiedziała jej siostra. – Chciałabym, żebyś przygotowała
dodatkowe nakrycie do kolacji.
– Dla Donny’ego?
– Nie, dla Brada Pitta.
Robin się uśmiechnęła.
– Przygotuję jeszcze jedno nakrycie.
– Dobrze. Wszystko u ciebie w porządku? Wydaje się, że nie możesz
złapać oddechu. Nie masz jednego z tych swoich ataków paniki,
prawda?
– Nie, czuję się dobrze.
– Jesteś pewna?
– Tak – odparła Robin. – Jestem pewna.

Podziękowania
Dziękuję mojemu mężowi Warrenowi, który po wielu latach nauczył
się w końcu wyrażać opinie o moich rękopisach w sposób
niewywołujący u mnie chęci rzucenia w niego książką. Dziękuję
również mojej córce Shannon (zajrzyjcie, proszę, na jej stronę
internetową shannonmicol.com) za jej wnikliwe uwagi redakcyjne
i wielką pomoc. Podziękowania i wyrazy wdzięczności należą się
oczywiście także Larry’emu Mirkinowi, którego sugestie i wsparcie
były równie bezcenne, jak zawsze.
Zwykle dziękowałam także Bev Slopen za pomoc przy pisaniu
książki, lecz tym razem nasze plany kolidowały ze sobą. Dziękuję jej
jednak tak czy inaczej jako mojej powierniczce i przyjaciółce.
Podziękowania i serdeczne „Witamy na pokładzie” dla mojej nowej
redaktorki Anne Speyer. Przez lata współpracowałam z niejedną
redaktorką i redaktorem, więc wiem, że czasami trudno zaufać nowej
osobie. Anne jest jednak niezwykła. „Kupiła” mnie i to, co próbuję
robić, a ja jestem bardzo wdzięczna, że należy do mojego zespołu.
Skoro mowa o zespołach, chcę podziękować całemu zespołowi
WME Entertainment, a zwłaszcza mojej długoletniej agentce Tracy
Fisher, która niczym dobre wino z każdym rokiem staje się lepsza,
oraz jej asystentkom, dawnym i obecnym, Alli Dwyer, Drew Factor
i Fionie Smith. Pragnę także złożyć podziękowania pracownikom
wszystkich wydziałów – lista staje się dłuższa z każdym rokiem,
proszę więc mi wybaczyć, że nie wymieniam nazwisk, ponieważ
mogłabym kogoś pominąć – wydawnictw Ballantine w Nowym Jorku
i Doubleday w Kanadzie (oba są oddziałami Penguin Random House)
za ich ciężką pracę i starania, a także moim wydawcom i tłumaczom
na całym świecie. W tych czasach kurczącej się liczby czytelników
i wydawnictw naprawdę mam szczęście. (Tęsknię za tobą, Helgo! Dbaj
o siebie).
Specjalne podziękowania dla Corinne Assayag, która zajmowała się
moją stroną internetową i nadal wspaniale się nią opiekuje.
Uściski i całusy dla mojej córki Annie, jej męża Courtneya oraz ich
cudownych dzieci. Kolejne uściski dla mojej siostry Renee (która,
zapewniam, w niczym nie przypomina Melanie) i dla Aurory, która
bardzo się o mnie troszczy, a przy tym robi najlepsze w mieście
muffinki żurawinowe i koktajle truskawkowo-bananowe.
Dziękuję także Peterowi Araianowi, który przybył mi na ratunek,
gdy mój komputer odmówił posłuszeństwa, a ja próbowałam właśnie
przejrzeć ten rękopis po adiustacji i jak zwykle wpadłam w panikę,
z furią pomstując na nowoczesną technikę.
I wreszcie, jak zwykle, dziękuję Wam, moi Czytelnicy. Cieszę się na
spotkanie z każdym z Was – zarówno bezpośrednie, jak i przez mejle.
Nie wstydźcie się.
Piszcie do mnie.